Caos - 1 - หน่วยลับจับหัวใจ ยัยวายร้ายตัวแสบ
เขียนโดย 
knara627
วันที่ 11 มกราคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.49 น.
แก้ไขเมื่อ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2558 17.29 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
4) อดีต
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“เห้ย ทำเข้าสิวะ...อู้หรอวะไอ้เด็กเวร!!!” เสียงคำรามของชายร่างบึกบึนในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าพูดกับ
เด็กผู้ชายวัย8ขวบพร้อมฝ่ามือที่ฟาดลงหัวเด็กน้อยที่แอบหลับระหว่างที่กำลัง นับชิพที่ใช้ในคาสิโนให้เต็ม
หนึ่งถาดเพื่อส่งขาย
เด็กสาววัย6ขวบมองดูด้วยความหวาดกลัวแต่มีประกายแห่งโทสะแฝงไว้อยู่ ลูบหัวคนเป็นน้องวัย5ขวบ
ที่พยายามก้มหน้าทำงานเลี่ยงภาพตรงหน้าอย่างหวาดหวั่น
“เห้ ตราบใดที่เธอไม่หลับก็ไม่โดนหรอกน่า ฮึฮึ” เสียงทะเล้นของเด็กชายข้างๆเธอพูดขึ้นขำๆจนชายร่าง
ยักษ์ตวาด
“ไอ้ทีเจ เงียบไปเลยนะ ทำไป!!”
“ครับท่านสุดหล่อ!” เด็กชายนามว่า ทีเจ ลุกขึ้นทำท่าตะเบ๊ะให้ชายร่างยักษ์พร้อมทำหน้าเข้ม
ชายตัวใหญ่ส่ายหน้าเอือมๆและเดินไปเพราะเด็กคนนี้มักสร้างเสียงหัวเราะให้พวกเขาเสมอจึงละเว้นโทษให้
เด็กชายยิ้มโชว์ฟันหลอแล้วนั่งลงที่เดิม
“เห็นแมะ ไม่มีอะไรน่ากลัวเลยนะ”
“ก็นั้นมันเธอหนิ ถ้าเป็นเราคงโดนแบบนิกกี้ไปแล้ว” ฟางพูดแล้วบุ้ยปากไปทางเด็กที่โดนตบหัวเมื่อกี้นี้
“ฮะฮะงั้นฟางกับเฟย์ก็หัดทำแบบเราสิ” ทีเจพูดขำๆแล้วนั่งนับชิพใส่กระบอกต่อ
"กรี๊ดดดด ฮึก ฮึกก"
"ปล่อยเดี๋ยวนี้ ปล่อย!!!!" ผู้เป็นพี่ตะโกนเมื่อน้องสาวของตนกำลังถูกเด็กชายตัวโตกว่ากระชากผม ขณะ
ที่ตนเองทุบตีเพื่อให้ปล่อย
"โว้ย เกะกะ ...นี่เเหนะ!!"
ผลัก
แต่ก็ไร้ประโยชน์ ..ฟางล้มลงที่พื้นเพราะเเรงผลัก เธอกำมือเเน่นด้วยความโกรธเเค้น....ทำอะไรไม่ได้เลย
นอกจากมองน้องสาวที่รักของตนถูกรังเเก....ช่วยอะไรไม่ได้เลย
แต่ทันใดนั้น..
ผลัวะ!!
"..อย่ามายุ่งกับ2คนนี้อีก" เด็กชายตัวผอมซีดเซียวที่พุ่งเข้าใส่คนที่ตัวใหญ่กว่าทันทีเมื่อเห็นเหตุการณ์
เอ่ยขึ้นเรียบๆหลังจากซัดคนดังกล่าวล้มลงกับพื้นเพียงหมัดเดียว
"ฮึกๆ ฮืออ" เสียงสะอึกสะอื้นทำให้คนที่เหลืออยู่เพียงสองคนรีบเข้าไปปลอบประโลม
"ฮึกกๆ ไม่ ไม่อยากอยู่เเล้ว ฮืออ ไม่เอาเเล้ว" คำพูดของน้องสาวทำเอาฟางน้ำตาระรื้น
ได้เเต่กอดเเล้วลูบหัวอยู่เงียบๆ
....
"นี่ ถ้าไม่อยากอยู่อ่ะ...เดี๋ยวจะพาหนี......ไปด้วยกันมั้ยหล่ะ :) " ทีเจยิ้มฟันหลอเเล้วส่งมือให้คนที่
นั่งอยู่ยืนขึ้น
แอ๊ดด แอ๊ด แอ๊ดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นลั่นจนทำให้เด็ก3คนตื่นตกใจ
“ฟางเฟย์เร็ว!!”
ฮึ้บ เด็กสาวผู้น้องรวบรวมแรงสุดท้ายยันตัวเองข้ามกำแพงสูงได้ในที่สุดโดยอาศัยแรงยันจากทีเจ
“ทีเจข้ามมาเร็ว!” ฟางตะโกนสู้กับเสียงเตือนภัย
“ไปก่อนเลยฟาง..” เด็กชายพูดแล้วยิ้มให้
“ไม่ไม่ มากับเราเร็วทีเจ!”
“..ไม่ทันแล้ว พวกเธอรีบวิ่งไป เราจะถ่วงเวลาให้เอง”
“ฮึก ไม่เอา ทีเจต้องมาด้วย”
เด็กชายส่ายหน้าแล้วส่งยิ้มให้เด็กน้อยอย่างเฟย์ที่น้ำตาไหลอาบแก้ม
“...ไปเถอะ เราอยู่ได้ หนีไป..”
“เห้ยย อยู่นั้นเว้ย!!!!” เสียงตะโกนขึ้นทำให้เด็กทั้งสามหันไปมอง
ตามมาแล้วสินะ เร็วจริง ทีเจคิด
“...ขอร้อง หนีไป”
“...ทะ ถ้าไม่มีทีเจเราจะอยู่ยังไง”
“....ไปเถอะฟาง หนีไป ใช้ชีวิตอย่างอิสระ...เพื่อเรา”
“เห้ยย อย่าหนีนะเว้ยไอ้เด็กเวร!!!!!!”
“สายไปแล้ว หนีไปฟางเฟย์..”
“รอนะ ทีเจรอนะ แล้วเราจะกลับมาช่วย...”
“..อื้ม เราจะรอ”
“ฮึก ทีเจสัญญากับเฟย์ ทีเจสัญญากับเฟย์... เพื่อนกัน ต้องรอนะ”
“...สัญญา เราสัญญา”
เด็กชายพูดจบแล้วยิ้มให้ทั้งคู่ จ้องมองแผ่นหลังเล็กๆที่วิ่งไปบนหลังคาราบของบ้านใกล้เคียง หายไปในความ
มืด...
เขารู้อยู่แล้วว่าไม่สามารถหนีไปได้เพราะกำแพงนี้จากดาดฟ้าของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ลาดชัน สูงเกินที่
เด็กคนเดียวจะปีนได้ เพราะฉะนั้นจึงต้องมีคนยกขึ้นไป..
เด็กชายวัย 12 ปีเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ท้องฟ้ายามราตรีพร้อมหยดน้ำใสๆที่หางตา..
ความเป็น อิสระ.... มันเป็นยังไงกันนะ
คำสัญญา.. คงเป็นเรื่องโกหก ได้แต่หลับตาลงนึกถึงเรื่องราวที่เคยได้ยินเมื่อ 4เดือนที่แล้ว..
“ป่วยเป็นโรคร้ายงั้นหรอหมอ!!!!!”
“..ครับ เราคงยื้อเวลาได้มากสุดอีกแค่4เดือนเท่านั้น”
“...ทำไมเป็นแบบนี้ หมอช่วยลูกผมไม่ได้จริงหรอ!!”
“...ครับ ทางเราต้องขอแสดงความเสียใจด้วย”
ใช่ ความจริงแล้ว เขาคือลูกชายคนเดียวของเจ้าของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ แต่เจ้าตัวแค่ไม่
อยากให้เด็กคนอื่นตีตัวออกห่างเท่านั้นเองจึงขอไม่ให้ใครบอกเด็กคนอื่น
อึก!! หัวใจของเด็กชายกระตุกวืบ จนเจ้าตัวทรุดลงกับพื้นหลังคา..
ความตาย...มันเป็นยังไงกันนะ?
ลมหายใจค่อยๆโรยริน ร่างกายเริ่มไม่มีแรง เด็กชายถะไหลลงตามหลังคา..
การตกเที่ยวเดียว..
โลกแห่งความตาย...มันเป็นยังไงกันนะ?
คงจะได้คำตอบแล้วสิ ฮึฮึ :)
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
