Love...ต้องการหัวใจ

 
 
 
 
 
 
                    ณ เมืองอันเงียบสงบที่น่าหลงไหล ในยามเที่ยงคืนทุกคนที่นี้ต่างหลับนอนกัน
เพราะความเหนื่อยล้าจากการทำงานกันหมด ถนนเรียบๆซึ่งไร้ผู้คนเพราะเป็นเวลาเที่ยงคืนกว่า
แล้วคงไม่มีใครมาเดินอยู่เป็นอันแน่ แต่เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เดินบนถนนเส้นนี้อย่างไม่กลัว
อะไรเลย เธอเดินมาเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดตรงจุดนั้นหมายที่มีคนนัดเธอไว้ เธอนั่งรอสักพักก่อนจะมี
หญิงสาวแสนสวยคนหนึ่งหญิงมาหาเธอด้วยท่าทางเหนื่อยหอบเอามากๆ
 
 
 
                    “องค์หญิง รอนานไหมเพคะ แฮ่กๆ...”
 
 
 
                    “ไม่หรอกข้าก็พึ่งจะมาถึง เจ้าดูท่าทางเหนื่อยนะ”
 
 
 
                    “นิดหนึ่งเพคะ แฮ่กๆ” เธอมองหญิงสาวตรงหน้าที่ยืนหอบด้วยความเหนื่อยก็
ยิ้มขำก่อนจะร่ายเวทมนต์ให้เธอหายเหนื่อย
 
 
 
                    “ขอบพระทัยเพคะเจ้าหญิง” เธอพูดก่อนจะย่อเพื่อขอบคุณ
 
 
 
                    “เดี๋ยวข้าจะพาไปที่บ้านของข้า เพราะเมืองมนุษย์ตอนนี้เป็นตอนมืดองค์หญิง
จะได้พักผ่อน” เฟย์พูดก่อนจะยิ้มหวาน แล้วเดินนำหน้าเธอไป 
 
 
 
                    “ถึงแล้วเพคะองค์ยิ...” เฟย์กำลังจะพูดแต่ฟางรีบใช้ความเร็วปิดปากของเฟย์
ทันที ก่อนจะกระซิบข้างหูของเฟย์
 
 
 
                    “ต่อไปนี้เจ้าห้ามเรียกข้าองค์หญิงเด็ดขาดเฟย์ ให้เจาเรียกข้าว่าฟางเฉยๆก็พอ
เข้าใจไหม” ฟางพูดจบก็เอามืออก
 
 
                    
                    “ดะ ได้ค่ะ ฟาง^^” เฟย์พูดแล้วยิ้มฟางจึงยิ้มตามก่อนทั้งคู่จะเข้าบ้านมาด้วย
กัน เฟย์วิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อไปเอาคำภีร์มาให้หญิงสาวที่นั่งรออยู่ในห้องรับแขกของบ้านเธอ
อย่างรีบเร่ง 
 
 
 
                    “ตามคำทำนายของคำภีร์แม่มดรุ่นที่ 7 ได้กล่าวไว้ว่า องค์หญิงน้อยได้ถูกพ่อ
มดสายดำลักพาตัวไป และก็...”
 
 
 
                    “และก็...”
 
 
 
                    “ข้าทำคำภีร์ขาดฟาง ข้าเลยไม่รู้ว่าต่อจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น” เฟย์พูดแล้วเกา
หัวแกเขิน ฟางมองแล้วส่ายหน้า ที่จริงเธอมาที่นี้เพื่อมาตามหาน้องสาวของเธอกลับเมืองเวท
มนต์โดยมีเฟย์ที่เป็นมนุษย์สายเลือดแม่มดอย่างเธอเป็นคนดูแลเธอตลอดระยะเวลาที่เธอมาอยู่ที่
นี้ เพราะเธอไม่เคยมาอยู่ที่เมืองมนุษย์เลย
 
 
 
                    “ช่างเถอะ ต่อไปนี้ข้าขอสั่งให้เจ้าพูดภาษามนุษย์กับข้าและเจ้าต้องสอนให้ข้า
กลมกลืนกับมนุย์ให้ได้ด้วยเข้าใจไหม!” ฟางพูด เฟย์ผงกหัวงึกๆ
 
 
 
                    “งั้น...ข้าไม่เกรงใจนะเพคะ” ฟางผงกหัว
 
 
 
                    “แต่ตอนนี้ฟางต้องขึ้นนอนแล้วพรุ่งนี้เช้าข้าจะสอนท่านเองเพคะ” เฟย์พูด
บอก ฟางจึงรีบร่ายเวทมนต์เปลี่ยนชุดนอนทันทีก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนของเฟย์ เฟย์มองนิดหนึ่ง
ก่อนจะส่ายหน้าขำๆ แล้วเดินมาที่ห้องกระจกก่อนจะมีคนๆหนึ่งอยุ่ในนั้น
 
 
 
                    “ฟางไปถึงที่นั้นแล้วใช่ไหม...” หญิงสาวในกระจกพูดกับเฟย์
 
 
 
                    “เพคะ องค์หญิงมาถึงแล้ว ท่านไม่ต้องห่วงข้าจะดูแลองค์เป็นอย่างดีเพคะ”
 
 
 
                    “ข้าฝากฟางไว้กับเธอด้วยนะเฟย์...” หญิงสาวในกระจกพูดด้วยสีหน้าเศร้า
ก่อนจะจ่างหายไป เฟย์มองคำภีร์ในมือนิดหนึ่งก่อนตัดสินใจเอาไปเก็บแล้วเดินขึ้นห้องนอนของ
เธอทันที เพราะเธอก็รู้สึกง่วงๆอยู่เหมือนกัน
 
 
 
                    “อ้าวองค์หญิงยังไม่นอนอีกหรอเพคะ” 
 
 
 
                    “นี้ ข้าบอกแล้วไงว่าห้ามเรียกข้าว่าองค์หญิงแล้วที่สำคัญ ไม่ต้องพูดเพคะกับ
ข้าก็ได้พูดธรรมดาแบบมนุษย์ก็พอ” ฟางพูดก่อนจะนั่งเช็ดไม้คธาของเธอต่อ
 
 
 
                    “ก็ได้ๆ เอ่อนี้ฟางพรุ่งนี้ไปมหาลัยกับฉันไหมฉันจะได้สอนเธอเป็นมนุษย์แบบ
สมบูรณ์ด้วยไง” เฟย์ที่ทำตามที่ฟางบอกก็เปลี่ยนคำพูด ทำเอาฟางมองงงทันที
 
 
 
                    “ก็มนุษย์เขาพูดกันแบบนี้นี้นา อีกอย่างฟางเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอว่ให้ใช้คำ
พูดแบบนี้น่ะ” 
 
 
 
                    “ฉะ ฉัน หรอ?”
 
 
 
                    “ใช่ แล้วการที่มาอยู่ที่นี้จะต้องลบกลิ่นของแม่มดให้หมดซะก่อนเพราะเผื่อเจอ
พวกที่แฝงตัวเข้ามาพวมันอาจจะรู้ได้ ดีนะที่ท่านหญิงเคยส่งมาให้” เฟย์พูดก่อนจะมุดเข้าไปหยิบ
น้ำหอมขวดหนึ่งใต้เตียง
 
 
 
                    “ฉะ ฉันไม่ชอบใช้น้ำหอมของมนุษย์นะอย่าฉีดฉัน” ฟางพูดก่อนจะเผลอใช้เวท
มนต์ทำให้เฟย์หยุดเดินมาหาตนเอง
 
 
 
                    “และที่สำคัญห้ามเผลอใช้เวทมนต์ต่อหน้าคนอื่นที่ไม่ใช่เฟย์ด้วยค่ะ ถอนเวท
มนต์ออกจากตัวเฟย์ก่อนเฟย์ขยับไม่ได้” เฟย์พูด ฟางยิ้มแหยๆ ก่อนจะถอนเวทมนต์ออกทันที
 
 
 
                    “ฉันขอโทษนะเฟย์”
 
 
 
                    “ไม่เป็นไร งั้นนอนเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยฉีดก็ได้ค่ะ” 
 
                    
 
 
 
 
 
 
 
                    “กลิ่นแม่มดจากเมืองเวทนี้นา...” ชายคนหนึ่งพูดก่อนจะลืมตาขึ้นมาแล้วจิบ
ไวน์ในแก้วเบาๆ พลางลูบแมวที่อยู่บนตักของตัวเองอย่างเงียบๆแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง
ก่อนจะกระตุกยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว
 
 
 
                    “เจ้าคิดจะทำอะไรป๊อปปี้...” เสียงหญิงสาวเรียกชายหนุ่มที่นั่งจิบไวน์อยู่บน
โซฟาใหญ่ ก่อนชายหนุ่มจะยิ้มเมื่อรู้ว่าใครมา
 
 
 
                    “มีแม่มดจากเมืองเวทลงมาที่โลกมนุษย์ พี่แก้วคิดว่าไง”
 
 
 
                    “เจ้าคิดจะทำอะไรนาง...”
 
 
 
                    “ข้าเปล่าคิดนะ นั้นพี่คิดไปถึงไหนกัน”
 
 
 
                    “ข้าขอเตือนเจ้านะป๊อปปี้ เจ้าห้ามก่อสงครามกับเมืองเวทข้าต้องการความสงบ
สุข เหล่าพ่อมดแม่มดมืดเขาจะได้มีหัวใจที่ไม่เย็นชาเหมือนกับเจ้า!” แก้วตะหวาดเสียงดัง จน
ชายหนุ่มหันมามองพี่สาวของเขาก่อนจะปล่อยแมวตัวนั้นลงจากตักแล้วเดินมาหาพี่ของเขาทันที
 
 
 
                    “พี่ก็รู้ว่าพวกมันไปทำอะไรกันที่นั้น”
 
 
 
                    “ใช่ ข้ารู้ แต่เจ้าหยุดคิดเรื่องเลวๆแบบนี้ซะ!”
 
 
                    
                    “ข้าไม่สน เจ้าชายแห่งความมืออย่างข้าไม่เคยยอมใคร พรุ่งนี้ข้าจะกลับไปที่
เมืองมนุษย์กับเขื่อน หวังว่าพี่คงจะไม่ห้ามข้า” ป๊อปปี้พูดก่อนจะจ้องหน้าแก้วอย่างกินเลือดกิน
เนื้อ แก้วมองตาน้องชายของเธอก่อนจะหลบตา
 
 
 
                    “ตามใจเจ้า แต่ข้าเเตือนเจ้าแล้ว เจ้าไม่รับฟังพี่สาวอย่างข้าก็ตามใจ” แก้วพูด
ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนี้ ป๊อปปี้มองพี่สาวนิดหนึ่งก่อนจะมีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องนี้
สวนกับแก้วที่ออกไป
 
 
 
                    “ทำไมไม่ฟังที่พี่เจ้าพูดบ้างวะ”
 
 
 
                    “ข้าไม่จำเป็นต้องรับฟังในสิ่งที่มันไม่ใช่ความคิดข้า เจ้ามาก็ดีแล้วเดิดประตู
ทางเข้าโลกมนุษย์ซะ เราจะลงไปเมืองมนุษย์กัน”  
 
 
 
                    เขื่อนจึงร่ายเวทมนต์ไปที่ดวงจันทร์สีดำนอกหน้าต่างทันที ก่อนทั้งสองจะเหาะ
ออกจากหน้าต่างด้วยความเร็ว เมื่อดวงจันทร์กลายเป็นสีขาว เมื่อทั้งสองเข้าไปแล้วดวงจันทร์ก็
กลายเป็นสีดำอีกครั้งทันที แก้วที่มองดวงจันทร์ในห้องของเธอที่กลายเป็นสีขาวก็รู้ทันทีว่าต้องมี
คนเปิดประตูจันทรา และเมื่อเห็นดวงจันทร์กลายเป็นสีดำอีกครั้งเธอก็นิ่งไปทันที
 
                    
 
                    “ข้าเตือนเจ้าแล้วนะป๊อป...”
 
 
 
                    “นั้นพวกเขาไปไหนกันหรอคะ องค์หญิง” เสียงเรียกใสของผู้หญิงอีกคนดังข้น
จากด้านหลังทำให้เธอต้องหันมามอง ก่อนจะรีบโผล่กอดสาวน้อยคนนั้นทันที
 
 
 
                    “ฮึก ฮืออ จินนี่ ป๊อปปี้ไม่ฟังที่ข้าพูดเลยสักนิดทำไมน้องชายข้าถึงได้เป็นคน
แบบนี้ ฮืออ” 
 
 
 
                    “องค์หญิง...” จินนี่ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยกอดปลอบตอบทันที
 
 
 
                    “เมี๊ยว...” แมวของป๊อปปี้ร้องขึ้นเมื่อมองไปทางดวงจันทร์นอกหน้าต่างก่อนจะ
เดินออกจากห้องนั้นไปทันที
 
 
 
 
 
หวัดดีค่ะทุกๆคน >////< ดีใจจังที่ได้มีโอกาสได้ลงเรื่องแรกให้ทุกคนอ่านกันแล้ว ยังไงก็ขอ
ฝากเรื่องนี้ไว้ช่วยเม้น โหวตกันด้วยนะคะ ^^ 
ปล.ไรเตอร์ชื่อฟิญนะคะ