Project Love รุ่นพี่ครับ รับรักผมหน่อย

 ความสุขของคนเรามันสั้น หากเป็นอย่างที่ผมเคยได้ยิน มันคงจะเป็นจริง เมื่อวานสุขจนแทบล้น แต่มาวันนี้ ทุกข์จนไม่รู้อีกฝ่ายจะรับรู้ความรู้สึกของตนไหม

 

 

                       สองเท้าเดินไปตามทางเรื่อยๆ ดวงตาหมนหมองก้มหน้าไปตามทาง ทุกย่างก้าวหนักหน่วง หน่วงที่ใจ น้อยใจ เศร้าใจ เสียใจ ทำไมช่วงเวลาของคนเรามันสั้นแบบนี้

 

 

                    วาทำไรผิด ความผิดคืออะไร ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร สายตาเย็นชาที่มองมาคืออะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้ วาควรทำยังไงดี ร้องไห้ออกมาดังๆ พร้อมกับกอดเข่าอ้อนวอนนะหรอ หัวเราะสมเพศตัวเองดีไหมละ  หรือจะกระโดดน้ำโขงเป็นไง เหอะ ...มันก็แค่ความคิดจิตตก คนของวา ยังไงวาต้องได้พี่คินคืนมา

 

         

                     แอด 

 

 

                    ร่างบางทำใจยืนคิดอยู่หน้าประตูเสียนาน นานจนมีใครอีกคนเปิดประตูออกมา ผู้หญิงคนนี้ คนที่แสยะยิ้มให้เมื่อเช้า ตอนนี้กำลังส่งยิ้มร้ายกาจมาให้เขา เอาเถอะ นี่ถ้าไม่ติดเป็นเพศแม่ อยากจะกระชามาชกสักครั้งสองครั้ง แล้วจับยัดลงโอ่งเอาไปเร่ขายแทน

 

 

 

 

 

         สองมือของร่างบางกำแน่น ถึงตะเคียดแค้นผู้หญิงตรงหน้า ยิ่งคำพูดของกลุ่มพวกฟรอสต์ ยิ่งทำให้มั่นใจผู้หญิงคนนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับคนรัดของตนอย่างแน่นอน และแผนที่วางมาเหมือนจะลงล็อก แต่เสียใจ เล่นแรงมาวาคนนี้ก็จะสนองให้เหมือนกัน ผัวใครใครก็รัก 

 

 

 

 

 

         " หลบหน่อยป้า แล้วนี่มาเสนอหน้าห้องแฟนคนอื่นได้ไหม ว่าแต่ป้าเป็นใครครับ" 

 

 

 

 

 

        "หึ ...จะโดนทิ้งแล้วยังปากดีอีกนะ " เสียงกระซิบผ่านไรฟันเอ่ยออกมาเบาให้ได้ยินเพียงสองคน ร่างบางพยายามมองผ่านเข้าไปยังห้องพัก แต่กลับเจอเพียงความว่างเปล่าของอีกคน หายไปไหนของเขานะ 

 

 

 

 

 

       "อย่าคิดว่าแผนนี้จะชนะ นี่มันแค่เริ่มต้น อยากมากขนาดนั้นรึไง " ร่างบางกวาดสายตามองผ่านชุดเดรสสั้นที่แสนจะรัดรูปร่างของหญิงสาวตรงหน้า นี่คงกะจะมายั่วพี่คินเต็มที่สิท่า 

 

 

 

 

 

        " เคยได้ยินไหม....ได้หลังแล้วลืมหน้า อีกอย่างนะ...แบบ ที่ผ่านการใช้งานหนักขนาดนั้น ทันจะเร้าใจข้างหลังได้ยังไง " วาไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนี้แย่งพี่คินไปแน่ ถึงเป็นหญิงแต่ความคิดชั่งร้ายกาจ 

 

 

 

 

 

        " บางที น้องต้องไปเรียนรู้เรื่องบนเตียงใหม่นะจร๊ ถ้าแซบจริง ปานนี้คินคงไปตามน้องกลับมาแล้วใช่ไหม. อีกอย่างนะจร๊หนู คินเค้าแค่หลงทาง" สายตาจิดกัดคงไม่พอ ยังมีการกัดริมฝีปากแดงฉ่ำของป้าแกอีก  หุๆ นี่ต้องเจอคู่แข่งอันตรายหรอเนี้ย 

 

 

 

 

 

       แอด 

 

 

 

 

 

       "ใครมาหรอน้ำ ทำไมถึงยืนคุยหน้าประตู เข้าห้องก่อนสิ" ร่างสูงของคินก้าวผ่านหน้าประูห้องน้ำ เพื่อที่ตะดูหน้าแขก เพียงแค่สบตาดวงตากลมโตที่กำลังสั่นระริกอ้อนวอนกลับมา ดวงตาคมกลับแปรเปลี่ยนเรียบเฉย ไม่มีคำทักทาย มีเพียงความกดดันจากอีกฝ่าย ร่างบางอยากจะกระโจนเข้าไปกอด ออดอ้อน แต่ผู้หญิงคนนี้ก็เหลือเกิน ยืนเป็นหุ่นไม่ยอมหลีกไปไหน

 

 

 

 

 

         "พี่คินฮะ... เรื่องนี้วาอธิบายได้ มันเป็นความเข้าใจผิด ฟังวาก่อนนะ นะครับ" พยายามส่งเสียงหวานเอ่ยขอร้องให้อีกฝ่ายฟังตน

 

 

 

 

 

        "แล้วสิ่งที่เห็นละ จะอธิบายว่าไง จูบกันดูดดื่มขนาดนั้น จะบอกว่าแค่คนรู้จักงั้นสิ กูไม่ใช่คนโง่ ที่จะมองไม่ออกว่ามึงสมยอมมัน" การถูกคนรักว่าร้ายใส่ ยิ่งทำให้ร่างบางแทบทรุด มือบางกำแน่นที่ชายกางเกง เพียงหันไปสบตาผู้หญิงที่ชื่นน้ำ ที่ทำหน้านิ่งแต่แววตากลับแพรวพราว

 

 

 

 

 

        "สิ่งที่พี่คินเห็นตรงไหน บางทีมันอาจจะน่ากลัวกว่าวาหลายเท่าตัว วาแค่จะบอกว่าจูบที่เห็นวาถูกบังคับ มันเป็นแผนของใครสักคน แต่ถ้าพี่คินไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรฮะ วาขอโทษแล้วกัน" แม้จะอยากอธิบายมากขนาดไหน แต่ดูเหมือนพี่คินจะไม่ยอมรับฟังกันสักนิด มีแต่แววตาเย้ยหยัน กับสีหน้าดูถูกกลับมา

 

 

 

 

 

       "มึงต้องการอะไรจากกูวาวา" ไหล่บางถูกจับแน่นจนน้ำตาแทบซึม ไหนจะสายตาตัดพ้อที่ส่งไปให้ แต่คินกลับมองมาเพียงแค่ความว่างเปล่า 

 

 

 

 

 

       "วาต้องการทวงสิทธิ์ของแฟน คนรัก ความรักที่มีให้พี่ พี่รู้มาตลอดวารักของวา ทำไมวาต้องเสียเวลาไปจูบกับคนอื่นเพื่ออะไร วารักใครรักคนนั้นคนเดียว ทำไมพี่คินถึงมองเป็นอย่างอื่นไปได้ หรือวาให้สิ่งที่พี่ต้องการไม่ได้ " ถึงจะพยายามอดกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมาแค่ไหน เพียงคำพูดน้อยนิดกลับทำให้น้ำตาหยดลงมาอย่างกลั้นไว้ไม่ไหว

 

 

 

 

 

       " ผู้หญิงคนนี้เป็นใครฮะ วาสมควรรับรู้ไหม ทำไมเมื่อเช้าพี่ไม่เข้ามาช่วยวา ทำไมถึงมองด้วยสายตาห่างเหินเหมือนไม้รู้จักกันแบบนี้ วาขอโทษ  ฮือ...ขอโทษที่วาเป็นห่วง  อึก...ตื่นมาก็ไม่เห็นใครแล้ว วากลัว กลัวพี่คินจะเป็นอันตราย ฮือ......" 

 

 

 

 

 

         หมับ

 

 

 

 

 

       ร่างสูงรั้งร่างบางเข้ามาโอบกอด ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าร่างบางไม่ได้ผิด แต่ภาพของคนรักที่ปล่อยให้ชายอื่นโอบรัด ไม่มีการต่อต้าน ทำให้คนเป็นห่วงอย่างเขาโมโห ความเป็นห่วงมลายหายไป พร้อมกับฉากจูบดูดดื่มที่ไม่คิดว่าร่างบางจะทำกับเขาได้

 

 

 

 

 

       ฝ่ามือหนาลูบไปตามศรีษะร่างบาง รอยจูบแผ่วเบาตรงหน้าผาก เป็นการปลอบโยน พร้อมกับรั้งร่างกายเข้ามากอดแน่น ซุกใบหน้าเข้ากับอกอุ่นของตนเอง 

 

 

 

 

 

       ใบหน้าหวานปนน่ารัก ซบลงไหล่หนา เสียงสะอื้นไม่ขาดสาย ดวงตาจิกส่งกลับมายังหญิงสาวชื่ิอน้ำที่ตอนนี้กลายอากาศธาตุไปแล้ว ปากเผยอออกมาคลียิ้มสวยตอบกลับไป

 

 

 

 

 

        [เสียใจนะ ผู้ชายคนนี้ของวา]

 

 

 

 

 

       ปากบางขยับพูดโดยไม่ให้ร่างสูงได้ยิน ถ้าหากผู้หญิงคนนี้ไม่โง่คงฟังออก พร้อมกับซุกใบหน้าบริเวณซอกคอหนา มือบางเกี่ยวรัดรอบเอว ลูบไล้ไปตามอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามล้วนๆ พร้อมกับกดจูบเหนือแอ่งชีพจรของร่างหนา ส่งผลให้ได้ยินเสียงหัวใจเต้นรั่วของร่างสูง รับรู้ได้ว่าอีกคนโอนออนกับตนแล้ว

 

 

 

 

 

      "ทำแบบนี้ ไม่กลัวเจ็บตัว เดี๋ยวจับมาตีก้นซะให้เข็ด" ฝ่ามือหนากำลังลูบไล้ไปตามเรือนร่างบาง ทำให้อีกคนเริ่มสั่นไหว แต่กับพึ่งพอใจสัมผัสที่ได้รับ มือบางล้วงผ่านชายเสื้อร่างสูง สัมผัสแผ่นหลังกว้าง ลูบเบาๆ สกิดรอยนิ้วมือของตนที่ทำทิ้งไว้เมื่อคืน

 

 

 

 

 

       สายตาจ้องมองหญิงสาวที่กำลังจ้องกลับมาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ให้ตายเถอะ สะใจชะมัด ไม่รอช้าฝ่ามือบาง ลูบลงมายังแก้มก้นหนา อยากจะตะบบให้เธอเห็น แต่กลัวร่างหนาจะไม่พอใจ จึงได้แต่แกล้งโน้มหน้าอีกฝ่ายมากดจูบบริเวณซอกคอ หันหน้าไปยักคิ้วและกัดปากยั่วยวนอย่างคนเหนือชั้นกว่า

 

 

 

 

 

         [มึง.....]

 

 

 

 

 

        น้ำสบถด่าออกมา สายตาข้มกลั้นอารมร้อนภายในใจที่จะประทุทุกเมื่อที่เห็นร่างบางกำลังแสดงความเป็นเจ้าของร่างสูง

 

 

 

       [จุๆ ทำตัวไม่น่ารักเอาซะเลย ] 

 

 

 

 

 

      การโต้ตอบกันระหว่างร่างบางกับน้ำโดยไม่ให้ร่างสูงได้เห็น ทำให้ร่างบางสะใจยิ่งนัก ให้มันรู้ นี่ผัวกู 

 

 

 

 

 

      [ผัวกู..หยุดฝันซะป้า]

 

 

 

 

 

     ทุกคำพูดที่ตอกกลับ รุนแรงราวพายุพัด หญิงสาวกัดฟัน มือเรี่ยวจิกแขนตัวเองแน่น ดวงตาวาวโรธปานนางยักษ์ ยิ่งทำให้ร่างบางพอใจที่เอาคืนอีกคนได้สำเร็จ คิดว่าคนอย่างวาง่ายหรอ เสียตัวไปแล้ว ต้องเอาให้คุ้ม ต่อให้มาไม้ยากกว่านี้ ก็ไม่มีทางยอม

 

 

 

 

 

       "พี่คินหายโกรธยังอ่า..คิกๆ อ่ะ ...ยะ..อย่า มันจักจี้นะ วาอายพี่สาวคนนี้ด้วย ดูสิพี่เขาเขินจนเลือดขึ้นหน้าแล้ว พี่คินไม่แนะนำให้วารู้จักหรอฮะ"กัดลิ้นตัวเองเลยป้า ดูเอาไว้ซะ มารยาหญิงนะสมัยนี้ใช้ให้มันถูก อายไหมที่ผู้ชายอย่างวาใช้ได้ดีกว่า 

 

 

 

 

 

     "เพื่อนกันนะ น้ำนี่วา แฟนเราเอง" คินแนะนำร่างบางให้อีกคนรู้จัก พร้อมกับมองหน้าหญิงสาวที่พยายามปกปิดใบหน้าเกรี้ยวโกรธเอาไว้ คนอย่างคิดรับรู้มาโดยตลอดเรื่องที่น้ำคิดกับตนมากกว่าเพื่อน แต่ความรักเขาให้รุ่นน้องไปแล้ว ถึงจะโกรธร่างบางขนาดไหนก็ตาม หากคนตัวเล็กไม่กลับมาหาเขาวันนี้ ไอ้นรกนั่นมันโดนย้ำเละถึงที่แน่

 

 

 

 

 

       "หรอฮะ...วานะครับ ยินดีที่ต้องรู้จัก เฮ้ย! ที่ได้รู้จัก" 

 

 

 

 

 

       "น้องวานี่น่ารักจังนะค่ะคิน สมเป็นแฟนคินจริงๆ" 

 

 

 

 

 

     "รักวามากๆนะฮะพี่คิน ขนาดวาน่ารักยังมีคนจะแย่งพี่คินอ่ะพี่น้ำ พวกนี้ร่านมากเลย วาเหนื่อยนะ แต่พวกหวังลมๆแล้งๆ วาไม่สนใจหรอก" โกรธออกมาสิป้า กรี้ดเลยๆ อยากจะรู้นักจะเก็บอารมได้นานขนาดไหน 

 

 

 

 

 

    .  " รักษาไว้ดีๆละ คินหล่อขนาดนี้ พี่ช่วยไม่ได้นะ" น้ำยืนมือไปลูบศรีษะวา เล็บยาวจิกเข้าไปอย่างแรง 

 

 

 

 

 

      หมับ

 

 

 

 

 

      ร่างบางคว้าหญิงสาวเข้ามากอดรัดต่อหน้าร่างสูงที่ยืนมองด้วยความงง สองมือบางจิกลงบนแผ่นหลังของน้ำอย่างแรง จนเธอต้องยอมปล่อยมือที่วางบนศรีษะร่างบางออก

 

 

 

 

 

      "ไม่มีทางหรอกฮะ หมามันเยอะ พี่น้ำตัวบางจัง กอดไม่อุ่นเลย ผอมจังฮะ กินเยอะๆน๊าา ก่อนจะไม่ได้กินอีก"ถ้อยคำแลดูเป็นห่วงเป็นใย พร้อมกับฝ่ามือลูปไปตามเรือนร่างของหญิงสาว  ก่อนจะจบประโยคแผ่วเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน

 

 

 

   

 

       ข้อมือบางจับที่คอของน้ำ กดเล็บลงไปอย่างแรง น้ำทำได้แค่ส่งยิ้มบางผ่านไปให้คิน ที่ยืนมองทุกการกระทำ 

 

 

 

      .............................ต่อ........................................

 

 

 

 

 

           แสบ ซ่า และแรงที่สุดคงต้องมอบให้คนนี้ ทุกการกระทำของวาอยู่ในสายตาผมตลอด ตั้งแต่เดินตามร่างบางออกมา ความอ่อนแอที่ได้เห็นกับตอนนี้แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว แต่ถึงยังไง แต่หากมองให้ลึกลงไป ร่างบางมีเสน่ห์ที่น่าสัมผัสจนเขาอดใจไม่ไหวอยากจะแย่งมาให้ได้ 

 

 

 

 

 

          สะใจมึงละสิฟรอสต์ คนอย่างมึงไม่มีทางทำให้วารักได้หรอก

 

 

 

 

 

         นั้นนะสิ ผมไม่มีไรสู้คนอย่างคินได้จริงๆ ยิ่งแววตาหวงแหนของร่างบางที่มีต่อคนตรงหน้า รอยยิ้มหวานที่ถึงเขาจะเคยเห็น แต่กับผู้ชายคนนี้ คนที่ขึ้นชื่อว่าแฟน ทำให้เขาอดที่จะอิจฉาไม่ได้

 

 

 

 

 

         .

 

         .

 

         .

 

         .

 

          หลังจากปะทะคารมกับนางมารที่ชอบแย่งผู้ชายคนอื่น ยัยน้ำเน่ายังมีหน้าโปรยยิ้มอยู่ได้อีก สงสัยหนังหน้าด้านเท่าหนังจระเข้ อยากจะลอกมาทำกระเป๋าแทน ยิ่งเห็นพี่คินนิ่งๆ นางยิ่งได้ใจ เดินลอยหน้าลอยตาทำเหมือนกับห้องที่นี่เป็นของตนเอง

 

 

 

 

 

          "วันนี้อยากไปไหนไหมหืม..หรืออยากนอนอยู่ห้อง" เวลาพี่คินใจดีก็แสนจะใจดี แต่เวลาโกรธยังกับเสือสิงร่าง คนอะไรของเขานะ 

 

 

 

 

 

          มือหนาลูกแผ่วเบาบนหัวคนเราอย่างเอ็นดู ตั้งแต่เลิกสงบศึกกับน้ำดูเหมือนร่างบางจะนั่งเอาแต่จ้องเขาไม่ยอมไหน สายตาฉายแววสงสัยอยู่ตลอด ตั้งแต่กลับมาดูเหมือนจะอ้อนเขามากขึ้นกว่าเดิม

 

 

 

 

 

         หมับ

 

 

 

 

 

        ฝ่ามือบางคว้าเอวร่างหนาเข้ามากอด แขนเรียวกอดรัดแขนอีกคน สายตากลมโตส่ายไปส่ายมาอย่างคนคิดไรไม่ออก ปากบางขยับยู่เล็กน้อยพร้อมกับส่งลิ้นออกมาเลียริมฝีปากตามความเคยชิน โดยไม่รู้เลยว่าทำให้ร่างสูงอยากจะดึงเข้ามากระหน่ำจูบอย่างแนบแน่น แต่ติดที่ว่ายังมีใครอีกคนอยู่ในห้อง

 

 

 

 

 

          " อยากไปทานข้าวริมโขง แล้วเดินดูของฝากสักรอบสองรอบ วายังไม่ได้ของไปฝากเรียวเลย รายนั้นยิ่งกำชับหนักกำชับหนา ลองไม่ได้ไปให้มีหวังวาไม่มีใครคบแน่" 

 

  

 

 

 

          "อ่ะจริงหรอค่ะน้องวา น่าสงสารจังไม่มีเพื่อนคบ" เสียงเยาะเย้ยถากถากของยัยน้ำเน่ามาอีกแล้วฮะ 

 

 

 

 

 

          " มีน้อยก็ดีกว่าไม่มีคบเลยนะฮะ ...ถึงได้มาเกาะเกะแฟนคนอื่นแบบนี้" ร้องเลยยัยน้ำเน่า บอกตรง..ถึงวาจะเป็นผู้ชายก็คงไม่เอาผู้หญิงมาทำเมียเป็นแน่

 

 

 

 

 

         "นี่แก....." กัดฟันดังเหมือนหมาอีกแล้วสิ

 

 

 

 

 

         "จุ้ จุ้ อย่าร้อนตัวสิครับ เนาะพี่คิน เอาตามที่วาขอนะ จุ้บ" ไฟมันกำลังลุกโชนอย่าให้มันดับสินะ วาไม่ได้ทำไรป้าแกเลย แค่เติมเชื้อเพลิงให้ไฟมันโหมแรงกว่าเดิมเท่านั้น แค่จูบแก้มนิดหน่อย ตามประสาคนหวงของ 

 

 

 

 

 

          "ตามใจเราสิ ว่าแต่...อุ้บ" ร่างบางโน้มตัวอีกคนมากดจูบปาก ก่อนที่ร่างสูงจะถามถึงยัยน้ำเน่าที่แลดูจะมั่นใจเหลือเกินว่าพี่คินไม่ทอดทิ้งตัวเองแน่นอน

 

 

 

 

 

         "วาอยากไปกับพี่คินสองคนได้ไหมฮะพี่น้ำ นานๆทีจะได้มีโอกาสแบบนี้ หวังว่าพี่น้ำจะไม่โกรธนะฮะ " ร่างบางมัดมือชกเสร็จสรรพ พอสบตากับร่างสูงที่กำลังมองมายังตนอย่างไม่ชอบใจนัก ถึงยังไงน้ำก็ขึ้นชื่อว่าเพื่อนของเขาอีกคน

 

 

 

 

 

         "แต่พี่ไม่มีเพื่อนทานข้าวด้วยเลยน้องวา ..งั้นของแจมอีกคนได้ไหม นะนะน้องวา อยากจะหวานกับคินก็ไม่ต้องแคร์พี่หรอก" 

 

 

 

 

 

         "จริงหรอฮะ งั้นวาไม่แคร์แล้วนะ แค่ทานข้าวนะ อย่างอื่นวาขอสองคน ถ้าคิดเองได้ พี่น้ำเข้าใจนะครับ" ร่างสูงวางมือบนไหล่ร่างบาง ตบเบาๆ เพื่อนเตือนสติอีกคน 

 

 

 

 

 

         "งั้นไปกันเถอะครับ วาหิวมากเลย ดีนะเมื่อเช้ายังได้กินมาแล้ว ไม่งั้นปวดท้องแน่"

 

 

 

 

 

        ร่างบางไม่รู้เลยว่า คำพูดเพียงไม่กี่คำ ทำให้ร่างสูงดึงอีกคนมาสบตา 

 

 

 

 

 

        "ไปกินที่ไหนมา " เสียงกดต่ำของร่างสูงทำให้ร่างบางลืมนึกไปเลยว่าทำไรมาเมื่อเช้า

 

 

 

 

 

        "วาเป็นลม เพราะไม่ได้กินไรเลย พวกเขาช่วยวาไว้ เลยให้กินข้าวก่อนกลับมา เพราะหน้าวาซีด พี่คินอย่าทำหน้าดุสิ เดี๋ยวไม่หล่อนะ คิคิ" ร่างบางตัดสินใจบอกไปตามตรงมากกว่าที่จะมาโกหก ยื่นมือไปหยิกแก้มอีกคนเบาๆ 

 

 

 

 

 

         "พวกไหน! อย่าบอกนะไอ้คนที่จูบเรา" 

 

 

 

 

 

       "อ่ะ...เออ. พี่คินอย่าทำหน้าเครียดสิ วากลัว" 

 

 

 

 

 

      "ก็บอกไปสิจร้วา คินเขาไม่ดุหรอก หรือว่ามีอะไรปิดบังรึเปล่า อ้ำอึ้งทำไม" น้ำไม่รอให้ร่างบางได้หาทางออก เดินเข้ามาลูบหัวร่างบาง แต่สายตากลับแพรวพราว 

 

 

 

 

 

       ร่างสูงหันไปสบตากับหญิงสาว พร้อมกับส่งสายตาไม่พอใจที่กำลังโดนขัด ไม่ชอบใจที่หญิงสาวเอาแตรยั่วยุเขา 

 

 

 

 

 

      "น้ำออกไปรอข้างนอก ปิดประตูด้วย เราขอคุยกับวาก่อน" สายตาคมดุกวาดมองที่ร่างบาง สีหน้าเรียบเฉยไม่แยแสต่อสีหน้าหวาดหวั่นของหญิงสาว เวลานี้คนที่เขาสนใจมีแค่คนที่เขากำลังโอบกอด 

 

 

 

 

 

       "งั้นอย่านานนะค่ะ น้ำหิวแล้วเหมือนกัน" 

 

 

 

 

 

          หมับ

 

 

 

 

 

       หญิงสาววางมือบนไหล่หนาของร่างสูง ค่อยๆลูบ พลางส่งสายตาอ้อนวอน 

 

 

 

 

 

         หมับ

 

 

 

 

 

       " เพื่อนกันเขาไม่ลูบขนาดนี้หรอกครับ แล้วนี่แฟนวา วามีสิทธิ์ลูบคนเดียว พี่น้ำเป็นผู้หญิง เดี๋ยวคนอื่นเห็นแล้วจะดูไม่ดีนะครับ พี่คินเป็นผู้ชายคงไม่เป็นไร วาสงสารที่พี่น้ำต้องถูกมองไม่ดีด้วยสิ" ร่างบางปัดมือหญิงสาวออกไปแต่ไม่แรงนัก พร้อมกับดึงร่างสูงเข้ามาหาตัว เบียดเสียดร่างกายเข้าหา คำพูดหวานแสดงออกวาเป็นห่วง แต่สายตากลับยิ้มพราว

 

 

 

 

 

        ปัง

 

 

 

 

 

       เสียงปิดประตูเสียงดัง แต่ไม่ทำให้อีกสองคนในห้องมีทีท่าสนใจ ร่างสูงโน้มใบหน้าคนรักมาสบตา กวาดสายตาตั้งแต่เรือนผมสีน้ำตาลที่หวงแหน หน้าฝากนี่ก็ของเขา จมูกรั้นก็ของเขา แก้มป่องปนเลือดฝาดที่กำลังเขินก็ของเขา ไหนจะริมฝีปากบาง ที่ไม่น่ามีในผู้ชาย สีชมพูระเรื่อน่าจูบ ที่เขาเคยลิ้มลองหลาย ใบหน้าเรียวสวยกว่าผู้หญิงหลายคนที่ตามจีบเขา แค่คิดถึงคนที่จูบ ฝ่ามือหนาก็กำแน่นอย่างแค้นใจ อยากจะกระชากมันมากระทืบให้ตายคาฝ่าเท้า แต่นั่่นก็จะทำให้เขาโมโหคนทำร้ายวาด้วยเป็นได้ 

 

 

 

 

 

        ร่างสูงลูบไปตามโครงหน้าอีกคนแผ่วเบา เขายอมรับอย่างออกปากเลย ว่าทุกอย่างของวาวาเป็นของเขา ทั้งร่างกาย หัวใจ เขาเฝ้ามองตั้งแต่วันเปิดเทอมแรกมาถึง คนไม่ชอบไปเรียนตั้งแต่วันแรก กลับโดนเพื่อนรักของเขาลาดมาส่องสาว 

 

 

 

 

 

      [มึงรู้ไหมคิน เปิดเทอมวันแรกเนี้ยเว้ย....เอาะๆทั้งนั้น ใสแบบไร้เมคอัพ นงนมก็ไร้บลาดันทรง มึงลองคิดนะเว้ย อะไรก็น่ามองไปหมด]

 

 

 

 

 

        คิดย้อนมองกลับไปช่วงที่พวกเขาไปส่องสาวน้อย หนุ่มน้อย ทำให้เขาได้พบกับวาวา เด็กหนุ่มร่างบางที่นิ่วหน้ามาแต่ไกลกับเพื่อนหน้าหวานอีกคน เสียงหยอกล้อกันเป็นที่ดึงดูดความสนใจของหลายคนที่เป็นอันที่ต้องหันกลับมามอง รอยยิ้มแบบไม่เต็มใจยิ้มนัก กับทำให้เขามองว่าน่ารัก แววตาซุกซนอย่างกับกระต่ายตัวน้อยกวาดมองไปทั่ว แต่กลับส่งยิ้มให้เพียงแค่เพื่อนของตัวเอง แวบหนึ่งเขาเห็นร่างบางหันมองมายังกลุ่มพวกเขา สายตาหยุดนิ่งของเขาเอง สบกับลูกตาหวานของร่างบาง ถ้ามองไม่ผิด ร่างบางไม่กล้าสบตากับเขาเป็นแน่

 

 

 

 

 

         " คิดอะไรอยู่ฮะ" ใบหน้าเนียนซบลงท่อนแขนแกร่ง แววตาซุกซนถามอย่างสนอกสนใจ ยิ่งสายตาของอีกคน ฝ่ามือหนาที่ลูบผ่านใบหน้า ไหนจะสัมผัสบางเบาไร้ความแข็งกระด้าง ทำให้ร่างบางจิตใจสั่นด้วยความตื่นตระหนก

 

 

 

 

 

        "คิดถึงอดีตนิดหน่อย" ร่างสูงตอบกลับเสียงนิ่ง ไม่ได้ดุดันเหมือนก่อนหน้า

 

 

 

 

 

       "ถ้าบอกว่าอยากรู้พี่คินจะดุวาไหม" ถึงแม้จะหวั่นกับสิ่งที่ถามไป พร้อมกับใบหนานิ่งที่อ่านยากของร่างสูง 

 

 

 

 

 

       "ถ้าบอก งั้นเปลี่ยนจากกินข้าวเป็นกินเราแทนได้ไหมละ" 

 

 

 

 

 

       รอยยิ้มมุมปากนิด บวกกับสายตาเจ้าเล่ห์ ไหนจะฝ่ามือที่จับเอวบาง นิ้วมือสะกิดเบาๆ ให้ร่างบางรู้สึกหวิว ขนลุกซู่ทันที

 

 

 

 

 

       " กินข้าวดีกว่าฮะ วายังเจ็บอยู่นะ" 

 

 

 

 

 

      "ไหน....พี่ดูให้" มือหนาคว้าหมับตะบบก้นนิ่มทันที 

 

 

 

 

 

      "อ่ะ!  อย่าสิฮะ พี่น้ำรออยู่" ร่างบางเขินแทบตาย แต่ก็อยากให้ร่างสูงสัมผัส ถึงจะเป็นการแกล้ง แต่ถ้าอีกคนเปลี่ยนใจ คงไม่อยากจะคิด

 

 

 

 

 

       "รู้ไหม ทุกอย่างตรงหน้า จมูก ใบหน้า แก้ม ริมฝีปาก หู ลำคอ เอวบาง ขาเรียว ทุกอย่างพี่หวง พี่ไม่ชอบใครมาสัมผัสรอยที่พี่ทำไว้ พี่รู้ว่าเราระวังตัว แต่ก็อดคิด อดหวงไม่ได้" 

 

 

 

 

 

       "เออคือ..." 

 

 

 

 

 

      "จุ้ จุ้ เงียบฟังก่อน ทั้งร่างกาย หัวใจเราเป็นของพี่"

 

 

 

 

 

       ตึก ตึก ตึก ตึก 

 

 

 

 

 

        "ครับ" 

 

 

 

 

 

       " เพราะงั้นร่างกาย หัวใจพี่ ก็เป็นของวา จุ้บ" ร่างสูงก้มลงจูบหน้าผากเนียน สัมผัสร้อนจากปากหนาสร้างความอบอุ่นในใจร่างบางให้ยืนแน่นิ่ง 

 

 

 

 

 

       "ครับ วารักใครไม่ใช่เพียงแค่รักจริง แต่รักจากใจ และต้องคนนี้คนเดียวตลอดไป" ทุกคำพูดเปรียบเหมือนคำสัญญาของร่างบางที่มอบให้ร่างสูง มือบางวางแนบแอ่งชีพจรอีกคน 

 

 

 

 

 

       " งั้นต่อเถอะ ไม่ต้องกินแล้วข้าว"เสียงหยอกล้อแกล้งร่างบางให้สะดุ้งผละตัวออกจากร่างหนา แต่ฝ่ามือหนาคว้าหมับจับรั้งเข้ามากอดแนบกายไว้ เสียงหัวใจสองดวงเต้นแข่งกัน ร่างบางก้มหน้าซุกอกแกร่ง แก้มใสแต้มเลือดฝาด ให้คนมองอยากจะจับกดให้มิดจมอก

 

 

 

 

 

       "เอาจริงหรอฮะ...ยอมแล้วนะเนี้ย"แม้จะเขิน แต่ความด้านที่มีมากกว่า แกล้งมาได้ก็แกล้งกลับได้เหมือนกัน 

 

 

 

 

 

      "ป่ะ กินข้าว วันนี้ตรงนี้คงระบมอยู่ ไว้รอสักสองสามวัน ค่อยจัด..เอาแบบลุกไม่ขึ้นเลย" ไม่รอช้ามือหนาบีบก้นนิ่มเบาๆให้อีกคนตกอกตกใจ

 

 

 

 

 

       ปัก

 

 

 

      "หื่นอีกแล้วหรอฮะ"

 

 

 

 

 

     "อย่างนี้เขาไม่เรียกหื่น เขาเรียกการแสดงความรักฉบับนายภาคิน"ส่งท้ายด้วยขยิบตายิ้ม เจ้าเล่ห์เหลือร้ายจริงผู้ชายคนนี้