SBYCh On Thailand

แสงสีทองอ่อนเรืองรองทอแดดเบาทะลุผ่านไรม่านสีขาวโพลนในห้องของยิ้ม ดวงหน้ารูปไข่ยาวรีสวยเข้ากับริมฝีปากอิ่มสีชมพู จมูกเป็นสันโค้งเว้าได้ที่ ผิวขาวทองยิ่งสะท้อนแสงแดดอ่อนยามเช้ายิ่งดูเหมือนจะขับความสวยของสาวคนนี้ออกมาได้เป็นอย่างดี
ยิ้มลืมตาขึ้นช้าๆ เจ้าหล่อนสะบัดหัวไปมาไล่ความง่วงก่อนจะลุกขึ้นพับที่นอนให้เป็นระเบียบ
เวลาหกโมงตรงของนาฬิกา แสดงเวลาว่าวันนี้นางก็ยังคงตื่นเช้าเหมือนเดิม
สาวเจ้าอมยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะโมดิฟายร่างตัวเองเป็นนักศึกษาในเวลาไม่กี่นาทีผ่านไป
หลังจากจัดการกับตัวเองเสร็จแล้ว หญิงสาวจึงตรวจดูตารางเรียนของตัวเอง จากนั้นนางก็ออกจากห้องนอนไปตามความเคยชิน
 
คอนโดสูงกว่าห้าสิบชั้นเป็นที่อยู่เพียงหนึ่งเดียวของสี่สาวต่างที่มา สาวๆทั้งสี่แม้เพิ่งรู้จักกันภายในเวลาไม่นาน แต่เวลาไม่นานที่ว่านั้นก็ล่วงเลยมาเป็นปีแล้วเหมือนกัน
ห้องสูทใหญ่ราคาสองร้อยกว่าล้านกลางเมืองกรุงเทพ บอกได้ว่าแพงลิบลิ่ว แต่ด้วยบารมีพ่อของชิลลี่ สามๆที่เหลือจึงพลอยได้อยู่ห้องดีๆตามไปด้วย ห้องสูทแบ่งเป็นหนึ่งห้องรับแขก สี่ห้องนอนพร้อมห้องน้ำในตัว และสองห้องกิจกรรม
ยิ้มอมยิ้มตามชื่อออกมาจากห้องตัวเองก็พบว่าไบรท์กำลังนอนเล่นอยู่บนโซฟาทั้งชุดนอน
"ไม่เรียนเหรอไบร์ทวันนี้?"
"ไม่ล่ะ มีเรียนเย็น ตอนเช้าขอนอนก่อนดีกว่า ยังไม่หายแฮงก์เลยเมือคืน"
ไบร์ทฮาววอดๆพร้อมทำท่าจะหลับต่อ แต่ยิ้มรีบชิงถามเสียก่อน "วันนี้เห็นชิลลี่มีเรียนเช้า ออกไปแล้วเหรอ?"
"ไม่...นางคนนั้นเมาค้างแต่ตีห้าจ๊ะ เธอไปเถอะ เดวฉันจะนอนก่อน"
ไบร์ทพูดเนิบๆ โบกมือแบบขอไปที
ยิ้มส่ายหน้าเบาๆกับเพื่อนพวกนี้ สาวๆในเมืองไม่ค่อยจะมีความกระตือรือร้นกันสักเท่าไหร่เลย
วันนี้คาบเช้าเป็นวิชาหลักของบัญชี ส่วนคาบบ่ายเป็นการเริ่มการปฏิบัติงานก่อนเข้าสู่สนามจริง
 วันนี้ก็เป็นเหมือนเดิมอีกหนึ่งสันที่ยิ้มมาทบทวนบทเรียนคนเดียวในห้อง ถึงจะปีใหม่แล้วแต่บางอย่างก็ไม่ได้ใหม่ตามไปด้วยนี่นะ
ขณะที่ยิ้มกำลังทวนบทเรียนอยู่นั้น ในห้องก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา
ร่างสูงราวร้อยเจ็ดสิบหกยิ้มให้หญิงสาวอย่างขี้เล่น ชายคนนี้ถือว่าเป็นคนใหม่ที่ยิ้มพึ่งเคยเห็นหลังจากเรียนมาได้ไม่กี่วัน
ยิ้มละสายตาจากชายหนุ่มร่วมห้อมาสนใจหนังสือต่อ อาชีพนักรัองแม้ว่าจะเป็นสิ่งที่ใฝ่ฝันแต่ก็ทำให้การเรียนมีปัญหา ยิ้มจะต้องอ่านหนังสือและติวมากขึ้นกว่าเดิมเพื่อให้เรียนได้ทันเพื่อน
แต่จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ได้ เพราะตลอดเวลาที่เธอติวให้กับตัวเอง จะทำให้เธอเข้าใจเนื้อหามากกว่าคนก่อนในห้องก่อน หนึ่งก้าวเสมอ แบบนี้ก็เท่ากับว่ายิ้มเองก็เรียนนำหน้าพื่อนๆไปหลายขุมเหมือนกัน
ระหว่างที่หญิงสาวกำลังเคร่งกับตัวหนังสืออยู่นั้น ชายหนุ่มก็เดินเลียบเข้ามานั่งข้างๆเธอพร้อมรอยยิ้มแบบหนุ่มกวนๆ
"ผมชื่อ เฟรย์ครับ อยากรู้จังว่าเธอชื่ออะไร?" ชายหนุ่มถามลอยๆ
เสียงของเขาทุ่มต่ำเล็กน้อย ขัดกันกับใบหน้าหล่อเหลาไร้คมเสี้ยนเคราะหนวดโดยสิ้นเชิง
ยิ้มเลิกใบหน้าขึ้นมองชายหนุ่มชื่อเฟรยอย่างงงๆ
"ผมเป็นนิสิตใหม่น่ะครับ เพิ่งสมัครเรียนได้ไม่นานนี้เองเลยไม่รู้จักใครเลยแหะๆ" เฟรยอธิบายเมื่อเห็นใบหน้าคำถามของยิ้ม
"เราชื่อส้ม" ยิ้มตอบสั้นๆ
ยิ้มตอบแล้วกลับไปติวหนังสือเหมือนเดิม
คาบเช้าการเรียนเป็นไปอย่างราบรื่น ยิ้มเข้าใจรายละเอียดทุกอย่างได้ทั้งหมดและดูเหมือนว่าจะเข้าใจได้ดีกว่าพวกนิสิตที่มาเรียนทุกวันเสียอีก
อาจารย์ออกจากห้องเรียนไปแล้ว ยิ้มเก็บข้าวของของตัวเองเพื่อออกไปหาอะไรกินรองท้อง
"ให้ผมช่วยมั้ย" เฟรยเดินยิ้มกว้างเข้ามาหา
"ไม่เป็นไร"
ยิ้มรีบเก็บของบนโต๊ะให้หมดก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไปด้วยความเร่งรีบ สาวเจ้าคงไม่ทันเห็น รอยยิ้มบางยามมองดูท่าทางเร่งรีบของนางที่ประดับบนใบหน้าของเฟรย ชายหนุ่มคนนี้ช่างดูมีลับลมคนในเสียจัง
 
เที่ยงนี้ซิลเวียปลีกตัวออกมาจากมหาลัยเพื่อเติมของว่างให้กับท้อง ปีใหม่นี้นางตั้งใจเอาไว้ว่าจะแก้ไขข้อผิดพลาดของตัวเองที่ทำไว้ในปีที่แล้ว ซิลเวียเป็นสาวคนนึงที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง ทั้งเรื่องการเรียนและไลฟ์สไตล์ ไม่ว่าจะทำอะไรนางก็เอาแต่คอยบอกว่าก็ได้อยู่เสมอ เหตุนี้จึงทำให้ซิลเวียดูเป็นคนอ่อนหวานและอ่อนไหวมากที่สุดในกลุ่ม
วันนี้เธอมีเรียนเฉพาะตอนเช้าจึงออกจากคอนโดมาตอนตีห้าเลยไม่ได้บอกกล่าวกับใครเอาไว้สักเท่าไหร่ แต่นั่นก็ดี เพราะว่าเธอจะได้ไม่ถูกสาวๆรุมโทรแกล้งเหมือนครั้งที่ผ่านๆมา
ภายในฟิวเจอร์รังสิต ระหว่างที่ซิลเวียกำลังหาร้านอาหารพอฝากท้อง หญิงสาวก็ดันไปสะดุดชนกับชายหนุ่มคนนึงเข้าอย่างจัง
ผลัก..!
แรงกระแทกทำให้ร่างบางของซิลเวียเซล้มลงกับพื้นอย่างหมดท่า
"โอ๊ย!" ซิลเวียร้อง
หญิงสาวพยุ่งร่างเล็กขึ้นยืน ชายหนุ่มผู้เป็นจำเลยหลังจากสำรวจตัวเองแล้วก็เข้ามาขอโทษของโพยเธอเป็นการใหญ่
"ขอโทษครับ เป็นอะไรมากรึเปล่าครับเนี่ย? ผมไม่ระวังทางเองต้องขอโทษอีกครั้งด้วยนะครับ" ชายหนุ่มตามปัดฝุ่นตามตัวซิลเวียยกใหญ่
หญิงสาวยิ้มอ่อนๆให้เขาอย่างไม่ถือสาก่อนตอบ "ไม่เป็นไรคะ ฉันเองก็ไม่ระวัง"
เมื่อขอโทษขอโพยกันเรียบร้อยทั้งคู่จึงผละจากกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ซิลเวียเดินกวาดตามองซ้ายขวาหาร้านอาหารในห้างที่น่าสนใจต่อ ขณะที่เดินส่ายสายตาไปมา ร่งบางเพียงร้อยห้าสิบหกเซนติเมตรก็ตกเป็นอาหารตาของบรรดาหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ไปด้วย
ด้วยผิวขาวจัดอมชมพูกับเรือนร่างอวบอิ่มในชุดนักศึกษากระโปรงพีชสั้น ซิลเวียจึงดูเหมือนกับซิลโดเรร่าน้อยที่หลุดออกมาเป็นของขวัญรับปีใหม่ให้บรรดาหนุ่มๆเกิดกิเลสเล่น
"ไม่เห็นมีร้านไหนน่ากินเลย" ซิลเวียบ่น
ไม่ใช่ว่าที่มหาลัยกับข้าวไม่อร่อยนะ แต่ที่ออกมาข้างนอกเพราะเธอต้องการเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง จะให้อยู่กับวิวเดิมๆที่คนแออัดทุกวันมันก็ไม่ไหว
หลังจากเดินหาร้านอาหารจนหมดทั้งเมเจอร์ฯ สุดท้ายซิลเวียก็ตัดสินใจออกมานั่งสั่งข้าวมันไก่หน้าเมเจอร์กินเองซะเลย ก็ช่วยไม่ได้นี่นะ ขนาดในห้างแท้ๆ กลับไม่มีของอะไรเลยที่ถูกปาก
...ดิ้ง ด่อง ดิ้ง.ด่อง..
โทรศัพท์เข้าเป็นสายของชิลลี่ ซิลเวียยัดหูฟังก่อนจะกดรับสาย
"ฮัลโหลชิลลี่?"
(ฮัลโหลซิลเวีย เออนี่เธออยู่ที่ไหนน่ะ ว่างรึเปล่า) เสียงชิลลี่เอ่ยกลับมาค่อนข้างเครียด
"ก็แถวๆม.น่ะ ทำไม..มีอะไรเหรอ? ฉันกำลังกินข้าวอยู่ ถ้าไม่ว่าอะไรขอตัวกินข้าวก่อนนะเดี๋ยวโทรหา"
(เห้ย! อย่าเพิ่งสิ...ฉันจะบอกว่าฉันมาแถวๆเมเจอร์รังสิตพอดี เธออยู่แถวไหนเดี๋ยวฉันจะไปหา)
ที่แท้นางคนนี้มาทำธุระนี่เอง แต่มาถึงรังสิตสงสัยจะเป็นธุระเกี่ยวกับการเงิน ซิลเวียบอกที่อยู่ในตอนนี้ให้เพื่อนสาวแล้วคุยอะไรเรื่อยเปื่อยสักพักก่อนจะจัดการกับข้าวมันไก่ในจานของตัวเองให้หมด
 
จบบาตรแรก