SBYCh On Thailand

แสงสีทองอ่อนเรืองรองทอแดดเบาทะลุผ่านไรม่านสีขาวโพลนในห้องของยิ้ม ดวงหน้ารูปไข่ยาวรีสวยเข้ากับริมฝีปากอิ่มสีชมพู จมูกเป็นสันโค้งเว้าได้ที่ ผิวขาวทองยิ่งสะท้อนแสงแดดอ่อนยามเช้ายิ่งดูเหมือนจะขับความสวยของสาวคนนี้ออกมาได้เป็นอย่างดี

ยิ้มลืมตาขึ้นช้าๆ เจ้าหล่อนสะบัดหัวไปมาไล่ความง่วงก่อนจะลุกขึ้นพับที่นอนให้เป็นระเบียบ

เวลาหกโมงตรงของนาฬิกา แสดงเวลาว่าวันนี้นางก็ยังคงตื่นเช้าเหมือนเดิม

สาวเจ้าอมยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะโมดิฟายร่างตัวเองเป็นนักศึกษาในเวลาไม่กี่นาทีผ่านไป

หลังจากจัดการกับตัวเองเสร็จแล้ว หญิงสาวจึงตรวจดูตารางเรียนของตัวเอง จากนั้นนางก็ออกจากห้องนอนไปตามความเคยชิน

คอนโดสูงกว่าห้าสิบชั้นเป็นที่อยู่เพียงหนึ่งเดียวของสี่สาวต่างที่มา สาวๆทั้งสี่แม้เพิ่งรู้จักกันภายในเวลาไม่นาน แต่เวลาไม่นานที่ว่านั้นก็ล่วงเลยมาเป็นปีแล้วเหมือนกัน

ห้องสูทใหญ่ราคาสองร้อยกว่าล้านกลางเมืองกรุงเทพ บอกได้ว่าแพงลิบลิ่ว แต่ด้วยบารมีพ่อของชิลลี่ สามๆที่เหลือจึงพลอยได้อยู่ห้องดีๆตามไปด้วย ห้องสูทแบ่งเป็นหนึ่งห้องรับแขก สี่ห้องนอนพร้อมห้องน้ำในตัว และสองห้องกิจกรรม

ยิ้มอมยิ้มตามชื่อออกมาจากห้องตัวเองก็พบว่าไบรท์กำลังนอนเล่นอยู่บนโซฟาทั้งชุดนอน

"ไม่เรียนเหรอไบร์ทวันนี้?"

"ไม่ล่ะ มีเรียนเย็น ตอนเช้าขอนอนก่อนดีกว่า ยังไม่หายแฮงก์เลยเมือคืน"

ไบร์ทฮาววอดๆพร้อมทำท่าจะหลับต่อ แต่ยิ้มรีบชิงถามเสียก่อน "วันนี้เห็นชิลลี่มีเรียนเช้า ออกไปแล้วเหรอ?"

"ไม่...นางคนนั้นเมาค้างแต่ตีห้าจ๊ะ เธอไปเถอะ เดวฉันจะนอนก่อน"

ไบร์ทพูดเนิบๆ โบกมือแบบขอไปที

ยิ้มส่ายหน้าเบาๆกับเพื่อนพวกนี้ สาวๆในเมืองไม่ค่อยจะมีความกระตือรือร้นกันสักเท่าไหร่เลย

วันนี้คาบเช้าเป็นวิชาหลักของบัญชี ส่วนคาบบ่ายเป็นการเริ่มการปฏิบัติงานก่อนเข้าสู่สนามจริง

 วันนี้ก็เป็นเหมือนเดิมอีกหนึ่งสันที่ยิ้มมาทบทวนบทเรียนคนเดียวในห้อง ถึงจะปีใหม่แล้วแต่บางอย่างก็ไม่ได้ใหม่ตามไปด้วยนี่นะ

ขณะที่ยิ้มกำลังทวนบทเรียนอยู่นั้น ในห้องก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา

ร่างสูงราวร้อยเจ็ดสิบหกยิ้มให้หญิงสาวอย่างขี้เล่น ชายคนนี้ถือว่าเป็นคนใหม่ที่ยิ้มพึ่งเคยเห็นหลังจากเรียนมาได้ไม่กี่วัน

ยิ้มละสายตาจากชายหนุ่มร่วมห้อมาสนใจหนังสือต่อ อาชีพนักรัองแม้ว่าจะเป็นสิ่งที่ใฝ่ฝันแต่ก็ทำให้การเรียนมีปัญหา ยิ้มจะต้องอ่านหนังสือและติวมากขึ้นกว่าเดิมเพื่อให้เรียนได้ทันเพื่อน

แต่จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ได้ เพราะตลอดเวลาที่เธอติวให้กับตัวเอง จะทำให้เธอเข้าใจเนื้อหามากกว่าคนก่อนในห้องก่อน หนึ่งก้าวเสมอ แบบนี้ก็เท่ากับว่ายิ้มเองก็เรียนนำหน้าพื่อนๆไปหลายขุมเหมือนกัน

ระหว่างที่หญิงสาวกำลังเคร่งกับตัวหนังสืออยู่นั้น ชายหนุ่มก็เดินเลียบเข้ามานั่งข้างๆเธอพร้อมรอยยิ้มแบบหนุ่มกวนๆ

"ผมชื่อ เฟรย์ครับ อยากรู้จังว่าเธอชื่ออะไร?" ชายหนุ่มถามลอยๆ

เสียงของเขาทุ่มต่ำเล็กน้อย ขัดกันกับใบหน้าหล่อเหลาไร้คมเสี้ยนเคราะหนวดโดยสิ้นเชิง

ยิ้มเลิกใบหน้าขึ้นมองชายหนุ่มชื่อเฟรยอย่างงงๆ

"ผมเป็นนิสิตใหม่น่ะครับ เพิ่งสมัครเรียนได้ไม่นานนี้เองเลยไม่รู้จักใครเลยแหะๆ" เฟรยอธิบายเมื่อเห็นใบหน้าคำถามของยิ้ม

"เราชื่อส้ม" ยิ้มตอบสั้นๆ

ยิ้มตอบแล้วกลับไปติวหนังสือเหมือนเดิม

คาบเช้าการเรียนเป็นไปอย่างราบรื่น ยิ้มเข้าใจรายละเอียดทุกอย่างได้ทั้งหมดและดูเหมือนว่าจะเข้าใจได้ดีกว่าพวกนิสิตที่มาเรียนทุกวันเสียอีก

อาจารย์ออกจากห้องเรียนไปแล้ว ยิ้มเก็บข้าวของของตัวเองเพื่อออกไปหาอะไรกินรองท้อง

"ให้ผมช่วยมั้ย" เฟรยเดินยิ้มกว้างเข้ามาหา

"ไม่เป็นไร"

ยิ้มรีบเก็บของบนโต๊ะให้หมดก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไปด้วยความเร่งรีบ สาวเจ้าคงไม่ทันเห็น รอยยิ้มบางยามมองดูท่าทางเร่งรีบของนางที่ประดับบนใบหน้าของเฟรย ชายหนุ่มคนนี้ช่างดูมีลับลมคนในเสียจัง

เที่ยงนี้ซิลเวียปลีกตัวออกมาจากมหาลัยเพื่อเติมของว่างให้กับท้อง ปีใหม่นี้นางตั้งใจเอาไว้ว่าจะแก้ไขข้อผิดพลาดของตัวเองที่ทำไว้ในปีที่แล้ว ซิลเวียเป็นสาวคนนึงที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง ทั้งเรื่องการเรียนและไลฟ์สไตล์ ไม่ว่าจะทำอะไรนางก็เอาแต่คอยบอกว่าก็ได้อยู่เสมอ เหตุนี้จึงทำให้ซิลเวียดูเป็นคนอ่อนหวานและอ่อนไหวมากที่สุดในกลุ่ม

วันนี้เธอมีเรียนเฉพาะตอนเช้าจึงออกจากคอนโดมาตอนตีห้าเลยไม่ได้บอกกล่าวกับใครเอาไว้สักเท่าไหร่ แต่นั่นก็ดี เพราะว่าเธอจะได้ไม่ถูกสาวๆรุมโทรแกล้งเหมือนครั้งที่ผ่านๆมา

ภายในฟิวเจอร์รังสิต ระหว่างที่ซิลเวียกำลังหาร้านอาหารพอฝากท้อง หญิงสาวก็ดันไปสะดุดชนกับชายหนุ่มคนนึงเข้าอย่างจัง

ผลัก..!

แรงกระแทกทำให้ร่างบางของซิลเวียเซล้มลงกับพื้นอย่างหมดท่า

"โอ๊ย!" ซิลเวียร้อง

หญิงสาวพยุ่งร่างเล็กขึ้นยืน ชายหนุ่มผู้เป็นจำเลยหลังจากสำรวจตัวเองแล้วก็เข้ามาขอโทษของโพยเธอเป็นการใหญ่

"ขอโทษครับ เป็นอะไรมากรึเปล่าครับเนี่ย? ผมไม่ระวังทางเองต้องขอโทษอีกครั้งด้วยนะครับ" ชายหนุ่มตามปัดฝุ่นตามตัวซิลเวียยกใหญ่

หญิงสาวยิ้มอ่อนๆให้เขาอย่างไม่ถือสาก่อนตอบ "ไม่เป็นไรคะ ฉันเองก็ไม่ระวัง"

เมื่อขอโทษขอโพยกันเรียบร้อยทั้งคู่จึงผละจากกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ซิลเวียเดินกวาดตามองซ้ายขวาหาร้านอาหารในห้างที่น่าสนใจต่อ ขณะที่เดินส่ายสายตาไปมา ร่งบางเพียงร้อยห้าสิบหกเซนติเมตรก็ตกเป็นอาหารตาของบรรดาหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ไปด้วย

ด้วยผิวขาวจัดอมชมพูกับเรือนร่างอวบอิ่มในชุดนักศึกษากระโปรงพีชสั้น ซิลเวียจึงดูเหมือนกับซิลโดเรร่าน้อยที่หลุดออกมาเป็นของขวัญรับปีใหม่ให้บรรดาหนุ่มๆเกิดกิเลสเล่น

"ไม่เห็นมีร้านไหนน่ากินเลย" ซิลเวียบ่น

ไม่ใช่ว่าที่มหาลัยกับข้าวไม่อร่อยนะ แต่ที่ออกมาข้างนอกเพราะเธอต้องการเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง จะให้อยู่กับวิวเดิมๆที่คนแออัดทุกวันมันก็ไม่ไหว

หลังจากเดินหาร้านอาหารจนหมดทั้งเมเจอร์ฯ สุดท้ายซิลเวียก็ตัดสินใจออกมานั่งสั่งข้าวมันไก่หน้าเมเจอร์กินเองซะเลย ก็ช่วยไม่ได้นี่นะ ขนาดในห้างแท้ๆ กลับไม่มีของอะไรเลยที่ถูกปาก

...ดิ้ง ด่อง ดิ้ง.ด่อง..

โทรศัพท์เข้าเป็นสายของชิลลี่ ซิลเวียยัดหูฟังก่อนจะกดรับสาย

"ฮัลโหลชิลลี่?"

(ฮัลโหลซิลเวีย เออนี่เธออยู่ที่ไหนน่ะ ว่างรึเปล่า) เสียงชิลลี่เอ่ยกลับมาค่อนข้างเครียด

"ก็แถวๆม.น่ะ ทำไม..มีอะไรเหรอ? ฉันกำลังกินข้าวอยู่ ถ้าไม่ว่าอะไรขอตัวกินข้าวก่อนนะเดี๋ยวโทรหา"

(เห้ย! อย่าเพิ่งสิ...ฉันจะบอกว่าฉันมาแถวๆเมเจอร์รังสิตพอดี เธออยู่แถวไหนเดี๋ยวฉันจะไปหา)

ที่แท้นางคนนี้มาทำธุระนี่เอง แต่มาถึงรังสิตสงสัยจะเป็นธุระเกี่ยวกับการเงิน ซิลเวียบอกที่อยู่ในตอนนี้ให้เพื่อนสาวแล้วคุยอะไรเรื่อยเปื่อยสักพักก่อนจะจัดการกับข้าวมันไก่ในจานของตัวเองให้หมด

จบบาตรแรก