SF/OS BTS [Bangtan's story]

         

 

 

 

          เจ็บจังเลย.....ทำไมผมถึงเจ็บอย่างนี้หล่ะ

          แค่คอยมองเขา

          แค่คอยอยู่ข้างๆเขา.....ทำไมผมถึงเจ็บ

          แค่ผมรักเขาเองนะ

          ผมเจ็บอย่างนี้....แล้วทำไมผมถึงไม่เลิกรักเขาสักที....

 

          เห้ออออ ห้าทุ่มแล้วหรอเนี่ย ไวจัง ผมเพิ่งทำงานเสร็จเอง หนังสือก็ยังไม่ได้อ่าน เคมีด้วย ผมเกลียดที่สุดเลยอ่าาาา งืออออออ TT แล้วนี่ผมมามั่วพร่ำอะไรอยู่วะ อ่านหนังสือเด!!! 

 

          ผมขุดหนังสือเคมีขึ้นมาบนโต๊ะหลายเล่มทั้งจากสถาบันกวดวิชาชื่อดังและหนังสือของโรงเรียน เนื้อหาเยอะโคตรอะ ผมขอตายแปบ x_x 

 

          กริ้งงงงงงงง~~

 

          ผมเริ่มอ่านหนังสือไปได้ไม่นานโทรศัพท์ของผมก็มีสายเข้ามา ใครว้าาาา ขัดการอ่านหนังสือกู!!! ถ้าอ่านไม่จบคืนนี้นะพ่อจะตามไปบีมขอมันถึงบ้านเลย !! :(

 

          "ว่า!!" ผมตอบสายโทรศัพท์โดยไม่ดูแม้กระทั่งว่าใครโทรมา 

 

          [ย๊าาาาาห์ ฮยองงง ไมต้องดุผมด้วยอ่าา] เสียงจากปลายสายทำเอาผมชาวาบ

 

          จองกุก...

 

          [เฮโหววววว ~ ฮยองงง~ ยังอยุ่ในสายปะเนี่ย] เสียงทุ้มที่เป็นเอกลักษณ์ของจองกุกปลุกให้ผมตื่นจากผวัง....คิดถึงเสียงนี้จัง

 

          "อะ อืออ อยู่ๆ มีอะไรห๊ะ ถึงโทรมาเนี่ย" คำพูดของผมมันตะกุกตะกักไปหมด หัวใจเต้นเร็วอย่างห้ามไม่อยู่ 

 

          [เปล้า ผมแค่คิดถึงฮยองเฉยๆ] 

 

          "ไม่เชื่อ ปกตินายไม่เคยเรียกฉันว่าฮยอง"

 

          [...] ปลายสายเงียบไป จนผมใจไม่ดี เกิดอะไรขึ้นกับจองกุก ??

 

          "นายเป็นอะไรกุ๊กกี้ บอกฮยองได้นะ" 

 

          [มินนี ผมเบื่ออ่า] เสียงของจองกุกดูเศร้าต่างจากเมื่อไม่นานมานี้อย่างเห็นได้ชัด 

 

          "เป็นไรห๊ะ" ตอนนี้หนังสือสอบข้างหน้าผมไม่ได้อยู่ในความสนใจของผมอีกต่อไป ตอนนี้ผมสนใจเพียงแค่คนในสายเท่านั้น

 

          [ผมเบื่อวีฮยองอะ งอนผมอีกและ ผมแค่ไม่ได้ตอบไลน์เพราะอ่านหนังสืออยู่เองนะ งอนผมรอบที่สี่แล้วนะในอาทิตย์นี้อะ ถ้าวีฮยองไม่มีเหตุผลแบบนี้ผมก็ขี้เกียจจะง้อแล้วอะ] 

 

          "นะ...นายใจเย็นดิกุกกี้" เสียงผมมันเริ่มสั่นแล้วอะ เกลียดหัวใจตัวเองจัง ทำไมมันชอบทำให้ผมเจ็บอยู่เรื่อยเลย

 

          [ผมเบื่อจริงๆนะมินนี]

 

          "ฮยองถามอย่างนึง"

 

          [ครับ]

 

          "นายรักวีไหม"

 

          [ผมไม่รู้เหมือนกันอะ ผมรู้แต่ว่าผมแคร์วีฮยองมากอะมินนี อยากอยุ่ใกล้ๆ อยากให้วีฮยองเป็นของผมคนเดียว เจ็บทุกครั้งที่วีฮยองไปอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม อย่างนี้เขาเรียกว่ารักรึเปล่า] ผมสะอึกกับคำตอบของของจองกุก 

 

          ทำไมผมต้องถามคำถามที่มันทำให้ผมเจ็บด้วยนะ ....เหอะ ตลกชะมัด ผมโคตรสมเพชตัวเองเลย

 

          "ฟังฮยองนะ ถ้านายปล่อยวีไป นายเองนั่นแหละที่จะเจ็บ....ลองคิดดูใหม่นะกุ๊กกี้ ลองถามหัวใจตัวเองดูว่านายต้องการแบบไหนกันแน่" 

 

          [....ว่าแต่ตอนนี้มินนี่ทำไรอยู่อะ ขอโทษนะ ผมโทรซะดึกเลย] 

 

          "อ่านหนังสืออะ พอดีพรุ่งนี้มีสอบ"

 

          [มินนี่ผมขอโทษ T^T]

 

          "ไม่เป็นไรๆ ฮยองอ่านจบแล้ว" จบแล้วหรอ....เหอะ ได้ข่าวว่าเพิ่งเริ่มอ่าน แต่ชั้งมันเถอะ จะให้ผมกลับไปอ่านตอนนี้ผมก็อ่านไม่รู้เรื่องแล้วแหละ

 

          [มินนี่อย่านอนดึกรู้ไหม เดี๋ยวไม่สูงนะ อิอิอิอิ]

 

          "ย๊าาาาาาห์ จอน จอง กุก !!!! ฉันไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นซะหน่อย" ปลายสายหัวเราะกลับมา แค่นั้นมันก็ทำให้ผมยิ้มได้แล้วครับ แค่คนที่ผมแคร์เขาหัวเราะได้ผมก็ดีใจแล้ว

 

          [ผมไปแล้วดีกว่า มินนี่ได้นอนไม่ดึก ฝันดีนะครับ มินนี่ของผม] 

 

 

 

          ตึก...ตึก...ตึก

 

 

 

          ได้ยินไหม....เสียงหัวใจผมเองแหละ

 

 

 

          มินนี่ของผม

 

          มินนี่ของผม

 

          มินนี่ของผม

 

          ทำไมนายชอบล้อเล่นกับหัวใจของฉันตลอดเลยนะจอนจองกุก 

          ทำไมนายชอบทำให้ฉันมีความหวัง

          ทำไมนายต้องทำดีกับฉันแบบนี้ด้วยนะ

          ทำไม...ทำไมคนที่นายรักไม่ใช่ฉันนะจองกุก

          แต่รู้ไว้อย่างนึงนะ...

 

 

 

 

ปาร์ค จิมิน รัก จอน จองกุก ตลอดไป.....

 

 

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

โย้วววววว สวัสดีคับผม ผมไรท์หน้าเก่าๆแล้วแหละ 55555

 

โคตรสงสารปาร์คจีมินเลยอะ เคยมีโมเมนต์แบบนี้นะ เจ็บจี๊ดๆ

 

เม้นต์วันละนิดจิตแจ่มใส 

 

รักรีดเดอร์ที่่สุด