(Fic HunHan) Tomorrow เราจะรักกัน...วันพรุ่งนี้

สวัสดีค่ะ! วันนี้มีโอกาสมาลงฟิคหลังจากหายไป น๊าน...นาน ขอบคุณที่อ่านนะคะ

"เรากลับมาคบกันได้ไหม"  อดีตคนรักของลู่หานถามขึ้น

"ให้โอกาสฉันอีกครั้งนะ เราจะไม่ทำให้ลู่หานเสียใจอีก นะ นะครับ" คิม จงอินกล่าวเซ้าซี้

 "โดนแฟนทิ้งหรือไง" ลู่หานเหยียดริมฝีปากเพื่อสมน้ำหน้า

"ฉัน..บอกเลิกเอง ฉันคิดถึงนายมากเลยนะ เมื่อไหร่นายจะเลิกทำเย็นชาใส่ฉันซะทีล่ะ เราคุยกันดีๆ สักครั้งเถอะนะ " จงอินกล่าวเสียงแผ่วลง

"แล้วนายรู้ได้ไง ว่าฉันอยู่มหา'ลัยนี้"  ลู่หานทำหน้าเบื่อหน่าย และยืนกอดอก

"ตอนเห็นนายที่ห้างอ่ะ มากับเพื่อนอีกคนด้วย " จงอินเงียบไปพักหนึ่ง "แล้ว... ฉันอยากมาอยู่ใกล้นายก็เลยเข้ามาไง ฉันอยากเริ่มต้นใหม่กับนายนะ" หลังจากนั้นลู่หานก็พูดต่อทันที

"สายละ ฉันไปเรียนก่อนนะ" เขารีบออกจากอาคารนั้น..แต่ว่ามีมือหนึ่งรั้งเขาเอาไว้

"ปล่อย!" ลู่หานสะบัดมือออก ทันใดนั้นเซฮุนและชานยอลเดินผ่านมา เห็นตอนที่ลู่หานกับจงอินทำหน้าโกรธกันเซฮุนจึงเข้าไปถาม

"พวกนายทำอะไรกัน?" ทันใดนั้น ลู่หานก็เดินไปหาชานยอล "อ่าา คือ ผมถูกเขาดึงเสื้อครับ ผมก็เลยขอให้เขาปล่อย แต่ว่า.. เขากำหมัดเกือบจะต่อยผมแล้วล่ะครับ โชคดีที่พี่ๆ ผ่านมาทัน" ลู่หานเล่า(ใส่ความ)การกระทำของอีกฝ่าย

"อะไรกัน? ยังเป็นเด็กใหม่ พวกนายก็ทะเลาะกันแล้ว ขอโทษกันซะ" เซฮุนบอกให้ทั้งสองกล่าวคำขอโทษ 

"ก็ได้ครับ" จากนั้นทั้งสองก็ขอโทษกัน ลู่หานอมยิ้มด้วยความสะใจเล็กน้อย แล้วเดินออกไปยังอีกอาคารเพื่อเข้าห้องเรียนพร้อมกับรุ่นพี่เซฮุนและชานยอล

"ว่าแต่...น้องไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?" ชานยอลเห็นสีหน้าลู่หานไม่ค่อยดี เขาจึงถามด้วยความห่วงใย

"ไม่เป็นไรครับ ผมโอเค" ลู่หานนั่งลงที่ม้านั่งบริเวณตรงข้ามตึกเรียน

"พวกพี่ก็เรียนตึกนี้เหมือนกันเหรอครับ?" ลู่หานถามขณะที่รุ่นพี่ทั้งสองกำลังจะนั่งลงที่เดียวกัน

"ใช่ แล้วนายล่ะ?" เซฮุนถามขณะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่นฆ่าเวลา

"ครับ ผมเรียนตึกนี้ประจำเลยล่ะ ไม่ชั้น 4 ก็ชั้น 5 น่ะครับ ฮ่าๆ" ขณะที่เขาพูดคุยกับพี่ทั้งสอง อี้ชิงเพื่อนสนิทของเขาก็เดินมานั่งข้างๆลู่หาน พร้อมเอ่ยทักทายเขาและรุ่นพี่

"สวัสดีครับ พี่ชานยอล พี่เซฮุน ลู่หาน ขึ้นเรียนกันเถอะ ใกล้ได้เวลาเรียนแล้ว ผมขอตัวนะครับ" อี้ชิงกับลู่หานลุกขึ้นแล้วโค้งให้รุ่นพี่ทั้งสอง

"ไปด้วยกันสิ ไหนๆก็เรียนชั้นเดียวกันอยู่แล้วนี่" ชานยอลชักชวนให้พวกเขาเดินไปเรียนด้วยกัน

"ไม่เป็นไรครับ ผมเห็นพวกพี่ๆป๊อบมาก ที่โรงอาหารวันก่อนผมเห็นพวกนักสึกษาผู้หญิงรุมกรี๊ดกันเยอะเลย พวกพี่ๆไปก่อนก็ได้นะครับ" ลู่หานกล่าวพร้อมยิ้มให้กับรุ่นพี่ทั้งสอง แต่เซฮุนไม่เห็นด้วย

"ไปด้วยกันนั่นแหละ! ไม่ต้องกังวลหรอกน่า เอ้า! ใส่หน้ากากกันทุกคนเลยนะ"  เมื่อทั้งหมดใส่หน้ากากเสร็จแล้ว เซฮุนก็เดินไปหาลู่หาน

"โอเค ไปกันเถอะ" เขามองไปที่ลู่หานสักครู่และยื่นมือออกไป พบว่าลู่หานก็ลังเลสักครู่ แต่ก็มองมาที่เขาพร้อมกระชับมือนั้น แล้วบอกให้เพื่อนสนิทอย่างอี้ชิงเดินไปด้วยกันพร้อมชานยอลข้างๆ

      เมื่อถึงชั้นเรียนชองลู่หานและอี้ชิง พวกเขากล่าวคำขอบคุณเหล่าพี่รหัสทันที ก่อนจะเดินเข้าห้องเรียน

"เดี๋ยวก่อน! เย็นนี้พี่มีเรื่องคุยด้วย เจอกัน 4 โมงเย็น ห้ามสายเด็ดขาด!" เซฮุนพูดเน้นด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ ทำให้ลู่หานต้องตอบรับอย่างปฏิเสธไม่ได้ 

"ได้ครับ เดี๋ยวผมไปรอหน้าโรงเรียน ไปเรียนก่อนนะครับ" ลู่หานโค้งเพื่อลารุ่นพี่ก่อนเข้าชั้นเรียนพร้อมเพื่อนสนิท

 --------------------------------------------------------------------------------

    พักกลางวัน 11.10 น. ในโรงอาหาร

"ลู่หาน ! เห็นพี่ชานยอลกับพี่เซฮุนบ้างเปล่าวะ?" เขามองหาพี่รหัสของตัวเองก่อนจะถามเพื่อนสนิท

"ไม่เห็นเลยว่ะ เอ้า! นั่นไง มาแล้วๆ" ลู่หานพบรุ่นพี่ทั้งสองที่กำลังเดินมาทางโต๊ะอาหารของพวกเขา

"พี่เซฮุนๆ มานั่งด้วยกันไหมครับ?" อี้ชิงชวนให้รุ่นพี่นั่งร่วมโต๊ะทานข้าวอีกเช่นเคย

"เอาสิ กำลังมองหาอยู่พอดี" เมื่อพูดจบทั้งสองก็ยิ้มให้กันแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ข้างลู่หาน

"รู้มั้ย? อาทิตย์หน้าจะเปิดให้มีการเลือกชมรมด้วย เดี๋ยวพี่เอารายชื่อชมรมมาให้ดูละกันนะ ส่วนใบสมัครไปรับได้ที่หัวหน้าห้องเลย รีบๆสมัครนะ " ชานยอลอธิบายข่าวสารใหม่ให้รุ่นน้องได้ทราบ ซึ่งเป็นหน้าที่ประจำของเขา

"ขอบคุณมากนะครับ" ทั้งสองกล่าวขอบคุณพี่รหัสของตนเอง

 หลังจากนั้น พวกเขาก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน โดยไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำถูกใครคนหนึ่งจ้องมองอยู่อย่างเงียบๆ

"แหมๆ มีความสุขกันจังเลยเนอะ~ ลู่หาน นี่สินะ สาเหตุที่ไม่ยอมรับรักฉันน่ะ" เสียงเข้มที่คุ้นเคยทำให้ลู่หานสะดุ้งและหันไปหาเจ้าของเสียงนั่น

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ! จงอิน รู้มั้ยว่านายพูดอะไรออกมา?" จงอินไม่สนใจเสียงหวานที่ห้ามปรามเขา เพราะเขารู้ดีว่าเขากำลังทำสิ่งเหล่านี้เพื่ออะไร

"เหอะ! ใช่สิ ฉันมันคนไม่หล่อ ไม่ขาว ไม่สูง... เหมือนใครบางคน " จงอินกระแทกเสียงหันไปจ้องมองเซฮุนด้วยสายตายียวน

"นี่ จะบอกอะไรไว้อย่างนะ... เวลาคนเขาจะชอบหรือรักใครเนี่ย มันไม่เกี่ยวกับหน้าตาเสมอไปหรอก แต่บางทีมันก็เกี่ยวกับใจล้วนๆเลยล่ะ " เซฮุนคิดอยากเอาชนะ จึงพูดสั่งสอน ซึ่งดูเหมือนจะได้ผล อีกฝ่ายชะงักนิ่งอยู่พักใหญ่

"ลู่หาน เฉยๆ แล้วคอยดูฉันนะ" เขากระซิบวางแผนกับลู่หาน

"อะไรของนาย ?" ลู่หานขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

"ถ้าคนเขาชอบน่ะ แค่จับมือเขาก็ไม่สะบัดทิ้งหรอก อย่าว่าแต่แค่จับมือเลย ถึงกอดก็ไม่ผลักออกหรอกนะ ดูนี่..."เมื่อเซฮุนพูดจบ ก็หันไปมองตา ยกมือของลู่หานขึ้นมาประสานกับมือของตนเอง ดึงเบาๆเพื่อให้ลู่หานลุกขึ้น จากนั้นก็เอามือคล้องคอลู่หานและดันให้เข้ามาใกล้ จากนั้นเขาก็หอมแก้มลู่หานอย่างรวดเร็ว

"แก!!!" จงอินโมโหมาก กำหมัดขึ้นมาเพื่อจะต่อยเซฮุน ขณะนี้ทุกสายตามองมาบริเวณโต๊ะของเขา เลย์จึงควบคุมสถานการณ์

"ไม่มีอะไรครับ แค่ซ้อมละครกันครับ" เมื่อเขาพูดจบ ทุกคนก็ทยอยออกจากโรงอาหารจนหมด โชคดีที่มีเสียงออดมีช่วยเขาไว้ด้วยอีกแรง

"จงอิน  นายไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้หรอก  ที่จริงนายต้องการอะไรกันแน่?" อี้ชิงเข้ามาขวางเพื่อปกป้องพี่รหัสของเพื่อนแล้วตะโกนถามด้วยความไม่พอใจ

"ฉันต้องการให้ลู่หานกลับมา...สร้างความทรงจำที่ดีให้ฉันอีกครั้ง ฉันสัญญาว่าฉันพร้อมจะ..." ไม่ทันขาดคำ ลู่หานก็เดินเข้ามา ริมฝีปากเรียวได้รูปค่อยๆประกบกับริมฝีปากของจงอิน เขาชะงักเล็กน้อย แต่ก็จูบลู่หานต่อทันทีด้วยรอยจูบที่ลึกซึ้ง ทำให้อี้ชิงและชานยอลทำอะไรไม่ถูก เซฮุนถึงกับใบหน้าชา หมดเรี่ยวแรง เมื่อได้สติพวกเขาจึงเดินออกไป พร้อมกับชานยอลที่ดึงเซฮุนไปด้วย

"ลู่..ลู่หาน... นายให้โอกาสฉันแล้วจริงๆเหรอ ? ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?" จงอินหยิกแก้มจนเป็นรอยแดง ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ

"อืมม... ฉันให้โอกาสนาย แต่สัญญานะ ว่านายจะไม่กลับไปทำตัวแบบเดิมอีกอ่ะ" ลู่หานยิ้มพร้อมพูดอย่างจริงจัง

"ได้ครับ กลับบ้านกันเถอะนะ" จงอินจับมือของลู่หานไว้แน่น เดินไปพร้อมกันเพื่อกลับบ้าน

---------------------------------------

2. 12.10 น. บ้านพักของเซฮุนและชานยอล

Sehun's Part

   พวกคุณเชื่อในความรักไหมครับ? เชื่อว่าเมื่อเราทุ่มเทความรักที่มีไปให้ใครสักคน.... วันหนึ่งเขาจะเห็นค่าให้ความรักกับเราเช่นเดียวกัน เมื่อก่อนผมเคยเชื่ออย่างนั้นนะ แต่ตอนนี้ผมแค่สับสนกับความรู้สึก ตอนนี้ในหัวสมองมันว่างเปล่า....พอๆกับหัวใจของผม

"เซฮุน กินน้ำก่อนสิ" เพื่อนสนิทของผมยื่นแก้วน้ำมาให้ผม พร้อมกับสายตาแสดงความห่วงใย

"ขอบใจนะ" ผมพูดไปเพียงแค่นั้น ไม่นานชานยอลก็ตอบกลับ

"กูเข้าใจความรู้สึกของมึงนะเว้ย แต่อย่าเก็บไว้คนเดียว อย่าลืมว่ายังมีกูที่อยู่กับมึงเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนะ" ชานยอลพูดปลอบผมด้วยคำพูดที่อ่อนโยน

"ยอล... กูควรทำยังไงดีวะ ทั้งที่ผ่านมากูไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย กูสับสนไปหมดแล้ว ตลอดเวลาที่ได้คุย... ได้เจอกับลู่หาน กูมีความสุขมาก แต่พอเขาจะมีความรัก อยู่กับคนที่เขารัก กูกลับรู้สึกเสียใจ" เซฮุนพูดพร่ำระบายความรู้สึกในใจ พร้อมกับหยดน้ำใสๆที่ปรากฏในดวงตาของเขา

"เซฮุน มึงอาจมีความรู้สึกดีกับลู่หานก็ได้นะ   เรียกอีกอย่างก็คือ แอบชอบ แหละ บางทีลู่หานอาจจะคิดว่า...เรื่องที่มึงทำทั้งหมดมันเป็นแค่สิ่งที่พี่รหัสทำเพื่อดูแลน้องใหม่แค่นั้นเอง ไม่ได้ทำเพราะรู้สึกดีด้วย" ชานยอลอธิบายด้วยความคิดของเขาที่มีต่อเซฮุนและลู่หาน 

 "แล้วต่อไปนี้กูจะเจอหน้าลู่หานยังไง ยอล กูต้องขายหน้าต่อทุกคนในโรงอาหาร ต้องยอมถูกไอ้บ้านั่นเยาะเย้ยใช่ไหมวะ??" ให้ตายสิ! ผมเริ่มควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้แล้ว

"ใจเย็นๆก่อนนะ เรื่องขายหน้าที่โรงอาหารคงไม่เป็นเรื่องใหญ่หรอก แต่เรื่องที่สำคัญที่สุดคือความสัมพันธ์ของสายรหัสมากกว่า" เมื่อผมได้ฟังคำพูดของชานยอล มันทำให้ผมได้คิดอะไรขึ้นได้บางอย่าง ผมต้องขอบคุณมันจริงๆ

"ขอบใจมากนะเว้ยยอล" เซฮุนค่อยๆปาดคราบน้ำตาบนแก้มแล้วส่งยิ้มบางๆให้ชานยอล

"ไม่ต้องเครียดๆ กูจะพาไปร้านคุณแบค กินของหวานซะหน่อยจะได้อารมณ์ดีไง" ชานยอลพยายามทำให้เพื่อนซี้ของเขาอารมณ์ดีขึ้น

6. 12.40น. ร้าน Sweet Tea ...

  "กริ๊ง.." เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นตามด้วยคำกล่าวต้อนรับจากเจ้าของร้านอารมณ์ดี บริเวณหน้าร้านมีป้ายรับสมัครพนักงาน part - time เป็นสาเหตุที่วันนี้มีคนมากเป็นพิเศษ บนโต๊ะส่วนตัวของแบคฮยอนมีเอกสารการสมัครอยู่กองโต ซึ่งทั้งหมดเป็นใบสมัครที่ยังไม่ได้รับการคัดเลือก

"เฮ้ย! เดี๋ยวๆ ฮุน! ดูนี่ รับสมัครพนักงาน part - time" ทั้งสองมองดูป้ายบริเวณหน้าร้าน ชานยอลรีบเปิดประตูเข้าไปทันที

"กริ๊ง! ยินดีต้อนรับครับ" เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น เจ้าของร้านก็เอ่ยทักทายโดยอัตโนมัติ แบคฮยอนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อชานยอลรีบเดินมาที่เคาน์เตอร์ ในขณะที่เขากำลังจะเดินออกไปต้อนรับ

"อะ..สะ.. สวัสดีครับ ชานยอล" แบคฮยอนยิ้มเล็กน้อย พร้อมเกาท้ายทอยแก้เขิน

"สวัสดีครับ คือ ผมขอสมัครงานครับ ว่าแต่...ที่นี่รับกี่ตำแหน่งเหรอครับ?" ชานยอลยิ้มให้แบคฮยอนเช่นกัน

"เอ่อ ที่นี่เรารับแค่ตำแหน่งเดียวเท่านั้นครับ เพราะฉะนั้น หน้าที่นี้สำคัญมาก บางครั้งจะเลิกงานช้าครับ ถ้าลูกค้าเยอะนะ" เจ้าของร้านพูดขณะรับเอกสารที่ชานยอลเขียนเสร็จแล้วมาเก็บใส่แฟ้ม

"ดูท่าจะมีคนสมัครเยอะนะครับ แล้วจะคัดเลือกยังไงครับ?" ชานยอลถามขณะที่แบคฮยอนหันไปหยิบถุงใบหนึ่งที่มีเมล็ดกาแฟที่คั่วจนเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆอยู่เต็มถุง

"ทำกาแฟคาปูชิโน่ครับ" ชานยอลรู้สึกเสียดาย เนื่องจากเขาเคยทำเอสเปรสโซ่ คาปูชิโนมันคงไม่ง่ายสำหรับเขา

"ผมทำเป็นแต่เอสเปรสโซ่ครับ" เขาเกาที่ท้าท้ายทอยเบาๆ  การกระทำนั้นทำให้แบคฮยอนแอบอมยิ้ม

"อ่า.. ยิ่งดีเลยครับที่คุณชงกาแฟเอสเปรสโซ่เป็น เพราะมันเพิ่มส่วนผสมเพียงไม่กี่อย่างเท่านั้นเองครับ " เจ้าของร้านกล่าวปนหัวเราะในคำพูดของชานยอล

"ถ้างั้นเรามาเริ่มกันเลยดีไหมครับ?"ชานยอลเริมมีความสนใจและกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้แบคฮยอนจึงหยิบถุงกาแฟที่ยังไม่ได้บดออกมา

“บดกาแฟเป็นไหมครับ ลองดูไหม?” ชานยอลพยักหน้าแทนคำตอบก่อนกดสวิตช์เปิดเครื่องบดกาแฟ เทเมล็ดกาแฟใส่ลงในเครื่องบด เอาหัวกรองกาแฟมารอง รอสักครู่จากเมล็ดกาแฟก็จะกลายเป็นกาแฟบดพร้อมชง ชานยอลค่อยๆเกลี่ยกาแฟให้เรียบเสมอกันแล้วแพคกาแฟให้แน่นแบคฮยอนเห็นว่าชานยอลทำดีมากคงเพราะเคยมีประสบการณ์

“ร้อนเหรอครับให้ผมเปิดแอร์ไหม?” ขณะที่นำหัวกรองกาแฟมาใส่ที่เครื่องชงแบคฮยอนแอบเห็นชานยอลปาดเหงื่อจึงอดถามไม่ได้ คำตอบที่ได้จากชานยอลคือการส่ายหน้าเบาๆพร้อมยิ้มอย่างเขินอาย

“ตอนนี้ถึงเวลาทำเอสเปรสโซ่แล้วครับถ้าชิมแล้วผ่านผมจะสอนทำคาปูชิโน่ต่อ” แบคฮยอนถอยออกไปยืนดูชานยอนแสดงฝีมือเช่นเดิม

ชานยอลนำแก้วช็อตมารองน้ำกาแฟกดเปิดน้ำจากเครื่องชง กดปุ่มให้เครื่องทำงาน จากนั้นก็รอน้ำกาแฟไหลลงมาในแก้วช็อตทั้งสอง ชานยอลนำแก้วหนึ่งมาให้แบคฮยอนลองดื่ม

“รสชาติดีจังเลยครับ! ผมชอบมากเลยไม่จืดไม่ออกเปรี้ยวด้วย! คุณทำบ่อยจริงๆสินะเนี่ย” แบคฮยอนชื่นชมชานยอลมากยกนิ้วโป้งขึ้นประกอบด้วย

“งั้นต่อไปมาทำคาปูชิโน่กันนะครับ” แบคฮยอนหันไปเช็ควัสดุและส่วนผสมสำหรับทำคาปูชิโน่

“เดี๋ยวผมขอเอาข่าวดีไปบอกเพื่อนก่อนนะครับ” ชานยอลเดินออกมาหาเซฮุนด้วยความดีใจแทบอยากตะโกนลั่น

“เซฮุนกูได้ทำงานแล้ว กูได้ทำงานร้านคุณแบคแล้วนะ!”ชานยอลบอกกับเซฮุนผู้มีสีหน้าดีใจไม่ต่างกัน

“ยินดีด้วยนะ ขอกูกินอะไรในร้านก่อนดีกว่า อ้อ! อยากชิมกาแฟจัง” เซฮุนอ้อนโดยการเอาหน้าถูแขนแต่ชานยอลดันหน้าผากเอาไว้

“ชิ!ใช่สิ…กูไม่ใช่คุณแบคสุดสวยของมึงนี่” เซฮุนแซะชานยอลจนเขาต้องขยับปากเป็นคำว่า”หุบปาก” ก่อนพากันเข้าไปในร้าน

          ชานยอลเดินเข้าไปภายในเคาน์เตอร์เพื่อเรียนรู้การทำกาแฟคาปูชิโน่แบคฮยอนวางนมร้อนที่ผ่านการปั่นแล้วบนโต๊ะรวมถึงหยิบถ้วยกาแฟสวยๆมาหนึ่งใบ

“เรามีกาแฟ 2 ช็อตพร้อมแล้วก่อนอื่นก็กดน้ำร้อนใส่แก้วเพื่ออุ่นให้อุณหภูมิดีขึ้นจากนั้นเททิ้งแล้วนำกาแฟใส่ลงในถ้วยนี้” เจ้าของร้านทำอย่างช้าๆเพื่อให้ชานยอลได้จดจำรายละเอียด

“ขั้นต่อไปคือเทครีมนมร้อนลงไปครับ ตกแต่งด้วยฟองนมแล้วก็ผงโกโก้ ก็เสร็จแล้ว”  แบคฮยอนวางแก้วกาแฟลงพร้อมถอดผ้ากันเปื้อน

“แค่นี้ง่ายๆใช่ไหมลาเต้ยากกว่านี้อีกนะครับแก้วนี้คุณลองชิมดูสิเอาให้เพื่อนของคุณชิมด้วยก็ดีนะครับ” ทั้งชานยอลและแบคฮยอนหัวเราะ มองเซฮุนที่เดินเข้ามาคว้าแก้วจากเคาน์เตอร์รวมถึงชานยอลก็ได้ดื่มด่ำรสกาแฟหอมละมุนนี้ด้วย

       นี่เป็นผลงานชิ้นแรกของเขาและแบคฮยอนซึ่งผสานกันอย่างลงตัวชานยอลดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของร้าน Sweet Tea เหมือนกับที่เอสเปรสโซ่เป็นส่วนหนึ่งของคาปูชิโน่เขาหวังว่ากาแฟจะช่วยให้เซฮุนลืมเรื่องไม่ดีที่เกิดขึ้นวันนี้เหมือนกับที่หวังว่า…แบคฮยอนจะเข้ามาเติมความหวานในชีวิตจิตใจเหมือนนมร้อนที่ใส่ในคาปูชิโน่เช่นกัน