(Fic HunHan) Tomorrow เราจะรักกัน...วันพรุ่งนี้

หลังจากที่หมดเวลาพักกลางวันแล้ว ก็มีเสียงดังขึ้นจากห้องประชาสัมพันธ์

" ให้นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งและปีที่สองคณะวิศวกรรมประจำที่ฐานเพื่อทำกิจกรรมค่ะ "

หลังจากนั้น นักศึกษาปีหนึ่งและสองของคณะวิศวกรรมก็เดินไปรวมตัวกันกลางสนาม

" เอาล่ะ ! ก่อนที่จะทำกิจกรรมเนี่ย พี่ขอให้นั่งเรียงเลขที่กันนะครับ แล้วพี่คนไหนที่ตรงกับเลขที่ของน้องจะได้เล่นเกมร่วมกัน" เมื่อสิ้นเสียงของชานยอล นักศึกษาปี1 ก็ลุกขึ้นไปจัดแถวตามเลขที่ของตัวเอง

" เลขที่ 1 กวางซ็อก กับ ยองมิน " หัวหน้าปี2 ห้องB  ชื่อ 'โบมี' เริ่มอ่านรายชื่อคู่ตามเลขที่
.
.
"เลขที่ 16 ชานยอล กับ อี้ชิง" 
.
.
" เลขที่ 24 เซฮุน กับ ลู่หาน" 

" หา!!! นายนี่?!?!?!" เซฮุนและลู่หานพูดขึ้นพร้อมกันเมื่อได้รู้ผลการจับสายรหัส
.
.
" และเลขที่ 39 พี่ กับ ซองกุก"

"ทุกคนมีปัญหาหรือสงสัยอะไรไหม?" โบมีเห็นมือสองมือยกขึ้นอย่างรวดเร็ว และพร้อมกัน โบมีจึงถามต่อไปว่า "ว่าไงคะ ไม่เข้าใจตรงไหน?"

"ทำไมผมต้องคู่กับนายนี่ด้วยล่ะ?" ลู่หานเอามือลงแล้วชี้นิ้วไปทางเซฮุน

"นี่ๆ! หัดมีมารยาทหน่อยได้ไหม? ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ"เซฮุนเถียงขึ้นมาบ้าง

"เอาน่าๆ ก็ในเมื่อพวกนายเลขที่เดียวกันก็ต้องเป็นสายรหัสกันอยู่แล้วสิ ห้ามเปลี่ยนเด็ดขาด! เข้าใจไหม? " โบมีเน้นประโยคท้าย

"เข้าใจละ" เซฮุนตอบโบมีเสียงอ่อย ส่วนลู่หานก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ

"ถ้างั้น..ต่อไปเราก็จะเล่นเกมกัน เพื่อสานสัมพันธ์รุ่นพี่กับรุ่นน้องนะคะ เกมนี้ชื่อว่า เกม..พาแอปเปิลลงตะกร้าค่าา" เมื่อโบมีพูดเสร็จ  ก็มีเสียงกลองดังรัวขึ้น ก่อนชานยอลจะพูดกฏิกาของเกม 

"กติกาของเกมส์นะครับ ก็ให้พี่รหัสและน้องรหัสใช้หน้าผากประคองแอปเปิลให้ไปถึงตะกร้า โดยห้ามใช้มือช่วยนะครับ เอาล่ะ! เรามาจับฉลากดีกว่าว่าใครจะได้เล่นคนแรก" ชานยอลล้วงมือเข้าไปในกล่องกระดาษที่มีสลากมากมาย

"เลขที่ 16 ครับ พี่กับอี้ชิง" เสียงกลองและเครื่องประกอบจังหวะรัวขึ้นอีกครั้ง

" 1..2..3.. เริ่ม! " โบมีนับถอยหลังพร้อมจับเวลา

" อี้ชิง สู้ๆ อี้ชิง!! เร็วๆๆ" ลู่หานคอยตะโกนเชียร์เพื่อนรักของเขา

" ชานยอล ๆๆ เร็วๆ " เซฮุนก็เชียร์ชานยอลอยู่ไม่ไกลมากนัก

"หมดเวลาค่ะ 12.54 วินาทีค่ะ " โบมีประกาศเวลาที่ทั้งคู่ทำได้

" คู่ต่อไป เลขที่....24 ค่า"โบมีจับฉลากและเปิดมันออกให้ทุกคนเห็น

" ลู่หาน! จะเล่นเกมนี้จริงๆหรอ? " เลย์ท้วงก่อนลู่หานจะเดินไปเล่นเกม

" อืมม..ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้กูก็ไม่ได้ปวดขาอ่ะ สบายมาก " ลู่หานพูดพร้อมขยับเท้าทำท่าทีให้เลย์เห็นว่าไม่เป็นอะไร เขาเองก็ไม่ทราบเช่นกันว่าอาการปวดหายไปได้อย่างไร

"1..2..3..ปี๊ด" เสียงนกหวีดดังขึ้นเช่นเดิม ทุกอย่างก็ดำเนินไปเช่นเดิม

" โอ๊ย! " ลู่หานรู้สึกเจ็บแปลบที่ขาระหว่างเล่นเกม ทำให้เขาหันไปมองเท้าเขา แอปเปิลก็หล่นลงด้วย เซฮุนพยายามเอื้อมไปจับตัวลู่หานไว้ไม่ให้ล้ม แต่ไม่ทัน เขาจึงล้มทับลู่หานท่ามกลางเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของนักศึกษาหญิง

   ลู่หานปิดตาสนิท ชั่วครู่หนึ่ง เขาก็รู้สึกถึงแรงกดทับที่ลงมาบนตัวเขา ลู่หานค่อยๆลืมตามองขึ้นสบตาอีกคน เซฮุนก็เช่นเดียวกัน 
    ทันใดนั้น หน้าของทั้งสองก็แดงก่ำ เมื่อจมูกโด่งได้รูปของเซฮุนปักลงที่แก้มขาวเนียนของลู่หาน ทั้งสองสบตากันเนิ่นนาน จนรุ่นพี่คนหนึ่งเอ่ยทักว่า "ลุกขึ้นได้แล้วครับ เดี๋ยวอีกสองคู่สุดท้ายทำกิจกรรมไม่ทัน" เมื่อเซฮุนหลุดจากภวังค์ เขาก็ค่อยขยับตัวเพื่อลุกขึ้น

"อ่ะ..เอ่อ..ต้องขอโทษจริงๆนะครับน้องๆ" เซฮุนกล่าวคำขอโทษแล้วหันไปก็พบว่าลู่หานคลำข้อเท้าตัวเองและร้องด้วยความเจ็บปวด

"ยอล กูขอพาน้องไปนั่งพักก่อน ใกล้จบกิจกรรมแล้วใช่ไหม? เอาเป็นว่ามึงบอกเพื่อนของน้องคนนี้ด้วย นั่นไง..วิ่งมาละ" เซฮุนรีบร้อนกว่าปกติ หันมาอุ้มลู่หานด้วยท่าเจ้าสาวไปยังที่พักสำหรับตรงข้ามสนามหญ้า

14:30 น. ที่พัก

  เซฮุนวางลู่หานลงบนม้านั่งแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อมาเช็ดเหงื่อที่ผุดพราวบนใบหน้าและลำคอของลู่หานอย่างเบามือ

" ร้อนไหม? ลู่หาน" เซฮุนถามในขณะที่ซับเหงื่อบนหน้าผากลู่หาน

" ก..ก็ร้อนอ่ะ อยู่กลางสนามนี่นา รุ่นพี่" ลู่หานรู้สึกเขินเมื่อมองเซฮุน เขาจึงเลือกที่จะหลับตา

" อยู่กันสองคน ไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้ เอาเป็นว่าขอโทษนะที่ทำให้เจ็บมากกว่าเดิม ถ้าฉันไม่ขับรถชนนายตั้งแต่แรก... นายคงไม่ต้องเจ็บแบบนี้ " เซฮุนนึกโทษตัวเอง

" ไม่เป็นไรหรอก.. ฉันก็ซุ่มซ่ามเอง หายเมื่อไหร่ฉันเอาคืนนายอยู่แล้ว โอ๊ย.." ลู่หานร้องด้วยความเจ็บปวด พร้อมจับที่ข้อเท้า

" ลู่หาน เดี๋ยวฉันนวดให้นะ!!" เซฮุนถอดรองเท้าของลู่หาน และค่อยๆดึงผ้าพันข้อเท้าออก จึงเห็นข้อเท้าบวมแดงของลู่หาน

" น..นี่นาย.. ข้อเท้าบวมขนาดนี้เลยเหรอ" เซฮุนเปิดกระเป๋านำยานวดแก้ปวดออกมาแล้วทาให้ลู่หาน พร้อมนวดอย่างเบามือ 

เมื่อกิจกรรมจบแล้ว ชานยอลและเลย์ก็มาดูอาการของลู่หาน

" ลู่หาน! เป็นยังไงวะ ดีขึ้นหรือยัง ? " เลย์พูดปนหอบเพราะเหนื่ิอยจากการทำกิจกรรม

" ดีขึ้นนิดนึงแล้วว่ะ ขากูคงใช้งานมากไปมั้งวันนี้ " ลู่หานยิ้มเล็กน้อยให้เพื่อนสนิท

" ช่วงนี้อากาศหนาวเท้าน้องคงปวดมากแล้วก็แดงด้วยสินะครับ ยังไงก็หายไวๆนะครับ" ชานยอลพูดแล้วยิ้มกว้าง                          

" ขอบคุณมากนะครับ " ลู่หานโค้งคำนับชานยอล                                                         

  จากนั้น เซฮุนก็แทรกขึ้นว่า " เออ! แล้ว...ลู่หานจะกลับบ้านยังไงเนี่ย?? จะให้พวกพี่ไปส่งที่บ้านไหม? " เซฮุนกล่าวด้วยความเป็นห่วง

"ถ้าอย่างนั้น...รบกวนด้วยนะครับ" เลย์โค้งคำนับรุ่นพี่ทั้งสอง   

" เลย์!!" ลู่หานพูดทักท้วงในลำคอ แต่ในเมื่อเขาทำอะไรไม่ได้แล้ว ก็ต้องจำใจกลับบ้านพร้อมรุ่นพี่ ' ไอ้เลย์นะ! พูดอะไรไม่ถงไม่ถามสุขภาพกูซ้าากคำเลย ' เขาแอบเคืองเพื่อนสนิทในใจ
---------------------------------------
15.00 น. หอพักของลู่หาน

  หลังจากที่ตกลงกันแล้วว่าให้ชานยอลและเซฮุนมาส่งที่หอพัก พวกเขาก็เดินทางมาโดยรถยนต์คันหรูคู่ใจของชานยอล

" ถึงแล้ว!! " ชานยอลพูดเสียงดังเพื่อปลุกคนที่หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ให้ตื่นขึ้น

" อาา.. ถึงแล้วเหรอครับ? ผมหลับไปนานไหมเนี่ย? " ลู่หานบิดขี้เกียจ และค่อยๆ ขยับตัว เพื่อให้เท้าแตะพื้น เซฮุนเห็นเข้าจึงเตือน

" จะทำอะไร? เท้าเจ็บอยู่นะ ลู่หาน มา! เดี๋ยวพวกพี่ขึ้นไปส่ง" ชานยอลเปิดประตูรถลงมาแล้วเซฮุนก็นั่งยองๆเพื่อให้คนตัวเล็กขี่หลัง

" ข..ขอบคุณครับ แต่ผมเดิ.. โอ๊ย..." ลู่หานยังคงดื้อรั้น พยายามเหยียบพื้นเพื่อก้าวเดิน แต่ผลที่ได้ก็เหมือนเดิม

"เห็นไหม พี่บอกแล้ว มาขึ้นหลังพี่เร็วเข้า!" เซฮุนนั่งยองๆและชานยอลช่วยอุ้มเพื่อให้ลู่หานขึ้นบนหลังเซฮุนได้
" ลู่หานอยู่ห้องอะไร " เซฮุนถามและเดินไปพร้อมชานยอลทำหน้าที่ถือเป้ให้ลู่หาน

" 310 ครับ นี่กุญแจครับ " ลู่หานยื่นกุญแจให้ชานยอล

" แล้วพรุ่งนี้จะไปโรงเรียนไหวไหมเนี่ย น้องลู่หาน พี่ว่าเราพักดีกว่านะ  เอ้อ! ให้เซฮุนอยู่เป็นเพื่อนไหมล่ะ เผื่อเป็นอะไรจะได้มีคนดูแล" ชานยอลแนะนำลู่หาน

" อ้าว! มึงไปพูดงี้กับน้องเขาได้ไงอ่ะ ? เพิ่งรู้จักกันแล้วก็นอนด้วยกันเลยเนี่ย ไม่มากไปหน่อยเหรอ?  แล้วมึงอยู่ยังไงอ่ะ?" เซฮุนโต้เถียง

" ก็กลับบ้านดิ เรื่องนอนด้วยกันก็คิดซะว่าดูแลน้องแล้วกัน " ชานยอลอธิบาย

" เฮ้ย! มึง ลู่หานหลับไปแล้วว่ะ! " เซฮุนหันไปมองก็พบว่าลู่หานหลับแล้ว
เมื่อถึงห้องชานยอลก็วางสัมภาระลงบนพื้น และเซฮุนก็ค่อยๆวางลู่หานลงบนเตียงคู่

" ห้องน้องเขาก็สวยดีเหมือนกันนะเนี่ย เนอะ! เซฮุน " เซฮุนมองไปรอบๆห้องแล้วพยักหน้า

" อืมม สวยมากเลย น่าอยู่มาก " 

" งั้นกูไปละ! บาย  ดูแลน้องรหัสดีๆล่ะ" ชานยอลพูดพร้อมโบกมือ

" บาย!" เซฮุนโบกมือลาเช่นกัน แล้วเดินไปปิดประตูห้อง พร้อมนำผ้าห่มมาคลุมตัวลู่หาน เฝ้ามองดูจนเผลอหลับไป

1  ชั่วโมงผ่านไป

" อืม.. นี่กี่โมงแล้วเนี่ย.. เซฮุนน!! " ลู่หานตื่นขึ้นมาแล้วก็ตกใจเมื่อหันไปเจอเซฮุนงีบหลับอยู่ข้างเตียงเขา
" คือ... ฉันขอโทษ! ชานยอลให้ฉันมาดูแลนาย ฉันจะออกไปเดี๋ย.. " เซฮุนหยุดพูดกระทันหันเมื่อลู่หานแทรกขึ้น
" ก็อยู่ไปสิ ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ฝากขอบคุณพี่ชานยอลด้วย แล้วก็..ขอบคุณที่ช่วยฉันนะ รุ่นพี่" ลู่หานดึงมือเซฮุนให้นั่งลงที่เดิม

" หิวไหม?" เซฮุนถามขณะที่หยิบกระเป๋าสตางค์ 

" ไม่ค่อยหิวอ่ะ แต่ถ้าจะออกไปซื้อก็ฝากซื้อด้วยนะ เผื่อเวลาหิวจะได้ไม่ต้องลงไปอีกรอบ ขอต็อกโบกีละกัน" ลู่หานเอื้อมหยิบเงินจากกระเป๋าสตางค์

ไม่นานนัก อาหารแสนอร่อยก็ถูกวางลงบนโต๊ะทำการบ้านของลู่หาน

" ขอน้ำหน่อย " ลู่หานรู้สึกคอแห้งหลังจากทานต็อกโบกีเสร็จแล้ว เซฮุนหยิบเหยือกน้ำมารินใส่แก้ว

" ให้ป้อนไหม? " เซฮุนมองหน้าลู่หานอีกครั้ง ก่อนหลบตา 

" ฮ่าๆ มือฉันไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย! มานี่ เดี๋ยวกินเอง"  ลู่หานรับแก้วน้ำจากเซฮุนแล้วดื่มจนหมดแก้ว

" งั้นฉันกินบ้างดีกว่า " เซฮุนเปิดกล่องข้าวหมูย่างออกแล้วเริ่มรับประทาน
 

   เมื่อทั้งสองรับประทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว เซฮุนทำหน้าที่เก็บภาชนะและตะเกียบไปทิ้งแทนเจ้าของห้อง

" ฉันจะไปอาบน้ำ นายก็... เลือกเสื้อผ้าละกันนะ " ลู่หานเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเลือกชุดนอน
" ถ้านายอาบน้ำเสร็จแล้วฉันจะลงไปซื้อของใช้แป๊บนึงแล้วกัน " เซฮุนลืมไปว่าไม่ได้เอายาสีฟัน แปรงสีฟัน และอีกหลายอย่างติดตัวมาด้วย
" ฉันลุกไหว ไม่เป็นไรๆ " ลู่หานค่อยๆลุกแล้วนำเท้าที่ไม่เจ็บยันพื้น เขาเดินโดยมีเซฮุนประคอง เมื่อเห็นว่าลู่หานเริ่มเดินได้ และเจ็บน้อยลง เขาก็กลับไปดูตู้เสื้อผ้า
" อืม เอาชุดนี้ละกัน " เซฮุนเลือกเสื้อยืดสีขาว และกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินที่ตกแต่งรอบๆด้วยรูปกวาง จากนั้นเขาก็รอจนลู่หานอาบน้ำจนเสร็จ 

" เสร็จแล.." เซฮุนตกใจเมื่อลู่หานออกมาด้วยชุดคิตตี้สีชมพู

" ม...มองอะไร? " แก้มของลู่หานขึ้นสีเล็กน้อย เมื่อเซฮุนจ้องเขา

"คิตตี้เนี่ยนะ!! นี่ผู้ชายเขาไม่ใส่กันนะ ไปแปลงเพศเถอะน้อง ฮ่าๆๆ" เซฮุนระเบิดขำออกมา ลู่หานเริ่มโมโห

"ก็อยากใส่อย่างเงี้ย ทำไมล่ะ? ไม่ได้ใส่โชว์ใครซะหน่อย  ความจริงก็แค่..สีน้ำเงินหมด ก็เลยได้สีชมพูมา และฉันชอบสีชมพูเลยซื้อ!" ลู่หานเถียงเซฮุนพร้อมอธิบายเหตุผล
" นายนี่มัน ตุ๊ด ชัดๆเลย " เซฮุนพูดและหัวเราะอีกครั้ง

" หนอย!! นี่นายว่าไงนะ?? " ลู่หานกำหมัดแน่น 

" เฮ้อ จริงสิ ! ต้องไปซื้อของก่อน เกือบลืมเลย ไปก่อนนะ น้องตุ๊ด!! " เซฮุนโบกมือและยิ้มกวนลู่หานอย่างสะใจ

" หื้ยย นายบ้าาาาาา!!! " ลู่หานตะโกนลั่นห้องด้วยอารมณ์โกรธ
 

  หลังจากเซฮุนซื้อของใช้เสร็จแล้วก็ขึ้นไปบนห้องของลู่หานแล้วอาบน้ำ ในขณะที่ลู่หานก็กำลังมองดูเท้าของเขา

  20:30 น. ห้องพักของลู่หาน

" ลู่หาน! นี่ฉันซื้อผ้าเล็กๆมาด้วย ถ้าลองประคบด้วยน้ำร้อน อาการก็คงดีขึ้นนะ " เซฮุนหันไปหยิบผ้าที่ชุบน้ำร้อนขึ้นจากชามใบเล็ก บิดให้หมาดๆ จากนั้นก็นำไปประคบเท้าที่บวม พร้อมทายาแล้วนวดอย่างเบามือ

" ขอบคุณนะ วันนี้นายลำบากมาเยอะแล้ว นอกพักเหอะ แล้วก็ห้ามเรียกฉันว่าตุ๊ดอีก! เข้าใจไหม?

" ลู่หานรอให้ยานวดแก้ปวดซึมและแห้ง จากนั้นเขาก็ใส่ถุงเท้า เอื้อมไปดึงผ้าห่มมาคลุมตัว เมื่อหันไปมองโซฟาก็เห็นเซฮุนมองเขาอยู่ ทั้งคู่สะดุ้งนิดหน่อย

" มองทำไม นอนดิ! " ลู่หานทำหน้าเบื่อหน่าย 

" ฮ้าว.. ราตรีสวัสดิ์ " เซฮุนแกล้งหาวก่อนเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ ขณะนี้เขามองเห็นลู่หานได้จากแสงของพระจันทร์และแสงไฟจากเสาไฟฟ้าภายนอกอาคาร ที่ส่องลอดผ้าม่านเข้ามาในห้อง

"ราตรีสวัสดิ์ เซฮุน!" ลู่หานกล่าวอย่างแผ่วเบา  เจ้าของชื่อยิ้มให้กับตัวเองหนึ่งครั้งก่อนปิดตาลง
To be continued..