(Fic HunHan) Tomorrow เราจะรักกัน...วันพรุ่งนี้

" เฮ้ย! ลู่หาน... ใช่ลู่หานหรือเปล่า? "

" คุณเป็นใคร? "  ลู่หานขมวดคิ้ว

" ดีใจจังที่ได้เจอกันอีก " 
  คนๆนั้นจูงมือลู่หานออกมาที่สวนสาธารณะใกล้ๆ เพื่อหาที่นั่ง ลู่หานจึงจำใจออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนัก

" จะพาผมไปไหน? ปล่อยนะ!" ลู่หานจับข้อเท้าของเขาเพราะรู้สึกเจ็บแปลบ

"ลู่หานอ่า...... อย่าทำเป็นจำเราไม่ได้สิ เราแฟนเก่านายไงล่ะ..." 

" จงอิน... ขอโทษนะ ฉันต้องรีบกลับแล้ว " ลู่หานพูดเสียงสั่นเครือ ดึงมือของจงอินออกแล้วลุกขึ้น

" เดี๋ยวสิ! มานั่งคุยกันก่อน  ฉันอยากรู้ว่านายเป็นไงบ้าง " จงอินพูดพลางจับมือลู่หาน แล้วดึงให้นั่งลง

" พอได้แล้ว! จงอิน  นายกลับไปเถอะ! เราไม่มีอะไรต้องคุยกันตั้งแต่ตอนที่นายทิ้งฉันไปหาคนใหม่แล้ว!!  "ลู่หานสะบัดข้อมือของตนให้ออกจากจงอิน รีบปาดน้ำตา แล้วเรียกรถโดยสารเพื่อกลับบ้าน

17:30 น. ณ ห้องพักของลู่หาน
ลู่หานวางของทั้งหมด ทิ้งตัวลงที่เตียงแล้วหลับตา ปล่อยให้น้ำตาที่เอ่อล้นขอบตาของเขาไหลลงอาบแก้ม โดยไม่คิดจะปาดมัน  เขาร้องไห้จนเผลอหลับไปในที่สุด...
---------------------------------------
เช้าวันต่อมา...

8:00 น. มหาวิทยาลัยเอกโซแพลเน็ต

ติ๊ง ต่อง (เสียงประชาสัมพันธ์)

" ประกาศ! นักศึกษาแลกเปลี่ยนทั้งหมดมารับบัตรนักศึกษาที่ประชาสัมพันธ์ค่ะ" เมื่อลู่หานได้ยินจึงรีบไปห้องประชาสัมพันธ์
ความจริงแล้วลู่หานมาประเทศเกาหลีเพื่อที่ จะศึกษาต่อ แต่ดันประสบอุบัติเหตุเสียก่อนจึงทำให้เขาเดินไม่ค่อยสะดวก 

" ลู่หาน วิศวะฯ ปี 1 ห้อง B ครับ " ลู่หานบอกข้อมูลตัวเอง แล้วรอรับบัตร 

" นี่ค่ะ! แล้วก็ตารางเรียนด้วย" พนักงานยื่นของทั้งหมดให้ลู่หาน

" ขอบคุณครับ " ลู่หานกล่าวพร้อมโค้งคำนับ
ลู่หานมองดูตารางสอนก็พบว่าต่อไปคาบ Homeroom จึงเเวะสำรวจตัวเองหน้ากระจก  บานใหญ่ที่ ชั้น 2 ก่อนเดินหาห้อง แล้วบังเอิญพบครูท่านหนึ่ง ลู่หานยกมือไหว้

" เธอชื่อ ลู่หาน หรือเปล่า " 

"ใช่ครับ" ลู่หานพยักหน้า

" นี่ครูประจำชั้นของเธอเอง คิม จุนมยอน" 

"ครับ" ครูมองลู่หานอย่างเอ็นดู

"เธอต้องเข้าไปแนะนำตัวกับเพื่อนๆ นะ พร้อมหรือยัง?" 

"พร้อมครับ" ลู่หานเดินเข้าห้องพร้อมครูจุนมยอน

"ทุกคน วันนี้เรามีนักเรียนทุนจากประเทศจีนนะครับ เชิญแนะนำตัวเลยครับ"

" อ่า สวัสดีครับผม ลู่หานครับ มาจากเมืองปักกิ่ง ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะครับ " ขณะลู่หานพูดก็มีเสียงกรีดร้องจากนักศึกษาผู้หญิงเป็นระยะๆ ทำให้ผู้ชายไม่ค่อยถูกใจลู่หานสักเท่าไหร่

"เลือกที่นั่งเลยครับ หรือจะนั่งตรงคนที่ใส่เสื้อคลุมสีน้ำตาลก็ได้ครับ" ลู่หานเดินไปตรงเก้าอี้นั้น แล้วขอนั่งด้วย

"ถ้าไม่รังเกียจ ขอเรานั่งด้วยคนนะ" ลู่หานกำลังหาใบหน้าใต้ฮูดนั่น..

"ได้สิ! เราเพื่อนกันนี่" อีกคนเปิดหมวกฮู้ดเผยใบหน้าพร้อมยิ้มอวดรอยบุ๋มที่มุมปาก

"อะ..อี้ชิง!" ลู่หานตกใจมากจนอ้าปากค้าง

"ไง! ลู่หาน คิดไม่ถึงละสิ ว่าคนอย่างกูจะมาเรียนที่นี่ได้"

"เออ นั่นดิ แล้วทำไมมึงถึงได้เรียนที่นี่วะ ?"

"คือ พ่อกูได้งานทำที่นี่ เรื่องทุนที่จะบินมาพ่อกูก็พอมีอ่ะ แล้วก็ได้รับเงินจากหัวหน้าของพ่อด้วย พ่อให้กูลองสอบที่นี่ดู แล้วกูก็สอบติดห้องเดียวกะมึงไง"

"อ่อ แล้วมึงก็อยู่บ้านกับพ่อใช่ป่ะ?"ลู่หานหันไปเก็บกระเป๋า เพราะใกล้หมดคาบโฮมรูมแล้ว

" ก็อยู่บ้างไม่อยู่บ้างอ่ะ" ลู่หานพยักหน้าแล้วบอกเลย์ให้เก็บกระเป๋าบ้าง

" ลู่หาน.. ขามึงเป็นไรน่ะ? ตาก็ดูช้ำๆด้วย"

"อะ..เอ่อ ไม่เป็นไรมากหรอก...คือว่า...แค่ขาแพลงอ่ะนะ เดี๋ยวก็หาย ส่วนเรื่องตา กูแค่นอนดึก" ลู่หานตอบพร้อมกับยิ้มเพื่อให้อีกฝ่ายคลายกังวล

"แล้วมึงจะทำกิจกรรมรับน้องตอนบ่ายไหวหรอ?" เลย์ถามด้วยความเป็นห่วง จริงสิ! เขาลืมนึกไปเลย ว่าวันนี้น่ะมีการรับน้องภายในคณะ

"ไหวสิ! ไม่ต้องห่วงกูหรอก รีบไปเรียนกันเหอะ! " ลู่หานพูดเพราะอีกไม่นานก็จะถึงเวลาเรียนคาบแรก
ด้านของพี่ปี 2

คณะวิศวกรรม ห้อง 1 กำลังจัดเตรียมสถานที่สำหรับทำกิจกรรมรับน้อง บางคนก็แบกกลอง บางคนก็วางแผนการรับน้องอยู่
ลู่หานและเลย์บังเอิญเดินผ่านบริเวณที่รุ่นพี่จัดที่สำหรับทำกิจกรรมอยู่  ทันใดนั้นลู่หานก็เหลือบไปเห็นเส้นผมสีน้ำตาลอันคุ้นเคยทำให้เขารู้ได้ทันที 

"เหมือนนายนั่นเลย" ลู่หานพึมพำกับตัวเอง

"ลู่หาน ไปเรียนกันเถอะ หยุดเดินทำไมอ่ะ เจ็บขาเหรอ?" เลย์สะกิดลู่หานพร้อมมองที่ข้อเท้าของเพื่อน

"ปะ..เปล่าๆ ไปกันเถอะ" ลู่หานเดินต่อไป แต่ยังไม่ละสายตาจากคนที่ตัวเองคิดว่าเป็นเซฮุน
----------------------------------------
11:30 น. พักกลางวัน

" เฮ้อ..เสร็จซะที ไปกินข้าวกันเหอะ! " เหล่ารุ่นพี่ปี2 ที่เพิ่งเสร็จจากการจัดสถานที่ทำกิจกรรมชวนกันไปทานข้าว

" เออ...ยอล เราไปนั่งกับเด็กปี 1 ได้ป่ะวะ?" เซฮุนพูดพลางลุกขึ้นแล้วปัดฝุ่นที่เปื้อนกางเกง

"ไปทำไมอ่ะ?? หาเด็กหรอ??" ชานยอลถามพร้อมยิ้มกวนๆ

"เปล่าหรอก ก็แค่อยากรู้ว่าน้องรหัสคือใคร ตื่นเต้นจังเลยว่ะ " เซฮุนทำน้ำเสียงเหมือนเด็กที่ตื่นเต้นเวลาเห็นอะไรใหม่ๆ

"เดี๋ยวแกก็จะได้รู้แล้วหละ ใจเย็นเพื่อน ไปกินข้าวกันดีกว่า" ชานยอลยิ้มให้เซฮุน และทั้งสองก็เดินไปโรงอาหาร
---------------------------------------
ณ เวลาเดียวกัน ที่โรงอาหารปี 1

"เลย์ ! กินไรอ่ะมึง น่ากินจัง ซื้อร้านไหนเนี่ย?" ลู่หานตาโต เมื่อเห็นอาหารตรงหน้าเขา

" อ๋อ จาจังมยอนน่ะ อร่อยมากเลยนะเว้ย ดูสิ! คนเต็มหน้าร้านเลย " เลย์ชี้ให้ลู่หานเห็นร้านที่ตนเองซื้ออาหารมา ไม่ต้องบอกเลยว่าร้านไหน เพราะร้านที่มีคนเยอะที่สุดมีเพียงร้านเดียว

" อ่า ร้านนี้เอง " เมื่อพูดจบลู่หานก็ไปต่อคิว รออีกสักครู่หนึ่งเขาก็ได้จาจังมยอนแสนอร่อยมารับประทาน

จู่ๆก็มีเสียงกรีดร้องของเหล่าผู้หญิงทั้งหลาย..

" กรี๊ดด....อ๊ายย รุ่นพี่ชานยอล หล่อจังเลยย ขอลายเซ็นหน่อยค่าา" เหล่าผู้หญิงต่างแห่ล้อมชานยอลรวมถึงเซฮุนด้วย เพราะโรงอาหารปี 2 นั้นมีโรงอาหารปี 1 เป็นทางผ่าน

" กรี๊ดด... เซฮุนคะ ขอลายเซ็นหน่อยค่า อ๊ายย" ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งพูดขึ้นมาบ้าง
ทันใดนั้น เซฮุนก็เหลือบไปเห็นผู้ชายผมน้ำตาล หน้าตาน่ารักคนหนึ่ง ที่อยู่ไม่ไกลจากเขา

"เอ๊ะ! นี่มัน... ลู่หาน!!!!" 

To be continued..
-------------------------------