(Fic HunHan) Tomorrow เราจะรักกัน...วันพรุ่งนี้

 ผมกำลังขับรถกลับบ้านเพราะชานยอลให้ยืมรถ มันบอกให้รักษารถดีๆ ผมคิดว่าทำได้ แต่ว่าตอนนี้ผมรักษาสัญญาของมันไม่ได้แล้ว เพราะอะไรน่ะเหรอ..... 
  ร่างของเด็กหนุ่มน่ารักกลิ้งไปตามถนน และมีแผลถลอก โชคดีที่ถนนไม่ค่อยมีรถ เซฮุนจึงรีบเอาหนุ่มร่างน้อยๆคนนี้ไปโรงพยาบาล
"คุณครับ คุณ อย่าเป็นอะไรนะ"เซฮุนตะโกนเรียกเเล้วเข้าไปประคอง
"ผมไม่เป็นไร เดี๋ยวผมลุกเอง"หนุ่มน้อยตั้งใจจะรีบเดินให้เร็วที่สุด แต่เมื่อก้าวไปแค่ก้าวเดียวก็ล้มลงอยู่ในอ้อมแขนของเซฮุน
"เชื่อผมเหอะน่า! คุณ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก"เซฮุนก็อุ้มเด็กหนุ่มขึ้นพาดบ่า แล้วเดินไปที่รถ
"นี่...ปล่อยผมนะ ปล่อยสิ!"เด็กหนุ่มตะโกนแล้วทุบหลังของเซฮุน แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเลย เซฮุนเปิดประตูแล้ววางเด็กหนุ่มที่เบาะด้านหน้าแล้วเดินขึ้นรถ
"แต่ถ้าไม่อยู่เฉยๆเนี่ย....ผมอาจจะเปลี่ยนใจนะ"เซฮุนเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้จนจมูกแทบชิดกัน ทำให้หน้าของเด็กหนุ่มขึ้นสีเล็กน้อย
"ไอ้บ้า!ไอ้โรคจิต!" เด็กหนุ่มรีบผละหน้าออกจากเซฮุน เรียกเสียงหัวเราะเล็กน้อยจากเขา จนเขาเกือบลืมไปเลยว่ามีคนป่วยบนรถ เมื่อนึกได้จึงรีบสตาร์ทแล้วมุ่งไปที่โรงพยาบาล---------------------------------------------------------------------------------16:30 น. โรงพยาบาล  ผมและเด็กหนุ่มแปลกหน้าที่บาดเจ็บเดินทางมาที่นี่ ผมกำลังติดต่อพยาบาลเพื่อรอตรวจอาการ
"คุณเป็นอะไรกับผู้ป่วยคะ?" 
"เราไม่รู้จักกันครับ ผมแค่บังเอิญขับรถชนเขา" เซฮุนหันไปมองหน้าอีกคนก่อนตอบ
"ถ้างั้น ขออนุญาตซักประวัตินะคะ ผู้ป่วยชื่ออะไรคะ?"
"ลู่หานครับ"เด็กหนุ่มตอบ
"ค่ะ เชิญคนไข้ขึ้นรถเข็นนะคะ คุณหมอจะตรวจอาการเบื้องต้นที่ห้องค่ะ"
เนื่องจากลู่หานเจ็บเท้าเซฮุนจึงประคองไปขึ้นรถเข็น เมื่อเขาเห็นเซฮุนประคองก็ไม่ได้ห้ามหรือต่อต้านอะไร เพราะตัวเองบาดเจ็บอยู่ ยังดีที่อย่างน้อยเซฮุนก็รับผิดชอบพยาบาลยื่นใบข้อมูลของลู่หานให้แพทย์ที่อยู่ในห้อง
" คนไข้ถูกรถเฉี่ยวชนใช่ไหมครับ บอกอาการให้หมอฟังหน่อยครับ " แพทย์ประจำแผนกจับปากกาแล้วถามอาการ
"ผมปวดข้อเท้าด้านซ้ายครับ แล้วมีแผลถลอกด้วยที่เข่าและศอกครับ"ลู่หานบอก
"มีอาการปวดหัวด้วยหรือเปล่าครับ?" โพโกชิบพอ นาเย ซารัง อุน มยองงีจโย พีฮัลซูโด ออบจโย ~every day I'm so  เสียงโทรศัพท์ของเซฮุนดังขึ้น"ขออนุญาตนะครับ" เซฮุนเดินออกไปรับโทรศัพท์
"ไม่ปวดหัวครับ"ลู่หานตอบและยิ้มบางๆ
เมื่อถามอาการแล้ว  พยาบาลก็เข็นอุปกรณ์การทำแผลมาที่เตียงของลู่หานแล้วเริ่มทำแผล----------------------------------------"ฮัลโหล ชานยอล" เซฮุนพูดเสียงเรียบ
"มึงอยู่ไหนเนี่ย... กูกลับมาบ้านแล้ว อึก"
"ยอลมึงเมาหรอ?"เซฮุนถามหลังจากสังเกตเสียง
"อืมมม รถ..ของกูอยู่กับมึง มึงปลอดภัยไหม?"ชานยอลพยายามตั้งสติแล้วพูด
"กูขอโทษว่ะ  คือ...กูขับรถชนคนอื่น!" 
"แล้วมึงปลอดภัยไหม? มึงอยู่ไหน เดี๋ยวกูไปหา"เอาเข้าจริงชานยอลห่วงเพื่อนจนลืมนึกถึงรถตัวเองเลย
"ก..กูปลอดภัย แต่คนอื่นเจ็บ มึงไม่โกรธกูหรอ?"เซฮุนตอบ
"มึงไม่เป็นไรก็ดีแล้ว รถพังซื้อใหม่ได้ แต่ถ้ากูเสียมึง  กูก็หามึงอีกคนมาแทนไม่ได้ มึงไม่ต้องเครียดเว้ย มึงไปดูแลเขาแล้วกัน " ชานยอลยังมีสติขณะพูด แม้จะเมา 
"ขอบใจมากนะยอล ... เดี๋ยวกูรีบกลับไปหามึงนะ"   เซฮุนรีบวางสาย
" นาย! มายืนทำไรตรงนี้ นึกว่าจะชิ่งหนีไปแล้วซะอีก " ลู่หานในรถเข็นตะโกนเรียกเซฮุน
" ทำอะไรก็เรื่องของผม อ้อ! แล้วอีกอย่าง ผมชื่อเซฮุน "
"ใครอยากรู้จักนายมิทราบ?" ลู่หานถามย้อนแล้วมองหน้าเซฮุนขณะนั้นพยาบาลก็เดินเข้ามาขัดจังหวะ
"ขออนุญาติเข็นคนไข้ไปติดต่อรับยาตรงนู้นนะคะ" เมื่อพูดจบก็เดินมาจับรถเพื่อเข็นลู่หาน เซฮุนอาสาเข็นแทน พยาบาลพยักหน้าแล้วเดินออกไป เซฮุนหมั่นไส้จึงแกล้งเข็นเร็วๆ
"นี่นายทำอะไรเนี่ย? จะแกล้งใช่ไหม? คอยดูนะ ถ้าฉันเจอนายอีกเมื่อไหร่นายเดี้ยงแน่" ลู่หานส่งสายตาดุพร้อมชี้นิ้วไปที่เซฮุน
"คนอะไรเจ็บแล้วยังปากดี" เซฮุนเข็นรถเบาๆไปที่แผนกรับยา
----------------------------------------หลังจากที่เซฮุนพาลู่หานมาโรงพยาบาลแล้ว เขาก็เรียกแท็กซี่ให้ลู่หานแล้วรอเป็นเพื่อนก่อนขับรถกลับหอพักของเขา   To be continued...
ป.ล. ขอโทษที่อัพฟิคช้านะคะ  ไรท์มาลงแล้วค่ะ อ่านจบแล้วช่วยเม้นท์ด้วยน้าา~~