ปั้นรักปั้นหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จากที่หมอตรวจอาการคนไข้ คนไข้แค่เป็นลมเพราะว่ายังปรับร่างกายที่ใช้งานหักโหมไม่ได้เท่าที่

ควรเลยอ่อนเพลียและเป็นลมไป ควรให้คนไข้พักผ่อนและดื่มน้ำเยอะๆทานอาหารให้ครบมื้อนะ

คะ”หมอตรวจอาการของฟางและให้น้ำเกลือก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ป๊อปปี้มองร่างบางของ

ฟางที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้แล้วนิ่ง

 

 

 

 

 

 

“นี่รู้สึกผิดแล้วล่ะสิ”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

“รู้สึกผิดอะไร ตอนที่ชั้นเป็นนักร้อง โทโมะ รึใครก็โดนฝึกแบบนี้ทั้งนั้น”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“แต่นั่นมันค่อยๆเป็นค่อยๆไปรึเปล่าป๊อปปี้ นี่ อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้ว่านายหาเรื่องแกล้งฟางน่ะ คนบ้า

อะไรจับวิ่งรอบบ้านตั้ง10กว่ารอบ แล้วไม่ให้กินข้าวอีก นายนี่มันใจยักษ์”เขื่อนบ่นอุบ

 

 

 

 

 

“นายเป็นเพื่อนชั้นรึเป็นเพื่อนยัยนั่นกันแน่เขื่อน”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

“เพื่อนนายเหมือนเดิมนั่นล่ะ แต่นายอย่าลืมว่าตอนนี้นายมีหน้าที่ดูแลและฝึกให้ฟางเป็นศิลปินของ

ค่ายพ่อนาย ซึ่งหน้าที่นายที่ดูแลฟางก็เหมือนกับชั้นตอนนี้ที่เป็นผู้จัดการให้กับศิลปินในสังกัดแม่

ชั้น เราทำหน้าที่ดูแลพวกเค้านะไม่ใช่ทรมานพวกเค้า ชั้นรู้ว่านายไม่ชอบฟาง แต่นายก็ไม่ควรจะ

แกล้งเธอแบบนี้”เขื่อนพูดยาวเหยียดดุป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“อ่ะๆ ชั้นยอมรับแล้วว่าชั้นอยากแกล้งยัยนั่น แต่นายก็เห็นว่ายัยนั่นโวยวายไม่ยอมชั้นเหมือน

กัน”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“นั่นก็เพราะพวกนาย2คนไม่ยอมเปิดใจคุยกัน ทำความรู้จักกันให้มากไงล่ะป๊อป นี่การที่คนเราจะ

ทำงานร่วมกันได้นะ มันต้องอาศัยการเรียนรู้ซึ่งกันและกันสิ หรือว่าไม่จริง”เขื่อนพูดแล้วมองหน้า

ป๊อปปี้ด้วยสายตาตำหนิ

 

 

 

 

 

 

“ก็ได้ๆ ไม่ต้องมามองหน้าชั้นแบบนั้นเขื่อน เอาเป็นว่ายัยนั่นฟื้นแล้วชั้นจะพูดดีๆกับยัย

นั่นเอง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“ดีมาก เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้วชั้นขอตัวก่อนนะ ใกล้เช้าละ เดี๋ยวจะแวะไปทำธุระนิดหน่อยน่ะ อ้อ

อย่าลืม ห้ามทะเลาะกันอีก เข้าใจนะคุณผู้จัดการส่วนตัว”เขื่อนพูดแล้วขอตัวออกจากโรงพยาบาล

ก่อนจะขับรถป่ายตลาดแล้วมาจอดที่คอนโดเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ ดีนะที่ลุงยามแกไม่ว่าอะไร”เขื่อนพูดพลางไขกุญแจห้องเข้ามาในห้องเฟย์ก่อนะนำอาหารที่

ซื้อมาวางไว้เผื่อเฟย์ตื่นมากิน แล้วพลางสำรวจไปรอบๆห้องของนักร้องสาวที่ตกแต่งในสไตล์เรียบ

และเก๋ เขื่อนเดินจับโน่นจับนี่ในห้องของเฟย์แล้วก็เดินไปเปิดอัลบั้มรูปของเฟย์พบว่าเป็นอัลบั้ม

สมัยที่เรียนมัธยมมีรูปสมัยที่เธอผมสั้นและดัดฟันยิ้มจนตาหยี

 

 

 

 

 

โครม

 

 

 

 

 

 

ขณะที่เขื่อนกำลังดูรูปของเฟย์อยู่นั้นเขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากห้องนอนทำให้เขารีบวิ่งไปดูทันที

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย เจ็บจัง”เฟย์ที่นอนดิ้นกลิ้งตกเตียงลงมาอย่างแรงทำให้เธอตื่นขึ้นมาและพลางลูบก้นตัวเอง

ป้อยๆ

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่นอนดิ้นชะมัด ตกเตียงมาทีนึกว่าแผ่นดินไหว”เขื่อนเดินเข้ามาพูดพลางมองร่างบางที่งัวเงีย

ด้วยความหงุดหงิด

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของชั้นน่าแล้วนี่นายกล้ามากนะยะที่บุกเข้ามาในห้องชั้น ออกไปเลยนะ

ไม่งั้นชั้นจะเรียกลุงยามให้มาลากตัวนายออกไป”เฟย์โวยวายและรีบลุกขึ้นทำให้เซจากอาการ

แฮงค์เมื่อคืน เขื่อนจึงรีบไปประคอง

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ หิวมั้ย ชั้นซื้อโจ๊กร้อนๆมาให้เธอด้วยนะ จะได้แก้แฮงค์ไง”เขื่อนที่มองเฟย์อยู่ในอ้อมกอดก็

รีบพูด

 

 

 

 

“เอ่อ ขอบใจนะยะ เดี๋ยวค่าโจ๊กชั้นจะออกให้นายทีหลัง”เฟย์พูดเมื่อเขื่อนพาเธอมากินโจ๊กที่โต๊ะ

อาหาร

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าเพื่อนเก่าเลี้ยงข้าวแล้วกัน”เขื่อนยิ้มให้เฟย์ เฟย์ชะงักก่อนจะทำทีเชิด

เหมือนเดิมทำให้เขื่อนแอบขำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อืม”ฟางค่อยๆขยับตัวในตอนสายของอีกวันก่อนจะค่อยๆลืมตาพบว่าเธอนอนอยู่บนเตียงในโรง

พยาบาล

 

 

 

 

 

 

 

“หิวจัง”ฟางมองไปรอบๆเพื่อมองหาของกิน ถึงแม้ว่าเธอจะโดนให้น้ำเกลือแบบนี้แต่เธอไม่ได้กิน

อะไรตั้งแต่เมื่อวานก็อดหิวไม่ได้ ฟางจึงเอามือข้างหนึ่งจับเสาน้ำเหลือและใช้อีกข้างหนึ่งพยุงตัว

เองลงมาจากเตียง

 

 

 

 

 

 

“ทำอะไรของเธอน่ะ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้องแล้วพูดขึ้นเมื่อเห็นฟางตื่นแล้ว

 

 

 

 

 

 

“นี่จะมาแกล้งชั้นอีกใช่มั้ย นี่สะใจมากสินะที่เห็นชั้นต้องเข้าโรงพยาบาลแบบนี้”ฟางหันมาเจอ

ป๊อปปี้ก็เปิดฉากว่า

 

 

 

 

 

 

“ชั้นขอโทษ”ป๊อปปี้นิ่งไม่เถียงก่อนจะพูดขึ้น

 

 

 

 

 

“ขอโทษงั้นหรอ ทำชั้นแบบนี้แล้วมาขอโทษนี่ตบหัวแล้วลูกหลังชัดๆ”ฟางว่า

 

 

 

 

 

“ชั้นขอโทษที่ชั้นตั้งแง่และหาเรื่องแกล้งเธอจนเธอต้องเจ็บตัวแบบนี้ ชั้นไม่คิดว่ามันจะเกิดเรื่อง

เข้า เอ่อ ทานซูชิมั้ย ชั้นทำมาให้เธอนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วยื่นกล่องข้าวให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

ปัง ฟางที่ยังโกรธป๊อปปี้อยู่ก็ปัดกล่องทิ้ง

 

 

 

 

 

“นี่เธอ ไม่กินของชั้น ไม่ว่าทำไมต้องปัดกันด้วยล่ะห้ะ”ป๊อปปี้มองกล่องข้าวที่เตรียมให้ฟางหล่นก็

ว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ไว้ใจนาย ถ้ารอบนี้นายใส่ยาอะไรให้ชั้นแล้วให้ชั้นป่วยไม่ได้เป็นนักร้องอีกจะว่ายังไง”ฟาง

ว่า

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอ ชั้นไม่บ้าทำลายสิ่งที่พ่อชั้นสร้างมากับมือโง่ๆแบบนั้นหรอก แล้วแต่ะคิดแล้วกัน”ป๊อปปี้มอง

ฟางแล้วพูดก่อนจะออกไปจากห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หลีกไปชั้นจะเข้าห้อง”เสียงโวยวายหน้าห้องดังขึ้นทำให้ฟางที่นิ่งมองกล่องข้าวบนพื้นได้สติ

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นมาก่อนนะให้ชั้นเข้าก่อนสิยัยห้อย”เสียงโวยวายคล้ายโทโมะดังขึ้นทำให้ฟางต้องเดินไปที่

ประตู

 

 

 

 

 

 

“แต่ชั้นเป็นผู้หญิงนายควรจะให้ชั้นเข้าไปก่อนเข้าใจมั้ย”แก้วย้อน

 

 

 

 

 

 

“ผู้หญิงที่ไม่ถูกกับชั้นตั้งแต่วันแรกเจอแบบเธอ ชั้นไม่จำเป็นต้องหลีกทางให้หรอกน่า”โทโมะพูด

แล้วแกล้งเบียดแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“อีตาบ้า นี่แน่ะๆ ชั้นจะฟ้องนักข่าวว่านายมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย”แก้วพูดแล้วจะเอาดอกไม้ฟาดโทโมะ

โทโมะรีบห้าม

 

 

 

 

 

 

 

“พอกันทั้งคู่นั่นล่ะค่ะ เดี๋ยวพยาบาลก็ดุหรอก เข้ามาสิคะ”ฟางเปิดประตูออกมาแล้วเชิญทุกคนเข้า

มาด้านใน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ในฐานะที่ชั้นเป็นตัวแทนของน้าอร ชั้นเอาดอกไม้มาเยี่ยมนะ”แก้วพูดแล้วยื่นช่อดอกไม้แม่เขื่อน

ให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“เออ จริงสิ เมื่อเช้าตอนที่ชั้นแวะไปที่คอนโดป๊อปมัน เห็นมันอาบน้ำแวะไปอาบน้ำแล้วทำอาหาร

พอชั้นถามเห็นบอกว่าทำให้เธอด้วยนิฟาง รายนั้นเค้าบอกว่าแซลมอนกินแล้วไม่อ้วนเลยทำให้ยัย

นั่นงี้ล่ะ รอบนี้ป๊อปนี่ใจดีทำกับข้าวมาง้อเลยนะ เธอต้องลองชิมฝีมือป๊อปดู เพราะป๊อปมันทำ

กับข้าวอร่อยมากเลยนะ”โทโมะพูดทำให้ฟางชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่นาย อยู่ที่ไหนไม่ได้พูดหรอยะ เว้นที่ว่างให้ฟางพูดบ้างสิ”แก้วแขวะโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ต้องรีบพูดเพราะเธอมันปากล่างหนาเดี๋ยวตวัดโดนชั้นระหว่างพูดจะว่ายังไง โอ้ย”โทโมะแกล้ง

ว่าแก้วกลับก่อนจะโดนแก้วที่เหลืออดงับแขนโทโมะด้วยความโมโหไปตามระเบียบ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ฟางนึกว่าเค้าจะมาแกล้งฟางอีก ฟางเลยปากล่องข้าวที่เค้าเอามาให้เลยเป็นแบบนี้”ฟางชี้ไป

ที่กล่องข้าวที่หล่น

 

 

 

 

 

 

“โห นี่เธอทำไมตั้งแง่แบบนี้เนี่ย ป๊อปปี้เห็นโหดแบบนั้น เอาจริงๆเค้าเป็นคนใจดีนะ และก็อ่อนโยน

มาก ยิ่งที่ตอนคบกับฟ้านะบอกเลย ตามติดแจ คอยดูแลเทคแคร์ดีมาก”แก้วหลุดเรื่องของฟ้าออก

มาทำให้โทโมะต้องรีบสะกิด

 

 

 

 

 

 

“นี่ฟาง ชั้นรู้นะว่าจุดเริ่มต้นของเธอกับป๊อปปี้อาจจะเริ่มกันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่เมื่อพวกเธอ2คนจะ

ทำงานด้วยกัน ชั้นว่าพวกเธอน่าจะคุยกันนะ นี่ห้อย โทรตามป๊อปปี้ทีดิ๊”โทโมะพูดแล้วสั่งแก้วโทร

หาป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แน่ะ ชั้นไม่ได้ชื่อห้อยนะย่ะ อ่ะๆ โทรแล้ว เดี๋ยวสักพักก็มาแล้ว นี่ชั้นไปก่อนนะ พี่ฟลุ้คเค้าจะมา

รับแล้ว”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวนี้อะไรๆก็ฟลุ้ค หายใจเข้าหายใจออกก็ฟลุ้คนะยัยห้อย”โทโมะตะโกนไล่หลังเมื่อแก้วเดิน

ออกไป

 

 

 

 

 

 

“มีอะไร ชั้นกำลังจะขับรถออกจากที่นี่”สักพักป๊อปปี้ก็เข้ามาในห้องแล้วพูดกับโทโมะไม่ยอมมอง

ฟางทำให้ฟางรู้สึกผิด

 

 

 

 

 

 

 

“อ่ะ คุณผู้จัดการส่วนตัว คุณว่าที่นักร้อง อย่าทะเลาะกันแบบนี้สิ”โทโมะเดินเอามือป๊อปปี้มับมือ

ฟางไว้

 

 

 

 

 

 

“นี่นายทำอะไรของนาย ยัยนี่ไม่อยากเห็นหน้าชั้น ชั้นกำลังจะไปบอกพ่อชั้นให้คนอื่นมาดูแลยัยนี่

นะ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นล่ะ เอ่อ ชั้นขอโทษ”ฟางพูดก่อนจะแกะกล่งข้าวแล้วคีบข้าวห่อสาหร่ายไส้

แซมอนเข้าปาก

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอทำอะไรน่ะ มันหล่นหมดแล้วนะ สกปรก”ป๊อปปี้ตกใจเมื่อเห็นฟางกินมันไป

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ข้าวห่อสาหร่ายพวกนี้มันอยู่ในกล่องนี่ตอนหล่น เออ อร่อยดีนิที่นายทำ”ฟางพูดแล้วเคี้ยวให้

ป๊อปปี้ดู

 

 

 

 

 

 

“ยัยบ้า กินแค่นี้ยังเลอะ”ป๊อปปี้พูดแล้วเอาเศษสาหร่ายที่ติดที่ขอบปากฟางอ่อน

 

 

 

 

 

 

“แหม น่ารักจริงๆผู้จัดการกับรักร้องคู่นี้ ต่อไปนี้ก็เลิกทะเลาะกันได้แล้วนะ เห้อ ว่าละคิดถึงไอ้เขื่อน

โทรหาละชวนไปหาอะไรกินดีกว่า”โทโมะมองป๊อปปี้ที่นั่งข้างๆฟางดูแลฟางก็ยิ้มก่อนจะเดินออก

ไป

 

 

 

 

 

 

“ต่อนี้เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ”ป๊อปปี้พูดแล้วชูนิ้วก้อยขึ้นให้ฟาง

 

 

 

 

 

“ค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ”ฟางพูดแล้วเอานิ้วก้อยเกี่ยวกับป๊อปปี้ไปแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

งานนี้สัญญากันแล้วว่าจะดีกัน คงไม่ทะเลาะกันแล้วล่ะๅ55555