รักนะ ไอบี้ของผม

ตอนที่ 3
"ฉันชื่อชานยอลเว้ย ไม่ได้ชื่อหูกาง!"
"หูกาง :P"
"จะเลิกเรียกฉันว่าหูกางมั้ย!" 
"โอ๊ย!"   ไอ้หมอนี่จับมือข้อมือผมและบีบไว้แน่นก่อนที่จะบีบให้แน่นกว่าเดิม! ทำไมเกิดมาเป็นคนตัวเล็กทำไมมันอ่อนด้อยอย่างนี้ ㅠ ㅠ  "ปล่อยนะ!"
"อ่ะ ปล่อยก็ปล่อย"  เค้าปล่อยมือผม ก่อนที่จะหันไปขับรถ  "ฉันจะฟ้องแม่นายแน่!"
"-_-"
"แล้วก็บอกพ่อนายด้วย"
"-_-+"
"บอกไอ้วีน้องชายนายด้วย"
"-_-++"
"บอก..."
"โอ๊ยพอ!"  ผมรีบยกมือขึ้นเพื่อหยุด ส่วนอีตาชานยอลก็ขับรถอย่างไม่สนใจผมเลย  "เรื่องเยอะ -3-"
"^^"
ให้ตายสิ ผมไม่น่าขึ้นรถมากับไอ้หมอนี่เล้ย ขึ้นมาปุ๊ปก็มีเรื่องปั๊ป -________-
ชานยอขับรถมาที่หน้าบ้านของผม ผมอยู่ที่หมู่บ้าน a ที่นี่ราคาก็หลายล้านอยู่นะ ส่วนข้างๆบ้านผมเป็นบ้านที่ไม่มีใครอยู่ ไม่ใช่บ้านร้างหรอกนะ แต่เพราะเจ้าของเค้าย้ายบ้านไปแล้ว ก็เลยไม่มีใครอยู่ แต่ตอนนี้มีแล้วล่ะ กำลังถือของย้ายเข้าบ้านไปด้วยท่าทางหนักน่าดู
"ใครมาน่ะ"  ผมหันไปถามชานยอล  "ทำไมต้องย้ายมาด้วย -3-"
"ครอบครัวฉันเอง"
"ฮะ? ครอบครัวนาย? ย้ายมาทำไมวะ -0-"
"ก็ความสุข ลงมาได้แล้วเดี๋ยวเบาะฉันเปื้อน"
"=_=" 
ตูดฉันเว้ย! ไม่ใช่ตูดนายทำเป็นใหญ่อย่าคิดว่าตัวใหญ่แล้วจะทำอะไรก็ได้นะว้อยยยยยยย~
การที่มีคนย้ายมาอยู่ข้างบ้านผมเนี่ย เป็นเรื่องที่ผมเกลียดที่สุดเลยล่ะ เฮอะ เวลาถ้าผมจะร้องคาราโอเกะกับไอ้วีอย่างเนี้ย เดี๋ยวก็หมดสนุกกันพอดี เพราะเดี๋ยวคนข้างบ้านก็มาไล่ผมอีก ผมไม่ผิดนะ ._.
ผมเดินลงมาจากรถชานยอลและเดินไปที่หน้าบ้าน ผมก็เห็นรองเท้าวางกันอย่างเป็นระเบียบ  รองเท้าใครฟ้ะ?มีของพ่อของแม่ แล้วอีกสองคู่ที่เพิ่มมานี่ของใคร?  เดี๋ยวปัดเหวี่ยงไปบนหลังคาเลย =3=
"อย่าคิดจะเหวี่ยงนะ"
"ทำไม นายอ่านใจฉันออกหรือไง"
"ดูตาก็รู้ - -"
"เกลียดนักคนรู้ทัน -3-"
"เข้าไปในบ้านกันเถอะ"
"ย่าห์! นายไม่มีสิทธิ์เข้าบ้านฉันนะ!"
"ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ ก็นี่รองเท้าพ่อกับแม่ฉัน :)"
ผมมองรองเท้าที่ชานยอลชี้ เออว่ะ มันเป็นรองเท้าผู้ใหญ่นี่นา แล้วทำไมพ่อกับแม่ของอีตานี่ต้องมาอยู่หน้าบ้านผมด้วย -3-
แอด~  (เสียงเปิดประตู)
"อ้าว ป๋ายกลับมาแล้วหรอ 0.0" 
แม่ของผมเปิดประตูออกมาพร้อมกับพ่อและผู้ใหญ่อีกสองคน เอ...ทำไมมันคุ้นๆหน้าจังนะ
"ฮะแม่ แล้วนั่นใครฮะ?"
"อ้อ นี่เป็นคุณลุงกับคุณป้าน่ะหรือคุณแม่กับพ่อของชานยอลนั่นแหละ ><"
อะ..อะไรนะ... =[]=
สะ...แสดงว่าไอ้หมอนี่ก็ต้องเป็นพี่ผมดิ ไม่นะ!ผมไม่อยากมีพี่ชาย T^T 
"ชานยอลเป็นพี่ป๋ายนะ ต้องเรียกว่าฮยอง" 
พ่อผมพูดบ้าง นั่นไงล่ะผมคิดถูกแล้ววววว ㅠ ㅠ
"สวัสดีครับ คุณน้า^^" ชานยอลไหว้สวัสดีพ่อกับแม่ของผม
"ชานยอลอยู่เป็นเพื่อนน้องก่อนก็ได้ เดี๋ยวแม่ให้ลุงยงไปเก็บกระเป๋าให้"
"ครับ ^^"  คุณลุงกับคุณป้าเดินออกไปกับพ่อแม่ของผม ตอนนี้ก็ทิ้งผมไว้กับอีตาชานยอลอีกแล้ว โอ๊ย อยากบ้าตายว่ะ T T  "เข้าบ้านกัน"
"รู้แล้วน่า -3-"
ผมเดินนำก่อนชานยอล และเปิดประตูบ้านเข้าไป ผมลงไปนั่งที่โซฟาอย่างสบาย ไม่สิไม่ได้เรียกว่านั่งแต่นอนเลยต่างหาก ^+++^
"มีมารยาทกับแขกที่มาใหม่หน่อยสิ -0-"
"ทำไมอ่ะ? อ๋อ พ่อกับแม่นายพึ่งรู้จักกับพ่อแม่ฉันใช่ไหม? "
"มันเกี่ยวอะไรกับมารยาท -0-+"
"ใช่ไหม?"
"พ่อนายกับพ่อฉันเป็นพี่น้องกันเว้ย! ตอนเด็กเราเคยเล่นด้วยกันแต่พอมาตอนอายุ 10 ขวบพ่อฉันก็เลยส่งฉันไปเรียนที่ต่างประเทศ -_-+"
"..."
"แล้วเราก็เลยไม่ค่อยได้เห็นหน้ากันเว้ย!"
"..."  งะ..เงิบสิครับ 0.0
นะ...นี่พี่ชานยอลจริงๆหรอเนี่ย (ชี้แจงนิดนึงงงง คงามจริงแบคฮยอนเป็นพี่ชานยอลน้าาจ้าาา แต่ในเรื่องไรท์เอาแบคฮยอนเป็นน้องชานยอล ::ไรท์)
"เป็นไงล่ะ เงิบล่ะสิ :)"
"แล้วถ้านายเป็นพี่ชานยอลจริงๆ ก็ต้องจำหน้าฉันได้สิ O.o"
"โตขนาดนี้แล้วคงจะจำได้อ่ะนะ -_-++"
ก็จริง...โตขนาดนี้แล้วใครจะจำหน้ากันได้อ่ะเนอะ ^^; ผมไม่ได้ตอบอะไรพี่เค้าทั้งนั้น (เปลี่ยนสรรพนามไวมากกกกก -0- ::ไรท์)  
แต่กลับเดินหนีขึ้นไปบนห้อง และล๊อคไว้อย่างดิบดี ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างแรง เพราะเหนื่อยกายและก็
เหนื่อยใจ...
ทำยังไงนะผมถึงจะลืมลูกอมได้สักที TOT 
ไม่สิแบคฮยอนเราจะต้องลืมลูกอมได้แล้ว!