สี่สาวเหนือมนุษย์..

     ณ โรงพยาบาล (ที่ฟางพักอยู่)
     เวลา 07.20
     แสงยามเช้าส่องเข้ามาในห้องพักของหญิงสาวที่นอนอยู่นามว่า ฟาง เธอเริ่มรู้สึกว่าอะไรส่องตาเธอ ทำให้รู้สึกตัวและลืมตาช้าๆ เพื่อปรับสภาพตาให้ชินกับแสงยามเช้า
     "อืมมมม กี่โมงแล้วเนี่ย" ฟางพูดด้วยเสียงที่สะลึมสะลือ
     "ไม่มีคนตอบแหะ" ฟางหันซ้ายหันขวาเพื่อหาคน แต่ไม่มีสักคนทำให้เธอรู้ว่า
     "ไม่น่าล่ะทำไมไม่มีคนตอบเพราะเราอยู่คนเดียวนี้น่า" เธอพูดพร้อมส่ายหน้าระอาตัวเองจริงๆ
     "มีคนตอบสิถึงแปลก" ฟางคิดพร้อมกับทำท่าขนลุก
     อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
     'หยิ่ง หยิ่ง หยิ่ง หยิ่ง ยิ้งรักธะ..' ฟางมองชื่อในโทรศัพท์ ก่อนจะกดรับสายของอีกฝ่าย
     'ไง หวาย มีไรหรอ' ฟางกรอกเสียงใส่โทรศัพท์
     'ฟาง.. ฮึกๆ' เสียงตอบกลับจากเพื่อนสาวนามว่าหวายแต่น้ำเสียงของหวายกลับดูเศร้า จนฟางรู้เป็นห่วง
     'เป็นไรๆ ทำไมทำเสียงแบบนั้น' ฟางรีบถามต่อ
     'ฉัน.. ทะเลาะกับแฟน..' หวายตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าเสียใจ
     'เฮ้ย ไม่เป็นไรน่ะ' ฟางถามด้วยความเป็นห่วง
     'แกอยู่ไหน ฉันไปหาได้มั้ย..' หวายถามกลับ
     'โรงบาล123456789 (นี้ชื่อโรงบาล ถามจริง) มาได้ๆ' ฟางตอบ
     'เดี๋ยวไป..' ฟางกดตัดสายพร้อมกับรอให้เพื่อนสาวมา
     เวลา 07.44
     ก้อก ก้อก ก้อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น
     "เข้ามาเลย หวายใช่มั้ย" เสียงหวานตระโกนบอก ประตูเปิดออกหวายเดินเข้ามา แต่หน้าตาเธอกลับดูพึ่งร้องไห้เสร็จ ตาบวม
     "หวาย.. ไม่เป็นไรน่ะ" ฟางเรียกด้วยเสียงแผ่วเบา
     "ฟาง ฉันเสียใจมากเลย" หวายตอบกลับพร้อมลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียง
     "เฮ้ย เล่ามาดิ๊" ฟางพูด
     "อืม คือ.."
     ย้อนไปตอนหวาย
     'นี้พีช ผู้หญิงที่อยู่ด้วยกันเมื่อบ่ายคนนั้นใคร' หวาย
     'เพื่อน' พีช
     'หรอ แล้วไปทำอะไรกันแถวนั้น' หวาย
     'นี้ จะถามอะไรเซ้าซี้อยู่ได้' พีช
     'ถ้าเป็นแค่เพื่อนจริงๆ ทำไมไม่ตอบล่ะ' หวาย
     'เรื่องของฉัน' พีช
     'แล้วทำไมต้องเดินเข้าไปในโรงแรม' หวาย
     'โอ็ย รำคาญเว้ย' พีช
     'ไปทำไม' หวาย
     'อย่างที่เธอคิดนั้นแหละ! พอใจยัง' พีช
     '.....หรอ' หวาย
     'เออ แค่นี้ใช่มั้ย ไปล่ะ' พีช
     'เดี๋ยว.. ไหนบอกว่ารักเค้าตลอดไปไง! ห่ะ ไหนอ่ะรักตลอดไปของนาย นี้น่ะหรอ!' หวาย
     'เออ เลิกกันเหอะ เบื่อว่ะ' พีช
     'พีชๆ ไม่น่ะๆ ไหนบอกว่าเราจะรักกันตลอดไป..' หวาย
     'ชั่งสิว่ะ เลิกก็คือเลิก!' พีช
     "นี้หวาย ไม่เป็นไรน่ะ ปล่อยมันไปเหอะๆ" ฟางปลอบเพื่อน
     "แต่ฉัน.." หวายจะค้าน
     "คนที่มีสิทธืที่จะพูดคำว่า ตลอดไป ก็มีแค่แวมไพร์เท่านั้นแหละ.." ฟางพูดด้วยเสียงอ่อนโยน
     "อืม นั้นสิน่ะ.." หวายชะงักและก้มหน้า
     "ว่าแต่แกเป็นไรอ่ะ มานอนอยู่โรงบาล" หวายถามต่อ
     "เอ่อ โดนยิงน่ะ" ฟางตอบ
     "อ่าว ทำไมอ่ะ" หวายถามด้วยความสงสัย
     "เอ่อคือ โดนลูกหลงอ่ะ" ฟางตอบแบบเนียนๆไป
     "อ่อ หายไวๆล่ะ กลับล่ะบายๆ" หวายบอกก่อนจะลุกแล้วบ๊ายบายเพื่อนที่นอนบนเตียงอย่างยิ้มแย้ม
     "จย้าาาา กลับดีๆล่ะ" ฟางยิ้มตอบ หวายเดินออกจากห้องไป ทำให้ในห้องของฟางตกอยู่ในความเงียบ..
 
               
          ' คนที่มีสิทธิ์ที่จะพูดคำว่า ตลอดไป ก็มีแค่แวมไพร์เท่านั้นแหละ.. ' ฟาง