เราจะมีกันและกัน KF

 

---

ร่างบางจงใจอาบน้ำนานเพื่อให้ร่างสูงหลับไปเสียก่อน..แล้วห้องน้ำบ้านนี้ก็สวยเสียจนจะเป็นห้องนอนอีกห้องได้เลย...ขาดว่าไม่มีเตียงเท่านั้น
    หญิงสาวร่างบางก้าวลงจากอ่างอาบน้ำ..แล้วหยิบผ้าขนหนูแคนนอนเนื้อนุ่มหนาที่ปักชื่อของเธอเป็นภาษาอังกฤษ..
    ความจริงการแต่งงานของเธอกับร่างสูงนั้นก็เป็นการตัดสินใจที่ไม่ได้เลวร้ายอะไรนักหนา...สิ่งที่มารดาของร่างสูงนั้นตอบแทนให้เธอนั้นเป็นความสุขที่เธอคงไม่สามรถหาที่ไหนได้อีกแล้วในชีวิต
    แต่คนเราก็ไม่ได้อิ่มเพียงเพราะการบำเรอทางวัตถุแต่อย่างเดียว..เธอต้องการความอิ่มที่ได้จากสามีด้วยซึ่งเวลานี้ร่างบางยังไม่รู้เลยว่าเขาจะแคร์เธอมากแค่ไหน
   ช่างเถอะ...ร่างบางได้วางอนาคตของเธอไว้กับเขาแล้วจะเป็นอย่างไหร่ก็แล้วแต่...เธอให้มันเป็นเรื่องของอนาคต
   เธอเลือกชุดนอนที่มารดาของร่างสูงนั้นจัดให้เธอเพราะมันแขวนเรียงกันอยู่ในตู้ยาวตลอดผนัง...ดูไม่แตกต่างกับร้านขายเสื้อผ้าเลยสักนิด
   ร่างบางพอใจในชุดนอนผ้าไหมเนื้อนิ่มลื่นผิวสีเทาเงินผ้าลูกไม้บอกให้รู้ราคาได้โดยที่ไม่ต้องหยิบป้ายยี่ห้อขึ้นมาดู
   อะไรก็ดีหรอกเสียแต่แบบชุดออกจะวาบหวามไปหน่อย..ตัวเสื้อเป็นแบบต่อใต้อกประดับลูกไม้เหมือนชุดนอนทั่วไปคล้องไหล่ไว้ด้วยสายๆเล็กๆโดยที่ด้านหลังเว้าลึกจนเย็นวาบยามที่เธอยืนอยู่เฉยๆนั้นกระโปรงก็ดูเรียบร้อยมิดชิดดีแต่พอเธอก้าวเดินเท่านั้นร่างบางจึงรับรู้ได้ว่าชุดนั้นผ่าหนาตลอดจนถึงหน้าอกยามเดินรอยผ่านั้นจะสะบัดปลายเปิดออกเผยให้เห็นท่อนขาเรียวอย่างถนัดตา
   ร่างบางถอนหายไจ...นึกอยากจะเปลี่ยนแต่เธอก็เหนื่อยและเพลียจนอยากจะนอนไปมากกว่า
   เอาไว้คราวต่อไป...สัญญากับตัวเองเลยว่าเธอจัไม่หยิบชุดโป๊ๆแบบนี้มาใส่อีกเป็นอันขาด
    ร่างบางบอกตัวเองพลางก้าวออกจากห้องแต่งตัวตรงไปที่เตียงนอนที่มีร่างของร่างสูงที่หลับสนิทอยู่
    ร่างบางดับไฟห้องแล้วล้มตัวนอนอีกด้านนึง...ตั้งใจจะหลับสนิทให้สมกับเหนื่อยและความตื่นเต้นมาตลอดงานแต่เอาเข้าจิงเธอก็หลับไม่ลง...ใจมันคอยแต่จะตื่นเตลิดกังวลคนที่นอนอยู่ข้างๆ...
   ร่างบางค่อยๆชำเลืองหางตามองเขา...ซีกหน้าด้านข้างที่เห็นในเงามืดมัสันสมูกโด่งชัดตา..
   ร่างบางเคยได้ยินว่า...ไม่มีเจ้าบ่าวคนไหนหลับสนิทในคืนแรกของงานแต่ง...แต่เจ้าบ่าวของเธอกับทำอย่างนั้น
   แสดงว่าเขาไม่ได้สนใจเธอ
จะต้องแคร์อะไรนักหนา...ต่อการที่ร่างสูงจะสนใจเธอหรือไม่...ในเมื่อเธอไม่ได้คาดหวังสิ่งใดจากการแต่งงานครั้งนี้อีกนอกจากทำไปตามหน้าที่ของลูกที่ดี
    ใจบอกเช่นนั้น...แต่ร่างกายกลับไม่ยอมเชื่อฟังด้วยการหลับใหลตามสั่ง...ร่างบางพลิกตัวกับไปกับมาเธอนับ1-100แต่ก็ไม่ยอมหลับอยู่ดี
   ชะรอยการพลิกตัวของเธอคงทำให้ร่างสูงรู้สึกตัวตื่นขึ้นเพราะครู่ต่อมาร่างบางก็สดุ้งเมื่อได้ยินเสียงร่างสูงว่า

"นอนไม่หลับหรอ.."

"แก้วยังไม่นอนเหมือนกันหรอ.."

"หลับไปแล้ว...แต่ฟางทำให้แก้วตื่น.."

"ขอโทษนะที่ทำให้ตื่น...ฟางแปลกที่เลยนอนไม่หลับ"

   รีบชักผ้าแพร่ขึ้นมาคลุมอย่างรวดเร็วทำให้ร่างสูงขมวดคิ้วสงสัย

"หนาวล่ะสิ...ลดแอร์ให้เอาไหม"

"ไม่ค่ะ...ไม่...ไม่ต้อง"

     เธอไม่ได้หนาวสักหน่อยแต่กลัวว่าร่างสูงจะเห็นชุดนอนของเธอในชุดบางๆอย่างนี้ต่างหาก
   ร่างสูงมองร่างบาง...เห็นเธอห่มผ้า...แต่เหงื่อซึมตามหน้าผากจนเห็นได้ชัดในแสงไฟเขาก็เข้าใจ...หน้าเข้มๆนั้นจึงปรากฏรอยยิ้มขำขันมาแว่บนึง
    เธออาจจะเก่งกาจฉับไว...แต่ร่างบางก็ยังเป็นผู้หญิงคนนึงเท่านั้นเอง...เธอเป็นเพียงหญิงสาวสะสวยคนนึงที่อ่อนแอและขลาดกลัวแม้แต่การจะร่วมนอนกับผู้ชาย
   แต่เธอก็ยังเป็นแกงจืดสำหรับเขาอยู่ดี..แม้แต่นอนร่วมเตียงกันแล้ว...ร่างบางก็ยังไม่คิดจะทำอะไรให้ร่างสูงที่ขึ้นชื่อว่าเป็น"สามี"คืนแรกของเธอพิศวาสขึ้นมาสักนิด

"แก้วนอนเถอะ..ฟางสัญญาจะไม่พลิกตัวให้คุณรำคาญอีก"

    ร่างบางยกหมอนข้างมาตั้งขวางระหว่างเขากับเธอ...เป็นการตัดบทสนทนาทั้งที่ใจเต้นตึกๆไปหมดกลัวว่าเขาจะไม่ยอมลงนอนตามเดิมและเพื่อเป็นการที่แสดงให้เขาเห็นว่าเธอต้องการนอนมากกว่าคุยกับเขา...ร่างบางจึงนอนหันหลังให้เขาเสีย..
   หารู้ไม่การที่เธอนอนท่านั้นทำให้คนที่กำลังจ้องเธออยู่สามารถแลเห็นส่วนโค้งของสะโพกที่ลาดลงเป็นช่วงเอวก่อนจะเลื่อนขึ้นมาขอบของช่วงอก
   เป็นเส้นโค้งอันงดงามเสียจนร่างสูงนึกถึงคนที่เคยบอกไว้ว่า...พระเจ้าสร้างผู้หญิงมาจากเส้นคดโค้งของเถาวัลย์ความมืดของราตรีและหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาแอบต่อให้ว่า...อารมณ์ผันแปรของทะเลด้วยอีกอย่างนึง
    ร่างสูงพลิกตัวของร่างบางให้หันมาทางเค้าโดยเร็ว...ผ้าแพรที่คลุมไว้เลื่อนหลุดลงมาเผยให้เห็นทรวงอกผายใต้ลูกไม้โปร่งบางของชุดนอนไหวสะท้านด้วยความตกใจของเจ้าของตาสบกัน..ริมฝีปากของร่างบางหุบสนิทและเหลือบตาลงต่ำพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมทรวงอกไว้เหมือนเดิมแต่ร่างสูงหยุดมือเธอไว้เสียก่อน

"มือเธอเย็น...กลัวชั้นด้วยหรอ"

"เรื่องไรชั้นต้องกลัวนาย..ปล่อยเถอะรำคาญ"
    ร่างบางทำเสียงหงุดหงิดปากแข็งที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองกลัว

"รำคาญไปเถอะๆ" 
"ถึงยังไงฉันก็ไม่ยอมปล่อยเธอไปหรอก..เธออยากเป็นภรรยาชั้นมาไม่ใช่หรอ...ชั้้นก็กำลังจะทำหน้าที่สามีที่ดีไง..ปฏิเสธทำไมกันเล่า"

   โดยไม่รีรอ..ร่างสูงพลิกร่างไปนอนทับร่างบางไว้
  ร่างบางไม่ได้นอนรอรับชะตากรรมของเธอนิ่งๆหญิงสาวดิ้นเต็มที่..แต่ยากที่เธอจะหลุดพ้นจากเขาได้
   ร่างบางงอเข่าแล้วพลักร่างสูงให้ออกจาตัวเธอแต่ก็ไม่ได้ผล..และดูเหมือนว่าเป็นการทำให้ร่างสูงรำคาญมากกว่า...ร่างสูงเลยยึดข้อมือบางๆทั้งสองข้างของร่างบางติดไว้กับที่นอนเสียเลย...เท่านี้ร่างบางก็สิ้นฤทธิ์
.
.
.
.

.

.
อัพแล้วๆ  เดี๋ยวมาต่อตอนหน้า :)
กำลังเข้มข้นติดตามๆ

คอมเม้นหน่อยนะๆๆ แนะนำฟิคชั่นเราด้วยนะ ขอบคุณจ้าาา