Malice love แค้นนี้มีเป้าหมาย......คือนาย

เป็นห่วง
 

 
            โอ๊ย!!นี่โทรเป็นสายที่ร้อยแล้วนะ ทำไมนายป๊อปปี้ไม่รับสายเนี๊ย ไหนบอก
ว่ารักนักรักหนาไง ฮึ!! ไม่สิ ที่เราเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะคิดถึงหรือรู้สึกอะไรทั้งนั้น
คือความจริงถ้าเขาหนีไปจากฉันแล้วสิ่งที่ทำมาทั้งหมดล่ะ ใช่ ฉันห่วงเรื่องแผนการ
ทั้งหมดต่างหาก ตอนนี้ฉันออกมาจากโรงพยาบาลแล้วฉันไปหาเขาที่บ้านก็ไม่พบ
โทรไปที่บริษัทก็ไม่มี นี่เขาไปไหนกันนะ
 
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
ติ๊ด
“ฮัลโหลแก้ว”ยัยแก้วโทรมาหาฉัน ฉันจึงรีบรับสาย
“(คือแกรู้ข่าวเรื่องนายป๊อปปี้หรือยัง)”แก้วถาม
“ข่าว ข่าวเรื่องไรอ่ะแก”
“(ก็ข่าวที่บอกว่า ประธานบริษัท เรนาดอล ได้ประสบอุบัติเหตุถึงขั้นสาหัสได้เข้า
รักษาตัวที่โรงพยาบาล)”แก้วบอก นายป๊อปปี้ประสบอุบัติหตุอย่างนั้นเหรอ พอได้
ยินดังนั้นหัวใจฉันมันเหมือนกับหล่นหายไปยังไงก็ไม่รู้ น้ำตาใสๆไหลรินออกมา
ไม่นะ ทำไม..... ทำไมไม่ดีใจล่ะ เสียใจทำไมยัยฟาง
“(ฟาง แกยังฟังอยู่หรือเปล่าวะ)”
“อื้ม โรงพยาบาลไหนเหรอแก”
 
            ตอนนี้ฉันกำลังวิ่งเข้าไปในโรงพยาบาลที่ป๊อปปี้รักษาตัว
“ห้องของคุณ ภาณุ อยู่ทางไหนคะ”ฉันถามพนักงานประชาสัมพันธ์ตรงเคาน์เตอร์
“ห้อง 304 ค่ะ แต่เขาญาติไม่อนุญาตให้เยี่ยมนะคะ”
“ทำไมเหรอคะ หนักมากๆเลยเหรอ”ยิ่งได้ยินฉันยิ่งร้องไห้ออกมา เพราะอะไร
เพราะฉันเป็นคนใจดีมีเมตตาใช่ไหม ฉันเลยเป็นห่วงนายนี่
“เรื่องนี้ทางเรายังบอกไม่ได้ เชิญกลับไปก่อนนะคะ”พนักงานคนนั้นว่า
“เออ......ถ้าเขียนข้อความ หรือซื้อของฝากมาให้ รบกวนเอาไปให้ได้ไหมคะ”ฉันถาม
“ได้ค่ะ”
“งั้น เดี๋ยวฉันขอเขียนข้อความบางอย่างก่อนนะคะ”ฉันว่าก่อนจะหยิบปากกาและ
กระดาษขึ้นมาเขียนบางอย่าง
  ‘ป๊อปปี้ รีบหายไวๆนะคะ ฟ้าเป็นกำลังใจให้ ฟ้าจะมาให้กำลังใจป๊อปทุกวันนะ’
นี่คือข้อความที่ฉันฝากถึงเขา มันเป็นแผนใช่ แผน
ฉันยื่นข้อความ ข้อความนั้นก่อนจะเดินออกไป ตอนนี้คงต้องกลับบ้านแล้วล่ะ
            “เป็นไง เป็นห่วงเขาขึ้นมาล่ะสิ เหอะ ใจไม่แข็งพอ”ยัยเฟย์ น้องสาวของฉัน
ว่าให้
“เปล่าสักหน่อย ฉันกลัวแผนที่ลงทุนทำมาทั้งหมดนี่พังต่างหาก” ฉันว่าซึ่งก็เป็น
ความจริงหนิ
“นี่แกทำไมไม่จริงจังกับอาชีพ ชีวิต อะไรพวกนี้เลย โตแล้วยังทำอะไรเสียเวลานี่คิด
ว่าตัวเองเป็นนางเอกนิยายใช่ป่ะ”ยัยแก้วว่าให้ฉัน
“อย่าว่าฟางเลยแก้ว ซึ่งนี่เป็นการตัดสินใจของเธอแล้ว เราก็ควรช่วยเหลือนะ
ครับ”โมะพูด ใช่ เมื่อไหร่ยัยพวกนี้จะคิดได้เหมือนโมะนะ
 
3 วันผ่านไป
นี่ฉันอยู่บ้านตั้งสามวันผ่านมาแล้วนะ ข่าวคราวของป๊อปยังไม่มีเลย เฮ้อ........เขาจะ
เป็นอะไรมากไหมนะ
 
(“ฟ้าครับ ผมรักคุณนะ”
“ค่ะ ฟ้ารู้ ว่าแต่ทำไมป๊อปถึงบอกฟ้าที่นี่เลยล่ะ”
“ก็ผมเห็นในหนังอ่ะ ที่พระเอกจะบอกรักนางเอกก็เมื่อตอนที่สายไป ผมไม่อยาก
ให้เป็นอย่างนั้นหนิ”
“หรือว่าคุณ.....เป็นโรคอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ใช่สักหน่อย เผื่อไว้”
“ค่ะ”
“แล้วคุณล่ะ รักผมบ้างไหม”
“รักสิคะ”) ทั้งภาพและเสียงของป๊อปผุดขึ้นมาในหัวของฉัน นายนั่นว่าอย่างกับจะรู้
ว่าตนเองจะประสบอุบัติเหตุอย่างนั้นแหละ
“ฟาง แกต้องไปงานเปิดบ้านดีไซน์คืนนี้นะ เตรียมตัวเร็ว”ยัยแก้วมาช่วยเตือนสติฉัน
ใช่ ฉันต้องไปงานเปิดบ้านดีไซน์หนิ
 
            เดรสสีชมพูอ่อนๆถูกคลุมโดยเสื้อคลุมสีขาวแลดูมีระดับ ผมถูกรวบไว้
ด้านบนหัวจนหมด วันนี้ออกแนวมีระดับหน่อยนะเรา ฉันเดินเข้าไปในงานเปิด
บ้านดีไซน์ ซึ่งมีคนที่ฉันรู้จักอยู่เยอะเลยแหละ ฉันเป็นดีไซน์เนอร์หนิ วงการนี้คน
รู้จักกันเยอะ
“อ้าว สวัสดีครับคุณฟาริดา” ประธานงานเปิดบ้านดีไซน์เดินเข้ามาทักฉันที่กำลัง
เดินเข้าไป
“สวัสดีค่ะ คุณลือเทพ เป็นไงบ้างคะ” ฉันทักทายตามมารยาท
“ก็สบายดีครับ อ้าว ประธาน เรนาดอล เชิญทางนี้ครับ” เขาหันมาตอบฉันก่อนจะ
มองไปด้านหลังของฉันและทักทายใครบางคน เรนาดอล....................ป๊อปปี้!!! พอ
นึกได้ฉันรีบหันไปดูทันที
“O.O ป๊อปปี้ ใช่เขาจริงๆด้วย”ฉันเปรยออกมา เดี๋ยวนะมีผู้หญิงเดินเกี่ยวแขนมากับ
เขาด้วยใครกันนะ
“สวัสดีครับ คุณประธานลือเทพ”ป็อปปี้เดินเข้ามาทักทายประธาน ซึ่งมีฉันยืนอยู่
ใกล้ๆ เขาหันมาแล้วก็ทำสายตาว่างเปล่าแค่นั้นเอง
 
“สวัสดีค่ะ”ผู้หญิงคนหนึ่งไหว้ทักทายประธาน ห๊ะ!! นั่นมัน................ขนมจีน