Malice love แค้นนี้มีเป้าหมาย......คือนาย

รับผิดชอบ

 

 

---

 

1..

 

2..

 

3..

 

ฟุบ!

 

ได้ผล ยานี้ออกฤทธิ์แรงดีจริง ป๊อปปี้ฟุบตัวลงบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว

 

“คุณป๊อปปี้คะ”ฉันลองเรียกดู

 

“.........”ไร้เสียงตอบรับ เสร็จฉันล่ะ

 

ติ๊ด

 

ฉันเลื่อนมือไปกดเบอร์ของโทโมะซึ่งฉันบอกให้เขามารอรับ ฉันบอกโทโมะเข้ามา

ช่วยฉันพยุงป๊อปปี้ ไม่นานนักโทโมะก็เดินเข้ามาพยุงป๊อปปี้ไปที่รถ ก่อนจะเลื่อน

ตัวไปยังโรงแรมสักแห่ง

 

“แน่ใจนะ ว่าคุณจะทำจริงๆ”โทโมะย้ำ

 

“ค่ะ ขอบคุณโมะมากๆนะคะ”ฉันกล่าวขอบคุณเขา และไม่หลังจากที่หาโรงแรมได้

แล้ว โทโมะก็พยุงป๊อปปี้เข้าไปในห้อง

 

“ขอบคุณอีกครั้งนะ โมะ”ฉันกล่าวขอบคุณโทโมะอีกครั้ง

 

“อื้ม ไปล่ะนะ บาย”โทโมะโบกมือลาก่อนจะเดินออกไป ซึ่งหลักจากนี้ก็เป็นหน้าที่

ของฉัน ฉันตรงไปหาป๊อปปี้ที่นอนหมดสติอยู่บนเตียง นี่ฉันต้องทำแบบนี้จริงๆเห

รอเนี๊ย รู้สึกว่าตัวเองเป็นนางร้ายที่ชั่วสุดๆยังไงก็ไม่รู้แฮะ ฉันจัดการเลื่อนมือไป

ปลดกระตุมเสื้อของเขา เผยให้เห็นแผงอกอันขาวเนียนของเขา น่ากิน......เอ้ย! น่า

กัด ไม่ใช่ คิดบ้าอะไรเนี๊ย หลังจากนั้นก็เป็น.........กางเกง -/////- ฉันจำเป็นต้องทำใช่

ไหม ฉันถามตัวเองอีกครั้งก่อนจะเลื่อนมือไปปลดเข็มขัดแล้วก็.......รูดซิบ กริ๊ด >_<

สุดท้ายฉันเอาผ้าห่มมาปิดร่างกายป๊อปปี้ไว้แล้วก็ดึงกางเกงของเขาออกมา

เฮ้อ......กว่าจะเสร็จ แล้วฉันก็จัดการกับตัวเอง คือใส่เสื้อกล้ามสีขาว และกางเกงขา

สั้นบางๆ สมเพชตัวเองแล้วง่ะ T^T เมื่อเสร็จแล้วฉันก็โปรยผ้าให้กระจายทั่วห้อง

ก่อนจะลงไปนอนหลับใต้ผ้าห่มกับป๊อปปี้ ขืนนายนี่รู้สึกตัวขึ้นมาแล้วทำอะไรฉัน

ขึ้นมาจริงๆล่ะแย่เลย เอาว่ะ สู้ๆ เป็นไงเป็นกัน แล้วฉันต้องข่มตาหลับลงไป....

 

รุ่งเช้า

 

“เฮ้ย!!”ป๊อปปี้โวยวายเมื่อตื่น อะไรของเขานะ ฉันลืมตาขึ้นมาด้วยเสียงของเขา

 

“กริ๊ดดดดดด!!!” ฉันกรีดร้องออกมาทันที นี่ นี่นายป๊อปปี้ทำอะไรฉัน แล้วทำไม

เสื้อผ้าถึง......เดี๋ยวนะ นี่มันเป็นแผนฝีมือเราหนิ ฉันนี่ทำเองลืมเอง

 

“นายป๊อป นายทำอะไรฉัน” ฉันถลกผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ พร้อมกับทำเป็นจะร้องไห้

 

“เดี๋ยวนะครับ ที่ผมจำได้.....เมื่อคืนเรานั่งดื่มกันหนิ”ป๊อปปี้พูดด้วยสีหน้าตกใจ

 

“ไม่รู้อ่ะค่ะ ฟ้าจำอะไรไม่ได้”ฉันทำเป็นเสียใจ

 

“คือ...ผมเมา.....โอ๊ย!....ผมขอโทษครับ”เขาแสดงสีหน้าแบบเครียด

 

“ฟ้าเสียใจ ฟ้าผิดเองค่ะที่ไม่มีสติ”ฉันบีบน้ำตา

 

“ไม่ครับคุณฟ้า ผมนี่แหละที่ผิด คุณเป็นฝ่ายเสียหาย ผมเป็นลูกผู้ชายพอ ผมขอรับ

ผิดชอบครับ”หึ ไม่ยักจะรู้ ว่าเดี๋ยวนี้มีความเป็นสุภาพบุรุษด้วย

 

“ไม่เป็นไรค่ะ มันคงทำให้คุณลำบากใจ”

 

“ไม่ครับ ไม่เลย”

 

“เพราะอะไรล่ะคะ เพราะฉันสวยใช่ไหม?” ตายล่ะนี่ฉันเผลอใช้อารมณ์ออกไป

 

“ใช่ครับ คุณสวย แต่สิ่งที่ทำให้ผมสนใจคุณมันอยู่ตรงที่ ความคุ้นเคย”เขาว่า ความ

คุ้นเคยอย่างงั้นเหรอ มันคืออะไรกัน

 

“ความ......”

 

-          ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด   -

 

ฉันกะจะถามว่าความคุ้นเคยมันคืออะไร แต่จู่ๆโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

 

“ขนมจีน” เขาพูดออกมาขณะมองไปที่จอโทรศัพท์ นี่ยังคบหากันอยู่อีกเหรอ ดี

นายนี่จะรับผิดชอบฉัน นังขนมจีนจะได้โดนทิ้งไปด้วย

 

ติ๊ด

 

“ฮัลโหล” เขากรอกเสียงลงไปทางโทรศัพท์

 

“(ป๊อปอยู่ไหนคะ)”

 

“คุณโทรมาทำไม”

 

“(ก็แค่ โทรมาทักทาย......แฟนเก่า)”

 

“ถ้าไม่มีอะไรแค่นี้นะครับ”

 

“(อย่าใจร้อนไปสิคะ ป๊อป)”

 

“มีอะไรอีกครับ”

 

“(ขนมจีนก็แค่อยากเจอกับคุณอีกสักครั้ง สองครั้ง ก็เท่านั้นเอง)”

 

“ไว้ผมจะติดต่อกลับไป ตอนนี้ผมไม่ว่าง แค่นี้ก่อนนะครับ”

 

ติ๊ด

 

“เมื่อกี้คุณจะพูดอะไรนะครับ”เขาหันมาสนใจทางฉันต่อ

 

“คุณไปเถอะค่ะ แฟนคุณโทรมาตามแล้ว เรื่องฉันมันไม่สำคัญเท่าไหร่”ฉันพูด

พรางประชด

 

“ไม่ใช่แฟนผมครับ ตอนนี้ผมยังโสด” หึ!! ขนมจีน แฟนนายตั้งแต่สมัยเรียน

มัธยม ยังมีหน้ามาโกหก เผยทาสแท้ด้านชั่วออกมาแล้วสิ

 

“โอเคค่ะ คุณกลับไปก่อนเถอะ ส่วนเรื่องรับผิดชอบแล้วแต่คุณก็แล้วกันค่ะ

เพราะฉัน......ก็สนใจคุณเหมือนกัน”

 

“จริงเหรอครับ”เขาถามย้ำ

 

“ค่ะ ไม่ใช่เพราะความหล่อหรอกนะคะ การที่คนเราจะชอบใครสักคน ไม่ต้อง

สนที่หน้าตาแต่ดูที่การกระทำ ฉันจึงชอบคุณไงคะ” ฉันพูดออกมาอย่างอายๆ อะไรกัน ทำไมหัวใจมันเต้นรัวอย่างนี้

 

“คุณนี่เหมือน........”

 

“คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ ฉันอยากคิดอะไรคนเดียว” ฉันตัดบท เขาพยักหน้า

ก่อนจะลุกขึ้นและเก็บเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป อะไรกันยัยฟาง ใจแข็งหน่อยสิ

จำเอาไว้นายนี่เป็นคนทำร้ายจิตใจเรา

 

คติตอนที่ 4: การที่คนเราจะชอบใครสักคน ไม่ต้องสนใจที่หน้าตา แต่ดูที่การกระทำก็ได้

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ติดตามกันนะคะ