ด้วยแรงแห่งรัก

 

 

 

 

     "ไม่ต้องตกใจนะเธอฉันมาดีนะ"  ชายหนุ่มพยายามพูดเพื่อให้ฟางไม่ส่งเสียงร้อง

 

 

 

 

     "นะนายมาได้ไงอ่ะ ทำไมฉันถึงพึ่งเห็นนาย"   ฟางถามทั้งกลัวทั้งอยากรู้

 

 

 

 

     "ฉันเจอเธอที่นี่แหละตั้งแต่ตอนกลางวันละนะ"   ชายหนุ่มอธิาย

 

 

 

 

     "ตอนกลางวัน ตอนกลางวัน"   ฟางพยายามพูดทบทวนกับตัวเองเผื่อเธอลืม แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกนะว่าเจอนายคนนี้ที่ไหน

 

 

 

 

     "ที่จริงฉันคุยกับเธอแล้วนะ แล้วฉันก็คุยกับป้าข้างบ้านเธอด้วยแหละฉันคงพูดเบาไปนะเลยไม่มีใครได้ยิน"   ชายหนุ่มอธิบายเหมือนเด็ก

 

 

 

 

     "อะอ๋อหรอ - - นายนี่เหมือนเด็กเลยเนอะ"   ฟางยิ้มแหยะๆกับพฤติกรรรมของชายหนุ่ม

 

 

 

 

     "เอ้า ก็ฉันเนี่ยยังหนุ่มยังเด็ก"   ชายหนุ่มพูดแล้วกอดอกเหมือนเด็ก

 

 

 

 

     "555 นายนี่จริงๆ  เอ้อ ฉันก็คุยกับนายได้ตั้งนานเนอะ แล้วนายขื่อไรอ่ะ"   ฟางถามและคำถามก็ทำให้ชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่นาน

 

 

 

 

     "ไม่รู้อ่ะ นั่นสิ ฉันชื่ออะไร"   ชายหนุ่มพูดกับตัวเองแบบ งงๆ

 

 

 

 

     "อ่าว แล้วนายมาอยู่ที่บ้านฉันได้ยังไงอะ แล้วนายเป็นลูกใครบ้านอยู่ที่ไหน"   ฟางยังคงถามต่ออย่างไม่ไว้ใจ

 

 

 

 

     "อ้อฉันรู้ละ ^^"   ชายหนุ่มทำหน้าร่าเริง

 

 

 

 

     "รู้ว่าอะไรหรอ "   ฟางทำหน้าตาลุ้นตาม

 

 

 

 

     "รู้ว่าฉันจำอะไรเกี่ยววกับตัวเองไมได้เลย แหะๆ "   ชายหนุ่มพูดแล้วเกาหัว

 

 

 

 

     "เห้ยยย ! คนแบบนี้ก็มีด้วย"   ฟางอุทานอย่างอึ้ง

 

 

 

 

     "ยังไงก็ฉันไม่มีที่ไปแล้วฉันขออยู่กับเธอได้หรือเปล่าอะ คือฉันรู้นะว่าเธอเนี่ยใจดี จิตใจอ่อนโยน นะๆๆ"   ชายหนุ่มขอร้องเหมือนเด็กงอแง

 

 

 

 

     "นี่นายสติดีอยู่อ่ะเปล่าเนี่ย ฉันไม่รู้จักนายสักนิด อะ อย่าว่าแต่ฉันเลยนายเองก็ยังไม่รู้จักตัวเองเลย"   ฟางตอบอย่างมีเหตุผล

 

 

 

 

     "นะๆ เธอก็ช่วยฉันสินะๆ"   ชายหนุ่มพูดจะเอื้อมมือไปจับมือฟางแต่

 

 

 

 

     "เห้ยย นาย นายป่วยหรอ "   ฟางตกใจที่เค้าจับเธอไม่โดน

 

 

 

 

     "นั่นสิสงสัยฉันจะป่วยนะ นะๆเธอช่วยฉันหน่อยนะ"   ชายหนุ่มยังคงขอร้องฟางต่อ

 

 

 

 

     "ก็ได้ งั้นนายนอนตรงโซฟานั่น "   ฟางชี้ไปตรงโซฟาที่อยู่ติดกับประตู

 

 

 

 

     "เย้ๆเธอนี่น่ารักที่สุดเล้ยยย"   ชายหนุ่มกระโดดดีใจเหมือนเด็ก

 

 

 

 

     "นายห้ามทำอะไรฉันเด็ดขาดไม่งั้นนายเจอดีแน่!"   ฟางทำท่าขู่

 

 

 

 

     "เธออย่าลืมสิ ฉันป่วยอยู่ฉันแตะต้องตัวเธอไม่ได้"   ชายหนุ่มอธิายอย่างบ้องแบ๊ว

 

 

 

 

     "ฉันเองก็ลืมไป ฉันนอนล่ะกู๊ดไนท์^^"   พูดจบฟางก็หลับตาพริ้มหลับสนิท

 

 

 

 

     ".............................................."    ผ่านไป 10 นาที ชายหนุ่มยังคงนอนไม่หลั

 

 

 

 

     "นี่เธอฉันได้ยินว่าพรุ่งนี้เธอจะปาร์ตี้กันใช่ปะ"    ชายหนุ่มถามฟาง

 

 

 

 

     "คร้อกกกกกกกกก  ~ ~"   มีเพียงเสียงนี้ที่ตอบชายหนุ่ม

 

 

 

 

     "ฉันขอร่วมด้วยคนนะท่าทางน่าสนุก"   ชายหนุ่มยังคงพูดต่อ

 

 

 

 

 

     "ฟรี้ ~ ~ ~ zZzZ"

 

 

 

 

     "ขอบคุณเธอมากนะ :)"   ชายหนุ่มก็ยังพูดต่อ

 

 

 

 

     "คร้อกกกกก ฟรี้้้้้้้ ~ ~ " 

 

 

 

 

     "รู้แล้วแหม่ ตอบสะดังเชียว ฉันเองก็จะนอนละ"   ชายหนุ่มก็หลับตาลงนอน

 

 

 

 

     _____________________________________________________

 

 

 

 

     ช่วยอกว่าฉันมีสิทธิ์เจ็บถึงเมื่อไหร่  ~ ~ 

 

 

 

 

     "หงาววว ~  ใครโทรมาตอนนี้หว่า"   เฟย์พูดไปหาวไปด้วยความง่วง

 

 

 

 

     "สวัสดีคะ เฟย์พูดคะ"   แต่เธอก็มีมารยาทมากพอที่จะรัยบสาย

 

 

 

 

     "คุณเฟย์ใช่ไหมครับ ผมอยากจ้างคุณสืบเรื่องอุบัติเหตุของเพื่อนผมให้หน่อยนะครับ"

 

 

 

 

     "ได้ค่ะได้ แต่ว่าพรุ่งนี้ค่อยเจอกันได้ไหมคะ  หาว  ~ ~"   เฟย์ยังคงพูดไปหาวไป

 

 

 

 

     "ครับพอดีใจร้อนไปหน่อย ขอโทษทีนะครับ"  

 

 

 

 

     "ไม่เป็นไรคะๆ นี่เบอร์ติดต่อใช่ไหมคะ ขอทราบชื่อด้วยนะคะ" 

 

 

 

 

     "เขื่อนครับ พรุ่งนี้สัก 9 โมงเจอกันที่ Bergerry nice นะครับ"

 

 

 

 

     "โอเคค่ะ เท่านี้ก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ"   พูดจบเฟย์กำลังจะวาง

 

 

 

    "เดี๋ยวครับ "

 

 

 

 

     "คะ มีอะไรหรือเปล่าคะ"   เฟย์ถามต่อด้วยความสงสัย

 

 

 

     "ขอให้เรื่องนี้เป็นความลับนะครับ แม้กระทั่งฟางเพื่อนของคุณก็รู้ไม่ได้"

 

 

 

 

     "ทำไมละคะ ฟางประสบการณ์เยอะกว่าเฟย์อีก"   

 

 

 

 

     "เพราะผมเลือกคุณแล้วไงครับ เท่านี้นะครับ"   พูดจบชายปริศนาก็วางหูทันที

 

 

 

 

     "คุณเขื่อนคนนี้นี่ยังไงนะ ><"  เฟย์เขินเล็กน้อย แล้วเธอก็นอนหลับต่อ เพื่อภารกิจวันพรุ่งนี้

 

 

 

 

    ______________________________________________________

 

 

 

 

     "ฮัลโหล สั่งคนของเรานะไปสืบเรื่องร่องรอยการให้ไปของไอ้ป็อปนะ จากนั้นมารายงานฉัน ถ้ารู้แล้วฉันมีงานใหญ่มากให้แกทำ!"   กวินสั่งงานกับลูกน้องอย่างเอาจริงไม่เห็นหัวใครทั้งนั้น

 

 

 

 

     "ใจเย็นๆสิคะกวิน เลิกเครียดเถออะนะคะ"   หวายในชุดนอนกระโปรงสั้นจิ๋วกอดเอวกวินเพื่อปลอบใจ

 

 

 

 

     "คุณจะช่วยทำให้ผมเลิกเครียดได้หรือเปล่าละ"  กวินพูด

 

 

 

 

     "ของแบบนี้พูดไดด้วยหรอคะ"   หวายพูดจบก็ซุกไซร้กวินจากนั้นทั้งสองก็มอบความสุขให้กันและกันจนสว่าง

 

 

 

 

     _____________________________________________________

 

 

 

 

     09.30

 

 

 

 

     "หาวววววววววววว ~ ~ สว่างแล้วหรอเนี่ยยยยย"   ฟางที่พึ่งตื่นจากความเพลียบิดขี้เกียจไปมา

 

 

 

 

     "นาย อ่าว หายไปไหนแล้วอะ"   ฟางที่หันไปมองหาชายหนุ่มเมื่อคืนแต่ไม่พบ

 

 

 

 

     "ฉันอยู่นี่ไง เธอเล่นตลกอะไรน่ะ"   ชายหนุ่มนั้นไม่ได้หายไปไหนเค้ายังยืนอยู่ข้างๆเธอ

 

 

 

 

     "เชอะ นึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไป ถ้าเจอนะแม่จะเฉ่งให้ - -"   ฟางบ่นกัยตัวเอง

 

 

 

 

     "เอ๊ะ เธอนี่ยังไง เดี๋ยวเห็นเดี๋ยวไม่เห็น คงไม่อยากให้ฉันอยู่ล่ะสิ ฉันไปก็ได้"   ชายหนุ่มก็วับหายไป

 

 

 

 

     "นาย! "   มีบางอย่างทำให้ฟางต้องหันไปปทางที่ชายหนุ่มยืนเมื่อตะกี้ แต่เธํอก็ไม่พบใครอยู่ดี

 

 

 

      เพราะอะไรกันนะ..........

 

 

 

 

 

 

       มาล้าาาาาา ชอบกันอะป่าว เค้าคิดสดทุกตอนน้ะจ้ะ ตั้งใจมากขอฝากให้ติดตามด้วยน้า เม้นได้น้ะคะ ถ้าชอบก็โหวตใหด้วยน้าา ตอนหน้าจะเป็นเฟย์เจอเขื่อนละน้ะ ><