ด้วยแรงแห่งรัก

 

 

 

 

     บ้านฟาง

 

 

 

     ภายในห้องรับแขกมีฟางไข่ตุ๋นเฟย์และเขื่อนนั่งอยู่ท่ามกลางความเงียบงัน

 

 

 

     "เอาล่ะ ผมว่าเราเงียบกันมานานพอสมควรล่ะ งั้นผมขอเริ่มถามคุณก่อนได้ไหมครับ"   เขื่อนพูดแล้วมองไปที่ฟาง

 

 

 

     "ค่ะ ถ้าฉันตอบได้ก็ยินตอบคะ" ฟางตอบแล้วยิ้มบางๆ

 

 

 

     "คือเมื่อคืนก่อนมีคนในบริษัมเห็นว่าคุณไปที่บริษัทผม คุณได้ไปจริงๆหรือเปล่าครับ"  เขื่อนถาม

 

 

 

      "เอ่อ...คือ คือว่า.."   ฟางอ้ำอึ้ง

 

 

 

     "บอกเค้าไปว่าจะไปสมัครงานแต่วันนั้นไม่พบคุณโทโมะ"  ไข่ตุ๋นกระซิบ

 

 

 

     "อ๋อ คือฉันตั้งใจจะไปสมัครงานนะคะ แต่พอดีวันนั้นเดินไปมั่วซั่วเลยไม่รู้ห้องไหนเป็นห้องไหนอะคะ"  ฟางยิ้มแหยๆ

 

 

 

     "ไปสมัครงาน เวลานั้นหรอฟาง"  เฟย์ยักคิ้วถาม

 

 

 

     "เอ่อ ใช่ฉันพึ่งรู้ตอนนั้นแล้วมันก็เป็นงานที่ฉันรักอ่ะเลยกลัวว่าจะไม่ได้ แต่พอไปนะเค้าก็บอกว่าให้มาวันนี้อีกทีเพราะคุณโทโมะกลับแล้ว วันนี้เธอเลยเห็นฉันที่นั่น"   ฟางพูดให้ดูน่าเชื่อถือ 

 

 

 

 

      "โอ้โห แถเก่งมากยกนิ้วเลยฟาง"   ไข่ตุ๋นแอบแซวแต่ฟางก็ทำเฉย

 

 

 

     "แล้วคุณไปคนเดียวหรอครับคืนนั้น" 

 

 

 

     "ชะใช่คะ นอกจากยัยเฟย์ฉันก็ไม่มีเพื่อนแถวบ้านละคะ"  

 

 

 

     โอเคครับ ผมหมดข้อสงสัยแล้วล่ะ ขอบคุณนะครับ"  เขื่อนพูดสุภาพ

 

 

 

 

     "เธอล่ะเฟย์สงสัยอะไรอีกไหม"  ฟางถาม

 

 

 

     "ไม่แล้วล่ะ"  เฟย์ตอบนิ่งๆ

 

 

 

     "งั้นขอเป็นฉันที่ถามบ้างได้ไหมคะ" 

 

 

 

     "ได้ครับว่ามาเลย"  เขื่อนยิ้มเป็นมิตร

 

 

     

      "คุณกับเฟย์กำลังทำอะไรกันอยู่คะ"   ฟางถามจริงจัง

 

 

 

      "ป่าวนิฟางพวกเราก็"  เฟย์กำลังพูดแต่เขื่อนแทรกขึ้นก่อน

 

 

 

      "ไหนๆก็ไหนๆแล้วผมว่าเราบอกฟางก็ดีนะ อาจจะได้ตัวช่วยเพิ่มมากขึ้น"  เขื่อนพูดแล้วทองหน้าเฟย์ เฟย์ก็พยักหน้าตอบ

 

 

 

     "สรุปมีอะไรงั้นหรอคะ"  

 

 

      

      "คือผมมาจ้างให้เฟย์ไปสืบหาเกี่ยวกับอุบัติเหตุของเพื่อนผม ให้เค้ามาคอยสังเกตการใรหลายๆอย่าง เพื่อนผมชื่อภาณุ จิระคุณ เจ้าของบริษัทภาณุ ที่คุณไปสมัครงาน เมื่อเดือนก่อนเค้าประสบอุบัติเหตุเพราะเค้าโดนพวกก่อการร้ายไล่ยิง จนรถเสียหลักพุ่งชนต้นไม้ใหญ่ที่หน้าบ้านคุณอย่างจังทำให้ตอนนี้ เค้ายังโคม่าอยู่"  เขื่อนเล่าไปด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย

 

 

 

      " น่าสงสารคุณภาณุอะไรนั่นเนอะฟาง" ไข่ตุ๋นพูด 

 

 

 

     "แล้วคุณสงสัยว่าสาเหตุที่ทำให้เพื่อนคุณเกิดอุบัติเหตุคือมีคนในบริษัทหวังร้ายกับคุณภาณุหรอคะ"  ฟางเองด้วยความที่เป็นนักสืบมีฝีมือเหมือนเฟย์เลยเดาเรื่องออกไม่ยาก

 

 

 

     "ใช่ครับ ผมอยากให้คุณสองคนเก็บเรื่องที่ภาณุยังมีชีวิตอยู่ไว้เป็นความลับ พรุ่งนี้เช้าผมจะมารับพวกคุณแล้วจะพาไปหาเค้าที่โรงพยาบาลนะครับ"   

 

 

 

     "โอเคเลยค่ะ"  ฟางตอบแล้วยิ้ม 

 

 

 

     "รียโอเคเลยนะ แหม"  ไข่ตุ๋นแซว

 

 

 

     "โอเค ดีเหมือนกันบางทีอาจจะพอช่วยอะไรได้บ้าง"  เฟย์พูด

 

 

 

     "งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับแล้วพรุ่งนี้เจอกัน

 

 

 

     "เดี๋ยวฉันไปส่ง" เฟย์พูดละพาเขื่อนเดินออกไป

 

 

 

 

     "ฉ้นไม่อยากให้เธอไปเจอไอ้ภาณุอะไรนั่นเลยฟาง"  ไข่ตุ๋นพูดทำเสียงเศร้า 

 

 

 

     "นี่นาย เค้าป่วยอยู่นะ "  ฟางพูดมีเหตุผล 

 

 

 

     "ตามใจเธอล่ะกัน" ไข่ตุ๋นพูดทำเสียงเศร้า 

 

 

 

 

     "ฉันไม่สนใจเค้าหรอกกน่าา เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำล่ะใกล้เวลาเริ่มงานแล้ว"  ฟางพูดจบก็เดินขึเนห้องไปทันที 

 

 

 

     

 

 

 

 

 

 

      "กลับบ้านดีๆนะ"  เฟย์พูด

 

 

 

     "เป็นห่วงผมหรอออออ"  เขื่อนทำเสียงยาว

 

 

 

    "ก็ฝช่นะสิ ถามได้"  เฟย์เผลอพูดออกไป ทำเอาเขื่อนยิ้มไม่หุบ

 

 

 

     "หะเห้ยไม่ใช่ๆ บะบ้าหรอ รีบกลับไปเลยนายอะ" เฟย์กลบอาการเขิน

 

 

 

     "หวายๆหน้าแดงเชียวน้าาา " เขื่อนยังคงยียวน 

 

 

 

     "นี่นายกลับไปเลยไม่งั้นเดี๋ยวเอาน้ำฉีดไล่นะ"  เฟย์พูดแล้วเดินไปหยิบสายยา

 

 

     "ปะปะไปแล้วคร้าบบบ คืนนี้ฝันถึงผมด้วยนะจุ้บๆ"  เขื่อนยียวนก่อนรีบวิ่งขึ้นรถ

 

 

 

     "อีตาบ้า ไม่เอาสิเฟย์ไม่ยิ้มนะไม่ยิ้ม >__<"  เฟย์ยิ้มเขิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      บริษัท ภาณุ จำกัด  

 

 

      19.00 

 

 

 

      "ฟางพร้อมยัง"  ไข่ตุ๋นเรียก

 

 

 

     "พร้อมแล้ว เสร็จแล้วๆ "  ฟางเดินออกมาจากห้องแต่งตัวในชุดราตีหวานๆสีชมพูอ่อน กับใบหน้าที่เติมแต่งด้วยเครื่องสำอางเบาๆแต่ก็ทำให้เธอดูสวยมาก สวยกว่าทุกครั้งที่ไข่ตุ๋นเคยเห็น ทำเอาเค้าตาค้างไปชั่วขณะ

 

 

 

     "มองอะไร สวยละสิ้~ "  ฟางแซว

 

 

 

     "สวยสิ เธอสวยมาก สวยที่สุดสำหรับฉันแล้วฟาง"  ไข่ตุ๋นพูดแล้วค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆฟาง 

 

 

 

     "ขอบคุณนะฟางที่ยอมเพื่อฉัน"  ไข่ตุ๋นพูดแล้วค่อยๆโน้มหน้าเข้าประทับริมฝีปากที่หน้าผากของฟาง

 

 

 

 

     "สู้ๆนะ ฉันเป็นกำลังใจให้"   ไข่ตุ๋นพูดแล้วลูบหัวฟางเบาๆ

 

 

 

     "ขอบใจนายนะ"  ฟางยิ้มหวาน

 

 

 

     "น้องฟางพร้อมยังค้ะ เชิญแสตนบายค่า"  พี่พนักงานเรียกฟาง

 

 

 

     "ค่ะพี่ ไปเดี๋ยวนี้แหละคะ"   ฟางยิ้มให้ไข่ตุ๋นก่อนเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       "ละก็ขอเชิญทุกท่านนะครับ ผมกับนักร้องหน้าใหม่สาวสวยหน้าหวานเสียงใส น้องฟางครับบบบ"   พิธีกรพูด

 

 

 

 

 

     "นึกยังไงครับคุณเขื่อน ปกติไม่เห็นมานี่ครับ55 " โทโมพูดแซวเขื่อน

 

 

 

     "ก็วันนี้เหนือยๆเซ็งๆอะครับ อยากฟังนักร้องใหม่คุณร้องเพลงด้วยนะเลยมาดีกว่า"  เขื่อนตอบยิ้มไ

 

 

 

     "เธอน่ารักมากครับเสียงสะกดใจสุดๆ"  โทโมะพูดยิ้มเพ้อๆ

 

 

 

     "แหน่ๆ555" เขื่อนแซววทั้งคู่หัวเราะพร้อมกัน 

 

 

 

 

 

       "ไม่ว่ากี่ครั้งที่มองภาพถ่าย...คนแรกที่ใจเป็นต้องมองหาทุกที ไปเจอสิ่งไหนไม่ว่าร้ายดี..ยังต้องคิดถึงคนคนนี้ อยากโทรไปเล่าให้ฟัง~ ~ "  ฟางถ่ายทอดอารมเพลงสะกดคนทั้งคลับ ตอนนี้ทุกคนเหมือนอยู่ในมนของฟางทุกสายตามองมาที่เธอ 

 

 

 

 

     "โห สุดยอดเลยครับคุณโทโมะ"  เขื่อนชม 

 

 

 

     "ผมบอกแล้วคนนี้เริศ ฮ่าา"  

 

 

 

 

      "เมื่อไหร่ก็ใช่เธอคนที่ฉันรักคือใคร ใช่เธอ เธอรู้บ้างไหมใช่เธอทั้งนั้น.....ก็ไม่รู้ในใจเธอนั้นใช่ฉันบ้างหรือเปล่า"   สิ้นเสียงร้องเพลงก็มีเสียงปรบมือดังกระหึ่ม 

 

 

 

     "ร้องเพราะมากครับ/ค่ะ"  ผู้คนแห่กันมาให้พวงมาลัย

 

 

 

     "ขอบคุณนะคะ"   

 

 

 

     "น้องฟาง ลื้อสวยมากเลยร้องเพลงก็เพราะ อั้วชอบ สนใจมานั่งกับอั้วไหมล้า"  เสี่ยโรคจิตคนนึงพยายามจะดึงฟางลงไป

 

 

 

     "มะไม่ดีกว่าคะ ปลาอยฟางนะคะ" ฟางพยายามเอามือออกแต่ก็ไม่เป็นผล

 

 

 

     "หน่าอย่าดื้อเลยน้า อาน้องฟาง เดี๋ยวเสี่ยพาไปร้องเพลงต่อน้ะจ้าแต่ที่ห้องเสี่ยนะ" เสี่ยออกแรงมากขึ้น

 

 

 

     "ปล่อยไงบอกให้ปล่อย !!"  

 

 

 

      ผัวะะะ!!

 

 

 

     "ฟางไปเร็ว"  ไข่ตุ๋นบอกให้ฟางหนีไป

 

 

 

     "นายล่ะ"  

 

 

 

     "ฉันขอจัดการให้เสี่ยบ้านี่ก่อน"  พูดจบไข่ตุ๋นก็ลงไปกระทืบเสี่ยนั้น 

 

 

 

     "คุณฟางตามมาทางนี้ครับ"  เขื่แนมาเจอฟางพอดีเลยพาฟางออกมา

 

 

 

      "อ่าว คุณเขื่อน ขอบคุณนะคะ" ฟางยิ้มแห้งๆ

 

 

 

     "ครับ คุณฟางร้องเพลงเพราะมากเลยนะครับ"  

 

 

 

     "ขอบคุณนะคะ ขอบคุฯมากๆเลย" ฟางยิ้มร่า

 

 

 

     "นี่ก็พึ่ง 19.20 ผมขอรบกวนเวลาคุณฟางหน่อยได้ไหมครับ"  เขื่อนถามจริงจัง

 

 

 

   "ได้สิคะ คุณเขื่อนมีอะไรหรอคะ" ฟางถาม งงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      STUDIO PANU 

 

 

 

 

      "ผมอยากให้คุณอัดเพลงเมื่อกี้ให้ผมหน่อยได้ไหมครับ ผมอยากเอาไปเปิดให้เค้าฟัง อาการเค้าอาจจะดีขึ้น"  เขื่อนพูดมีความหวัง

 

 

 

     "ได้สิคะ ยินดีมากๆคะ"  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      "เอ๋ ฟางหายไปไหนแล้วหว่า"  ไข่ตุ๋นที่จัดการไอเสี่ยนั่นเสร็จก็รีบมาตามหาฟาง

 

 

 

     "ขอบคุณคุณฟางมากเลบนะครับ ที่ช่วยอัดให้"   เขื่อนขอบคุณด้วยความจริงใจ

 

 

 

     "ไม่เป็นไรคะยินดีช่วยเสมอคะ :)" ฟางยิ้มเป็นมิตรให้

 

 

 

 

     "ครับ แล้วคุณฟางกลับยังไงครับ ให้ผมไปส่งมั้ย"

 

 

 

 

      "ไม่เป็นไรนค่ะคุณเขื่อนคุณเขื่อนรีบเอาเพลงไปให้เค้าดีกว่านะคะ^_^"  

 

 

 

      "อ๋อครับ งั้นผมไปก่อนนะขอบคุณอีกทีนะครับ:) " เขื่อนยิ้มเป็นมิตรละเดินไป

 

 

 

     "แหม่ไอเราก็หาตั้งนานนึกว่าหนีกลับสะแล้ว

 

 

 

      "ฉันไม่ทิ้งนายหรอกหน่า เรากลับบ้านกันเถอะ เหนื่อยจะแย่"  ฟางพูดเซงๆ

 

 

 

     "งั้นวันนี้กลับแบบผี1วันนะ" ไข่ตุ๋นจับมือฟางแล้ววับกลับบมาบ้าน

 

 

 

      "นายนี่เดี๋ยวตีเลย ไม่ถามฉันสักคำ"  ฟางหน้ามุ่ย 

 

 

 

     "โอ๋ๆ เค้าขอโตดดน้าาา ดีกันๆ จุ้บๆ"  ไข่ตุ๋นทำหน้าตาทะเล้นง้อฟาง  ฟางมองไข่ตุ๋นแล้วก็อดคิดไม่ได้ถ้าวันนึงเธอกับเค้าต้องจากกันเธอจะทนได้ยังไง (ทำไมละไข่ตุ๋น ทำไมนายจะต้องเป็นเพียงแค่กายทิพย์ด้วย)  แววตาที่เศร้าสร้อยมองมาที่ไข่ตุ๋น

 

 

 

 

      "ฟาง เธอโกธฉันจริงๆหรอ"  ไข่ตุ๋นเริ่มเครียด

 

 

 

     "ฉันไม่เคยโกรธนาย เพียงแต่ฉันแค่คิดว่าถ้าวันนึงนายไม่อยู่ ฉันจะทนได้ยังไง"  ฟางพูดด้วยน้ำเสียงเศร้ากับน้ำตาที่ค่อยๆเอ่อล้น

 

 

 

     "ฟาง ไม่ว่าจะยังไงฉันจะรักแค่เธอ ต่อให้เราต้องจากกันหัวใจของไข่ตุ๋นก็รักเพียงเธอนะฟาง"   ไข่ตุ๋นพูดแล้วจูบซับน้ำตาให้ฟาง เค้าทำแบบนี้ยิ่งทำให้เธอเจ็บปวดเหลือเกินเมื่อนึกถึงวันที่ต้องจากกัน

 

 

 

     "ฉันรักเธอนะฟาง"  ไข่ตุ๋นแล้วกอดฟางแน่นด้วยความรักทั้งหมดที่เค้ามี

 

 

 

     "ฉันก็รักนายนะฮือๆ"  ฟางกอดตอบทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

  

 

 

      โรงพยาบาล

 

 

 

     "เมื่อไหร่ก็ใช่เธอตอบทุกคำถามของใจ ใช่เธอ คนเดียวที่ฉันมั้นใจ"  เขื่อนมาถึงก็เปิดเพลงที่ฝากอัดไว้ให้ป็อปปี้ฟัง

 

 

 

 

      "หวังว่านายจะชอบนะป็อปปี้"  เขื่อนพูดอย่างมีหวัง

 

 

 

     :) 

 

 

     "นาย นายกำลังยิ้มหรอ หะ นายจะพูดอะไรป็อป พูดสิ"  เขื่อนตกใจและดีใจที่ป็อปปี้มีปฏิกิริยามากขึ้น 

 

 

 

     "พรุ่งนี้ฉันจะพาเจ้าของเสียงมาเจอนายละนะ"  เขื่อนมองป็อปปี้อีกครั้งอย่าวมีหวัง

 

 

 

     

 

     มาอีกตอนแล้วน้า เพียงแค่คิดว่าต้องจากกันยังเจ็บปวดมากขนาดนี้ ถ้าถึงวันนั้นจริงๆฟางจะเจ็บปวดขนาดไหน แล้วตอนหน้าฟจะได้เจอกับป็อปปี้ไหมยังไง ฝากด้วยจ้า เม้นติชมได้น้า เลิฟๆ