ไม่รู้สึก

"อืม ที่นี่ที่ไหน"เสียงหวานออกมาจากปากสวย เจ้าของเสียงพยุงร่างกายอันบอบบางให้ลุกขึ้น
เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน ทว่าก่อนมาอยู่ที่นี่เธอจำได้ว่าเธอกำลังจะเเต่งงาน เมื่อคิดได้อย่างนั้นเธอก็ก้มดู ปรากฎว่าเธอสวมชุดเจ้าสาวอยู่ ว่าเเต่เจ้าบ่าวเธอละ เขาหายไปไหน ร่างบางกำลังครุ่นคิดประตูห้องก็เปิดออก พร้อมร่างของใครบางคน
 
"ตื่นเเล้วเหรอ น้องเฟย์ อุ๊ยไม่ใช่สิ พรปวีณ์ เจ้าสวาของภานุ หึหึ"พูดพร้อมเดินมาหาเธอที่พยายามขยับตัวหนี
 
"เเกเป็นใคร รู้จักฉันกับพี่ป๊อปด้วย บอกมานะ"เอ่ยด้วยเสียงกล้าๆกลัว
 
"เป็นใครเหรอ ไม่สำคัญ รู้เเค่ว่าพี่ชื่อเขื่อน เป็นว้าที่เจ้าบ่าวของเธอ"ชายหนุ่ม บอกก่อนจะเดินมาหาร่างเล็ก
 
"ไม่ เจ้าบ่าวของฉันคือพี่ป๊อปคนเดียวเท่านั้น เเกต้องการอะไร บอกมานะ"เฟย์บอกเขื่อน เเต่ชายหนุ่มไม่ฟัง กลับย่องขึ้นเตียงมาหาร่างเล็ก
 
"พี่มีความจริงจะบอก พี่ชอบเรานะเฟย์ ไม่สิ รักเลย  เเต่พอพี่รู้ว่าเฟย์จะเเต่งงาน พี่ก็รีบบินกลับมาจากปารีส พี่เเค่อยากขอโอกาสให้เปลี่ยนใจให้เฟย์มารักพี่ได้ใหม พี่เคยเสียเฟย์ไปให้ไอ้ป๊อปตอนเรียนมหาลัย เเต่พี่ขอกลับมาคืนมัน"ร่างสูงพูดออกมา เฟย์อึ้ง
 
"เฟย์ ไม่ เข้าใจ เฟย์ไม่รู้จักพี่"เฟย์ เอ่ย ออกมา ดูๆไปเขาก็ไม่หน้ากลัวเท่าไหร่
 
"พี่เป็นเพื่อนไอ้ป๊อปเคยชอบเฟย์ เเต่ไอ้ป๊อปก็คาบไป พี่ทำใจไม่ได้เลยหนีไปเรียนต่อ"ร่างสูงเอ่ยออกมา 
 
"มะ ไม่ ออกไป  ปล่อยเฟย์"เฟย์ร้องขึ้นเมื่อเขื่อนดันเธอลงเตียงก่อนจะซุกไซร์คอสวย
 
 
 
 
ตอนหน้ามาดูกัน พรปวีณ์จะรอดใหม