จำเลยรัก.....จำเลยใจKF

 
ยังไม่ทันจบประโยค ปากเรียวถูกปากคนตัวสูงปิดสนิท มือเล็กถูกมือแข็งแรงกดไว้ คนตัวสูงกำลังจะมอบสิ่งที่ร่างบางโหยหา ไฟจากหลอดไฟฉาย ทำให้เห็นเงาของร่างสองร่างเกี่ยวตวัดอยู่บนพื้นถ้ำ พร้อมเสียงที่ครางออกมาอย่างสุขล้น
 
 
 
 
“แฮ่กๆ ฟะ ฟาง รัก แก้ว ” เสียงหวานเอ่ยอย่างยากลำบาก เมื่อทั้งเขาและเธอนอนหายใจหอบอยู่บนพื้นถ้ำ
 
 
“จะเชื่อได้ยังไง..” เสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุดถาม
 
 
“แก้วก็รู้ว่า ฟาง รัก แก้วมากแค่ไหน แฮ่กๆ”
 
 
“แล้วเธอเอา มันไปไว้ไหนล่ะ” เสียงเย็นชาถามอีกครั้ง อารมณ์หงุดหงิดเริ่มขึ้นมา เมื่อเอ่ยถึงบุคคลที่สาม
 
 
“ฟางไม่ได้มีอะไรกับป๊อปจริงๆนะ แก้วเชื่อใจฟางหน่อยสิ” มือเล็กลูบใบหน้าขาวของคนรัก
 
 
“เธอทำแบบนี้กับมันหรือเปล่าฟาง” 
 
 
“ฟางไม่เคยทำแบบนี้กับใคร นอกจากแก้ว คนที่ฟางรักที่สุด” ปากเรียวประกบปากคนรักอย่างช้าๆ ความต้องการทางธรรมชาติเริ่มขึ้นอีกครั้ง ไม่ต่างจากคนตัวสูงที่ต้องการคนร่างบางเช่นกัน
 
 
 
>>>>>>>>>เช้าวันรุ่งขึ้น<<<<<<<<<
 
 
 
“ฮ๊าววววว” ร่างบางบิดขี้เกียจพร้อมใช้แขนเล็กควานหาคนรัก
 
 
 
 
‘แก้วไปไหน’ เธอคิดในใจ เมื่อเปิดเปลือกตาแล้วไม่พบคนรัก เธอจึงหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ก่อนจะลุกไปมองหา
รอบๆ
 
 
 
 
“แก้ว” 
 
 
ร่างบางเรียกหา แต่กลับได้ยินเพียงเสียงสะท้อนของตัวเอง ความกลัวเริ่มเข้ามา หูได้ยินเสียงนกบินเบาๆ เธอจึงเลือกที่จะเดินตามเสียงนั้นไป ไม่นานเธอก็ออกมาอยู่นอกถ้ำ อากาศยามเช้าช่างสดใส แต่ความรู้สึกเธอกลับหดหู่อย่างบอกไม่ถูกเมื่อมองไปไม่เห็นเรือที่จอดอยู่ น้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ 
 
 
 
 
 
“แก้ว!!!!!!!!” 
 
 
เสียงหวานตะโกนหาคนรัก พลางเดินเข้าไปในป่าสีเขียวเบื้องหน้า เธอเรียกคนรักตลอดทางแต่ก็ไม่มีวี่แวว ท้องที่ยังไม่หายเจ็บจากกิจกรรมเมื่อคืน ทำให้เธอเดินได้ไม่เร็วนัก น้ำตายังคงไหลอาบแก้มไม่หยุด เธอไม่อยากจะคิดว่าเขาทิ้งเธอไป 
 
 
 
 
 
 
ด้านคนตัวสูง
 
 
 
รอยยิ้มอย่างเย้ยหยันปรากฏบนใบหน้า เมื่อร่างบางมีความต้องการเขา สายตามองเรือนร่างเนียน ก่อนจะลุกออกมา
 
 
‘ขอให้สนุกกับการผจญภัยบนเกาะนะ อีก2วันฉันจะมารับ’ คนตัวสูงเอ่ยเบาๆ 
 
 
 
ทุกอย่างเป็นไปตามแผน เมื่อเธอต้องการเขามากมาย ยังถือว่าเขาใจดีอยู่มาก ที่เอาเธอมาอยู่ที่นี่ เพราะเกาะนี้เป็นของลุงเขา ไม่มีสัตว์ร้ายอยู่ เธอจะได้รู้เสียบ้างว่าการอยู่คนเดียวมันเป็นอย่างไร ความแค้นที่เขามีตอนนี้มันทำให้เขาลืมความรักที่เคยมีไปหมดสิ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กะ แก้ว ฮือๆๆๆ” 
 
 
เสียงหวานเริ่มอ่อนลง เมื่อเดินมาเท่าไรก็ยังไม่เจอคนรักสักที แต่ร่างบางยังไม่หมดความพยายาม เดินตามหาคนรักไปเรื่อย ตามตัวมีรอยแผลที่เกิดจากกิ่งไม้เกี่ยวเต็มไปหมด ไม่นานเธอก็เดินกลับมาที่ชายหาดเหมือนเดิม ร่างบางทรุดลงอย่างหมดแรง น้ำตายังคงไหลอาบแก้มไม่หยุด