Ghost Dollar รัก หลอก หลอน

          "ท...ที่นี่ที่ไหนคะแม่? "
          "ที่นี่คือโรงพยาบาลจ้ะ"
     ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ที่นี่คือ โรงพยาบาล หรอ? แล้ว......ฉันมาที่นี่ได้ไง? ใครพาฉันมา? แล้วฉันเป็นอะไรไป ? ความคิดพวกนี้มันทำให้ฉันปวดหัวอีกแล้ว.............
     ใช่แล้ว!!! ฉันเห็นก้อย ก้อยจะพาฉันไปด้วย แต่ฉันไม่อยากไป ฉันจึงบ้าคลั่งมาก จนสติแตก แล้ว.......ทำไมฉันถึงมาที่นี่ได้นะ เอ๊ะ! หรือ ว่าฝันไป 
     แปะ แปะ! ฉันตบหน้าตังเองสองครั้ง
     "ดาว ตบหน้าตัวเองทำไมจ๊ะ?"
     "นี่ดาวไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยคะ?"
     "ฝันเฝินอะไรเล้า แม่เอง แล้วเมื่อตืนเป็นอะไร โววายซะลั่นบ้านเลย"
     "เมื่อ..คืน......?" ฉันจะเล่าดีมั้ยนะ ถ้าฉันเล่า แม่จะว่าฉันเพ้อเจ้อหรือเปล่า? หรือจะเล่าดี เพื่อความสบายใจ 
     "เมื่อคืน ดาวฝันร้ายค่ะ  ดาวเห็นก้อยมาหาดาว บอกจะพาดาวไปด้วย ดาวไม่อยากคตายนะคะแม่ ดาวกลัว กลัวกลัววววว!!!! "
     "นี่!! เราน่ะ คิดมากไปแล้ว เพ้อเจ้อน่าาดาว ก็แค่ความฝัน ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ แล้วไอเรื่องจะพาไปด้วยอะไรเนี่ย มันไม่เป็นความจริงหรอกจ้ะ อย่าไปงมงายไอเรื่องแบบนี้เลย........อ้ะ นี่ แม่เอาตุ๊กตามาให้ ตัวที่ก้อยให้ดาวน่ะ" 
     ฉันมองตุ๊กตาตัวนั้นอย่างหวาดๆ มองตุ๊กตาสลับกับแม่ไปมาหลายรอบ แม่จึงเข้ามานั่งใกล้ๆ
     "ดาว มันไม่มีอะไรจริงๆหรอก ผีในโลกนี้ แม่ไม่เคยเห็นเลยสักตัว ถ้าก้อยรักดาวจริง ก้อยก็ต้องให้ดาวสบายสิ ไม่ใช่มาหลอกจะพาไปด้วยแบบนี้ อ้ะ...นี่ เพื่อความสบายใจ แม่ให้โทรศัพท์ไว้นะ มีไรก็โทรเรียกแม่ได้เลย แม่ต้องไปทำงานละ บายจ้ะ"
     ฉันนั่งมองแม่ที่ค่อยๆเดินออกจากห้องไป มือซ้ายถือตุ๊กตาเอาไว้ มองที่มัน ฉันไม่เข้าใจ ยังไงฉันก็กลัว ตุ๊กตาตัวนี้ 
 
          ดึกดื่นคืนนั้น......
    คล่อกแคล่ก คล่อกแคล่ก !
      หืมมมม เสียงอะไรน่ะ ฉันขยี้ตาเหมือนเด็กน้อยเพิ่งตื่นนอน แล้วสยายตามองไปตามเสียงเสียงนั้น 
    คล่อกแคล่ก คล่อกแคล่ก !
    เสียงอะไรนะ(? ฉันมองไปทางหน้าต่าง เพราะเสียงมาทางนั้น..................ไม่นะ!! ไม่นะ!! ฉันไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ย? ตุ๊กตาตัวนั้น มันขยับได้ มันกำลังทำอะไรบางอย่างที่หน้าต่าง คล้ายๆเหมือนกำลังเอาเชือกไปมัดอะไรบางอย่าง.....เอ๊ะ! แล้วทำไม? ที่คอฉันถึงมีเชือกที่คอล่ะ? หรือว่า...ตุ๊กตาตัวนั้น
   "แกทำอะไรน่ะ!!!!" ฉันตะโกนถามมัน พร้อมเอาเชือกที่คอออก
     ตุ๊กตาตาตัวนั้นหันหน้าขวับมาที่ฉันอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก ยามฟ้าผ่าอันน่าผวา แสงพระจันทร์สะท้อนเงาของตุ๊กตาตัวนั้นเข้ามาในห้อง มือน้อยๆถือมีดที่เหมือนกำลังจะตัดเชือก 
     มันมองมาที่ฉัน ทำปากขิบๆเหมือนจะกล่าวอะไรบางอย่าง จากนั้น.........
     กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!
 มันกระโดดโถมใส่ฉัน เอามีดมาจะแทงที่ฉัน ฉันตกลงมาที่พื้น มือซ้ายดันมีดไว้ มือขวาจะหยิบโทรศัพท์ แต่ทำไม? แรงของเจ้าตุ๊กตาตัวนี้ถึงแรงนักนะ ฉันแทบหมดแรงแล้ว จากนั้นฉันจึงถีบมันออกไป แล้ววิ่งไปที่ประตุ๊ แต่มันเปิดไม่ออก 
     "ช่วยด้วยยยย ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย!!!!!!"
ไร้วี่แววการตอบกลับ พยาบาลหายไปไหนหมดนะ  ไม่ได้การละ มันกำลังค่อยๆเดินมา ไม่เข้าใจว่าอะไรดลใจให้สายตาฉันเหลียวไปที่หน้าต่าง ฉันจึงวิ่งเตะตุ๊กตาตัวนั้นไปชิดริมฝาพนังห้อง แล้ววิ่งไปที่หน้าต่าง เอ๊ะ นั่นมันสระน้ำนี่ ท่าทางจะลึกด้วย สงสัยเอาไว้ให้คนแก่มันว่ายน้ำมั้ง......... อะไรเนี่ย ฉันมัวคิดอะไร โดดดีมั้ย ฉันอย่แค่ชั้นสองเอง คงไม่เป็นไรหรอก ฉันเองก็ว่ายน้ำเก่งนี่  
     จากนั้น.......ฉันจึงตัดสินใจโดดลงน้ำไป...........ในขณะที่ตุ๊กตาตัวนั้นกำลังถือมีดวิ่งมาจะแทงฉัน
   ฉันโดดลงมาแล้ว  
"แกทำอะไรฉันไม่ได้แล้ว ฮ่าๆๆๆๆ ไอตุ๊กตาบ้าาา"
     ฉันหัวเราะเยาะตุ๊กตาตัวนั้นที่มันกำลังมองลงมาที่ฉัน มันทำปากเผยอยิ้มแสยะลงมาที่ฉัน แปลกแหะ ทำไมกัน?
ฉันไม่รอช้า รีบขึ้นจากสระเพื่อหาทางออกไปจากที่นี่ ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก........