รักครั้งใหม่ของยัยนักข่าวและนายซุปตาร์

"มีไร คนจะนอน"  แก้วพูดกับโทรศัพท์อย่างงัวเงีย โดยไม่ได้มองชื่อว่าใครโทรมา
 
 
"นี่ ยัยแก้วนี่มันกี่โมงแล้วห่ะ แล้ววันนี้ไม่มาทำงานรึไง"  คนในโทรศัพท์ตะโกนออกมาอย่างเหลืออดที่ลูกน้องไม่มาทำงาน แล้วยังมาทำเสียงงัวเงียใส่เขาอีก
 
 
"เอ่อ ขอโทษทีค่ะ เจ้านายแก้วกำลังจะไปค่ะ"  แก้วมองไปที่โทรศัพท์ก็รู้ว่าเป็นเจ้านายของตัวเองโทรมาก็รีบขอโทษทันที
 
 
"เร็วๆล่ะ  ฉันรอที่จะคุยกับเธอเรื่องของ นายโทโมะ อยู่ ถ้าไม่มาถึงบริษัท ภายในอีกครึ้งชั่วโมง ฉันตัดเงินเดือนเธอแน่ แก้ว" ติ๊ด  เจ้านายพูดอย่างหัวเสีย แล้วกดวางสายทันที
 
 
"เจ้านาย เจ้านาย  จ้าวนายย  หึ๊ย ครึ้งชั่วโมงเนี่ยน่ะ จะทันหรอ หึ๊ย"  แก้วโวยวายอยู่บนเตียงสักพักค่อยไปอาบน้ำ เตรียมตัวไปทำงาน
 
 
เวลาต่อมา ซึ่งแก้วกำลังวิ่งออกจากบ้าน ผลัก!!  "โอ๊ย / โอ๊ย  ขอโทษค่ะ ขอโทศจริงๆนะคะ  ฉันตัวขอไปก่อนนะคะ"  แก้ววิ่งออกมาไม่ทันได้ดู ได้ชนผู้ชายคนหนึ่งขอโทษเรียบร้อยแล้วกำลังจะเดินไป  หมับ 
 
 
"ชนแล้วจะหนีหรอ"  ผู้ชายคนนั้นพูดออกมา แต่น้ำเสียงแบบนั้นแก้วจำได้ดี คือ
 
 
"โทโมะ !!!"   แก้วร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อหันหน้ากลับมา เจอกับอดีตแฟนเก่า 
 
 
"แก้ว"  แต่โทโมะกับพูดออกมาอย่างแผ่วเบาซึ่งต่างกับแก้วมาก
 
 
"เอ่อ  ฉันขอตัวก่อนนะ ฉันรีบหน่ะ"  แก้วพูดอย่างร้อนรน เมื่อเห็นแฟนเก่าและกำลังจะเป็นคนที่ตัวเองกำลังจะไปทำข่าวด้วย อย่างไม่คาดฝัน  
 
 
"เอ่อ เอ่อ"  โทโมะที่กำลังอึ้งไม่ต่างจากแก้ว แต่เขายังเรียกสติกลับคืนไม่ได้
 
 
ฝึบ  ฝ่ามือเล็กสบับมือออกจากฝ่ามือใหญ่อย่างง่ายดายเพราะร่างหนาของโทโมะสติยังไม่ได้กลับคืนมา พอฝ่ามือเล็กออก ร่างบางก็วิ่งออกจากที่นี่อย่างเร็วที่สุดเท่าทีจะทำได้
 
 
"แก้ว  แก้วว!!!" พอโทโมะไดสติกลับมาแต่ร่างบางก็วิ่งหนีไปแล้ว  "ชีวิตนี้ฉันจะได้ขอโทษเธอไหมแก้ว" โทโมะพูดออกมาอย่างเรือนรอย
 
 
เมื่อ  3 ปีก่อน
 
 
สาวร่างบางคนหนึ่งกำลังจะกลับบ้านแต่มีร่างหนาของคน คนหนึ่งขวางไว้อยู่ 
 
 
"มีอะไรหรอโทโมะ"  ร่างบางถามผู้ชายที่กำลังขวางตัวเองอยู่
 
 
"เอ่อ แก้ว เอ่อ"  -////-  ผู้ชายคนที่ชื่อโทโมะกำลังอ้ำอึ้งเขินอาย
 
 
"มีอะไรหรอ"  แก้วเอียงคอถามอย่างน่ารัก ทำให้คนที่อยู่ข้งหน้าตนหน้าแดงอยู่แล้ว ยิ่งหน้าแดงกว่าเดิม
 
 
"คือ เราชอบแก้วอ่ะ คบกับเราได้ไหม"   โทโมะถามคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างหน้า
 
 
"เราก็ไม่รู้นะว่าโทโมะจะยอมรับเราได้ไหม เพราะว่าเราน่ะ ทั้ง ปากจัด กินจุ หน้าตาก็จืดชืด โทโมะจะรับได้หรอ"  แก้วพูดพลางทำหน้าจริงจัง
 
 
"เราหน่ะ แอบมองแก้วมาตั้งนาน ถ้ารับไม่ได้เราคงไม่มาอยู่ตอนนี้หรอก แล้วอีกอย่างน่ะ คนที่บอกข้าเสียของตัวเองให้คนอื่นรู้อ่ะ เป็นคนจริงใจนะรู้ไหม"  โทโมะพูพลางทำหน้าจริงจังไปด้วย
 
 
"เอ่อ  คือเอ่อ"  แก้วที่มองหน้าโทโมะตอนนี้ทำให้แก้วใจสั้นไปหมด ไม่รู้ว่าจะทำไงต่อ 
 
 
"ว่าไงจะคบกับเราหรือเปล่า" โทโมะพูดแล้วทำหน้าเศร้า
 
 
"กะ ก็ได้"  พอแก้วพูดเสร็จโทโมะก้รีบ กระโดดกอดแก้ว  หลังจากนั้นโทโมะก็พาแก้วไปกินไอติม
 
 
ร้านไอติม
 
 
"ขอ ช็อกชิพค่ะ  แล้วโทโมะจะเอาอะไร"  แก้วหันไปบอกพนักงานแล้วหันไปถมโทโมะ แต่โทโมะก็ส่ยหน้า เป็นพลางบอกว่า ไม่กิน
 
 
ติ๊ดตื้อดึง (คิดว่ามันเป็นเสียงโทรศัพท์)  "เอ่อแก้วโทโมะไปรับโทรศัพท์ก่อนน่ะ"  แก้วไม่ได้ตอบโทโมะก็ชิ่งไปรับโทรศัพท์ข้างนอก แก้วหันไปมองแล้วไม่ค่อยอยากจะไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของโทโมะเท่าไร
 
 
โทโมะ
 
 
ตอนนี้ผมกำลังออกมคุยโทรศัพท์อยู่ครับ  ใครโทรมาตอนนี้น่ะ  
 
 
-ป็อปปี้-
 
"ว่าไง ไอ้ป็อปแกมีไร"  ผมถามไอ้ป็อปไป 
 
 
"ไอ้โมะ เล่นเกมส์แบบนี้สนุกมากมั๊ยห่ะ เล่นกับความรู็สึกคนอื่นเนี่ย แล้วเล่นกับใครไม่เล่นไปเล่นกับยัยแก้ว ยัยนั่นมันอ่อนแอน่ะเว้ย"  ฟังไม่ผิดหรอกครับตอนนี้ผมกำลังพนันกับไอ้กวินว่า ถ้าผมขอเป็นแฟนกับแก้วได้ และเลิกกับแก้วในวันครบรอบสามเดือน มันจะซื้อรถแรมโบกีนีตัวใหม่ให้ ผมเลยต้องมาทนจีบยัยจืดชืดแบบยัยแก้ว
 
 
"มึงไม่ต้องมายุ่งเรื่องของกูมากหรอกน่า มึงไปยุ่งกับกล้องถ่ายรูปของมึงนู่น ไม่ต้องมายุ่งกับกู"
 
 
"ได้ แต่กูเตือนมึงไว้ก่อนน่ะ ถ้ามึงเผลอรักยัยแก้ว ทั้งมึงและยัยแก้วก็จะเจ็บนะเว้ย"  ไอ้ป็อปมันเตือนผม แต่มันคิดว่าผมจะรักยัยจืดชืดอย่างนั้นหรอ ไม่มีทางอ่ะ 
 
 
"ไม่มีทางหรอที่กูจะรักยัยนั้น ไม่เห็นมีดีอะไรเลย" ผมพูดความจริงออกไป 
 
 
"หึ กูเตือนแกไว้ก่อนล่ะ อย่ามาร้องไหมกับกูล่ะกัน  ตึ๊ด"  มันพูดแค่นั้นมันก็ว่างสายไปเลย  และผมก็เก็บโทรศัพท์ และเดินไปหายัยแก้วที่นั่งกินไอติดอยู่