รักครั้งใหม่ของยัยนักข่าวและนายซุปตาร์

โทโมะ 
 
 
ตอนนี้ผมเดินออกมาจากห้องของผม แล้วลงไปข้างล่างเพราะจะบอกแม่นมว่าให้เอาข้าวไปให้แก้ว 
 
 
 
"แม่นมครับ ช่วยทำข้าวต้มแล้วเอาไปให้แก้วด้วยนะครับ" ผมพูดอย่างรวดเร็วแล้วเดินไปที่สระน้ำของบ้านผม
 
 
 
"โอ๊ย ทำไมทรมารแบบนี้เนี่ย" ผมพูดอยู่กับคนเดียว แล้วพลางแตะน้ำในสระไปได้ด้วย
 
 
 
 
 
 
แก้ว
 
 
หลังจากที่โทโมะเดินออกไปไม่นาน แม่นมก็เอาข้าวต้มมาให้ฉัน
 
 
 
"หนูแก้วค่ะ นมเอาข้าวต้มร้อนๆ มาให้ทานค่ะ"  แม่นมพูดด้วยเสียง อ่อนโยน จนฉันรู้สึกอบอุ่นได้อย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
"ขอบคุณมากนะคะ นม" ผมพูดขอบคุณแม่นม แล้วนั่งกินข้าวต้มที่แม่นมทำมาให้ แต่ให้อร่อยแค่ไหน ตอนนี้ฉันก็กินไม่ลงหรอก เพราะตอนนี้ฉันจุกไปหมด 
 
 
 
"ทานอย่างแมวดม ข้าวต้มของนมไม่อร่อยหรอค่ะ"  แม่นมพูดแกลมน้อยใจ
 
 
 
"อร่อยค่ะ แต่แก้วทานไม่ลงจริงๆ"  ฉันพูดพลางดันชามใส่ข้าวต้มไปทางอื่น
 
 
 
"นมเข้าใจค่ะ แต่หนูแก้วควรจะกินนะคะ เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะเอาหรอก นมเป็นห่วง"  นมพูดแล้วเอามือมาลูบหัวฉัน เป็นการให้กำลังใจ
 
 
 
"ค่ะ แก้วจะพยามนะคะ"  ฉันทำท่าชูมือสองนิ้ว
 
 
 
"หนูแก้วต้องทำได้ค่ะ นมเชื่อนะคะ สู้สู้ " นมก็ชู้สองนิ้วให้แก้ว เป็นการให้พลังใจทางหนึ่ง
 
 
 
หลังจากที่แก้วบอกว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ แต่แก้วก็กินไปเยอะเหมือนกัน ก็หลับไป หลังจากนั้นไม่นานโทโมะก็เข้ามา แล้วทำอะไรสักอย่าง
 
 
 
"ฉันไม่น่าไปยุ่งกับเธอเลยแก้ว เธอทำให้ชีวิตฉันปั่นป่วนไปเพราะเธอคนเดียว"  โทโมะเอามือขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเหยิง 
 
 
 
"ถ้าฉันทำให้ชีวิตนายปั่นป่วนก็ขอโทษ เราจะทำเหมือนคนที่ไม่รู้จักกัน เจอกันที่ไหนก็อย่าทัก อย่าพูดคุย เรื่องก็จบ" แก้วที่ได้ยินเสียงประตูเปิด ไม่ใช่ว่าแก้วหูดีแต่แก้วยังนอนไม่ค่อยหลับ หลับๆตื่นๆ แก้วเลยได้ยินสิ่งที่โทโมะพูด แล้วตอบกลับอย่างเย็นชา แต่ในตาแก้วกับปวดร้าวเหลือเกิน
 
 
 
"มันไม่ชะ" โทโมะที่ยังพูดไม่จบ แก้วก็เชิงพูดมาก่อน
 
 
 
"นับจากนี้เราก็ทำเหมือนไม่เคยรู้จักกันน่ะ" แก้วพูดแล้วจะเดินออกจากห้องแต่เดินได้เพียงสงสามเก้าเท่านั้น เกิดอาการก็หน้ามืดขั้นมา
 
 
"เห็นมะ เดินไม่กี่เก้าก็ล้มซะแล้ว อย่าอวดเก่ง" โทโมะเดินเขาไปหวังจะไปพยุงให้ลุกขึ้นแต่แก้วก็สบัดออก
 
 
"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน"  แก้วพูดอีกที่แล้วก็วิ่งออกจากห้อง แต่ก็เจอนมก่อน
 
 
"หนูแก้วออกมาทำไมคะ ทำไมไม่นอนต่อ"  นมถามอย่างเป็นห่วง แล้วทำหน้าอย่างเป็นกังวนอย่างเห็นได้ชัด
 
 
"แก้วจะกลับบ้านน่ะค่ะ ขอบคุณนะคะที่ดูแลแก้ว แต่แก้วต้องไปแล้วค่ะ ลาละค่ะ"  แก้วไม่ฟังคำตอบ ของแม่นม แล้วเดินออกไปเลย นมก็ไม่อยากซักไซร้อะไร แต่จะเดินต่อก็เจอ โทโมะอีก -_-
 
 
"นมครับ แก้วไปทางไหนครับ"  โทโมะถามอย่างร้อนรน
 
 
"ทางนั่นค่ะ แล้วมีเรื่องอะไรกันหรอค่ะ" แม่นมถามอย่างสงสัย
 
 
"เรื่องมันยาวนะครับ เดี๋ยวผมกลับมาเล่าให้ฟังนะครับ"  โทโมะพูดแค่นั่นก็วิ่งไปทางเดียวกับที่แก้วป่ะ
 
 
"เฮ้อ ทำไมต้องทำอะไรยุ่งยากด้วยเนี่ย เด็กสมัยนี้ "แม่นมพ่นลมหายออกมา ก่อนจะเดินไปเตรียมอาหารเย็น
 
 
 
"แก้ว แก้วอย่าพึ่งไป  โธ่เว้ย!!!"  โทโมะที่วิ่มมาตามทางก็เห็นแก้วนั่นรถแท็กซี่ไปแล้ว  โทโมะก็กลับมาที่บ้านแล้วก็รีบขึ้นไป ห้องนอน แล้วกระหน่ำโทหาแก้ว แต่แก้วก็ไม่รับ 
 
 
 
 
แก้ว 
 
 
ฉันที่ขึ้นมาบนรถแท็กซี่ ก็ปล่อยโฮอย่างหนักเพราะเรื่องเมื่อกี๊มันทำให้ฉันทนไม่ไหวแล้ว
 
 
 
"แม่หนู เป็นอะไรมาหรอลูก " ลุงคนที่ขับรถแท็กซี่หันมาถาม
 
 
"ไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ"  ฉันเลือกที่จะโกหก เพราะเขายังเป็นคนอื่น 
 
 
"แหม โกหกไม่เนียนเลยนะแม่หนู ทะเลาะกับแฟนมาแน่ๆ"  ลุงขับรถก็ยังทายไปเลือย
 
 
"ฮึก เขาโกหกว่ารักหนู เขาโกหกหนู ฮื่อออ"  ฉันไม่เลือกที่จะโกหกอีกแล้ว
 
 
"ไหนหนูเล่ามาให้ลุงฟังซิว่าเกิดอะไรขึ้น"  ลุงเขาถามฉันก็เลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ลุงเขาฟัง
 
 
"แม่หนูอ่ะ รักเขาแล้วใช่ไหม"
 
 
"ใช่ค่ะ รักมาก ฮึก แต่เขาโกหกหนู" 
 
 
"แฟนแม่หนูอ่ะ เขาก็รักแม่หนูนะ แต่เขายังไม่เข้าใจตัวเอง"
 
 
"ไม่จริงหรอกค่ะ ฮึก ถ้าเขารักหนู เขาจะมาโกหกหนูทำไมฮึก"
 
 
"แล้วถ้าเขาไม่จะมาดูแลแม่หนูหรอ"
 
 
"เขาก็แค่ก็แค่อยากชดใช้ที่ทำกับหนู"
 
 
"แล้วถ้าเขาไม่รัก เขาจะวิ่งตามแม่หนูมาหรอ"
 
 
.......
 
 
"แล้วถ้าเขาไม่รับเขาจะโทรตามแม่หนูตั้งหลายสายหรอ"
 
 
.......
 
 
"แม่หนูกลับไปคิดดีๆ ล่ะ ลุงคงช่วยได้แค่นี้"
 
 
"ค่ะ หนูจะลองทำในแบบที่ลุงแนะนำดูค่ะ"  แหมลุงเขาจะเป็นคนแปลกหน้าแต่ยังไง เขาก็ให้คำปรึกษาให้เรา ลุงเขาโครตใจดีเลยว่ะ
 
 
"อ้ะ ถึงแล้ว" ลงบอกก่อนจอดรถที่หน้าบ้านฉัน
 
 
"ขอบคุณนะคะที่ให้คำปรึกษา"  ฉันพูดพลางยืนเงินไปให้ลุง แต่ลุงกลับไม่รับ
 
 
"แม่หนู เก็บไว้เถอะ"  พอลุงพูดเสร็จ ลุงก็ขับรถออกไปเลย แต่ก่อนที่ลุงจะไป ลุงก็กระตุกยิ้มอย่างเจ้าเลย์