รอยรัก รอยอดีต

    ชายหนุ่มนั่งมองดูดวงดาวอย่างเหม่อลอย ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
ทุกอย่างรอบตัวดูเหมือนหยุดนิ่ง น้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ เพื่อนอีก2คนนั่งมองด้วย
ความมึนงง ขนาดอูยองที่เศร้าเรื่องซอฮยอน ยังหายจากอาการพร่ำเพ้อชั่วคราว เขามองเพื่อน
ตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ วันนี้ดวงดาวดูสุกสกาวกว่าทุกวัน ท้องฟ้าที่ดูมืดมิด มีดวงดาว
มาแต่งแต้ม ผิดกับหัวใจของชายหนุ่มที่ดูมืด เพราะขาดเธอคนนั้น คนที่เปรียบเหมือนดวงดาว
ที่พาคนหลงทางอย่างเขา ให้ก้าวเดินต่อไปได้ แต่วันนี้ดวงดาวดวงนั้นกลับหายไป เธอหายไป
พร้อมหัวใจของเขา ที่ฝากให้ติดตามเธอไปทุกที่ บุกป่าฝ่าดงไปพร้อมเธอ ตอนนี้ 
คนที่นั่งมองดาวคนนี้ ไม่มีหัวใจอีกต่อไปแล้ว
                        ''ฉันรอเธออยู่นะ กลับมาหาฉันไวๆเถอะ''
เขาพูดกับตัวเองเบาๆ เหมือนปาฏิหาริย์ ทันทีที่เขาพูดจบ ดวงดาวดวงหนึ่งก็ร่วงหล่นลงมาจากฟ้า
ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน น้ำตาไหลลงไม่ขาดสาย
                           ''ฉันจะรอเธออญุ่ตรงนี้...ตลอดไป''
เพียงชายหนุ่มพูดคำนี้ออกมา ลมพัดอ่อนๆก็พัดมารอบตัวเขา เหมือนมีมือเย็นๆมาโอบกอดเขาไว้
หิ่งห้อยนับพันโบยบินมาล้อมรอบเขา เหมือนเป็นคำกล่าวลาครั้งสุดท้าย ของเธอคนนั้น...
เพื่อนทั้งหมดต่างตกอยู่ในภวังค์ ทุกอย่างในตอนนี้ดูสวยงามไปเสียหมด พวกเขาพร้อมใจกัน
มายืนอยู่ข้างชายหนุ่ม พร้อมมองดูหิ่งห้อยด้วยตาเป็นประกาย ยกเว้นเขา ที่มองสิ่งละลานตานี้
ด้วยสายตาปวดร้าว หลังจากเหตุการณ์ประหลาดนี้จบลง ทุกคนก็มองเขาเป็นตาเดียว
                                ''นายทำอย่างงั้นได้ไง''
อูยองถามแววตาตื่น แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับก้มหน้านิ่ง หลังจากที่เงียบไปนาน เขาก็เปิดปากพูด
                        ''ฉันไม่ได้ทำ เธอคนนั้นต่างหากที่ทำ''
                             ''เธอคนไหน''
                        ''ฉันง่วงแล้ว ไปนอนก่อนนะ''
เขาพูดตัดบทก่อน จะเดินหายลับเข้าไปไหนปราสาท ปล่อยให้เพื่อนทั้ง3มองหน้ากันเองด้วยความมึนงง 
                            ....นายจะทนได้นานแค่ไหน นิกคุณ....
ชายหนุ่มพยายามข่มตาให้หลับ แต่ไม่รู้ทำไม พอหลับตาลงทีไร ภาพของเธอคนนั้นก็ลอยเข้ามา
ทุกอย่างที่เธอกับเขาเคยทำถูกผุดขึ้นมา นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เขาไม่ได้สัมผัส ไม่ได้พบร่างบาง
ไม่ได้กลิ่นกายแสนหวานนั้น ทำไมกัน เวลาถึงเดินเร็วขนาดนี้ เขาไม่สามารถลืมเธอได้ลง
สักวินาที ไม่ว่าจะพยายามสักเท่าไหร่ เขาเคยคิดที่จะปล่อยเธอไป แต่ยิ่งคิดทำไม หัวใจ
ของเขา มันถึงได้เหมือนแตกออกเป็นพันๆชิ้นอย่างนี้นะ ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหล ยิ่งคิดเสียงของเธอ
ในความทรงจำ ก็เหมือนผุดขึ้นมา
                          'ฉันรักนายนะ...รักที่สุด'
                             'นายอย่าไปจากฉันเลยนะ ฉันรักนาย'
                         'ฉันน่ารำคาญขนาดนั้นเลยเหรอ'
ทำไมเขาโง่ขนาดนี้นะ เขาช่างโง่จริงๆที่ปล่อยเธอไป โง่ที่สุด........