crazy love รักวุ่นป่วนวัง
ป็อปคอร์น
10)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"เป็นอะไรไป"เขื่อนเห็นเฟย์ออกมานั่งเหม่ออยู่ริมระเบียงของบ้านจึงออกมา
ถาม
"ข้าคิดถึงบ้านน่ะ ไม่ได้เป็นอะไรหรอก"
"คิดถึงบ้านเหรอ แล้วบ้านเจ้าอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวพอแผลเจ้าหาย แล้วเดินไหว
ข้าจะได้ไปส่ง"
"ข้าหนีออกจากบ้าน "เฟย์บอก
"ทำไมเจ้าถึงได้ทำแบบนั้นล่ะ"เขื่อนถามเธอ
"เพราะข้ามีเหตุไม่เข้าใจกับพ่อ"
"เรื่องอะไร ข้าพอจะทราบได้ไหม"ชายหนุ่มเองก็ไม่อยากยุ่งแต่เห็นว่าเธอมี
สีหน้าทุกข์ใจมากจึงอยากจะถาม
"ได้สิ พ่อของข้าเขาอยากจะให้ข้าแต่งงานกับคนที่เลือกให้"
"อย่างนั้นเหรอ แล้วทำไมเจ้าถึงไม่ยอมแต่งล่ะ"
"ข้าไม่ได้รักเขานิน่า"เฟย์บอกแล้วเข้ามานั่งข้างใน
"เจ้าหนีออกมาแบบนี้พ่อกับแม่เจ้าคงจะห่วงแย่"เขื่อนว่า
"ข้าก็คิดเช่นนั้น แต่ทำไงได้ล่ะ ข้าไม่มีทางเลือก"
"เจ้าพักอยู่ที่นี่ไปก่อนก็ได้นะ จนกว่าเจ้าจะพร้อมกลับไปหาพ่อกับแม่เจ้า"
"ขอบใจเจ้ามาก ว่าแต่ข้ายังไม่รู้เลยว่าเจ้าชื่ออะไร เป็นใคร มาจากไหน"
เธอถามชายหนุ่ม
"นี่ เจ้าไม่รุ้เหรอว่าข้าเป็นใคร จริงสินะ...เจ้าเป็นคนต่างถิ่นคงจะไม่รู้
ข้าชื่อเขื่อน เป็นทหารคนสนิทขององค์ราชานาวารักษ์"เขื่อนแนะนำตัว
"เจ้าเป็นทหารอย่างนั้นหรือ"เฟย์ตกใจนิดหน่อยเพราะกลัวเขาจะจับ
ได้ว่าเธอเป็นเจ้าหญิงเมืองฟินนา
"งั้นเดี๋ยวข้าขอตัวก่อน ไว้พรุ่งนี้ข้าจะมาใหม่"ชายหนุ่มเดินออกไปแล้ว
แต่หญิงสาวก็ยังไม่คลายความกังวล ถ้าเขารู้เขาต้องพาตัวเธอไปส่ง
ราชานาวารักษ์เป็นแน่
"อะไรนะ! จะให้ฟางเรียนอบรมมารยาท"ฟางอึ้งทันทีเมื่อรู้จากปากป๊อปปี้
ว่าเธอจะต้องเรียนอบรมมารยาทและวางตัวให้เหมาะสมเพื่อเตรียมเป็น
ราชินี
"ใช่ ตกใจอะไร"ป๊อปปี้มองเธอ
"จะเรียนไปทำไม ไม่เข้าใจ"
"ก็เรียนเพื่อให้เป็นราชินีที่ดีไง ที่รัก"เขาเอ่ยยิ้มๆ
"แต่ฟางไม่ได้อยากเป็น"ฟางเริ่มโวยวาย
"ไม่ได้ เพราะเธอแต่งงานกับฉันแล้ว"
"ฮึ่ย....."ฟางทำหน้ายู่แต่ก็ยังดูน่ารักอยู่ดีในสายตาของร่างสูง
"อารมณ์เสียทำไม ไม่เอาน่่า"เขาเดินมาโอบเอวเธอ
"ยังไงฟางก็ไม่เรียน ไม่เรียนๆๆๆได้ยินไหม"
"เบาๆสิ"ป๊อปปี้รีบพูดเพราะกลัวเสียงดัง
"ฟางเป็นราชินีที่ดีไม่ได้"ฟางบอก
"ฟาง"เขากุมมือเธอไว้แล้วมองสบตาเธอนิ่งเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง
"เอ่อ...ป๊อป มีอะไรจะบอกฟางรึเปล่า"
"เธอเป็นผู้หญิงที่ถูกเลือกให้มาทำหน้าที่ตรงนี้ ในเมื่อเธอขึ้นชื่อว่าเป็น
ว่าที่ราชินีเมืองปลายตะวันแล้ว เธอต้องทำให้สมกับหน้าที่ที่ได้รับ"
"ฟางรู้ แต่...ฟางกลัว"ฟางหลบสายตา
"กลัว? กลัวอะไร"ป๊อปปี้ถามเธอ
"กลัวว่าจะทำให้ทุกคนผิดหวังในตัวฟาง"
"ฟาง ไม่มีใครทำอะไรได้เองตั้งแต่เกิดหรอกนะ"
"ฟางรู้...."เธอยังคงกลัว
"รู้แล้วก็ต้องไม่กลัวสิ "ป๊อปปี้บีบมือเธอเบาๆเป็นการให้กำลังใจ
"ขอบคุณนะ"ฟางยิ้มให้เขา เขายิ้มตอบ ไม่ว่าเกิดอะไร ชายหนุ่มพร้อม
จะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ
อัพแล้วนะคับ เม้นต์หน่อยๆๆๆๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
