Mukuro's Love Diary [Fic KHR reborn][10069, D69]

 
 
17 FEBRUARY 2001
 
พี่เบียคุรันมารับมาส่งผมได้เป็นเวลาสามวันแล้ว และผมรู้สึกได้ว่าเราคุยกันมากขึ้น วันนี้เป็นวันเสาร์นะครับ และผมเชื่อว่าเขาต้องแกล้งลืมเรื่องที่วันนี้ไม่ต้องไปเรียน เลยขับรถมาแต่เช้าแล้วโทรมาปลุกผม
"ฮัลโหลครับ ~~" ผมกำลังงัวเงียเต็มที่
"มุคุโร่คุง ยังไม่เสร็จอีกเหรอ ฉันรออยู่นะ"
"พี่ครับ วันนี้ผมไม่มีเรียนนี่ครับ"
"อ้าว เหรอ พี่นึกว่าวันนี้วันศุกร์...ไหนๆ ก็มาแล้ว พี่จะพามุคุโร่คุงไปเที่ยวก็แล้วกัน" ไม่ค่อยเนียนเลยนะครับคุณพี่ ผมรู้ครับว่าพี่จงใจ^^
"แต่ผมเพิ่งตื่นเองนะครับ ยังไม่ได้เตรียมตัวเลย พี่จะรอได้ไหมครับ"
"รอได้สิ"
"ถ้ายังไง...จะเข้ามารอที่ห้องผมก่อนไหมล่ะครับ"
"อื้ม ก็ดีนะ" ดังนั้นผมจึงบอกหมายเลขห้องให้พี่เบียคุรันทราบ ไม่นานเขาก็ขึ้นมาถึงและเคาะประตูเรียก ผมที่กำลังหามื้อเช้าทานแบบด่วนๆ ก็รีบไปเปิดประตูให้ โชคดีที่ห้องนี้ผมอยู่คนเดียว ก็เลยไม่ต้องเกรงใจใครที่จะเชิญแขกเข้ามาในห้อง และโชคดีมากที่ผมเพิ่งทำความสะอาดเก็บกวาดห้องเมื่อวานนี้ ห้องเลยดูสะอาดเป็นระเบียบกว่าปกติ
"มุคุโร่คุงอยู่คนเดียวเหรอ"
"ครับ เอ่อ เชิญนั่งที่ไหนก็ได้ ตามสบายนะครับ ผมขอเวลาประมาณครึ่งชั่วโมงครับ" นั่นเร็วที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้แล้วครับ โปรดอย่าตำหนิกันเลย
"ไม่ต้องรีบก็ได้ ตามสบายเถอะ พี่อ่านหนังสือรอได้" เขาช่างพกหนังสือติดตัวได้ตลอดเวลาจริงๆ ผมเห็นเขาไปนั่งที่โต๊ะหนังสือของผม ผมก็ไปรินน้ำให้เขา และขอตัวไปอาบน้ำ
เขาชวนผมไปเที่ยว จะไปเที่ยวที่ไหนกันนะ แต่แบบนี้ก็เหมือนเราออกเดทกันน่ะสิ พี่เบียคุรันหล่อด้วยอ่ะ เค้าต้องเป็นคนดังแน่เลย แล้วถ้ามีใครเห็นเราไปด้วยกัน จะถูกเม้าท์ไหมล่ะครับเนี่ย ตกลงผมจะมาทางนี้จริงเหรอครับ ถ้าเป็นข่าวกับพี่เบียคุรันขึ้นมา รับรองต่อจากนี้ไม่มีสาวๆ มาชอบแน่ หมดสิทธิ์เป็นผู้ชายเต็มตัวตลอดชีวิต (ซึ่งก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้เป็นอยู่แล้ว คุฟุฟุ)
คิดไปก็เท่านั้น ทำอย่างที่อยากทำดีกว่า ว่าแต่ผมจะออกไปแต่งตัวยังไงดีล่ะครับ ลืมเอาเสื้อผ้าเข้ามา ถ้าออกไปทั้งผ้าเช็ดตัวแบบนี้ พี่เขาจะมองผมไหมอ่ะ เขาจะแอบดูผมแต่งตัวรึเปล่า แต่ที่จริงเราก็ผู้ชายเหมือนกัน จะอายอะไร?...ปรากฏว่าออกจากห้องน้ำมาจริงๆ แล้วอายครับ T^T พี่เขาก็เงยหน้าจากหนังสือขึ้นมามองผม ผมก็ทำเป็นไม่ได้ใส่ใจอะไร เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า เขายังมองอยู่ไหมครับ อยากหันไปดูจัง แต่ผมอายจังเลย ไม่กล้า ยังไงก็ต้องทำให้เป็นธรรมชาติที่สุด ผมจะต้องไม่ทำท่าทางอุบาทว์ออกไปต่อหน้าเขาโดยเด็ดขาด เลือกเสื้อยืดแขนยาวสีขาวแบบเรียบร้อยออกมา...
"อื๊อ!" T[ ]T ซวยแล้วไง เสื้อติดแขน คลุมหัวอยู่ ตายแล้ว เอาเสื้อลงไม่ได้
"มุคุโร่คุง เป็นอะไร" ย...แย่แล้ว ผ้าเช็ดตัวจะหลุด!!! ผมตกใจมาก ไม่รู้จะทำยังไงเลยรีบทรุดตัวลงนั่ง แขนยังคงติดอยู่กับเสื้อ จะถอดก็ไม่ได้ ใส่ก็ไม่ได้ ไม่รู้จะติดอะไรของมัน นี่ผมทำเสียเรื่องหมดแล้ว TOT
"มุคุโร่คุง ใจเย็นๆ อยู่เฉยๆ ก่อน" พี่เบียคุรันว่า ผมก็ดิ้นฮึดฮัดอยู่อีกครู่นึงเผื่อจะสวมเสื้อได้ แต่ก็ทำไม่ได้ เลยยอมอยู่นิ่ง ผมมองผ่านเสื้อที่คลุมหัวผมอยู่ เห็นพี่เบียคุรันเดินเข้ามา เขาย่อตัวลงนั่งตรงหน้าผม และช่วยดึงเสื้อลงมาให้ เราอยู่ใกล้กันมากจนผมใจเต้นตึกตักแน่นอกไปหมด พอเสื้อที่คาไว้ถูกดึงลงมาให้อยู่ถูกที่ถูกทาง ผมก็ได้เห็นหน้าเขาชัดๆ ใกล้มาก ผมแทบลืมหายใจ
"ไม่เป็นไรแล้วนะ" เขาบอกผม แล้วช่วยดึงผ้าเช็ดตัวมาปิดๆ แถวๆ หน้าตักผมให้
"ครับ 0///0...เอ่อ ขอบคุณมากนะครับ" ผมตอบเขาเสียงสั่น
"ค่อยๆ แต่งตัวก็ได้ ไม่ต้องรีบ" เขาว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินกลับไปนั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะเหมือนเดิม ผมก็รวบผ้าเช็ดตัวมานุ่งใหม่แล้วรีบไปใส่กางเกงให้เรียบร้อยๆ ก่อนจะเดินไปหวีผม ปะแป้งหน้ากระจก พอมั่นใจว่าดูดีแล้วจึงเดินไปหาพี่เบียคุรัน
"พี่ครับ ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ ขอโทษด้วยที่ผม...เอ่อ..."
"ไม่ต้องคิดมากหรอก...ไปกันเถอะ" พี่เบียคุรันบอก แล้วเดินนำออกจากห้องไป ผมก็รีบปิดห้องตามพี่เขาไปขึ้นรถ พี่เค้าขับรถพาผมออกจากหอพักไป ผมก็ยังอายเรื่องที่ตัวเองทำเปิ่นไว้ เลยนั่งเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร แต่อยู่ๆ เขาก็เรียกผม
"นี่ มุคุโร่คุง"
"ครับ?"
"เธอน่ารักดีนะ"
"0///0 อยู่ๆ ทำไมชมผมล่ะครับ"
"ก็เธอน่ารักดี พี่ก็เลยชม ไม่ได้เหรอ"
"0///0" ผมอึ้ง พูดไม่ออกเลยครับ ไม่นานหลังจากนั้นในความเงียบระหว่างเรา รถก็มาจอดอยู่ในลานจอดรถแห่งหนึ่ง ซึ่งผมก็เพิ่งจะตระหนักได้ว่าตัวเองมากับเขาทั้งที่ไม่รู้เลยว่าเขาจะพามาที่ไหน จนมาถึงที่แล้วก็ยังงงๆ อยู่กับตัวเอง ที่นี่คงจะเป็นห้างอะไรสักอย่างสินะ แต่เอ๊ะ ทำไมผมไม่เคยมา หรือเราจะมาไกลกว่าที่คิดไว้
"เพื่อนฉันบอกว่าเธอชอบของหวาน ที่นี่มีร้านนึงอร่อยมากเลย"
"จริงเหรอครับ OwO" เรื่องของหวานทำผมตาลุกวาว พี่เบียคุรันหัวเราะกับท่าทีของผมเพียงแต่น้อยอย่างมีมารยาท และนี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเขาหัวเราะ
"เธอหิวรึยัง"
"คุฟุฟุ ผมเพิ่งทานขนมปังจากที่หอมาเองนะครับ ทำไมให้ผมด่วนหิวนักล่ะครับ แต่ถ้าให้กินขนมเลยผมก็ไม่เกี่ยงหรอกนะครับ คุฟุฟุ"
"งั้นเราไปเดินเล่นกันก่อนละกัน" เขาเสนอ และพาผมเข้าตัวห้างไปเดินเที่ยวชมตามร้านต่างๆ เขาซื้อเสื้อให้ผมด้วยครับ พอเดินผ่านโซนที่เป็น games center เขาก็ชวนผมเข้าไปเล่นเกมด้วยกัน เขาเล่นเก่งมาก เกมที่เล่นแข่งกันนี่ผมแพ้ทุกอย่างเลย พอใกล้เที่ยง เขาก็พาผมไปทานที่ร้านอาหารที่เขาบอกว่าเป็นร้านแนะนำของที่นี่ ก็อร่อยดีสมเป็นร้านดัง แต่อะไรก็สู้ของหวานไม่ได้ครับ ร้านของหวานที่เขาเปรยไว้แต่แรก เราสั่งมาคนละเมนู มีแลกกันชิมแลกกันทานตามแต่ใจอยาก แน่นอนว่าค่าอาหารทั้งหมดพี่เบียคุรันเป็นคนจ่าย ผมก็หยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาจะจ่ายส่วนของผมเองนะครับ แต่พี่เค้าก็ไม่ยอม หลังจากทานเสร็จ เขาก็พาผมกลับไปส่งที่หอและบอกผมว่าเอาไว้เช้าวันจันทร์จะมารับ ผมว่าผมมั่นใจจริงๆ นะว่าเขากำลังจีบผมอยู่ วันนี้เราเหมือนมาเดทกันเลยครับ เหมือนที่ดูในหนังเลย ถ้านี่จะเรียกว่าเดทล่ะก็ มันก็เป็นเดทแรกของผมเลยล่ะครับ ผมมีความสุขจัง ^w^
 
-----------------------COMMENT  PLEASE---------------------