She finally had to สุดท้ายต้องรักเธอ

 
 
"ฉันอยากรู้ ไอ่ป๊อปมึงเอาสมองส่วนไหนคิด มึงลองกลับไปทบทวนสมองมึงดูใหม่น่ะว่าฟางเค้าทำอะไรเพื่อมึงต่างจากพิมไหม"เขื่อนพูดตะวาดออกมาด้วยความโมโหแล้วผลักประตูเดินออกไป
 
หลังจากนั้นป๊อปปี้ก็นั่งคิดจนถึงเวลาเข้าเรียน
 
"ภานุ ภานุ นายภานุ"อาจารย์ที่สอนในรายวิชานั้นเรียกเค้าเพราะเห็นเค้าผิดปกติ
 
 
"ฮ่ะ เอ๊ย ครับอาจารย์"ป๊อปปี้ที่นั่งเหม่ออยู่ก็ตกใจอย่างมาก ก็แหงสิเล่นนั่งคิดในคาบเรียนเลย
 
 
"นี่เธอเป็นอะไรอาจารย์เรียกตั้งนานไม่ได้ยินหรอ"อาจารย์ถามด้วยความงงกับพฤติกรรมของเค้า
 
 
"เอิ่ม ไม่ครับ แฮ่ๆ"
 
 
"เฮ้อเธอนี่น่ะ"อาจารย์พูดแล้วเดินกลับโต๊ะ
 
 
"นี่เขื่อนฉันว่ามันคิดมากไปน่ะ"โทโมะถามเขื่อนเพราะรู้สึกแปลกๆ เอ๊ะหรือป๊อปปี้จะคิดหนักเกินไปน่ะ
 
 
"ฉันว่ามันไม่เป็นไรหรอกให้มันคิดยั่งงี้แหละจะได้รู้สะบ้างว่าฟางกับยัยนั่นใครดีกว่ากัน"เขื่อนพูดปัดๆแล้วนั่งจดงานต่อ
 
 
ด้านฟาง
 
 
"เฟย์แกจะกลับเลยหรอ"ฟางถามพร้อมทั้งเก็บกระเป๋าสัมภาระของตัวเองด้วย
 
 
"อืมใช่ทำไมหรอ"
 
 
"ป่าวแค่กะว่าจะชวนไปกินไอติม"ฟางพูดก่อนจะเดินออกมาหน้าห้องพร้อมเฟย์
 
 
"แล้วจะไปไหมหละ"เฟย์ถามกลับเผื่อว่าฟางจะไปเค้าก็จะได้ไปเป็นเพื่อน
 
 
"ไม่หรอกงานเยอะไว้วันหลังเนอะแกเดี๋ยวฉันชวน"
 
 
"จ๋าางั้นกลับดีๆน่ะ"เฟย์พูดฟางยิ้มรับก่อนจะเดินแยกทางจากฟางเพื่อจะไปหารถของเค้า
 
 
"พี่โทโมะเรียนเสร็จนานรึยังค่ะ"ฟางเดินมาที่รถโทโมะเห็นโทโมะเธอจึงทักเค้าเพื่อเป็นการไม่เสียมารยาท
 
 
"ได้ประมาณเกือบ2ชั่วโมงแล้วแหละป่ะขึ้นรถกัน"โทโมะพูดก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้ฟางแล้ววิ่งอ้อมหลังกลับมาขึ้นรถแล้วออกรถทันที
 
 
"เอ่อ ฟางเป็นภาระพี่รึป่าวค่ะ"ฟางถามเผื่อว่าอาจเป็นภาระเค้าวันหลังจะได้มาเอง