She finally had to สุดท้ายต้องรักเธอ

 
"พี่โทโมะ"ฟางทำหน้าตกใจ
 
 
"แหม๋คนน่ะไม่ใช่ผีทำหน้าตกใจไปได้"โทโมะพูดแล้วเดินมานั้งที่ม้าหินอ่อนข้างๆชิงช้าที่เะอนั่งอยู่
 
 
"แฮ่ๆๆ"
 
 
"แล้วนี่นั่งคิดอะไรอยู่ทำหน้าเครียดเชียว"โทโมะถามขึ้นฟางหุบยิ้มทันทีที่ได้ยินคำถามนั้นเธอคิดถึงเค้าคิดถึงที่สุดอยากเห็นหน้าอยากเจออยากขอโทษอยากอยู่ใกล้ๆแม้เค้าจะทำผิดสักกี่ครั้งก็ตามเธออยากลืมเค้าแต่ลืมไม่ลงรูปภาพผุดขึ้นจากสมองของเธอเธอนึกถึงภาพวันเกิดของเธอใน2ปีทีผ่านมาเธอชั่งมีความสุขต่างจากปีนี้ชั่งเป็นปีที่เศร้าสะเหลือเกินถ้ามีเค้าคงสนุกเหมือนทุกปี
 
 
"ฟาง ฟาง ฟาง"
 
 
"ค่ะ"
 
 
"ฟางคิดอะไรพี่เรียกตั้งหลายครั้งไม่ได้ยินหรอ"โทโมะพูดอย่างจับพิรุจเธอได้  เธอคยังไม่ลืมเค้าสิน่ะฟาง
 
 
"ฟางแค่คิดเรื่อยเปื่อยอ่ะคะอย่าไปสนใจมันเลย"เธอพูดแล้วก้มหน้าลงตอนนี้น้ำใสๆของเธอเริ่มไหลออกจากตาของเธอ
 
 
"ฟางพี่เข้าใจความรู้สึกของฟางน่ะถึงในวันเกิดฟางจะไม่มีไอ่ป๊อปเหมือน2ปีที่แล้วแต่ก็ยังมีพี่ มีไอ่เขื่อน มีเฟย์ และฟ้า เหมือนเดิมน่ะ อย่าเอาชีวิตปัจจุบันไปจมอยูกับอดีตเลย เราทำปัจจุบันให้ดีที่สุดก็พอ"โทโมะพูดและเอามือไปลูบหัวฟางเบาๆและอ่อนโยนก่อนจะค่อยๆจับหน้าฟางให้เงยขึ้นมา แล้วเช็ดน้ำตาให้ฟาง
 
 
"คะ ฟางหวังว่าจะทำได้"หญิงสาวค่อยๆฉีกยิ้มออกมาแบบเจือนๆ
 
 
"ดีแล้วหละ เออนี่ก็ดึกแล้วพี่ว่าเราไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้มีเรียน7โมงไม่ใช่หรอเดี๋ยวพี่มารับน่ะ พี่ไปเก็บของที่จัดปาร์ตี้ก่อนละกัน"โทโมะพูดก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน
 
 
"เฮ้อ ! ทำไมเราต้องคิดถึงเค้าด้วยน่ะทั้งๆที่เค้าทิ้งเราไป"ฟางถอนหายใจเหือกใหญ่ก่อนจะพูดออกมาอย่างหนักใจแล้วเดินเข้าบ้านไป
 
 
หลังจากที่ทุกคนเก็บของเสร็จก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน
 
เช้าวันถัดมา
 
แสงพระอาทิตย์ยามเช้าส่องผายมาที่ใบหน้าหญิงสาวก่อนที่เธอจะรู้สึกตัวเธอค่อยๆลุกออกจากเตียงแล้วเดินเซซ้ายเซขวาเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว
 
"เฮ้อ เสร็จสักทีนี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย"หญิงสาวพึมพำกับตัวเองก่อนจะชูแขนขึ้นมาดูนาฬิกา
 
 
"ฮ่ะ6โมง55นาทีพี่โทโมะต้องมารอเรานานแล้วแน่ๆ"หญิงสามพูดขึ้นก่อนจะเดินลงบันไดไปข้างล่างชัดเลยเธอชเง้อมองดูรถโทโมะก็เป็นเรื่องจริงแน่นอนที่เค้ามารับแล้วแล้วคงรอนานอีกด้วย
 
 
"พี่โทโมะมานานยังค่ะ"เธอถามยิ้มๆแล้วเก้าขาขึ้นรถ
 
 
"นานพอสมควรแล้วแหละ"โทโมะยิ้มตอบก่อนเอื่อมมือไปสตาร์ทรถแล้วแล่่นออกไป
 
 
"ฟางขอโทษน่ะค่ะที่ให้รอนาน"เธอพูดอย่างรู้สึกผิด
 
 
"ไม่เป็นไรหรอก"โทโมะพูดแล้วเลี้ยวรถเข้ามหาวิทยาลัย
 
 
"ถึงล่ะให้พี่ไปส่งที่คณะมั๊ยฟาง"โทโมะถามฟางโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาหนึ่งจ้องมาที่เค้าสองคน
 
 
"เอิ่ม.......ก็ได้คะ"ตอนแรกเธอกะจะบอกว่าไม่เพราะความเกรงใจอีกอย่างโทโมะก็อุตส่าไปรับเค้าจนถึงบ้านใครไม่เกรงใจก็บ้าแล้ว แต่เธอกลับไปมองไปสดุดสบตาคนๆนึงเข้า จึงทำให้เธอต้องจำใจให้โทโมะไปส่งที่คณะ
 

 
 
ใครเป็คนสบสายตาฟาง ใครเป็นคนที่ทำให้ฟางต้องจำใจให้โทโมะไปส่ง เค้าเป็นใครกันน๊าาาาอยากรู้ติดตามกันเยอะๆๆๆๆน่ะค่ะ ส่วนสนุกหรือไม่สนุกก็เม้นท์กันเยอะน่ะค๊าาา