(fic BM) ปฏิบัติการกำจัดยัยสายหมอกหน้าใหม่

ณ ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง (ขอไม่เอ่ยนาม)

"ชิๆๆ ตามข้อตกลงสินะ เจ้าชายจะไปเดทกับชอร์น แต่ว่า......" ชายหนุ่มลากเสียงยาวฟังดูยียวนพลางกวาดสายตามองสายหมอกทั้งสองเบื้องหน้า

"แต่ว่า?" หญิงสาวเอียงคอนิดหน่อยตาสูตรสำเร็จความโมเอะ (?) และช้อนตามองอย่างสงสัย ผิดกับสายหมอกอีกหนึ่งที่ยืนนิ่งเหงื่อตกอยู่

'อีเบล...ฉันรู้ทันแกนะ!! ขอเถอะอย่าเล่นเกมนั้น' แมล วิลลิ่งรำพันในใจ แน่นอนคำว่า 'เดท' นั้นหมายถึงแค่เบลกับชอร์น ไม่มีแมคมาเกี่ยวด้วยแน่นอน แต่ถ้าการเดทครั้งนี้มีผู้ร่วมขบวนการแค่สองคนจริงๆ เบลคงไล่เขากลับปราสาทวาเรียตั้งนานแล้ว.....นอกเสียจากว่าเจ้าชายนักเชือดคนนี้ดันคิดเล่นพิเรนอะไรบ้างอย่างนี่สิ!!

"แต่ว่าในระหว่างการเดท ชอร์นต้องทำภารกิจที่เจ้าชายให้ให้เสร็จ ห้ามให้แมคช่วยด้วย" เบลเฟกอลกระตุกยิ้ม "นี่คือเกมพระราชา แต่เจ้าชายเท่านั้นที่จะได้เป็นราชา ชิชิชิ"

"ขา? ช่วยอธิบายให้ชัดเจนหน่อยได้ไหมคะ?" ชอร์นเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึงราวกับไม่เคยรู้นิสัยของเบลมาก่อน ว่าเขา........ชอบแกล้งคนเป็นกิจวัตร แน่นอนว่าทุกคนในหน่วยวาเรียรู้ว่า 'เดท' ของเบลเฟกอลนั้นหมายถึงการเอาอีกฝ่ายมาแกล้งให้ขายหน้าเล็กน้อยจนถึงการทารุณกรรมที่ความตายยังน่าพิสมัยยิ่งกว่า

"เกมพระราชาคืออะไร?" หล่อนก็ยังคงทำตัวเป็นไก่ตาแตกที่ไม่รู้ชะตากรรมของตน

"เฮ้อ..." เจ้าชายถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนกับความซื่อบื้อที่ 'มาก' จนเกินไป

"เกมพระราชาคือเกมที่จะมีผู้เล่นสองคนขึ้นไปครับ คนที่ได้เป็นพระราชามีสิทธิ์สั่งใครก็ได้ ให้ทำอะไรก็ได้ครับ" แมคหันมาตอบหญิงสาวเพราะหากปล่อยให้ยัยนี่บื้ออยู่ เดี๋ยวเจ้าชายนักเชือดจะอารมณ์เสียเอา อาละวาดกลางห้างคงไม่น่าดู....

"อ๋อ...งั้นคุณเบลคือราชา ก็สามารถสั่งให้ทำอะไรก็ได้..." ชอร์นพูดทบทวนให้แก่ตนอีกครั้ง

"ช่ายยยย งั้นมาเริ่มกันเลย" เบลหันมายิ้มร่า "ในฐานะที่เจ้าชายเป็นราชา ของสั่งให้ชอร์นไปช้อปปิ้งร้านทุกร้านในห้างนี้ ให้เวลาสาม...อืม...สองชั่วโมงดีกว่า แล้วอย่าโกงล่ะ เจ้าชายรู้นะว่าในห้างนี้มีร้านอยู่กี่ร้าน เดี๋ยวเสร็จแล้วจะนับจำนวนถุงกันว่ามีครบตามจำนวนร้านไหม ถึงเวลาก็มาหาเจ้าชายที่นี่ เอา!! เริ่ม!!!"

สิ้นเสียงของชายหนุ่ม หญิงสาวจึงรีบย้ายร่างของตนเข้าไปในร้านแรกอย่างรวดเร็ว

"ชิชิชิชิชิ~" ชายหนุ่มหัวเราะอย่างเป็นสุขที่ได้เห็นคนอื่นเป็นทุกข์ จนแมคอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองอีกฝ่ายด้วยสายตาหวั่นๆ ว่าเขาจะโดนแกล้งอีกคนด้วยไหม?

"ส่วนแมค นายห้ามไปไหน เดินเล่นเป็นเพื่อนเจ้าชายจนกว่าจะถึงเวลานะ" ว่าแล้วเบลเฟกอลก็หันตัวเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ โดยมีแมคเดินตามต่อยๆ

เวลาผ่านไปเรื่อยเอื่อยตามหน้าที่ของมัน ทั้งสองเดินเงียบเฉียบไร้บทสนทนาใดๆ จนในที่สุดมาม่อนก็เอ่ยปากถามเบลด้วยความสงสัยที่เก็บมานาน

"ผมว่าศัตรูสองคนที่เราเพิ่งจัดการกันไปน่าจะเก่งกว่านี้นะครับ ทำไมดูกำจัดง่ายจัง" แมคขมวดคิ้วเป็นปมแน่น

"ชิชิชิ~ ก็ไม่ได้จัดการกันง่ายๆ หรอกสองคนนั้นน่ะ แต่แค่ตบตานิดหน่อย" จู่ๆ ชายหนุ่มก็หันหลังกลับมาพร้อมนำนิ้วมาแตะที่ริมฝีปากตน "ส่วนเหตุผล....เจ้าชายยังบอกนายตอนนี้ไม่ได้ มีแค่บุคคลระดับหัวหน้าอย่างเจ้าชายเท่านั้นที่รับรู้" หลังจากนั้นก็กลับไปเดินเล่นต่อไป

มาม่อนรู้สึกเจ็บใจเล็กน้อย หากตอนนี้เธอยังอยู่ในตำแหน่งหัวหน้าของสายหมอกแล้ว เธอคงรู้อะไรมากกว่านี้ ซึ่งมันก็ดีกว่าการสันนิฐานไปเองแบบลมๆ แล้งๆ แถมสควอโล่ก็ไม่บอกอะไรให้เธออีก คิดแล้วก็ยิ่งเจ็บใจ เมื่อไหร่เธอจะได้กลับไปยังตำแหน่งเดิมเนี่ย!!

"เอ...." เบลเฟกอลหยุดกึกที่หน้าร้านขายเสื้อผ้าสำหรับเด็ก "แมค นายคิดว่าเสื้อตัวนั้นมาม่อนจะใส่ได้ไหม?" เขาชี้นิ้วไปที่ชุดกระโปรงสีหวานจับใจเบื้องหลังกระจกของร้านค้า

'ถึงจะพอดีตัว ฉันก็ไม่ใส่ย่ะ!!' มาม่อนคิด

"ลืมไป นายคงไม่รู้จักมาม่อนหรอก เธอเป็นอดีตหัวหน้าสายหมอกของวาเรียนี่นา" ชายหนุ่มเอ่ยแต่ก็ยังไม่ละความสนใจจากเสื้อตัวนั้น

การช้อปปิ้งครั้งสุดท้ายกับเบลที่มาม่อนจำได้คือตอนที่ก่อนพวกมิลฟีโอเล่จะเคลื่อนไหว และเธอก็ยังจำวันนั้นได้ ไอ้คุณเจ้าชายมันผลักไสให้เธอลองชุดสีหวานแหววตัวนั้น (ตัวเดียวกับที่อยู่ตรงหน้าเธอเลย)

"ก็พอได้ยินชื่อมาบ้างครับ เห็นว่าเป็นคนที่งกแบบไร้ก้นบึ้งทีเดียว" เด็กหนุ่มกล่าว

เบลพยักหน้า "ใช่ งกแบบไร้ก้นบึ้ง.....เสียดายที่ตายไปแล้ว เจ้าชายอดแกล้งให้เข้าไปลองชุดนั้นเลย ชิชิชิ~"

"แล้วคุณมาม่อนเนี่ย...เก่งไหมครับ?"

'ไหนๆ ก็ไหนๆ ลองถามคนอื่นดีกว่าว่าคิดว่าเราเก่งแค่ไหน' มาม่อนถือโอกาศนี้เป็นโอกาศดีหาข้อบกพร่องของตน

"หืม? ถ้าจะพูดว่าเก่งก็เก่งนะ วาเรียทุกคนก็ต้องเก่งอยู่แล้ว แต่อ่อนแอไปนิดนะ โดนรังสีเข้าไปนิดเดียวก็เดี้ยงแล้ว น่าสมเพชชะมัด" เจ้าชายนักเชือดฉีกยิ้มก่อนจะมุ่งหน้าเดินต่อไป

'น่าสมเพชชะมัด?! ฉันก็ไม่อยากเป็นอัลโกบาเลโน่ให้ไอ้รังสีฆ่าตายหรอกนะ'

อย่างไรก็ตาม...ถึงมาม่อนจะอยากสวนเบลกลับไปเสียตอนนี้เลย ทว่าได้แต่เดินตามหลังต่อไปโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลยแม้แต่มองด้วยสายตาอาฆาต เกรงว่าเบลจะรู้ว่าแมค วิลลิ่ง คือมาม่อนปลอมตัวมา

"แล้วคุณชอร์นล่ะครับ? คุณเบลคิดว่าเก่งไหม"

"ก็ฝีมืองั้นๆ แหละ สู้มาม่อนไม่ได้ด้วยซ้ำ" ชายหนุ่มกล่าว "พูดได้ง่าย คือ เธอไม่สมควรอยู่ในวาเรีย ชิชิชิ~ แต่ยังไงซะ ก็ยังใช้ประโยชน์ได้อีกนิดนึง เจ้าชายให้ผ่านก็แล้วกัน"

ยังมีประโยชน์อยู่.....ใช่ มันตีความหมายได้สองแง่ คือ ชอร์นยังมีประโยชน์ต่อวาเรียจริงๆ และ ยังมีประโยชน์อยู่เพราะเป็นคนที่แกล้งง่าย สามารถทำให้เจ้าชายนักเชือดสนุกได้อย่างไม่รู้จบ แต่แมคอยากจะบอกหัวหน้าของตนได้รู้เหลือเกิน หากยังทำตัวซื่อบื้อน่าแกล้งเช่นนี้ต่อไป มันคงไม่เป็นผลดีแน่ ไม่ว่าจะสำหรับตัวชอร์นเอง ตัวเขา และวาเรียทุกคน

"ที่พามาแกล้งวันนี้ก็.....ก็มาย้ำเฉยๆ ว่าถึงจะได้รับความสนใจจากวาเรียเกือบทุกคน โดยเฉพาะไอลุซ แต่ก็อย่าเหลิงไปเท่านั้นเอง ไม่งั้นคงอยู่ในวาเรียไม่ได้ตลอดรอดฝั่ง คนที่อยู่ในโลกธรรมดาจนชินอย่างชอร์น จู่ๆ ก็มาอยู่ในวงการเลือดเย็นแบบนี้ ถึงการมองโลกในแง่ดีมันจะดี แต่หลักการแบบนั้นใช้ได้แต่กับโลกธรรมดาเท่านั้น ถ้าเป็นมาเฟียแล้วไม่อยากตาย ก็อย่าสร้างความพูกพันธุ์กับใครมากนัก ทั้งเกลียดและรักแหละ" เบลเฟกอลร่ายยาวจนอีกฝ่ายอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่มาม่อน หรือ แมค วิลลิ่ง ได้ยินเจ้าชายนักเชือดแห่งวาเรียพูดอะไรที่มันเป็นสัจธรรม!!!

"หึ!" ชายหนุ่มเชิดหน้า "ยังไงเสียเจ้าชายก็คือเจ้าชาย จะพูดอะไรมันก็หล่อไปหมด"

สุดท้าย....ความซึ้งก็มาหยุดอยู่ที่ความหลงตัวเอง......

"เอ....ไม่พูดอะไรเลยหรือ? ปล่อยให้เจ้าชายพูดกับตัวเองคนเดียวตั้งนาน พูดบ้างดิ ทำตัวเป็นมาม่อนไปได้ แถมยังชอบนั่งนับตังค์เหมือนกันอีก เดี๋ยวเจ้าชายเรียกชื่อมาม่อนแทนชื่อนายหรอก"

เบลเฟกอลหันมาฉีกยิ้มร่าก่อนจะรีบวิ่งไปอยากไม่บอกไม่กล่าวราวจะแกล้งเล่น ทำเอาแมคสะดุ้งเล็กน้อยและรีบวิ่งตามไปทันที จนเด็กหนุ่มไม่ทันสังเกตกระมั้งว่าก่อนที่เจ้าชายจะออกตัววิ่งเพียงเสี้ยววินาที เขาพูดอะไรทิ้งท้ายไว้...........

และมันก็สำคัญมากเสียด้วยสิ!!!