ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โครม
 
 
 
 
เสียงประตูทางเข้าปราสาทของป๊อปปี้ดังสนั่น ลูกน้องป๊อปปี้รีบไปเปิดประตูก่อนที่หมาป่าหนุ่มจะ
พุ่งเข้ามาแล้ววางฟางและแครอลลงในโถงกลางในปราสาทอย่างเบาไม่ให้สองสาวกระแทก
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเรื่องอะไรกันป๊อปปี้ ทำไมฟางถึงเป็นแบบนี้”เขื่อนเดินเข้ามาถามป๊อปปี้ที่กลายร่างกลับอย่าง
ตกใจ
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมมีแต่เลือดแบบนี้”เฟย์ที่อาการเริ่มดีขึ้นตกใจหน้าซีดเกาะแขนเขื่อนแน่นแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางถูกทำร้าย ตอนนี้ช่วยกันดูแลฟางที รายนี้สลบไปแล้ว”ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนเป็นห่วง
อย่างมาก
 
 
 
 
 
 
 
“ต๊าย คราวที่แล้วก็พาผู้หญิงเข้ามาในปราสาท2คน คราวนี้ก็มาอีกแล้ว นี่ใครกันป๊อปปี้”มดเดินลง
มาจากชั้นบนแล้วถาม
 
 
 
 
 
 
“ยุ่งไม่เข้าเรื่องเลย”เฟย์มองมดที่เดินไปคล้องแขนป๊อปปี้แสดงความเป็นเจ้าของก็ว่า
 
 
 
 
 
 
 
“หุบปากเลยนังผีดิบ แหม พอความจำคืนมาหน่อยก็ปากดีเลยนะ ลืมไปแล้วรึไงว่าเจ้าฟื้นมาได้
เพราะใคร ถ้าไม่ใช่เพราะข้าน่ะ”มดว่าเฟย์
 
 
 
 
 
 
“แต่หนี้ชีวิตก็ถูกใช้ไปแล้วตั้งแต่ให้เฟย์ปลอมเป็นฟางคราวก่อนแล้วนิ”กรีนว่าดักคอมดทันที
 
 
 
 
 
 
“เอาล่ะ เลิกเถียงกันได้แล้ว มดมาช่วยฟางที รักษาฟางเร็วๆ”เขื่อนรีบพูด
 
 
 
 
 
“เรื่องอะไร เชอะ ข้าไม่ช่วย หน้าโง่ไปโดนเองช่วยไม่ได้”มดเยาะเย้ย
 
 
 
 
 
หมับ
 
 
 
 
ป๊อปปี้โกรธจัดกระชากแขนมดอย่างแรงแล้วบีบจนมดต้องร้อง
 
 
 
 
 
“นายท่าน ทำไมหน้าซีดเหมือนกับฟางล่ะ”กรีนชะงักแล้วพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้หน้าซีดและเหงื่อตก
เหมือนกับฟาง
 
 
 
 
 
 
“ช่วยฟางซะ ถ้าเจ้าไม่อยากเห็นข้าเป็นอะไร”ป๊อปปี้พูดอีกครั้งก่อนจะหันไปมองร่างบางที่เขื่อนอุ้ม
อยู่ เขากับเธอตอนนี้อาการเหมือนกัน รึว่าฟางจะเป็นอะไรไป
 
 
 
 
ตุบ
 
 
 
 
ว่าแล้วป๊อปปี้ก็ทรุดลงไป
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อปปี้ ฮือๆ ใครก็ได้ช่วยพี่ป๊อปที”แครอลประคองพี่ชายแล้วร้องไห้ออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“โอ้ย หนวกหูวุ่นวาย ตามมาให้หมดนี่ล่ะ ข้าจะรักษาเอง”มดรำคาญเสียงร้องไห้แครอลก็ว่าก่อนจะ
เดินนำทุกคนที่ช่วยกันหามฟางและป๊อปปี้มาที่ห้องพักเพื่อให้เธอรักษาทั้งคู่
 
 
 
 
 
“ทำไมฟางโดนทำร้ายแล้วป๊อปปี้ต้องเจ็บแบบนี้ด้วยล่ะ”เฟย์เขย่าแขนเขื่อนถามที่ยืนเฝ้าหน้าประตู
ห้องระหว่างที่มดกำลังรักษาฟางโดยที่กรีนและดีดี้พาป๊อปปี้ไปพักอีกห้อง
 
 
 
 
 
 
“นั่นน่ะสิ ทำไมล่ะเพราะลำพังแค่ผูกจิตกันไม่น่าจะรุนแรงขนาดนี้”เขื่อนพึมพำ
 
 
 
 
 
“หรือว่าเค้าจะเป็นเนื้อคู่กัน”เฟย์พูดออกมาตามที่คิดและสงสัยทำให้เขื่อนหันขวับไปมอง
 
 
 
 
 
 
“ไม่หรอกมั้งไปหาอะไรกินกันเถอะ หิวแล้วใช่มั้ยเฟย์”เขื่อนพูดแล้วเดินโอบเฟย์ไปหาอะไรทาน
ด้านล่าง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง อย่าให้ความมืดครอบงำตัวเองนะลูก อย่าให้ความชั่วร้ายมาแปดเปื้อนลูกสาวที่น่ารักของ
แม่”
 
 
 
 
 
 
 
เสียงกระซิบเข้ามาข้างหูฟาง ทำให้ฟางค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆพบว่าเธออยู่ที่ห้อง
นอนปราสาทของป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“ฟื้นแล้วหรอ รู้มั้ยว่าเกลับไปตั้ง3วันเชียวนะ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้องแล้วพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ เอ่อ แล้วท่านล่ะเป็นยังไงบ้าง”ฟางถามต่อ แต่ชายหนุ่มไม่ตอบกลับเดินมานั่ง
ข้างร่างบาง
 
 
 
 
 
 
“ดีแล้วล่ะ มดนี่ก็เก่งเหมือนกันนะแผลตรงหลังเจ้าหายไปเลย”ป๊อปปี้พูดแล้วแง้มเปิดแผลที่หลัง
ของฟางที่หายสนิท
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ แล้วแครอลล่ะ”ฟางขยับตัวห่างป๊อปปี้แล้วถาม
 
 
 
 
 
 
 
“รายนั้นหมดตัวอยู่แต่ในห้อง สงสัยยังไม่ชิน เจ้าฟื้นก็ดีแล้ว เจ้าจะได้เข้าไปคุยกับแครอลหน่อยสิ
แครอลจะได้หายเหงาและคุ้นชินกับที่นี่”ป๊อปปี้พูดก่อนสายตาจะหันไปมองวิวด้านนอกหน้าต่าง
 
 
 
 
 
 
“แครอลอยู่กับท่านแล้ว ท่านน่าจะดีใจนะที่น้องสาวของท่านกลับมาแล้ว”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
“แต่ต้องกลายเป็นตัวประหลาดในสายตาน้องสาวตัวเอง มันเบนะ”ป๊อปปี้พูดเศร้าๆแล้วคิดถึงตอนที่
แครอลสลบไปแล้วฟื้นในวันต่อมา ชายหนุ่มเข้าไปดูแต่กลับถูกแครอลปาข้าวของใส่ด้วยความกลัว
 
 
 
 
 
 
 
 
หมับ
 
 
 
 
 
ฟางเอื้อมมือไปจับมือของป๊อปปี้เพื่อให้กำลังใจ
 
 
 
 
 
 
 
“พี่น้องกัน ยังไงก็ไม่มีวันเกลียดกันได้ลงคอหรอก เดี๋ยวข้าจะช่วยพูดกับแครอลให้นะ”ฟางยิ้ม
อย่างอ่อนโยนทำให้ป๊อปปี้ที่กำลังซึมมองร่างบางที่ยิ้มให้กับเขาเพื่อให้กำลังก็ยิ้มออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบใจนะที่อยู่ข้างข้าไม่ไปไหน”ป๊อปปี้ดึงฟางไปกอดแล้วพูด ทำไมเขารู้สึกอบอุ่นที่หัวใจเหลือ
เกินเมื่อมีฟางใกล้ๆ
 
 
 
 
 
 
 
“เพราะข้าเป็นทาสไง ต้องซื่อสัตย์กับเจ้านาย”ฟางพูดแล้วซึมคิดถึงเรื่องของเขาและเธอ
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ แล้วถ้าเกิดเจ้าท้องขึ้นมา ข้าอยากจะ”ป๊อปปี้นิ่งสักพักก่อนจะผละตัวฟางออกมาพูด
 
 
 
 
 
 
“จริงสิ ท่านไม่ต้องย้ำหรอกนะ ว่าถ้าข้าท้อง ข้ามีลูกให้ท่านเมื่อไหร่ข้าก็ต้องไป ข้ารู้ตัวดีว่าข้าคือ
ใคร มีหน้าที่เพียงแค่ไหน เอ่อ ข้าขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ”ฟางพูดและเดินไป
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าข้าจะบอกว่าข้าไม่อยากให้เจ้าไปจากข้าล่ะ”ป๊อปปี้มองร่างบางที่หายลับเข้าไปในห้องน้ำสักพัก
แล้วค่อยๆพูดออกมา นี่มันเกิดอะไรกับหัวใจของเขาล่ะตอนนี้
 
 
 
 
 
 
 
แล้วก็ไม่พูดตรงๆกับเค้าเนาะว่าไม่อยากให้ไป โถ พระเอกเรา 555555
 
 
จะเป็นยังไงต่อต้องติดตามนะๆ