ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ”ฟางวิ่งเตลิดมาจนถึงรั้งที่ปิดปราสาทแล้วทรุดลงร้องไห้ตรงนั้นเมื่อเห็นว่าออกไปจากใน

ปราสาทไม่ได้เพราะป๊อปปี้และมดร่ายม่านป้องกันไว้ไม่ใครเข้ามาช่วยเธอได้

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะเมื่อไหร่เจ้าจะมาช่วยข้า ทำไมถึงไม่มาช่วยข้าสักที”ฟางรู้ว่าถึงพูดไปโทโมะก็ไม่มาช่วยก็

อดจะเศร้าไม่ได้ นี่มันเรื่องอะไรกันทำไมจู่ๆทุกคนในปราสาทถึงหาว่าเธอทำลายหลุมศพโฟร์ได้นะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟึบ

 

 

 

 

เหมือนมีเสียงดังมาจากด้านหลังฟางหันไปมองแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นใครคนหนึ่งแต่งตัวเหมือนกัน

เธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใครน่ะ หยุดก่อน อย่าพึ่งไป”ว่าแล้วฟางก็รีบวิ่งตามเฟย์ไปในทางด้านข้างของปราสาททันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เมื่อวานพี่กับโทโมะไปทำอะไรกันที่หอดูดาวช่วงที่พวกเรานอนน่ะ”มิณทร์ถามแก้วเมื่อแก้วมา

ปลุกตัวเองในตอนเย็น

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย พวกเราไปหลบแดดในนั้น รอจนค่ำแล้วก็กลับมา”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“ข้าก็นึกว่าพี่แก้วจะแอบบไปจู๋จี๋กับโทโมะซะอีก”ปีเตอร์แซวพี่สาว

 

 

 

 

 

“จะบ้ารึ ข้าจะทำทำไมกันล่ะนั่นเพื่อนข้านะ”แก้วหน้าแดงแล้วว่าน้องๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนที่พี่แอบรักนี่ไม่เห็นจะแปลก”ปีเตอร์พูดเป็นังหวะเดียวกับโทโมะเดินมา

ได้ยิน

 

 

 

 

 

 

 

“พี่แก้ว พวกข้าเป็นน้องพี่นะ ถึงแม้ตอนนี้พวกข้าจะไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้วแต่พวกข้าก็ดูออกว่า

พี่รู้สึกยังไงกับโทโมะ ถ้าพี่ไม่รักไม่สนใจพี่จะห่วงใยเค้าแบบนี้รึ”มิณทร์พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ข้ารู้ว่ามันผิดเพราะโทโมะเองก็มีคนรักอยู่แล้วแต่ข้าไม่คิดจะไปแย่งใครเลยนะได้แค่เพื่อนเท่านี้

ให้ข้าได้ดูแลเท่านี้ข้าก็มีความสุขแล้วล่ะ”แก้วพูดแล้วซึมลงไปก่อนจะเดินเลี่ยงน้องๆออกไป

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ยังไม่นอนอีกรึ”โทโมะชะงักเมื่อเห็นแก้วที่เดินที่ระเบียงก็ถาม

 

 

 

 

 

 

“ยัง ว่าอีกสักพัก เอ่อ เรื่องของฟางตกลงเจ้าจะไปตามหาฟางรึยังเพราะตอนนี้ตำแหน่งผู้นำกลุ่ม

ทางตอนเหนือก็เป็นของเจ้าแล้ว ข้าว่าเจ้าตัดสินใจทำอะไรพวกผู้อาวุโสกับปู่ของเจ้าไม่ขัด

หรอก”แก้วพูดถึงฟางทำให้โทโมะชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องของฟางไว้เป็นหน้าที่ของขั้ดการเอง เจ้าไม่ต้องมาสนใจหรอก”โทโมะพูดแล้วเดินหนีแก้วไป

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย”แก้วเดินไปแตะไหล่โทโมะแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ได้เป็นอะไร แต่เรื่องของฟาง เจ้าสาวของข้า ต่อไปนี้ข้าขอจัดการเอง เจ้าเองจะได้มีเวลา

ไปหาคู่ที่ดีที่สุดของเจ้า ถ้าไม่ได้ข้าจะได้ช่วยหาให้ก็ได้นะ”โทโมะพูดแล้วเดินหนีแก้วไป

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นน่ะสิ ข้าควรจะมองคนอื่นได้แล้ว เพราะทั้งใจองเจ้ามีแค่ฟางเท่านั้น”แก้วเห็นท่าทีที่แปลกไป

ของโทโมะก็ซึมลงไป

 

 

 

 

 

 

 

“ท่านปู่แน่ใจนะว่าแก้วกับพี่โทโมะคือคู่แท้กันและกัน”กั้งถามเมื่อแอบดูแก้วและโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าอยู่มีกี่ร้อยปีแล้ว ข้าดูออกน่า เพราะเด็กสาวคนนั้นมีความพิเศษเฉพาะตัวแบบนี้อีกด้วย ไม่

แปลกที่พวกของเราจะให้ความยำเกรง”ปู่โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“คนกับผีดูดเลือดจะรักกันได้ยังไง”กั้งพูดแล้วส่ายหน้า

 

 

 

 

 

 

“รักกันได้สิ ถ้าเป็นคู่กัน ว่าแต่เจ้าเถอะถ้าพี่เจ้าแต่งงานไปแล้วเจ้าต้องรีบไปดูตัวด้วยนะ”ปู่พูด

 

 

 

 

 

“ไม่เอาอ่ะท่านปู่ ข้าอยากอยู่แบบนี้ดีกว่า สบายใจดี”กั้งพูดแล้วเดินหนีปู่ตัวเองไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“คู่กันแล้ว ปฎิเสธกันไปไม่ได้หรอกโทโมะ”ปู่มองดูโทโมะที่กับลังหนีแก้วอยู่ก็อมยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะว่าเราไปอยู่ใกล้แก้วมากสินะทำให้แก้วถึงคิดกับเราเกินเพื่อน งั้นดี ต่อจากนี้เราจะต้องอยู่

ห่างแก้วไว้ เพื่อให้แก้วจะได้มองคนอื่นได้นอกจากเรา”โทโมะพึมพำพูดกับตัวเองเกี่ยวกับเรื่อง

ของแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ไปไหนแล้วนะ”ฟางที่วิ่งตามเฟย์มาแถวเพิงเก็บฟืนเก่าๆแล้วมองหาเฟย์

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ”ฟางเห็นเฟย์กำลังจะปีนหนีเธอขึ้นไปบนกองฟืนโตแล้วกำลังจะตกก็รีบใช้คาถาป้องกันไม่ให้

เฟย์ตกลงมาเจ็บให้ค่อยๆตกลงมาในฟองสบู่ จากนั้นหญิงสาวก็รีบวิ่งไปดูอาการเฟย์ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์”ฟางอึ้งเมื่อเห็นเฟย์ก็จำได้เพราะเฟย์คือลูกของนักบุญที่อยู่ในโบสถ์ในหมู่บ้านนี่ แล้วมาทำ

อะไรที่นี่

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหนน่ะเฟย์ นี่ทำไมถึงแต่งตัวเหมือนข้าแบบนี้ อย่าบอกนะเจ้าคือพวกเดียวกับมด”ฟางรีบ

เข้าไปรั้งแขนแล้วถามเฟย์ก็ชะงักเมื่อรู้สึกได้ว่าตัวของเฟย์เย็นชืด เฟย์ตาขวางสะบัดมือฟางแล้ว

ผลักฟางล้มก่อนจะวิ่งหนีไป

 

 

 

 

 

 

“ปล่อย”เฟย์ร้องและสะบัดตัวอย่างแรงเมื่อฟางรีบลุกแล้วกระโดดตะครุบตัวเฟย์ไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมหัวใจถึงไม่เต้น แผลนี่มัน ใครทำอะไรเจ้าเฟย์ บอกข้ามานะ มดใช่มั้ย”ฟางรีบถามเฟย์ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ออกไป”เฟย์เมื่อถูกฟางรุกเร้าก็เริ่มหัวเสียก่อนจะผลักฟางกระเด็นติกกองฟืนที่เรียงกันสูงอย่าง

แรงไปตามแรงพละกำลังที่มีมากในแบบของพวกผีดิบ

 

 

 

 

 

 

 

 

ครืน

 

 

 

 

 

 

ฟางตกใจเมื่อเห็นกองฟืนเริ่มสั่นสะเทือน

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดด”ฟางร้องสุดเสียงเมื่อกองฟืนทั้งหมดหล่นลงมาทับเธอกับเฟย์โดยที่ทั้งคู่ตั้งตัวไม่ทัน

 

 

 

 

 

 

“เสียงอะไรน่ะ เห้ย”กรีนที่เดินสำรวจและตามหาตัวฟางก็ตกใจเมื่อเห็นกองฟืนหล่นลงมา

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์”เขื่อนที่วิ่งกลับมาจากการสำรวจตรวจความเรียบร้อยนอกบริเวณปราสาทก็ตกใจกับสิ่งที่เห็น

แล้วพยุงเฟย์ขึ้นมาค่อยๆ โชคดีที่เฟย์ไม่เป็นอะไรเพราะร่างกายที่เป็นอมตะไปแล้วนั่นเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไม นี่ไม่ใช่ฟาง นี่มันเรื่องอะไรกัน”กรีนตกใจเมื่อเห็นเฟย์แต่งตัวเหมือนฟางหมดแต่ไม่ใช่

 

 

 

 

 

 

 

“คือข้าลืมบอกพวกเจ้าไป นี่เฟย์เมียข้า ข้าจะพาเฟย์มาอยู่นี่นับจากนี้ไป”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

“ตาย”เฟย์ที่นิ่งอยู่สักพักก็ชี้นิ้วไปที่กองฟืนที่ร่างลงมา

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”กรีนสังหรณ์แปลกๆก็รื้อกองฟื้นแล้วตกใจเมื่อเห็นฟางนอนจมกองเลือดก็รีบอุ้มฟางขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย นังกระจอกนี่หนีความผิดแล้วถึงกับฆ่าตัวตายเลยหรอ ป๊อปดูสิ โง่ชะมัด”มดเดินควงมากับ

ป๊อปปี้แล้วต้องร้องเมื่อเหนกรีนที่อุ้มฟางที่สลบไปแล้วที่หัวมีเลือดออกก็รีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเรื่องอะไรกัน”ป๊อปปี้ถามแล้วพลันสายตาเห็นเขื่อนประคองเฟย์ที่แต่งตัวและลักษณะเหมือน

ฟางเดินออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังทีหลังนะป๊อปปี้ ตอนนี้พาฟางไปรักษาก่อนเถอะ”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง กรีนข้าจะอุ้มนางเอง”ป๊อปปี้พูดเสียงแข็งเมื่อกรีนอุ้มฟางแล้วเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ไงป๊อปปี้ นังนี่มันมีแต่เลือดเต็มตัวนะให้ลูกน้องอุ้มน่ะดีแล้วเดี๋ยวเลอะหรอก”มดรีบว่าทำให้กรี

นที่อุ้มฟางอยู่ซึมลงไปทันทีที่มดดูถูกและมองตัวเองเป็นแค่คนใช้เป็นแค่ลูกน้องเท่านั้น

 

 

 

 

 

“แต่แม่นี่เป็นทาสของข้าแต่เพียงผู้เดียว ข้าพานางมาข้าต้องดูแลนาง กรีนเอาฟางมานี่”ป๊อปปี้พูด

แล้วอุ้มฟางต่อจากกรีน

 

 

 

 

 

 

 

“อ้อ และอีกอย่างนะ ข้าคือเจ้านายของฟาง ดังนั้น ฟางเป็นทาสของข้าแต่เพียงผู้เดียวถ้าจะมีใคร

แกล้งแม่นี่ก็ขอเป็นข้าผู้เดียวเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์แกล้ง”ป๊อปปี้ที่มองมด เฟย์สลับกันแล้วเริ่มปะ

ติดปะต่อเรื่องราวได้ก็รีบว่าก่อนจะพูดสั่งทุกคนแล้วอุ้มฟางเดินดุ่มๆไปที่ปีกอีกด้านของปราสาทที่

เป็นหอคอยส่วนตัวของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ยอมนะที่เจ้าสนใจมันมากกว่าข้าน่ะ”มดว่าและตะโกนไล่หลังป๊อปปี้ไป

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอพาเมียข้าไปก่อนนะ วันนี้เจ้าคงพาเมียข้าไปก่อเรื่องมากล่ะสิ”เขื่อนพูดเพราะ

สังเกตและปะติดปะต่อเรื่องราวได้ก็รีบพาเฟย์ออกไป เช่นเดียวกับกรีนที่หนีมดไป มดฮึดฮัดไม่

พอใจก่อนจะกรี๊ดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้านี่มันดีจนเซ่อจริงๆ เด็กบ้า”ป๊อปปี้บ่นอุบเมื่ออุ้มฟางมาวางไว้บนเตียงนอนก่อนจะหาผ้ามาซับ

เลือดให้กับฟาง แล้วชะงักเมื่อเห็นแผลฟกช้ำตามตัว จึงถือวิสาสะเปิดเสื้อของฟางออกมาเห็นรอย

ช้ำม่วงแดงที่หัวไหล่ไปถึงหลังของฟาง ชายหนุ่มคิดถึงเมื่อกี้ที่ผลักฟางกระแทกผนังอย่างแรงก่อน

จะเอามือแตะไปที่รอบช้ำนั่นเพื่อใช้พลังของเขารักษาให้กับฟาง เมื่อหัวไหล่ฟางหายช้ำ ชายหนุ่ม

จึงจัดแจงเสื้อผ้าให้ฟางดีๆก่อนจะล้มตัวนอนหลับอยู่ข้างๆฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

อารมณ์ไหนกันน้อพระเอกเรา หุหุ

 

 

 

โทษทีน้า ช่วงนี้ใกล้ส่งงานอาจจะไม่ค่อยมีเวลามาส่งอ่ะ ว่างเมื่อไหร่รีบมาลงเลยน้า อย่าหายปไหนกันน้าๆๆ