ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ ข้ากลับมาแล้ว”เขื่อนที่เมื่อเสร็จเรื่องที่ปราสาทก็รีบกลับมาที่ถ้ำที่เฟย์อยู่แล้วตะโกนบอก

 

 

 

 

 

“เฟย์”ชายหนุ่มแปลกใจที่หญิงสาวไม่ออกมาหาเขา ก็เดินเจ้าไปในถ้ำแล้วพบแต่ความว่างเปล่า

ไม่มีใคร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ละ เลือด นี่มันอะไรกัน”เขื่อนมองไปที่รอยเลือดที่พื้นก็รีบวิ่งเข้าไปด้านในของถ้ำทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์”เขื่อนแทบทรุดเมื่อเห็นร่างไร้วิญญาณของเฟย์นอนอยู่ในสภาพถูดกัด ข่วนแผลเหวอะหวะ

ไปทั่วตัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เนื้อสาวแรกรุ่นนี่ช่างหอมหวานยิ่งนัก ไม่แปลกที่เจ้าจะเก็บไว้กินเอง”ลาเมียเลื้อยเข้ามาใกล้เขื่อน

แล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้า นังปิศาจ เจ้าเข้ามาในนี้ได้ยังไงกัน”เขื่อนแทบคลั่งแล้วถามลาเมีย เพราะเขาจำได้ไม่มีปิศาจ

เข้ามาในน้ำได้นิ

 

 

 

 

 

 

“หึๆ เจ้าคงจะลืมเฉลียวใจไปสินะว่าข้าน่ะเจ้ามานอนในนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วก่อนที่เจ้าจะร่ายม่าน

พลังให้ข้าออกไปไม่ได้ แต่ก็ดี ถือว่าข้าได้กินอิ่มเพราะมีอาหารสดๆมารอในถ้ำนี่อยู่แล้ว”ลาเมียพูด

อย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“อิ่มแล้วใช่มั้ย งั้นดี ข้าก็จะได้ปลิดชีพเจ้าไปไวๆซะทีนังปีศาจ”เขื่อนที่นิ่งก่อนที่อารมณ์โกรธตัว

เองจะพลุ่งพล่านแล้วตวัดกรงเล็บฟาดใส่ลาเมียแล้วฉีกส่วนหางและตัวออกจากกันอย่างไม่มีความ

ปรานี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด”ปิศาจลาเมียร้องอีกครั้งก่อนจะถูกเขื่อนตัดคออย่างเลือดเย็น

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ ข้าขอโทษที่ทิ้งเจ้าไว้เพียงลำพัง ข้าไม่ทันเฉลียวใจสำรวจถ้ำดีๆ ข้าขอโทษ ฮือๆ”เมื่อปิศาจ

ลาเมียตายแล้วเขื่อนรีบวิ่งไปกอดศพของเฟย์ที่นอนตาย เขาแทบหัวใจสลายเมื่อเห็นเฟย์เบิกตา

โพลงด้วยความกลัว ที่หางตายังมีคราบน้ำตาอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เฟย์ เจ้าต้องไม่ตายแบบนี้ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าตาย”เขื่อนปาดน้ำตาแห่งความเสียใจก่อนจะ

รีบอุ้มร่างไร้วิญญาณของเฟย์กลับไปที่ปราสาทของพวกป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้เดินเปิดประตูกลับเข้ามาอีกครั้งแล้วมองร่างบางที่ยังนอนร้องไห้อยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้าจะร้องไห้ไปเพื่ออะไรในเมื่อเจ้าก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว ดีซะอีก ไว้เจ้ามีลูกให้ข้าเมื่อ

ไหร่ ข้าก็จะเอาเจ้าไปคืนให้คนรักของเจ้า เจ้าก็จะได้มีประสลการณ์ไงล่ะ”ป๊อปปี้เยาะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใจร้าย ท่านมันเลวที่สุด”ฟางได้ยินยิ่งช้ำใจค่อยๆฝืนตัวเองลุกขึ้นมาแล้วพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

 

“เหอะ ทำทีเป็นร้องไห้เรียกความสงสารจากข้างั้นรึ ข้าบอกแล้วไงว่าข้าไม่มีวันสงสารเจ้า”ป๊อปปี้

ว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าก็ไม่หวังให้ปิศาจอำมหิตอย่างท่านมาเห็นใจ”ฟางฝืนลุกขึ้นมาแล้วหันหน้าหนีแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

“ข้าปิศาจ คนรักเจ้าก็ปิศาจ อย่าทำสะดีดสะดิ้งไปหน่อยเลย”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

 

“แต่โทโมะนั้นดีกว่าท่านหลายขุม ท่านมันปิศาจ ท่านมันซาตานร้าย”ฟางว่าใส่ป๊อปปี้เสียงดัง

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าข้าจะร้ายก็ร้ายกับเจ้าแค่คนเดียวเท่านั้น หึ ในเมื่อปากดีแบบนี้เจ้าคงแข็งแรงและเตรียมพร้อม

แล้วสินะ นังทาสรองรับอารมณ์ของข้า”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางสะดุ้งด้วยความกลัวแต่ยังทำเป็นเข้ม

แข็งไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไม สั่นทำไม กลัวงั้นรึ”ป๊อปปี้เข้าใกล้ฟางที่เริ่มตัวสั่นก็เยาะเย้ย

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ข้าไม่มีวันกลัวซาตานใจอำมหิตอย่างท่าน”ฟางฝืนทำทีเป็นเข้มแข็งแล้วปาดน้ำตาก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

 

“ก็ดี งั้นข้าก็จะทำให้เจ้าเห็นว่าข้าน่ะน่ากลัวแค่ไหน”ป๊อปปี้ขัดใจเมื่อเห็นท่าทีที่ไม่กลัวตัวเองของ

ฟาง ทั้งๆที่เขาข่มขืนเธอไปแล้ว ก็จับฟางขึ้นมาบนโต๊ะแล้วถอดเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นของฟางออกจน

หมด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ”ฟางร้องเมื่อถูกสัมผัสของป๊อปปี้ที่ก้มลงไปซุกไซร้ตามซอกคอ ทับร่องรอยคิสมาร์กที่ชาย

หนุ่มทำไว้ ซ้ำมันลงไปทำให้ฟางกระตุกเกร็งแล้วขนลุกซู่ ความรู้สึกแปลกประหลาดแล่นเข้ามาใน

ตัวของฟางทำให้ฟางเริ่มหยุดที่จะขัดขืน ก่อนที่ชายหนุ่มจะจูบซ้ำรอยต่างๆนั้นแล้วไล้ลงไปถึงยอด

อกสวยทั้ง2ของฟาง ชายหนุ่มใช้มือหนาข้างหนึ่งบีบเคล้นอกสวยที่ว่างจากการครอบครองของริม

ฝีปากชายหนุ่ม และทำมันสลับกันไปมาจนฟางบิดเกร็ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อือ”เสียงฟางเริ่มครางออกมาเบาๆทำให้ป๊อปปี้ยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นฟางหมดเรี่ยวแรงจะขัดขืน

ชายหนุ่มายหนุ่มเริ่มใช้ลิ้นไล้ลงมาจากอกสวยเลื่อนลงเลียไปทั่วตัวของร่างบางมาถึงขาอ่อนจน

กระทั่งถึงร่องกลีบกุหลาบตรงกลางตัวของฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ”ฟางร้องครางออกมาอย่างสะดุ้งเมื่อถูกชายหนุ่มตวัดลิ้มเข้าไปฉกชิมในโพรงกลีบกุหลาบ

 

 

 

 

 

 

“พะ พอเถอะ ข้ามะ ไม่ไหว”ฟางเริ่มบิดไปมาด้วยความเสียวและพูดขาดห้วง

 

 

 

 

 

 

“อ๊า”ฟางหลับตาพริ้มด้วยความเสียวก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักออกมา ชายหนุ่มรีบดูดกลืนก่อนจะ

ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมดแล้วเดินย่างเข้ามาใกล้ฟางอีกครั้ง ฟางตาโตเมื่อเห็นร่างเปลือย

เปล่าของป๊อปปี้ชัดๆก็หน้าแดงแล้วรีบเบือนหน้าหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะหนีไปทำไม ทำอย่างไม่เคยเห็นข้า”ป๊อปปี้เยาะก่อนจะจับฟางตรึงไว้แนบพื้นโต๊ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ”ฟางร้องออกมาเมื่อถูกแกนกลางของชายหนุ่มสอดเข้ามา หญิงสาวกระตุกด้วยความเจ็บแม้

มันจะไม่ใช่ครั้งแรกของเธออีกแล้วแต่ด้วยความที่ไม่เคยชินทำให้เธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอาแล้ว เอาออกไป”ฟางร้องเมื่อชายหนุ่มขยับสะโพกเข้ามาด้วยความเร็ว

 

 

 

 

 

 

“ยังจะพูดแบบนี้อีกนะ เจ้าก็แค่ทาสรองรับอารมณ์ของข้า นอนอยู่เฉยๆไปซะ”ป๊อปปี้ตะคอกและ

ขยับสะโพกเข้าออกอย่างแรงจนฟางเริ่มสั่นไหวไปตามแรงสั่นของป๊อปปี้อย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ”ชายหนุ่มขยับแกนกลางเข้าไปในตัวของฟางจนสุดลำทำให้ฟางกระตุกเกร็งเสียวไปจนถึง

ปลายเท้า เผลอเอามือโอบกอดป๊อปปี้แน่นจนชายหนุ่มชะงักเมื่อถูกฟางกอด

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ เจ้าคงจะอยากมากสินะ ได้ ข้าจะสนองเจ้าเอง”ป๊อปปี้ยังคงปากร้ายกับฟางเริ่มขยับสะโพกเข้า

ออกเร็วและแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ”ฟางร้องออกมาทั้งตกใจและเสียวใจเวลาเดียวกันก็กอดรัดรอบคอชายหนุ่มเพื่อเหนี่ยว

รั้งไว้ เช่นเดียวกับป๊อปปี้ที่พึงพอใจมากที่หญิงสาวเลิกต่อต้านและตอบสนองกายหนุ่มก็เผลอจูบ

ฟางอย่างร้อนแรง

 

 

 

 

 

 

 

“จะ จะทำอะไรน่ะ”ฟางร้องเมื่อถูกป๊อปปี้ช้อนตัวอุ้มมาทั้งๆที่ยังไม่แยกออกจากกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ไหนๆเจ้าเองก็ชอบ ข้าก็จะสอนให้ไงเผื่อเจ้าจะได้ไปใช้กับไอ้คนรักของเจ้าได้”ป๊อปปี้พูดจบก็

ให้ขาสองข้างของฟางเกี่ยวรัดเอวของชายหนุ่มไว้ก่อนจะขยับแกนกลางเข้าออกกายสาวเหมือน

กับหญิงสาวเด้งอยู่บนตัวชายหนุ่มไม่หยุด

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ อ๊ะ มะ ไม่ไหวแล้ว”ฟางร้องครางออกมาแล้วกอดป๊อปปี้แน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้มม”ป๊อปปี้บดจูบร่างบางอีกครั้งก่อนจะดันฟางลงไปนอนกับโต๊ะแล้วขยับสะโพกให้เร็วและแรง

ยิ่งขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊า”ทั้งคู่ร้องครางออกมาเมื่อถึงฝั่งฝัน ฟางหอบหายใจอย่างหมดแรงกับสิ่งที่ชายหนุ่มปรนเปรอ

ให้

 

 

 

 

 

 

 

“เท่านี้ถึงกับหมดแรงเลยรึ หึๆ”ป๊อปปี้ยิ้มอย่างสะใจเมื่อมองร่างเปลือยเปล่าของฟางตรงหน้าหมด

แรง

 

 

 

 

 

 

 

“ใจร้ายที่สุด”ฟางได้ยินเสียงป๊อปปี้เยาะใส่ตัวเองก็พูดออกมาด้วยความเสียใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เก็บความเสียใจไปซะ เพราะเจ้าต้องเจอมันอีกเยอะ”ป๊อปปี้ว่าพลางสวมเสื้อผ้าตัวเองอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

“ทำไมกัน ฮึก ถ้าอยากมีลูกนักก็ทำไมไม่ให้มดมีลูกกับท่านไปเลยล่ะ”ฟางพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

 

 

“ลูกของข้ารึลูกของใครก็ไม่รู้ เจ้าจะบ่นทำไม เจ้าคือทาสของข้า ข้าสั่งอะไรเจ้าก็ต้องทำตาม

อย่างข้าอยากให้เจ้าไปตาย เจ้าก็ต้องไปตาย ห้ามขัดขืนคำสั่งข้า”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วทำไมไม่ให้ข้าตายๆไปจากท่านสักทีล่ะ แค้นข้านักไม่ใช่รึ”ฟางฝืนตัวเองลุกขึ้นมาแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเจ้าตายไว มันก็ไม่สนุกสิ สู้ปล่อยให้คนที่เราเกลียดที่สุด อยู่ใกล้มือเรา แล้วเราทรมานไป

เรื่อยๆ ให้เหมือนตายทั้งเป็นแบบนี้สิ สะใจกว่าเห็นๆ”ป๊อปปี้พูดและหัวเราะเยาะออกมาอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ โทโมะ เจ้าอยู่ที่ไหน”ฟางกอดตัวเองแน่นแล้วร้องไห้หาโทโมะทันที

 

 

 

 

 

 

 

“จะร้องก็ร้องไหซะ ร้องให้มันดังๆไปเลย หวังว่ามันคงจะได้ยินเจ้าสาวของมันนะ 55555”ป๊อปปี้

เดินตรงเข้ามาบีบปากฟางอย่างแรงแล้วว่าก่อนจะหัวเราะเยาะอย่างสะใจแล้วเดินจากฟางไปอีก

ครั้งโดยที่ฟางร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในห้องนั้นอย่างเดียวดาย

 

 

 

 

 

โหด ป่าเถื่อน ไร้ความปรานี

 

 

นี่ล่ะสิ่งที่ฟางต้องเจอ แต่ป๊อปเองก็เข้าใจเลือกแม่ของลูกนะเนี่ย55555

 

 

ป๊อปสำนึกผิดแน่นอน แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ เรื่องนนี้อาจจะยาวหน่อยนะ5555

 

มีเรื่องสนุกๆให้ลุ้นต่อจากนี้อีกเยอะ อย่าพึ่งเบื่อกันน้าาาา