ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ข้าจะไปหาฟาง ปล่อยข้า”โทโมะร้องเมื่อถูกกั้งที่ตอนนี้แข็งแรงกว่าลากกลับมาฝั่งปราสาทตัว

เอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปีเตอร์ มิณทร์ มาพาพี่โทโมะไปที่ห้องเร็ว”กั้งสั่งปีเตอร์และมิณทร์มาประคองโทโมะ

 

 

 

 

 

 

ผลัก

 

 

 

 

แม้โทโมะจะเจ็บตัวอยู่แต่ก็ดื้อไม่ยอมไปสะบัด2หนุ่มที่มาประคองชนกำแพงทันที

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น ข้าจะไปหาฟาง”โทโมะยังคงดื้อไม่ยอมไป

 

 

 

 

เพี้ยะ เพี้ยะ

 

 

 

 

 

 

แก้วตรงดิ่งเข้ามาตบหน้าโทโมะหัน2ที

 

 

 

 

 

“จะร้องให้ได้อะไรขึ้นมา นั่นมันถิ่นพวกนั้นนะ ขืนนายดันทุรังสู้ก็จะมีแต่ตายกับตายอยู่ดี คิดบ้างรึ

เปล่า”แก้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ไอ้เลวนั่นฆ่าน้องข้า และอีกอย่างฟางยังไม่มา ข้าจะไปหาฟาง”โทโมะเถียงแก้ว

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

แก้วตบหน้าโทโมะหันอีกที ก่อนจะวิ่งไปเอาแจกันดอกไม้ที่มีน้ำด้านในเทใส่โทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เลิกบ้า ตั้งสติสิ เจ้าเสียธามไทไปคนนึงแล้วเจ้ายังไม่ได้สติอีกรึ อยากตายอีกคนรึไง คิดซะบ้างว่า

เจ้าคือผู้นำของที่นี่ถ้าเจ้าเป็นอะไรขึ้นมาล่ะจะว่ายังไง”แก้วที่ยังเสียใจกับเรื่องธามไทก็ระเบิด

อารมณ์ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ว่า ฟาง”โทโมะเงียบสักพักและพยายามจะเถียงแก้วอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอเถอะ พี่โทโมะ ข้าเห็นด้วยกับที่แก้วพูดมาตอนนี้พวกเราเองก็สูญเสียมากพอแล้วทั้งธามไท

และโฟร์ เรากลับไปวางแผนกันให้ดีกว่านี้เถอะนะ แล้วค่อยกลับไปช่วยฟางอีกครั้ง”กั้งพูดแล้ว

ประคองโทโมะกลับไปที่ห้อง

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ”แก้วร้องไห้ออกมาโดยมีปีเตอร์และมิณทร์กอดปลอบพี่สาวอยู่ตรงนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เด็กสาวมนุษย์ผู้นี้ไม่ธรรมดาจริงๆ เอาโทโมะอยู่แบบนี้ น่าสนใจแฮะ”ปู่โทโมะมองดูเหตุการณ์

ทั้งหมดแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตึง

 

 

 

 

 

เสียงดังสนั่นหวั่นไหวทำให้ฟางลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

จู่ๆแรงสั่นสะเทือนเมื่อกี้นี้สั่นจนทำให้ประตูลูกกรงเปิดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เกิดอะไรขึ้นนะ แพน วิน อยู่ไหนกัน”ฟางเดินออกมาจากห้องขังแล้วตะโกนถามแพนและวินที่

บอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนเธอในห้องขังนี้แทนโทรลที่ออกไปสำรวจรอบนอกอาณาเขต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อืม อ๊ะ แรงอีกแพน แรงอีก”เสียงครางร้องออกมาจากประตูมืดๆด้านในสุดในคุกใต้ดินทำให้ฟาง

เดินไปใกล้ๆแล้วแอบแง้มประตูแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นบทรักที่ร้อนแรงของแพนและมด

 

 

 

 

 

 

“อ๊า เจ้านี่มันสุดยอดจริงๆมด สมแล้วที่กรีนน่ะหลงเจ้าหัวปักหัวปำ”แพนพูดแล้วชมมดเมื่อเสร็จกิจ

กามร่วมกันแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ อย่าพูดถึงไอ้เซ่อนั่นอีกเลย ตอนนี้มีเจ้ากับข้า เห้อ ไม่รู้ว่าเสียงดังตึงตังขนาดนี้ ป๊อปปี้จะสร้าง

ตาข่ายป้องกันปราสาทจากไอ้พวกทางเหนือเสร็จรึยังนะ”มดพูดทำให้ฟางชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

“คงจะเสร็จแล้วล่ะมั้ง นายท่านน่ะเก่งจะตาย แต่สภาพจิตใจตอนนี้ไม่รู้จะเป็นยังไง”แพนพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เสียใจก็เสียแค่แปปเดียวล่ะน่า เพราะหมดเสี้ยนหนามหัวใจไปแล้ว ต่อไปก็จะมีแต่ข้าดูแลป๊อปปี้

เอง”มดยิ้มเยาะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นข้าก็ขอสอนบทรักเจ้าต่อแล้วกัน เจ้าะได้เอาไว้ใช้ปรนเปรอนายท่านอีก”แพนพูดแล้วหัวเราะ

คิกคักกับมดก่อนจะเริ่มบทรักบทต่อไป โดยที่ฟางรีบเดินหนีออกมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

ฟางมัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดินทำให้ไปชนกับกรีนและวินเข้า

 

 

 

 

 

 

“มาทำอะไรตรงนนี้น่ฟาง”วินถามเมื่อเห็นฟางอยู่นอกคุก

 

 

 

 

 

 

 

“เสียงอะไรสั่นๆไม่รู้ ทำให้ประตูเปิดออกข้าเลยเดินออกมา”ฟางพูดตามตรง

 

 

 

 

 

 

 

“สงสัยการสร้างตาข่ายพลังป้องกันจะรุนแรงน่ะสิ เลยทำให้ลูกกรงพัง เอาอย่างงี้ เจ้ากลับขึ้นไป

ชั้นบนกับกรีนเถอะ เดี๋ยวข้าจะซ่อมและอธิบายให้นายท่านเอง”วินพูดแล้วเดินกลับเข้าไปในคุก

ใต้ดิน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าขอโทษนะที่ทำร้ายคนรักของเจ้าเมื่อคืนก่อน”กรีนพูดเมื่อเดินมาด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

“ช่างมันเถอะ เอ่อ แล้วเจ้านายของเจ้าล่ะ”ฟางพูดแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

 

“สร้างตาข่ายพลังป้องกันเสร็จก็ขลุกตัวอยู่แต่บนยอดปราสาทน่ะ ข้าพึ่งเห็นนายท่านเป็นแบบนี้ นี่

คงจะรักโฟร์มากสินะ เลยทั้งจัดสุสานให้สมเกียรติและเศร้าแบบนี้”กรีนพูด

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นข้าขอไปดูป๊อปปี้หน่อยนะ”ฟางพูดแล้วเดินไปทางปีกตอนเหนือของปราสาทที่ป๊อปปี้อยู่

 

 

 

 

 

 

 

“เออ จริงสิ ข้าลงไปดูพวกขนปุยก่อนนะ ลืมไปเลยว่าต้องเอาอาหารไปให้มัน”กรีนพูดแล้วเดิน

ออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

เพล้ง

 

 

 

 

 

 

 

ฟางยืนซึมอยู่ที่หน้าประตูแล้วตกใจเมื่อได้ยินเสียงด้านในดังก็รีบเปิดประตูเข้าไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ท่าน”ฟางอึ้งเมื่อเห็นขวดเหล้าเรียงรายมากมายแล้วมองเห็นป๊อปีป้ที่กำลังร้องไห้อยู่

 

 

 

 

 

 

“ใครใช้ให้เจ้ามา ข้าให้เจ้าอยู่ในคุกใต้ดินไม่ใช่รึ”ป๊อปป้ตะคอกว่าใส่ฟาง

 

 

 

 

 

 

“คุกมันพัง ข้าเลยออกมาได้ แล้วข้าเลยจะมาดูอาการของท่าน”ฟางพูดตามตรง

 

 

 

 

 

 

 

“จะตามมาดูข้าทำไม ทีตอนดูแลโฟร์ เจ้ายังปล่อยให้ตายโดยที่ไม่ใช้คาถาเยียวยา”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นเพราะแผลลึกมากและโฟร์รู้ตัวว่าคงไม่รอดเลยไม่ยอมให้ข้ารักษาต่างหากล่ะ”ฟางว่า

 

 

 

 

 

 

 

“แต่เจ้าทำได้ทำไมไม่ทำ สะใจแล้วใช่มั้ยที่เห็นโฟร์ตายไปน่ะ”ป๊อปปี้พุ่งตรงมาตะคอกใส่ฟางแล้ว

บีบแขนจนเจ็บ

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยข้า ข้าเจ็บนะ ข้าไม่เคยคิดะสะใจเลย โฟร์เป็นเพื่อนข้าทั้งคนนะ ข้าจะสะใจไปทำไม

ล่ะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ใครจะไปรู้ นัดแนะส่งนกจดหมายให้คนรักของเจ้ามาถล่มปราสาทข้า เป็นต้นเหตุที่ทำให้โฟร์และ

ลูกของข้าต้องตาย สะใจเจ้าแล้วใช่มั้ย นังแม่มด”ป๊อปปี้กระชากฟางมาแนบลำตัวแล้วว่าอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

ฟางเหยียบเท้าป๊อปปี้แล้วตบหน้าชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ได้เรียกโทโมะมา ถึงข้าเรียกมา มันก็สมควรแล้ว เพราะสุดท้าย ทั้งโฟร์ทั้งข้าก็ต้องไปอยู่

กับคนที่พวกเรารักอยู่ดี นั่นไม่ใช่เจ้า”ฟางพูดไปตามตรง เพราะถ้าป๊อปปี้ไม่ทำร้ายโฟร์ปล่อยโฟร์

ไปแบบนี้เรื่องก็ไม่เกิด

 

 

 

 

 

 

 

 

“หุบปาก หึๆ ธาตุแท้เจ้าออกมาแล้วสินะ นังแม่มดไม่ต้องทำเป็นพูดดีว่าทำเพื่อโฟร์ได้กลับไปอยู่

กับธามไท เพราะโฟร์ท้องกับข้ายังไงต้องอยู่กับข้าเจ้าน่ทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง”ป๊อปปี้

ตะคอก

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ได้ทำเพื่อตัวเองนะ”ฟางตวาดกลับ แล้วร้องไห้ ซึ่งลึกลงไปในใจแล้วเธอเองก็คิดแบบนั้น

อย่างที่ป๊อปปี้ว่าจริงๆ แต่เพียงเธอคิดว่า โทโมะคู่กับเธอ โฟร์คู่กับธามไท เท่านั้น ไม่คิดว่าจะเกิด

เรื่องแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“โกหก เจ้ามันมารยาร้อยเล่ห์ นังแม่มดอยาดจะกลับไปหาผัวจนตัวสั่น ทำให้เพื่อนรักกับลูกในท้อง

ต้องตาย”ป๊อปปี้ที่เริ่มเมาแล้วแผดเสียงด่าว่าฟางสารพัด

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

ฟางไม่อาจทนฟังอีกต่อไปตบหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครนังทาส เจ้าตบหน้าข้าอีกครั้งแล้วนะ เจ้าทำให้เมียและลูกข้าต้องตายจาก

ไปยังไม่พอ เจ้ายังมีหน้ามาทำร้ายข้างั้นรึ นังแม่มด”ป๊อปปี้โกรธจัดกระชากฟางมาเขย่าอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ด้ตั้งใจ ที่โฟร์ต้องเป็นแบบนี้”ฟางร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว เพราะเธอเริ่มคิดจริงๆว่าถ้า

เธอไม่ส่งจดหมายนกไปหาธามไทแต่ต้น พวกของโทโมะคงไม่ตามมาและธามไทและโฟร์คงไม่

จบชีวิตแบบนี้ รวมถึงเด็กในท้องโฟร์ด้วย

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ตั้งใจ เจ้าพูดมาได้ยังไง ข้ารักโฟร์ยิ่งกว่าสิ่งใดในโลกนี้ ข้ากลับต้องมาสูญเสียนางไป ไหน

จะลูกในท้องที่ข้าทั้งทะนุถนอม เจ้ากลับทำลายพวกเค้าไป เจ้ามันแม่มดใจบาป”ป๊อปปี้ตวาดแล้ว

ผลักฟางอย่างแรงจนหัวกระแทกกำแพง

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจฆ่าลูกของเจ้า”ฟางร้องไห้ออกมาแล้วจับที่หัวตัวเองพบว่าหัวเธอ

แตก

 

 

 

 

 

 

 

“โฟร์ดีกับเจ้ามาเจ้ากลับทำแบบนี้ หึๆ ในเมื่อข้าเสียเมียสุดที่รักและลูกยอดดวงใจของข้าไป เจ้า

ต้องรับผิดชอบด้วยการมีลูกให้ข้านังทาส”ป๊อปปี้ที่เสียใจจนเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ จิตใจเริ่ม

เตลิดเปิดเปิงโพล่งคำพูดออกมาก่อนจะกระชากตัวฟางเข้ามาแล้วกดลงไปกับพื้นหินเย็นเฉียบของ

ปราสาท

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ อย่าทำแบบนี้ อย่าทำข้า”ฟางร้องตกใจพยายามดิ้นแต่ไม่เป็นผล

 

 

 

 

 

 

 

 

แควก

 

 

 

 

 

เสียงป๊อปปี้กระชากฉีกชุดกระโปรงสวยของฟางขาดเป็นวิ่นๆอย่างไม่ไยดีว่าฟางจะถูกผ้าที่ฉีกไป

บาดเจ็บแค่ไหน ชายหนุ่มไม่รอช้ากระชากซับในของฟางออกมาเผยให้เห็นอกสวยชูชันพ้นชุดออก

มา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ อย่า”ฟางร้องและทุบตีป๊อปปี้เมื่อชายหนุ่มก้มลงครอบคลุมยอดอก2ข้างด้วยปากตัวเอง มือ

หนาเริ่มอยู่ไม่สุขกลับลูบไล้และพยายามแกะเสื้อผ้าที่เหลืออยู่ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ”ฟางร้องเมื่อมือหนาของป๊อปปี้ล้วงเข้าไปในซับในชั้นล่างแล้วเอานิ้วสอดเข้าไปในโพรงสาว

ของเอ หญิงสาวหน้าแดงด้วยความอาย เสียวซ่านทั้งบนและล่างจะเรี่ยวแรงที่ขัดขืนเริ่มหายไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขะ ขอร้อง อย่าทำแบบนี้”ฟางน้ำตาไหลด้วยความกลัวเมื่อชายหนุ่มถอนตัวออกมาแล้วกำลังถอด

เสื้อผ้าตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้าต้องมีลูกให้ข้า นังทาส ข้าจะไม่มีวันเห็นใจเจ้า”ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะผลักฟาง

ล้มลงไปอีกครั้งแล้วสอดใส่แกนกลางของตัวเองเข้าไปจนสุด หญิงสาวเบิกตาโพลงด้วยความเจ็บ

ปวด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ฮือๆ ข้าเจ็บ อย่าทำแบบนี้ ข้าขอโทษ อื้อ”ฟางร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสารขอร้องป๊อปปี้แต่

ไม่เป็นผล ชายหนุ่มรำคาญที่ต้องฟังเสียงร่างบางร้องไห้ก็บดจูบลงไปก่อนที่จะเริ่มขยับสะโพกตัว

เองเมื่อรับรู้ว่าภายในกายสาวนั้นขยายตัว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าเจ็บ ฮือๆ พอแล้ว”ฟางร้องไห้ออกมาเสียงสั่นตามจังหวะที่ป๊อปปี้ขยับตัวเข้าออก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ข้าเจ็บเท่าไหร่เจ้าต้องเจ็บกว่าข้า นังแม่มด”ป๊อปปี้ยิ้มเยาะก่อนจะขยับสะโพกอย่างแรงโดย

ไม่สนใจเลยว่าร่างบางจะเจ็บแค่ไหน ชายหนุ่มกดสะโพกลงไปในลำตัวของฟางและขยำอกสวย

อย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ ใจร้าย พอแล้ว”ฟางร้องเมื่อถูกป๊อปปี้จูบทำคิสมาร์กไว้ทั่วลำคอและอกสวย

 

 

 

 

 

 

 

“จะเสียใจทำไม เจ้าทำตัวเองเองนะ”ป๊อปปี้ไม่สนใจกระชากตัวฟางขึ้นไปนอนคว่ำกับโต๊ะแล้วจับ

มือฟางไพล่หลังตัวเองแล้วล๊อคด้วยมือหนาของตัวเองก่อนจะสอดใส่แกนกลางเข้าไปในตัวฟางอีก

ครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ”ป๊อปปี้กระแทกสะโพกไปอย่างแรงจนโต๊ะที่ฟางนอนคว่ำอยู่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดน่ากลัว

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ”ฟางได้แต่ร้องไห้ช้ำใจเมื่อถูกปิศาจหนุ่มข่มขืนเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊า”ป๊อปปี้ขยับสะโพกเข้าไปอย่างแรงจนใกล้ถึงฝั่งฝันแล้วก็ฉีดธารสีขาวเข้าไปในลำ

ตัวฟางจนฟางกระตุกเกร็งก่อนที่น้ำสีขาวขุ่นจะไหลลงมาตามหว่างขาผสมกับเลือดของเยื่อบริสุทธิ์

ที่ไหลมาของฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ”ป๊อปปี้ปล่อยฟางเป็นอิสระแล้วลุกไปใส่เสื้อผ้า ร่างบางทรุดนอนคุดคู้กับพื้นทันที

 

 

 

 

 

 

 

“หน้าที่ใหม่ของเจ้าต่อไปนี้คือเป็นที่รองรับอารมณ์ของข้าและมีลูกให้ข้า จำเอาไว้ นัง

แม่มด”ป๊อปปี้สวมเสื้อผ้าเสร็จก็ว่าใส่ฟางก่อนจะเดินออกไปนอกห้องโดยล๊อกประตูจากด้านนอก

โดยที่ฟางกอดตัวเองร้องไห้ในนั้นอย่างน่าสงสาร

 

 

 

 

 

 

 

ขังในคุกดีๆไม่ชอบ โดนขังบนหอคอยเลย

 

 

เป็นไง สุดท้ายซาตานร้ายก็กลับมาแล้ว เรื่องนี้แอบยาวมากๆนิดนึงนะที่วางพล้อตไว้

 

 

ไม่รู้จะเบื่อกันรึเปล่าอ่าาา