ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ มิณทร์ ปีเตอร์”แก้วลืมตาตื่นมาแล้วร้องเรียกน้องชายทั้ง2แล้วสังเกตไปรอบๆพบว่าเธอนอน

อยู่บนเตียงสี่เสาขนาดใหญ่ รอบๆห้องถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สไตล์โกธิคโทนสีเข้มอย่างดี

ต้องไม่ใช่บ้านคนธรรมดาแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ที่นี่ที่ไหนนะ”แก้วพูดก่อนจะเดินลงจากเดินเพื่อสำรวจไปรอบๆบริเวณ

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

 

 

แก้วเปิดประตูห้องนอนออกไปพบว่ามันคือปราสาทที่ทึบ แสงเข้ามาถึงยากแล้วเธอจะรู้มั้ยว่านี่กี่

โมงแล้ว

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวดูแลเอาเลือดไปให้เด็กใหม่ด้วยล่ะ อย่าให้ดื่มเลือดมนุษย์เด็ดขาด เดี๋ยวพวกเด็กใหม่จะ

อาละวาดเอา”เสียงของธามไทสั่งกำชับคนรับใช้ ทำให้แก้วชะงักรีบแอบดูที่มุมหนึ่งแล้วเห็นธาม

ไทออกมาจากห้องๆหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

 

“ธาม ท่านปู่เรียกให้ไปดูความพร้อมพิธีสืบทอดด้านล่างน่ะ”กั้งเดินมาเรียกให้ธามออกห่างจากห้อง

นั้น

 

 

 

 

 

 

 

“หรือว่า ในนั้นจะมีปีเตอร์กับมิณทร์”แก้วพูดแล้วรีบย่องไปถึงหน้าห้องแล้วค่อยๆดันประตูเข้าไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“มิณทร์ ข้าอยากดื่มเลือดอีกน่ะ ไปขอเค้าเพิ่มได้มั้ย”เสียงคุ้นหูทำให้แก้วชะงัก ก่อนจะแอบหลบ

หลังตู้ใบใหญ่ในห้องๆนี้แล้วต้องตกใจเมื่อเห็นปีเตอร์และมิณทร์ขึ้นคร่อมแล้วดูดเลือดกวางคนละ

ตัวอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าก็อยากนะ แต่ข้าได้ยินคนใช้บอกว่าให้กวางคนละตัวไปก่อนแล้วพรุ่งนี้จะพาไปออกล่าสัตว์

ตอนนี้ให้ดื่มเลือดพอดีให้เลิกกระหายในช่วงเปลี่ยนตัวเองใหม่ๆไปก่อน”มิณทร์พูดแก้วอึ้งมองไปที่

น้องทั้ง2ที่ตาเป็นสีแดง น้องของเธอได้กลายเป็นผีดูดเลือดไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ข้าอยากกินเลือดอีกนี่ ข้าได้ยินมานะว่าเลือดมนุษย์น่ะหอมหวานมากเลย”ปีเตอร์พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก”แก้วได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ก็เอามือปิดปากแล้วร้องไห้ออกมา ที่ทั้งคู่เป็นแบบนี้เพราะเธอ

แท้ๆ

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดด”แก้วร้องเมื่อมิณทร์และปีเตอร์ได้ยินเสียงเธอแล้วพุ่งเข้ามาดักเธอไว้

 

 

 

 

 

 

“พี่แก้ว”มิณทร์และปีเตอร์พูดพร้อมกันเมื่อเห็นพี่สาวอย่างแก้วร้องไห้อยู่

 

 

 

 

 

 

“เพราะพี่เองทำให้พวกเจ้าต้องเป็นผีดูดเลือดแบบนี้ฮือๆ”แก้วมองน้องชายทั้ง2ชัดๆแล้วทรุดลง

ร้องไห้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่แก้ว อยู่ห่างพวกเราเถอะ”มิณทร์และปีเตอร์ยังอยู่ในสภาวะเปลี่ยนร่างใหม่เห็นเส้นเลือดของ

แก้วเด่นชัดมากร่างกายก็กลืนน้ำลายเอื้อกก่อนจะเบือนหน้าหนีแล้วมิณทร์ที่ได้สติก็ไล่

 

 

 

“ทำไมล่ะ ถึงพวกเจ้าจะไม่มนุษย์อีกต่อไป แต่พวกเจ้าก็คือน้องของพี่นะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“อย่าใกล้พวกเราเลย พวกเรายังไม่แข็งแรงพอ”ปีเตอร์วิ่งหนีไปทำให้มิณทร์ตกใจก่อนจะพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“แข็งแรงอะไรกัน ปีเตอร์เป็นอะไร ให้พี่ดูอาการเหน่อย”แก้วรีบวิ่งไปหาปีเตอร์

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาใกล้ข้าเพราะข้าจะทนไม่ไหว อยากดื่มเลือดพี่ ข้าไม่ไหวแล้ว ขอนะ”ปีเตอร์ที่ทนต่อไปไม่

ไหว ผลักมิณทร์ล้มแล้วขึ้นคร่อมตัวแก้วก่อนจะอ้าปากเห็นเขี้ยวแหลมคมหมายจะกัดแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กะแล้วว่าเมื่อเจ้าฟื้นเจ้าต้องมาหาน้อง”ประตูถูกเปิดออก โทโมะ ธามไทและกั้งวิ่งเข้าไปดึงมิณ

ทร์และปีเตอร์ออกจากตัวแก้ว ส่วนโทโมะก็รีบดึงแก้วให้ไปพ้นๆน้องทั้ง2ของเธอ

 

 

 

 

 

 

“นี่เจ้าทำอะไรกับน้องของข้าแบบนี้ เจ้าเอาอะไรให้น้องข้ากิน”แก้วว่าโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ได้อะไรทั้งนั้น น้องเจ้าทั้ง2ไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เจ้าดูซะบ้าง ว่านี่คือแวมไพร์กระหาย

เลือด อยู่ช่วงที่กำลังเปลี่ยนร่างใหม่ ต้องการเลือดมากแบบนี้เจ้าเป็นนักล่าปิศาจประสาอะไร

เนี่ย”โทโมะว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ข้ายังทำไม่ได้ นี่เป็นน้องรักของข้าทั้งคู่ ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วย”แก้วปล่อยโฮออกมา

เล่นเอาโทโมะที่พึ่งดุแก้วไปเมื่อกี้เหวอก่อนจะกอดปลอบร่างบาง

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องร้องนะเดี๋ยวข้าจะไปส่งเจ้ากลับหมู่บ้าน”โทโมะพูด

 

 

 

 

“ไม่กลับ ข้าเลือกแล้วว่าข้าจะดูแลปีเตอร์และมิณทร์ข้าจะอยู่ที่นี่กับน้อง”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“โอ้ย ทำไมเจ้าดื้อด้านขนาดนี้เนี่ย เห็นอยู่ว่าน้องเจ้าน่ะเป็นผีดูดเลือดเหมือนข้าและพวกใน

ปราสาทนี้แล้ว รึเจ้าอยากจะเป็นอาหารของพวกข้าห้ะ”โทโมะโวยวายใส่แก้วทันที

 

 

 

 

 

“ถ้าเจ้าจับข้ากิน ข้าก็คงไม่มีชีวิตรอดมาถึงตอนนี้หรอก ข้าจะอยู่ที่นี่”แก้วยังคงดื้อแล้วพูดใส่โท

โมะก่อนจะเดินเชิดกลับห้องไป

 

 

 

 

 

 

“โอ้ย ยัยตัวแสบ ก่อเรื่องตลอด”โทโมะเกาหัวเมื่อเจอกับมุขนี้ของแก้วแล้วบ่นอุบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ ข้าถูกใส่ร้าย เจ้านายของพวกเจ้าเข้าใจข้าผิด ข้าไม่ได้ทำร้ายใคร ข้า

น่ะเป็นแม่มดสายขาวนะ ข้าไม่มีเวทย์มนต์มืดทำร้ายใครได้หรอก”

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้นิ่งเงียบแล้วคิดถึงคำพูดที่ป๊อปปี้แอบได้ยินฟางพูดกับลูกน้องตัวเองเมื่อกี้นี้ จริงสิ ฟางเอง

ผูกวิญญาณกับแม่ทำให้มีเวทย์มนต์ เมื่อแม่ของฟางเสียไปแล้วฟางก็เท่ากับคนธรรมดา จะเอา

เวทย์มนต์จากไหนมาทำร้ายโฟร์ล่ะ

 

 

 

 

 

 

“นั่งคิดอะไรตามลำพังหรอป๊อป”มดเห็นป๊อปปี้นั่งคนเดียวก็เดินเข้ามาพูดและคลอดเคลียชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

“บางทีข้าก็คิดว่าฟางพูดถูกเกี่ยวกับเรื่องทำร้ายโฟร์”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆทำให้มดชะงัก

 

 

 

 

 

 

‘มะ หมายความยังไง ก็เห็นๆกันอยู่ว่านังกระจอกมันเอายาที่ตัวเองปรุงไปให้โฟร์ดื่มแล้วโฟร์ก็

สำลักเป็นเลือดออกมา นี่เท่ากับว่ามันทำร้ายโฟร์นะ ดีนะเนี่ยที่ข้าร่ายคาถาปลดคำสาปออกไป

ได้”มดรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“คาถาปลดคำสาปงั้นรึ หึ คราวนี้ยังดีที่เจ้ายังมีสำนึกที่ปลดคำสาปออกจากตัวโฟร์ได้ แต่คราวหน้า

ถ้าเจ้าทำร้ายโฟรือีก ข้าจะไม่มีวันให้อภัยเจ้าแน่มด”ป๊อปปี้หัวเราะในลำคอแล้วหันขวับมาว่ามด

ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

“หึ่ย เจ้าไม่มีวันทำร้ายข้าหรอก ป๊อปปี้”มดพูดอย่างหัวเสียก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยข้าเถอะนะ อย่ากินข้าเลย”ฟางร้องเมื่อแพนลากฟางมาอีกห้องขังหนึ่งด้านในสุดของคุก

ใต้ดิน

 

 

 

 

 

“ทำไมล่ะ เจ้าทั้งสวยน่ารักแบบนี้ใครจะอดใจไหวล่ะ หืม”แพนมองร่างบางของฟางแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม

 

 

 

 

 

“อย่านะ ข้าเป็นแม่มดสายขาว กระจอก ไม่มีประโยชน์อะไรเลย”ฟางรีบขอร้อง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีประโยชน์แต่ข้าว่า เจ้าน่ะน่ารักดีนะ เป็นของข้าซะเถอะ”แพนพูดจบก็ดันฟางลงกับพื้นเย็น

เฉียบแล้วซุกไซร้ตามตัวฟาง

 

 

 

 

 

 

แควก เสียงฉีกของผ้าทำให้ฟางเบิกตาโพลงด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

“กรี๊ดด ใครก็ได้ช่วยด้วย”ฟางร้องออกมาด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ ป๊อปปี้เปิดลูกกรงมาอย่างแรงแล้วผลักแพนกระเด็นติดลุกกรง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่พวกเจ้าอยากมากถึงขั้นมาทำอะไรกันในห้องขังเลยรึ”ป๊อปปี้ว่าอย่างหัวเสีย หนอย ยัยตัวดี นี่

เขากะจะมาปล่อยตัวแล้วนะ ยังมีหน้ามาขลุกอยู่กับลูกน้องของเขาแบบนี้เลยรึ

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่นะ”ฟางร้องแล้วกระชับชุดสวยเข้าหากัน

 

 

 

 

 

 

“ข้าขอโทษนายท่าน นางบอกข้าว่าถ้าช่วยนางออกจากคุก นางจะยอมเป็นของข้า”แพนรีบพูด

 

 

 

 

 

“โกหก ข้าไม่ได้พูดแบบนั้น ข้าแค่บอกว่า ข้าอยากออกไปจากที่นี่เท่านั้นเอง”ฟางรีบพูด

 

 

 

 

“แต่เจ้ก็ให้ท่าข้า ยังไม่พอ เจ้าให้ท่าวินอีกคนด้วย”แพนรีบใส่ไฟว่าฟางทันที

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ได้ให้ท่าใครนะ เจ้าโกหก อย่าไปฟังเค้านะ”ฟางพูดแล้วหันไปพูดกับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“มารยา อยากออกปากที่นี่มากจนถึงกับเอาตัวเข้าแลก นี่เจ้าไม่ละอายแก่ใจเลยรึไง ว่าเจ้าเองยังมี

คนรักของเจ้า ไอ้โทโมะน่ะ เจ้ายังจะนอกใจมันแบบนี้อีก ร่าน”ป๊อปปี้ว่าฟาง

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

“ใจร้ายที่สุด ไม่ฟังเหตุผลของข้าเลย เกลียดข้านักก็ฆ่าข้าเลยสิ”ฟางน้อยใจตบหน้าป๊อปปี้แล้วรีบ

วิ่งหนีป๊อปปี้ออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง อย่าไปทางนั้น”วินวิ่งเข้ามาแล้วเห็นฟางวิ่งสวนไปทางนอกของคุกใต้ดินก็ว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ ทำไมต้องเกลียดข้าขนาดนี้ ข้ามันเลวมากรึไงนะ”ฟางวิ่งร้องไห้ออกมาจากคุกใต้ดินแล้ว

ลืมดูเส้นทางว่าตอนนี้ตัวเองวิ่งเข้าไปในกรงขังหมาป่าตัวใหญ่ที่ป๊อปปี้เลี้ยงไว้

 

 

 

 

 

 

 

แฮ่

 

 

 

 

ฟางชะงักเมื่อสบสายตาหมาป่าตัวโตแล้วภาพในอดีตที่เธอเคยเจอมนุษย์หมาป่าก็ผุดเข้ามาในหัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อุ้ยตาย อยากเล่นกับเจ้าขนปุยก็ไม่บอก ข้าช่วยแล้วกัน”มดที่มองมาจากระเบียงปราสาทแล้วยิ้ม

เยาะก่อนจะดีดนิ้วทันใดนั้นเองกลอนของกรงที่ขังหมาป่าตัวใหญ่ก็ถูกสะเดาะ หมาป่าตัวนั้นออกมา

จากกรงทันที

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดดด”ฟางร้องสุดเสียงเมื่อหมาป่าตัวนั้นวิ่งไล่ ร่างบางวิ่งหนีเข้าไปในป่าแล้วต้องร้องเพราะ

เธอไม่ได้สวมรองเท้าทำให้เหยียบเข้ากับพวกหนามและเศษไม้ในป่า ร่างบางไม่อาจจะหยุดดูแผล

ตัวเองได้ เพราะวิ่งหนีอยู่อย่างไม่คิดชีวิต

 

 

 

 

 

 

 

ผลัก

 

 

 

 

 

ฟางวิ่งสะเปะสะปะจนชนกับขอนไม้อันใหญ่แล้วล้ม ก่อนจะมองหมาป่าตรงหน้าที่เตรียมจะขย้ำคอ

เธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ๋งๆ”ทันทีที่หมาป่ากระโดดใส่ฟางมีชายคนหนึ่งในชุดคลุมสีดำกระโดดถีบหมาป่าจนกระเด็นติด

ต้นไม้ใหญ่

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ มาก็ดีแล้วกรีน เอาเจ้าขนปุยไปขังไว้ตามเดิมด้วย ไม่รู้ใครคิดพิเรนท์ปล่อยเจ้านี่มาจย้ำทาส

ของข้า”ป๊อปปี้ที่วิ่งตามมาพร้อมกับแพนและวินก็สั่งคนสนิทแล้วจ้องไปที่ฟาง

 

 

 

 

 

 

“ฟางจ๋าเป็นยังไงบ้าง”วินและแพนรีบวิ่งไปหาฟางที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแผล

 

 

 

 

 

 

“วิน แพน ถึงเวลาออกลาดตระเวนแล้วไม่ใช่รึ ไปได้แล้ว”ป๊อปปี้ไล่ลูกน้องตัวเอง 2หนุ่มรีบวิ่งไป

จากฟางทันที

 

 

 

 

 

 

“ลุกขึ้น จะสำออยอะไรเล่า ทำตัวเองเองนะ”ป๊อปปี้หันขวับมาตะคอกใส่ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ ร้ายที่สุด เจ้ามันปิศาจหยาบช้า ทำไมถึงจงเกลียดจงชังข้านัก นี่คงจะสะใจเจ้ามากล่ะสิที่

เห็นข้าเป็นแบบนี้ คนใจร้าย ฮืออ”ฟางได้ยินป๊อปปี้ตะคอกบวกกับอาการเจ็บของตัวเองก็ร้องไห้

ออกมาอย่างอ่อนแอ

 

 

 

 

 

 

 

“เงียบไปเลยนะ ข้าเกลียดเสียงร้องไห้”ป๊อปปี้เห็นฟางร้องไห้แยก็หงุดหงิดแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่หยุด ก็ข้าเจ็บนิ พลังก็ไม่มี ฮือๆ”ฟางงอแงร้องไห้ไม่ยอมฟังป๊อปปี้ทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

“ก็บอกว่าลุกขึ้นไงเล่า/ว้าย”ป๊อปปี้โมโหดึงฟางขึ้นมาอย่างแรงทำให้ฟางไม่มีแรงล้มลงไปทับชาย

หนุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

“อื้อ”ฟางเบิกตาโพลงเมื่อพบว่าตัวเองจูบปิศาจหนุ่ม เช่นเดียวกับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

ฟึบๆ

 

 

 

จู่ๆไอสีขาวก้โผล่ขึ้นมาแล้วพันล้อมรอบตัวของฟางและป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เจ้าทำอะไรน่ะ ร่ายมนต์ฆ่าข้าทางอ้อมใช่มั้ย นังแม่มด”ป๊อปปี้พูดเมื่อฟางผละออกจากตัวชาย

หนุ่มไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“มะ ไม่จริง แผลข้าเริ่มหาย”ฟางไม่แน่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ก็ลองร่ายมนต์เยียวยาดู และมัน

ก็ได้ผลเมื่บาดแผลตามเนื้อตัวของฟางค่อยๆจางหายไป ราวกับไม่เคยเจ็บตัวมาก่อนเลย

 

 

 

 

 

 

“อะไรของเจ้า นี่ทำไมเกลับมาใช้พลังได้ล่ะ”ป๊อปปี้พูดและแปลกใจเมื่อเห็นฟางร่ายมนต์ได้อีกครั้ง

 

 

 

 

 

“เพราะว่า การเชื่อมจิตวิญญาณของข้าที่หาผู้เชื่อมจิตคนใหม่ได้แล้วน่ะสิ ข้าเชื่อมจิตกับท่าน

แล้ว”ฟางอึ้งอย่างไม่เชื่อตัวเองแล้วตั้งสติก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่!!!!!!!”ป๊อปปี้ร้องเสียงหลงเมื่อรู้ว่าฟางและเขาเชื่อมจิตวิญญาณเข้าหากันไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

เรื่องอื่นนี่นางเอกไม่ยอมพระเอก แต่ เอิ่ม เรื่องนี้กลับเป็นป๊อปปี้เองที่โวยวาย

 

 

เอาละไง ทะเลาะกัน มีเรื่องในปราสาทอยู่ดันได้เรื่องใหม่ที่คู่นี้ไปเชื่อมิตหากัน

 

 

 

จะเป็นยังไงคู่นี้อย่าลืมติดตามกันนะ