ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่เราจะไปไหนกันพี่แก้ว”ปีเตอร์ถามแก้วที่ประคองมิณทร์เข้ามาในป่า

 

 

 

 

 

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน งั้นเราไปพักตรงนั้นก่อนเถอะ”แก้วพูดแล้วชี้ไปที่ต้นไม้ใหญ่ก่อนจะประคองมิณ

ทร์นั่ง

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่ตรงนี้เฝ้ามิณทร์ก่อนนะปีเตอร์ เดี๋ยวพี่ไปเตรียมเก็บฟืนมาก่อกองไห้ค่ำนี้”แก้วพูดแล้วเดินแยก

ออกไปไม่ไกลจากที่เดิมที่มิณทร์และปีเตอร์อยู่มากนัก

 

 

 

 

 

 

ครืน จู่ๆท้องฟ้าก็เริ่มมืดครึ้มฟ้าครึ้มฝน

 

 

 

 

 

 

“ตายล่ะ ฝนตกคืนนี้จะนอนไหนกันดีเนี่ย”แก้วมองไปรอบๆแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“นังมนุษย์กระจอก เจ้ากล้ามากนะที่ทำร้ายข้า ข้าอยากจะฉีกเนื้อเจ้าเป็นชิ้นๆแล้วดูดเลือดจนแห้ง

ไม่เหลือเลือดในร่างกายเจ้านัก”เสียงพูดขู่ของปิศาจทำให้แก้วตกใจแล้วหันไปมองด้านหลังแล้ว

ผงะเมื่อเห็นปิศาจตัวเมื่อคืนยืนอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ลองมาสิ ข้าน่ะจะสู้ตายไม่กลัวเจ้าหรอก”แก้วกระชับธนูแน่นแล้วพูด

 

 

 

 

 

“เจ้าฆ่าข้าได้ก็ริง ข้าก็อยากะรู้เหมือนกันว่าเจ้ากล้าฆ่าเด็กนั่นได้รึเปล่า”ปิศาจตัวนั้นกล่าว

 

 

 

 

 

 

“อ๊ากก พี่แก้วช่วยมิณทร์ด้วย”เสียงร้องของปีเตอร์ดังลั่นทำให้แก้วตกใจรีบวิ่งกลับมาที่เดิม

 

 

 

 

 

 

“มิณทร์ ไม่นะ ตั้สติก่อนสิมิณทร์”แก้วร้องแล้วรีบผลักมิณทร์ออกห่างปีเตอร์

 

 

 

 

 

 

 

“พี่แก้ว ข้าไม่ไหวแล้ว ข้าอยากดื่มเลือด ข้าขอดื่มเลือดพี่แก้วเถอะนะ”มิณทร์พูดอย่างไม่ได้สติ

ตาของเด็กหนุ่มแดงก่ำจนแก้วตกใจ เหมือนกับปิศาจตัวนั้นไม่มีผิด

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ด”แก้วร้องเมื่อจังหวะที่แก้วเหลอ มิณทร์ผลักแก้วแล้วขึ้นคร่อม หมายจะกัดแก้ว

 

 

 

 

 

 

“หึๆ สุดท้ายความเห็นใจในตัวมนุษย์ก็เป็นผลที่แว้งกลับมาทำร้ายกันเอง”ปิศาจตัวนั้นโผล่มาด้าน

หลังปีเตอร์แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ/อ๊ากกก”แก้วร้องสุดเสียงเมื่อปิศาจตัวนั้นกัดเข้าที่ซอกคอปีเตอร์อย่างแรง แก้วร้องไห้อย่าง

เจ็บใจที่ช่วยอะไรน้องทั้ง2ไม่ได้ก่อนจะผลักมิณทร์ล้มแล้วหมายจะปัดการปิศาจตัวนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

ผลัก

 

 

 

 

ปิศาจตัวนั้นอาศัยจังหวะที่แก้วอ่อนแอผลักแก้วกระเด็นติดต้นไม้อย่างแรงจนหัวแตก

 

 

 

 

 

 

 

“เลือด”มิณทร์เมื่อเห็นเลือกออกมาที่หางคิ้วของแก้วก็รีบเข้าไปใกล้ก่อนจะเลียเลือดที่ไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องห่วง ข้าน่ะใจดี ข้าจะให้น้องสุดที่รักของเจ้าทั้ง2ดูดเลือดเจ้าจนหมดตัวเอง

55555”ปิศาจตัวนั้นหัวเราะอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ใครก็ได้ช่วยที”แก้วร้องแล้วมองมิณทร์ที่กลายเป็นผีดูดเลือดล๊อคตัวเธอ

แล้วอ้าปากจะดูดเลือดก็หลับตาปี๋เพราะไม่อยากเห็นภาพนี้อีก

 

 

 

 

 

 

“กั้ง ธามไท จัดการ”เสียงคุ้นหูตะโกนมาทำให้แก้วชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

“ช่วงนี้เป็นช่วงงดการออกล่ามนุษยื ปิศาจชั้นต่ำอย่างเจ้ากล้ามากนะที่ทำแบบนี้”ธามไทพูดพลาง

ถีบปิศาจตัวนั้นเช่นเดียวกับกั้งที่พุ่งมากระชากตัวมิณทร์ไปกระแทกกับต้นไม้จนชายหนุ่มสลบไป

 

 

 

 

 

 

 

“น่าขำยิ่งนักปิศาจดูดเลือดชั้นสูงอย่างพวกเจ้า ลดตัวมาช่วยมนุษย์กระจอกๆแบบนี้”ปิศาจตัวนั้นว่า

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะข้าคือผู้ดูแลปิศาจทั้งหมดในเขตป่านี้จนถึงรักษาสมดุลไม่ให้ปิศาจชั้นต่ำอย่างพวกเจ้ามา

อาละวาดฆ่าผู้คนหรอก มันเสียเกียรติผีดูดเลือดอย่างพวกเรา”โทโมะพูดแล้วจัดการหักคอปิศาจตัว

นั้นต่หน้าต่ตาแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“มิณทร์ ปีเตอร์ ฮือๆ”แก้วเมื่อเห็นว่าปลอดภัยจากปิศาจตัวนั้นก็รีบวิ่งไปดูอาการน้องทั้ง2ที่สลบไป

แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“กลับเข้าหมู่บ้านไปซะ ต่อจากนี้นี่จะไม่ใช่น้องของเธออีกต่อไปแล้ว”โทโมะไล่แก้ว

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ข้าไม่กลับ ข้าจะไม่มีวันทิ้งน้องของข้า ฮึก ฮือๆ”แก้วโวยวายแล้วร้องไห้จนเป็นลมโทโมะรีบ

ไปประคองกอดแก้วไว้

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ เจ้านี่ดื้อด้านเกินหญิงจริงๆ”โทโมะบ่นก่อนจะกางปีกสีดำออกมาแล้วบินนำกั้งและธามไทที่

หามเอามิณทร์และปีเตอร์หลับไปที่ปราสาททางตอนเหนือทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวดีดี้เอานี่ไปล้างทีนะจ้ะ”ฟางพูดแล้วให้ดีดี้เอาพวกสมุนไพรไปล้างก่อนจะเดินมาดูอาการของ

โฟร์

 

 

 

 

 

 

 

“แหมๆ ไม่คิดเลยนะว่าแม่มดกระจอกอย่างเธอจะดูแลเพื่อนของป๊อปปี้เค้าดีแบบนี้”มดเดินเข้ามา

พูด

 

 

 

 

 

 

“มันคือความรู้ที่ติดตัวข้ามาจากแม่น่ะ”ฟางพูดแล้วซึมคิดถึงแม่ทำให้มดแอบเบ้ปากเบาๆ

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาตีหน้าเศร้า เรื่องของแม่เจ้าก็ถือว่าเป็นเป็นคราวซวยของแม่เจ้าแล้วกัน ช่วยไม่ได้ ใคร

ใช้ให้แม่เจ้ากับเจ้าไปสร้างครอบครัวแล้วช่วยเหลือไอ้พวกมนุษย์พวกนั้นล่ะ พวกมนุษย์น่ะไว้ใจไม่

ได้ กระจอกงอกง่อย อยู่รวมกันในหมู่มากก็คิดผยองว่าตัวเองเก่งนักเก่งหนา ทำลายปิศาจได้

เหอะ ทุเรศสิ้นดี”มดพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ความจริงแล้ว มนุษย์ก็ไม่ได้เลวร้ายไปหมดหรอกนะ พวกที่โบสถ์เค้าก็เป็นคนดี”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“นี่เจ้าคงจะอยู่กับพวกมนุษย์นั่นมากไปล่ะสิ เลยมีความเมตตาเห็นใจพวกกระจอก”มดว่าแล้วเดิน

ไปนั่งข้างๆโฟร์ที่นอนสลบอยู่ เชอะ หน้าตาก็งั้นๆ ทำไมป๊อปปี้ต้องสนใจมันมากขนาดนี้ด้วยนะ

 

 

 

 

 

 

“นั่นเจ้าจะทำอะไรโฟร์น่ะ อย่านะ”ฟางตกใจเมื่อเห็นมดเลื่อนมือไปที่คอของโฟร์ก็ตกใจ

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ได้ทำอะไรเจ้าสักหน่อย เจ้านี่ระแวงเหลือเกินนะ นังกระจอก ข้ารู้ดีว่าแม่นี่สำคัญกับป๊อปปี้

ยังไง ข้าไม่โง่ทำให้ป๊อปต้องเกลียดข้าหรอกน่า เจ้าน่ะไปช่วยนังดีดี้ปรุงยาซะเถอะ ข้าเฝ้าแม่

นี่เอง”มดว่า ฟางมองสักพักก่อนจะยอมเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่สำหรับเจ้า น่ะไม่แน่”มดพูดก่อนจะหยิบไม้กายสิทธิ์ร่ายมนต์บางอย่างใส่ร่างกายโฟร์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โฟร์เป็นยังไงบ้าง”ป๊อปปี้เห้นฟางเดินมาพร้อมโถยากับดีดี้ก็รีบถาม

 

 

 

 

 

 

“อาการเริ่มดีขึ้นแล้วล่ะ ข้าว่าจะรินยาให้โฟร์ดื่ม เผื่อแผลฟกช้ำด้านในจะหาย”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“ก็ดี ข้าจอเป็นคนดูแลโฟร์เองมานี่”ป๊อปปี้พูดแล้วดึงโถยากมือฟางแล้วเข้าไปในห้อง

 

 

 

 

 

 

“แค่ก”ทันทีที่ป๊อปปี้ประคองโฟร์ให้ดื่มยา โฟร์ก็สำลักเป็นเลือดออกมา

 

 

 

 

 

 

“โฟร์ เป็นอะไรน่ะ นี่เจ้าปรุงยาหมายจะฆ่าโฟร์งั้นรึ”ป๊อปปี้ตกใจรีบประคองกอดโฟร์แน่นแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

“ว้าย ตายแล้วนี่นังกระจอกนอกจากจะฆ่าป๊อปแล้วเจ้ายังจะฆ่าโฟร์อีกรึ”มดปรี่เข้ามาแล้วร้องตกใจ

 

 

 

 

 

 

“ข้าเปล่านะ เจ้า เจ้าทำอะไรกับโฟร์รึเปล่าเพราะเมื่อกี้เจ้าเป็นผู้ที่อยู่กับโฟร์นิ”ฟางรีบว่า

 

 

 

 

 

“อะไรกัน เจ้ามากล่าวหาข้าได้ยังไงข้าพึ่งเข้ามาในห้องนี้เองนะ ป๊อปนังนี่มันเลี้ยงไม่เชื่อง ทำร้าย

โฟร์แล้วยังจะโกหกหน้าด้านๆอีก โดนจับได้แบบนี้แล้วแท้ๆ เลว”มดรีบว่าใส่ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่จริง มา ไหนข้าขอดูอาการของโฟร์หน่อย เผื่อมันเป็นคำสาปก็ได้”ฟางพูดแล้วรีบเดินไปหา

โฟร์

 

 

 

 

 

ผลัก

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้โมโหอยู่ก็รีบผลักฟางล้มอย่างแรงตามแรงของปิศาจทำให้ฟางหัวโขกตู้เสื้อผ้าจนเลือดออก

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”ดีดี้ตกใจรีบเข้าไปดูอาการของฟาง เมื่อฟางรู้สึกได้ถึงเลือดก็ร้องไห้ออกมาออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาสำออย กล้ามากนะที่ทำร้ายโฟร์ ทั้งที่โฟร์เค้าไม่เคยทำร้ายเจ้าเลยสักครั้ง”ป๊อปปี้

ตะคอกใส่ฟาง

 

 

 

 

 

 

“เปล่า ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่รู้จริงๆ”ฟางร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“ไม่รู้แล้วยังทำแบบนี้ ถ้ารู้เจ้าคงไม่ฆ่าโฟร์ให้ตายจริงๆเลยรึ”มดรีบว่า

 

 

 

 

 

“ทำไมเจ้าถึงพูดแบบนี้มด ข้าไม่ได้ทำ ฮือๆ”ฟางมองมดแล้วยิ่งร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

“เห็นๆอยู่ว่าเจ้าปรุงยานี่ พอโฟร์ดื่มมัน โฟร์ก็อาการแย่ลง เจ้าน่ะวางยาโฟร์”มดยิ่งว่าย้ำเพื่อให้

ป๊อปปี้โมโห เพราะรู้ดีว่าราชามนุษย์หมาป่าผู้นี้เวลาโมโหมากๆ สามารถฆ่าคนได้ทั้งหมู่บ้านได้เลย

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ได้ทำจริงๆนะ ข้าจะทำเรื่องแบบนี้เพื่ออะไรกันล่ะ ฮือๆ”ฟางร้องไห้ออกมาพลางสะอึกสะอื้น

 

 

 

 

 

 

 

“เงียบ หุบปากได้แล้ว ข้ารำคาญเจ้า นังแม่มด”ป๊อปปี้ตวาดใส่ฟางทำให้ฟางต้องปิดปากตัวเองไม่

ให้เสียงลอดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีดี้ จับนังแม่มดนี่ไปขังที่คุกได้ดิน เดี๋ยวนี้”ป๊อปปี้สั่งแล้วอุ้มโฟร์ออกไปจากห้องแล้วไม่สนใจฟาง

อีกเลย

 

 

 

 

 

 

เอาน่า ฟางดันพลังหายไป ไม้กายสิทธิ์ก็หาย เท่ากับกลายเป็นคนธรรมดา ไว้ฟางให้คนที่เชื่อมจิตวิญญาณคนใหม่ก่อนละกัน พลังฟางจะกลับมา หุหุ

 

 

เดี๋ยวพยายามจะแทรกตอนพระเอกนางเอกอยู่ด้วยกันน้าา

 

 

อย่าพึ่งหายไปไหนกันน้าาาาาาาาาา