ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่แก้ว ข้าว่าขืนพวกเรายังย่ำเท้าอยู่แต่ที่เดิมแบบนี้ เสบียงพวกเราต้องหมดแน่ๆ เรากลับหมู่บ้าน
กันก่อนมั้ยพี่แก้ว”มิณทร์พูดขณะที่ตรวจเสบียงอาหารที่พกมาเพียงน้อยนิดเริ่มจะหมดลงแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็บอกว่าให้เอามาเยอะๆ พวกเจ้าก็ไม่เชื่อ นี่เราอุตส่าห์ได้เบาะแสเจ้าปิศาจนั่นแล้วนะ”แก้วพูด
เมื่อพามิณทร์และปีเตอร์เดินอ้อมน้ำตกนางเงือกมาตรงปากทางหุบเขาหนามที่ดูน่ากลัว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าพี่ชายคนนั้นคือปิศาจจริงๆ ข้าว่า ปิศาจอย่างพี่ชายก็ไม่น่าจะพิษมีภัยอะไรนิพี่แก้ว ไม่อย่างงั้น
พี่เค้าจะมาช่วยพี่แก้วจากพวกนางเงือกที่น้ำตกทำไม”ปีเตอร์ตั้งข้อสังเกตแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่รู้ล่ะ ปิศาจยังไงก็คือปิศาจวันยังค่ำ เผลอๆอาจะทำร้ายเราก็เป็นได้”แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าไม่ไว้ใจ งั้นเรากลับหมู่บ้านกันก่อนมั้ยพี่แก้ว แล้วเราค่อยกลับมาพร้อมลุงอีกที”มิณทร์ยังยืนยัน
ที่จะกลับหมู่บ้านเหมือนเดิมก็รีบพูด เพราะเขาสังเกตว่าปากทางหุบเขานี้ช่างดูน่ากลัวกว่าป่า
ธรรมดาเหลือเกิน
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ่ะๆ อยากจะกลับไปทานสตูเนื้อฝีมือแม่พี่แล้วล่ะสิ ได้ คราวนี้กลับกันก่อนก็ได้”แก้วพูดแล้วส่าย
หน้าเบาๆกับน้องชายทั้ง2ก่อนจะเก็บข้าวของแล้วเดินนำน้องๆกลับทางเดิม เพราะเห็นว่าใกล้จะค่ำ
แล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไปเลย ยัยตัวแสบ กลับหมู่บ้านไปเลย”โทโมะที่แอบสังเกตการณ์อยู่บนต้นไม้สูงพูดอย่างพอใจ
เมื่อเห็นแก้วกลับไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึหึ มีมนุษย์เข้ามาหาของป่าลึกถึงเขตปราสาทขนาดนี้เลยรึ ดี ข้าเองก็คิดถึงรสชาติของเลือด
มนุษย์สดๆอยู่เหมือนกัน”โทโมะเองไม่รู้เลยว่านอกจากเขาที่แอบดูพวกแก้วอยู่นั้น มีใครคนหนึ่ง
มองพวกแก้วอย่างกระหายเลือดอยู่ในความมืด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก ฮือๆแม่จ๋า”ฟางร้องไห้สะอึกสะอื้นตลอดทางที่ป๊อปปี้พากลับมาที่ปราสาทจนชายหนุ่มเริ่ม
รำคาญ
 
 
 
 
 
 
 
ตุบ
 
 
 
 
 
มดที่เริ่มเบื่อกับเสียงร้องไห้ก็ตรงไปผลักฟางที่ถูกป๊อปปี้อุ้มพาดบ่าล้มลงไปกองกับพื้นปากทางเข้า
ปราสาทางใต้
 
 
 
 
 
 
 
 
“น่ารำคาญที่สุดเลย ป๊อปเอาแม่นี่ทำไม น่าจะฆ่าให้ตายตั้งแต่อยู่บ้านไปซะ ลำพังน่ะ มดก็ไม่เข้า
ใจว่าป๊อปเอานังมนุษย์อ่อนเปรี้ยไม่มีประโยชน์นี้มาทำไม แถมเอาแม่มดงี่เง่า ขี้แยนี่มาอีก โอ้ย น่า
รำคาญ”มดโวยวาย
 
 
 
 
 
 
 
“เงียบซะเถอะมด การที่ข้าจะเอาใครเข้ามาในปราสาทมันก็เรื่องของข้า อย่างที่ข้าเอาโฟร์มาด้วย
เพราะโฟร์คือเพื่อนของข้า ส่วนแม่นี่ก็ทาสคนใหม่”ป๊อปปี้พูดแล้วเหล่ไปที่ฟางที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น
แล้วเบ้ปากเบาๆ หึ ขี้แยชะมัด
 
 
 
 
 
 
 
“ทาสคนใหม่งั้นรึ นี่ลำพังในปราสาทมีพวกคนแคระกับโทรลไว้คอยรับใช้พวกเราก็ดีถมเถแล้ว จะ
เอาแม่นี่มาทำไมให้ยุ่งยาก นอกซะจาก ป๊อปจะเอามาเป็นทาสสวาท”มดว่าแล้วมองไปที่ฟางอย่าง
ไม่พอใจ เพราะมันไม่ใช่เรื่องจำเป็นที่ป๊อปปี้จะต้องสนใจแม่มดสายขาวแบบนี้ นอกจะจากจะหลง
เสน่ห์แล้วแน่ๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มด ข้าบอกว่าเอาแม่นี่มาเป็นทาสก็ทาสสิ ข้าไม่เกลือกกลั้วลงไปยุ่งกับคนที่ฆ่าข้าหรอก”ป๊อปปี้
หันขวับ
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรนะ นังงี่เง่านี่ฆ่าป๊อปงั้นรึ”มดตกใจหันขวับไปมองฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก กะแล้วว่าต้องเป็นพี่ชายคนนั้น พี่ชาย ข้าไม่ได้ตั้งใจปล่อยให้ท่านต้องกลายเป็นปิศาจแบบนี้
เลย ข้าไม่รู้ แม่ข้าบอกว่าพี่จะเปลี่ยนปิศาจที่น่ากลัวไม่มียารึเวทย์มนต์ใดๆรักษา พี่ได้ ข้า
ขอโทษ”ฟางร้องไห้ขอโทษป๊อปปี้กับเรื่องราวในอดีต เพราะตอนแรกเธอเองเมื่อเห็นหน้าป๊อปปี้
เธอก็หวนคิดถึงพี่ชายคนนั้น เพียงแต่เธอไม่แน่ใจในตอนแรกเท่านั้นเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอโทษงั้นรึ เก็บคำขอโทษของเจ้า เอาไว้เป็นแรงต่อลมหายใจเพื่อรับใช้พวกข้าซะเถอะ นัง
แม่มด”ป๊อปปี้หงุดหงิดเมื่อได้ยินเรื่องราวในอดีตตัวเองก็กระชากตัวฟางเข้ามาแนบลำตัวก่อนจะบีบ
ปากร่างบางอย่างแรงเพื่อให้ฟางหยุดพูดแล้วผลักฟางล้มไปอีกครั้งอย่างไม่ไยดี
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
มดเห็นป๊อปปี้ผลักฟางก็ปรี่เข้ามาตบหน้าฟางอย่างแรง
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย รำคาญ เลิกร้องไห้แล้วก็เข้ามาได้แล้ว นังทาส”มดว่าแล้วสั่งฟางให้เดินตามเข้าไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ข้าพาเจ้ามาที่อาณาจักรของข้าแล้วนะโฟร์ เดี๋ยวเจ้าจะหายตื่นขึ้นมาในวันพรุ่งนี้”ป๊อปปี้พาโฟร์ไป
ที่ห้องพักก่อนจะจัดแจงทำแผลให้กับโฟร์ก่อนจะพูดกับร่างบางที่นอนหลับอยู่
 
 
 
 
 
 
 
“ให้ข้าดูแลโฟร์ก็ได้นะ ข้าพอมีความรู้เรื่องปรุงยารักษาได้”ฟางที่เดินตามป๊อปปี้มาที่ห้องพักโฟร์
แล้วอาสา
 
 
 
 
 
 
 
 
“แม่มดกระจอกอย่างเจ้ารึ จะรักษาโฟร์ได้ ไม่จำเป็น”ป๊อปปี้หันขวับไปว่าฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ข้ารู้ ว่าเวทย์มนต์เยียวยาของข้าสลายไป พร้อมกับท่านแม่แล้ว ไม้กายสิทธิ์ก็หล่นหายอีก ข้ามัน
ไม่ประโยชน์อย่างที่ท่านว่าไว้นั่นล่ะ แต่ข้า ขอใช้ความรู้ที่ข้ามีอยู่รักษาโฟร์ได้มั้ย พี่ชาย”ฟางพูด
ออกมาจากใจ ทำให้ป๊อปปี้ชะงัก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าเจ้าทำให้โฟร์อาการทรุดลงไป เจ้าโดนขังคุกใต้ดินแน่”ป๊อปปี้นิ่งคิดก่อนจะพูดขึ้น ฟางรีบวิ่ง
เข้าไปดูอาการโฟร์ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“อ้อ และอีกอย่าง อยู่ที่นี่เจ้าคือทาสของข้า อย่ามาตีตัวเสนอกับนาย จำเอาไว้ พี่ชายที่เจอ มัน
ตายไปนานแล้ว ที่นี่มีแต่ข้า ป๊อปปี้ ราชามนุษย์หมาป่า เท่านั้น”ป๊อปปี้พูดอีกครั้งก่อนจะออกจาก
ห้องไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าเป็นอะไรนะโฟร์ ข้าไม่รู้จะอยู่กับใครแล้ว”ฟางมองป๊อปปี้ที่เดินออกไปแล้วถอนหายใจก่อนจะ
หันมาพูดกับโฟร์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แปลกจริง ทำไมป๊อปปี้ถึงให้ความสำคัญกับนังมนุษย์นั่นมากขนาดนั้นด้วยนะ”มดที่แอบดูการกระ
ทำของป๊อปปี้ในห้องแล้วเห็นป๊อปปี้อนุญาติให้ฟางดูแลโฟร์ก็สงสัยทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ที่นี่คงจะปลอดภัยแล้วล่ะ”เขื่อนที่อุ้มเฟย์ลัดเลาะมาที่ในป่าไม่ไกลจากหมู่บ้านที่โดนเผาแล้วพา
เฟย์เข้าไปในถ้ำใกล้น้ำตกที่เขาเคยใช้เป็นที่พักเวลาเข้าป่ามาใกล้บริเวณหมู่บ้านกับป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“อื้อ เจ็บ”เฟย์ร้องครางออกมาเมื่อถูกเขื่อนวางลงที่แท่นหิน
 
 
 
 
 
 
 
“ตายล่ะ แผลใหญ่เอาเรื่องนะเนี่ย”เขื่อนพูดเมื่อเห็นรอยเลือดซึมมาจากแผ่นหลังก็ตัดสินใจถอด
ชุดของเฟย์ส่วนบนออกแล้วตกใจเมื่อเห็นแผลที่เหมือนเฟย์ถูกบางอย่างกระแทกอย่างแรงจนเป็น
แผลใหญ่ช้ำเลือดแบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ข้าจะไม่ยอมให้คนดีๆแบบเจ้าต้องเป็นอะไรไปหรอกนะเฟย์”เขื่อนพูดจบก็กรีดเลือดที่แขนอีกข้าง
ของตัวเองออกมาจากกรงเล็บแหลมคมแล้วเอาทาไปที่แผลของเฟย์ก่อนจะกดเลือดลงไปแล้ว
ปล่อยพลังสีขาวออกมาใส่ตัวเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แค่กๆ”เขื่อนไอออกมาเป็นเลือดแล้วมองแผลของเฟย์ที่หายสนิมแล้วยิ้ม ก่อนจะกอดร่างบางไว้
แนบลำตัวแล้วหลับไปด้วยความเพลีย เพราะเขาเลือกปล่อยพลังวิญญาณตัวเองเพื่อรักษาเฟย์
นั่นเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอาไงดีพี่แก้ว มืดแบบนี้แล้ว เราจะก่อกองไฟแล้วค้างอีกสักคืนมั้ย”ปีเตอร์ถามแล้วมองไปรอบๆ
ป่าที่มืดเร็ว
 
 
 
 
 
 
 
“เอาสิ มืดแล้วแบบนี้ก็เดินทางลำบากกันอยู่ดี เราคงต้องค้างที่นี่อีกสักคืน”แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
“ข้าวั่นมืดเร็วผิดปกติแล้วนะพี่แก้ว”มิณทร์มองไปรอบๆอย่างไม่ไว้ใจ
 
 
 
 
 
 
แซกๆ
 
 
 
 
 
จู่ๆ เสียงต้นไม้ใหญ่ก็สั่นไหวทำให้ปีเตอร์ แก้วและมิณทร์หันหลังชนกันมองไปรอบๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึๆ ไม่คิดเลยนะว่าในป่าลึกแบบนี้จะมีมนุษย์มาไกลถึงขนาดนี้”ชายคนหนึ่งพูดแล้วเดินออกมา
จากความมืด
 
 
 
 
 
 
 
 
“กะ แก เป็นใครน่ะ อย่าเข้ามานะ”แก้วพูดแล้วกระชับธนูคู่ไว้แน่น เช่นเดียวกับน้องๆทั้ง2ของเธอ
 
 
 
 
 
 
“ข้าก็คือปิศาจแห่งรัตติกาลยังไงล่ะ ในเมื่อเข้ามาใกล้ถิ่นของพวกข้าแล้ว อย่าหวังว่าจะมีชีวิตรอด
กลับไปได้เลย เจ้าพวกมนุษย์”ชายคนนั้นกลายร่างเป็นปิศาจมีปีค้างคาวสีดำ ตาสีแดงก่ำและแยก
เขี้ยวสีขาวยาว บินขึ้นสูง
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าบอกนะว่ามันคือปิศาจดูดเลือดพี่แก้ว เราต้องรีบจุดไฟ”มิณทร์พูดอย่างตกใจก่อนจะพุ่งออก
ไปหยิบไม้ โดยออกวิ่งออกห่างจากการเกาะกลุ่มของแก้วและปีเตอร์
 
 
 
 
 
 
 
 
“มิณทณืได้ไม้แล้วก็กลับเข้ามาในกลุ่ม อย่าออกไปไกลจากระดับสายตาพี่”แก้วเตือนและมองไป
รอบๆ
 
 
 
 
 
 
 
แซ่กๆ
 
 
 
 
 
 
เสียงใบไม้และต้นไม้ด้านบนสั่นไหวแรงขึ้นจนแก้วและปีเตอร์เผลอละสายตาจากมิณทร์แล้วง้างธนู
ขึ้นฟ้า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊าก”มิณทร์ที่รีบกลับไปหาแก้วแล้วร้องเมื่อปิศาจดูดเลือดบินวกกลับมาแล้วโผล่มาที่ด้านหลัง
แล้วจับตัวมิณทร์แน่นไว้ก่อนจะกัดเข้าที่แขนมิณทร์เต็มๆ ชายหนุ่มร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
 
 
 
 
 
 
 
ฉึก
 
 
 
 
 
 
แก้วรีบใช้ลูกธนูอาบน้ำมนต์ที่พอมายิงใส่ปิศาจตัวนั้นก่อนจะหนีหายไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
“พี่แก้ว ทำไงดี มิณทร์แน่แล้ว”ปีเตอร์รีบไปดูอาการของมิณทร์แล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นเรารีบพามิณทร์กลับไปที่หมู่บ้านตอนนี้เลย”แก้วรีบพูดแล้วพลางมองดูอาการมิณทร์ด้วยความ
ตกใจ ขอล่ะ อย่าให้มิณทร์เป็นอะไรเลย
 
 
 
 
 
 
 
เอาล่สิมิณทร์แย่แล้ว จะเป็นอะไรมั้ยเนี่ยย
 
 
แล้วทำไมมดถึงสงสัยแบบนั้นนะ ป๊อปเเคร์โฟร์มากเลยเนาะ
 
 
แล้วฟางเราะแย่มั้ยเนี่ยเมื่ออยู่ที่นั่น
 
 
อย่าลืมติดตามกันนะ