รักครั้งเเรกของฉัน… มันเป็นสีดำ

ค้า~~ ตอนสองนะคะ นี่เป็นเรื่องแรกที่เราแต่ง ขอขอบคุณบุคคลที่อ่านจนจบนะคะ

ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาชม ช่วยกันเม้นหน่อยนะคะ จะติหรืออะไรก็ได้ค่ะ ขอบคุณอีกทีค่ะ ^/\^

---------------------------------------------------------------------------------

“รินแกต้องไม่สบายแล้วแน่เลย”เสียงของแบงค์เพื่อนซี้สุดเลิฟของฉันเอ่ยขึ้น

“รินแกได้ยินฉันเปล่าว่ะ!”ยังคงเอ่ยขึ้นและมันเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

“ริน!”แบงค์ยังคงเอ่ยเรียกชื่อของฉัน

“เห้ย!”ฉันร้องอุทานเมื่อแบงค์นำมือข้างขวามที่แสนอบอุ่นมาแตะที่หน้าผากของฉัน

“รู้สึกตัวแล้วสินะ”

“แกทำไรของแกเนี่ย!”

“วัดไข้...แกเป็นไรเปล่าเนี่ยดูมึนๆนะวันนี้?”

“งั้นหรอ?...สงสัยฉันคงนอนไม่พอมั้ง...”

“ริน...ถ้าแกมีอะไรก็บอกฉันเหอะนะ...ฉันเป็นห่วงแกมากเลยนะหลายๆวันมาเนี่ยแกดูเปลี่ยนไปน่ะแกรู้ตัวมั้ย?”แบงค์ทำท่าทางเป็นห่วงสุดขีด...ฉันไม่เคยเห็นมุมนี้ของแบงค์เลย เราทั้งสองเป็นเพื่อนรักกันมา 2 ปี พอจะรู้นิสัยของกันและกันแต่ให้ตายเหอะ...

ฉันเป็นเพื่อนที่ไม่ดีเอาซะเลยฉันทำให้เพื่อนของฉันต้องเป็นห่วงได้ขนาดนี้เชียวหรอเนี้ย..

“ขอโทษนะเพื่อน...ฉันทำให้แกเป็นห่วงจนได้”ฉันบอกพร้อมทั้งท่าทางสำนึกผิด

“ไม่เป็นไร...แต่แกมีอะไรแกต้องบอกฉันนะ”แบงค์ยังคงทำหน้าตาเป็นห่วงอยู่

“โอเค ” ฉันพูดพร้อมทำมือโอเคแล้วยิ้มให้แบงค์

“รินๆครูมาแล้ว”แบงค์หันหน้ามาบอกฉัน

ฉันพยักหน้ารับแล้วทำหน้าที่ของตนเอง“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ!”

หลังจากที่บอกทำความเคารพผ่านไปไม่ถึงสามนาที

“รินๆ”เสียงของเหมียวเพื่อนร่วมห้องเรียนที่นั่งด้านหลังของฉันเอ่ยขึ้น

“หือ...มีอะไรหรอ?”ฉันเอ่ยถามเบาๆไปทางด้านหลัง

“กรส่งกระดาษมาน่ะ”เหมียวพูดพร้อมค่อยๆแอบส่งกระดาษมาให้ฉันสายตาของเหมียวยังคงมองไปที่หน้าชั้นเรียนเพื่อดูว่าครูจะเห็นหรือเปล่า เหตุที่ต้องทำแอบๆยังงี้

เพราะครูวิชาสังคมนี้พูดได้เลยว่า โคตรโหดดด!!

“ขอบคุณจ้ะ”ฉันเอ่ยคำขอบคุณไปให้เหมียวเบาๆ

‘วันนี้เธอทำผมน่ารักจังเลยนะริน’เมื่อฉันคลี่กระดาษออกก็มีตัวอักษรที่ทำให้หน้าฉัน

ร้อนวูบขึ้นมาได้ แต่ ฉันต้องเก็บอาการไว้ เก็บอาการไว้ริน!!ฉันพูดกับตัวเองในใจ

หลายวันมานี้ฉันก็รู้ตัวอยู่แหละว่าฉันไม่เหมือนเดิม...

ฉันรู้สึก หายใจติดขัดหน้าร้อนวูบเมื่อเดินผ่านกรบ้าง,ตัวอักษรที่กรส่งมาทางกระดาษสมุดบ้าง ,มันทำให้หัวใจของฉันเต้นผิดจังวะตลอดเลย

หลายวันมานี้ฉันก็คิดว่าเขาเปลี่ยนไปนะ...เขาอาจจะชอบฉันก็ได้หรือไม่ฉันก็คงคิดไปเอง

ทุกถ้อยคำของเขาเสียงของเขาใบหน้าของเขาไม่ว่าฉันจะหลับตา...ฉันก็ยังคงเห็นเขาตลอด...นี่คงไม่เรียกว่าความรัก...ใช่มั้ย?

ไม่ใช่ๆ ต้องไปใช่แน่เลย คนอย่างฉันเนี่ยนะที่จะหลงรักใคร คนอย่างฉันเนี่ยนะ

คนที่เพื่อนหลายคนบอกน่ะนะว่าเป็นคนรักใครไม่เป็นเป็นคนไม่เข้าใจความรู้สึกของคนมีความรัก...คนที่ดูเย็นชาในเรื่องความรักอย่างฉันคนนี้น่ะนะที่จะชอบ...คนอย่างเขา

เขาที่กะล่อน เจ้าชู้รักสนุกอย่างเขาเนี่ยนะ...ใช่แล้วรินเธอไม่ได้ชอบเขา..ถ้ามีใครมาชมเธอบ่อยๆหน้าเธอต้องแดงและเขินอยู่แล้ว มันเป็นเรื่องธรรมดานะริน ไม่ต้องคิดมาก...

‘นายคงเมาอากาศแน่เลยหล่ะไม่ก็ตาบอด...ฉันก็ทำผมทรงนี้มานานแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ’

ฉันเขียนอักษรลงในกระดาษที่ถูกส่งมาจากเขาจากนั้นก็รอเวลาที่ครูเผลอส่งไปให้เหมียว

หลังจากที่เหมียวได้รับกระดาษก็ส่งไปให้เพื่อนอีกคนนึงก่อนที่จะถึงกร

เวลาผ่านไปไม่ถึงสามนาทีกระดาษใบนั้นก็ถูกส่งกลับมา

‘ฉันคงตาบอดนั่นแหละ...แต่วันนี้ฉันชอบเธอกว่าวันไหนเลยนะ’

ตึกๆๆๆ เสียงหัวใจของฉันเต้นแรงมากเต้นแรงมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา หน้าของฉัน...

ทำไมมันถึงรู้สึกร้อนได้ขนาดนี้ อ๊ะ หายใจแรงเกินไปแล้วนะยัยริน..

“ครูครับ! ไพรินไม่ค่อยสบายครับผมขออนุญาตพาไพรินไปห้องพยาบาลนะครับ!”

“อืมๆได้ๆ”ฉันหันไปมองหน้าแบงค์แต่แบงค์ก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากใช้มือข้างขวาที่

มันรู้สึกอบอุ่นสำหรับฉัน...ไม่นานนักฉันกับแบงค์ก็มานั่งลงที่เตียงนอนของห้องพยาบาล

“แบงค์...ทำไมบอกครูอย่างงั้นหล่ะ?ฉันสบายดีนะ...มะ ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย..”

ฉันเอ่ยถามแบงค์แบบขัดๆเพื่อแก้สถานการณ์ที่มันดูเงียบผิดปกติ

“ไม่เป็นบ้าอะไรของเธอน่ะ!!”แบงค์ตะตอกเสียงดังออกมา...ฉันไม่เคยเห็น ไม่เคยเห็น

แบงค์เป็นอย่างงี้เลย น่ากลัว เขาดูหน้ากลัวมาก

“บะ.แบงค์เป็นอะไรหรอ..”ฉันเอ่ยเสียงถามสั่นๆ

“เธอมีอะไรทำไมเธอไม่บอกฉันห่ะ! ฉันเป็นเพื่อนของเธอนะ เธอดูแปลกไปในหลายๆวันที่ผ่านมาเธอดูไม่ใช่คนเดิม ทำไมล่ะ? ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้...นี่เธอเป็นใครออกจากรินเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้นะ!!”แบงค์พูดเสียงดังตะคอก อะไรของเขาเนี่ย พูดว่าใครอยู่ในตัวฉันเพี้ยนไปแล้วแน่ๆเลยเพื่อนรักฉัน

“อะไรของนายเนี่ย!พูดเรื่องอะไรเนี้ยปัญญาอ่อนสิ้นดี ฉันก็เป็นฉันแล้วก็เลิกตะคอกใส่ฉันซะทีเหอะ ฉันไม่ชอบ!นายกำลังทำให้ฉันลำคานนะ!!!ไอ้บ้าเอ๊ย!”ฉันไม่รู้ตัวว่าเผลอหลุดออกตะคอกใส่เขาตั้งแต่เมื่อไรและเผลอตัวด่าเขาไปเมื่อไหร่ หน้าของแบงค์ดูอึ้งๆ ฉันเองก็เหมือนกัน

“เธอพูดออกมาได้ไง? ได้!!!!!”แบงค์ทำท่าทางจะวิ่งออกไปจากห้องพยาบาล “เดี๋ยว...” ฉันพูดยื้อเขาอะไว้แต่เขาไม่ฟังเลยแล้ววิ่งออกไป ฉัน...ฉันทำอะไรลงไปเนี้ย ฉันทะเลาะกับแบงค์งั้นหรอ ฉันด่าเพื่อนรักงั้นหรอเนี่ยให้ตายเหอะ ตั้งแต่คบกันมาฉันไม่เคยทะเลาะกับแบงค์เลย ฉันรู้สึกผิด แต่ไม่สิฉันไม่ได้ผิด เขาเป็นคนเริ่มเอง เพราะฉะนั้นฉันไม่ใช่คนผิด...อ้า~ รินเธอไม่ต้องคิดมากหรอก ไหนก็มาห้องพยาบาลแล้วนอนพักซักหน่อยดีกว่า ดีนะที่เมื่อกี้นี้ในห้องพยาบาลไม่มีใครอยู่เลยเลยไม่ได้ยินเสียงดังฉันฉันกับ...แบงค์

เห้ออ ช่างเหอะนอนดีกว่า Zzzzz

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา...นี่กี่โมงแล้วนะฉันหลับไปกี่ชั่วโมงกันนี่

“ตื่นแล้วหรอ?”

คนตรงหน้าฉัน เขาคือ...กร ห้ะ กรงั้นหรอ ฉันโพลงตาขึ้นด้วยความตกใจ เขามาทำอะไรกันนะ

“นะ...นายมาทำอะไรหรอ?”ฉันถามเขา หัวใจของฉันมัน มันเต้นผิดจังหวะอีกแล้ว

“เธอน่ารักจังเลยริน...”เขาพูดพร้อมค่อยๆโน้มใบหน้าของเขาเข้ามาหาฉัน เข้ามาใกล้อีก

อ๊ะ ตอนนี้หน้าของฉันกับกรห่างกันประมาณสองนิ้วได้จากนั้นเขาก็ย้ายใบหน้าของเขามาที่ใบหูของฉัน “ตอนเธอหลับน่ะ...หน้ารักมากเลยนะ ฉันชอบนะตอนเธอหลับน่ะ...แล้วเจอกันนะ” เขาเดินออกไปแล้ว...แต่ฉันยังคงค้างอยู่ท่าเดิม

‘ฉันชอบนะตอนเธอหลับ’ฉันชอบนะตอนเธอหลับ’ ตึกๆหะหายใจไม่ค่อยออกเลย ฉันคงจะหลงรักคนอย่างเขาแล้วแหละ ฉันไม่สามารถปฎิเสธได้เลยว่าฉันไม่ชอบเขา

เขาทำให้คนที่ไม่รู้จักความรักอย่างฉัน ไม่เคยรักหรือชอบใครมาก่อน ไม่เคยใจเต้นแรงขนาดนี้ ไม่เคยรู้ว่าคนที่มีความรักเขารู้สึกอย่างไร... ฉันชอบเขา.....

แอ๊ดดดดดดดดดดดดดด! เสียงออดโรงเรียงดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าให้เตรียมตัวขึ้นชั้นไปเรียน ฉันลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปยังห้องเรียน นอนแล้วนี่มันรู้สึกดีจังเลยแหะ

ฉันนั่งอยู่บนเก่าอี้ตัวเก่าและโต๊ะตัวเดิม แต่บรรยากาศมัน...ไม่เหมือนเดิมแล้วสิ รู้สึกอึดอัดจัง ทนๆไปจนกว่าจะหมดคาบเรียนรอบบ่ายละกัน

แอดดดดดดดดดดดดด!เสียงออดดังขึ้นอีกครั้งในเวลา บ่ายสามโมงเวลาสามชั่วโมงผ่านมานี้ช่างเป็นอะไรที่อึดอัดเหลือเกินตั้งแต่กลับมาในห้องเรียนนี้ฉันกับแบงค์ไม่ได้คุยกันเลยซักคำไม่มองหน้ากันไม่สัมผัสกันเลย เขาทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนเลย

เหอะ!ฉันก็ทำแบบเขาด้วย ฉันทำเป็นไม่เห็นเขา... ฉันอยากคุยกับแบงค์เพื่อนรักของฉันจังแต่ไม่มีทางหรอกฉันไม่มีทางไปง้อเขาแน่ฉันไม่ใช่คนผิด...

..................เวลาผ่านไปอาทิตย์หนึ่ง..........................

“นี่แกฉันว่ารินกับแบงค์ต้องทะเลาะกันแน่เลย”

“จริงอ่ะ สองคนนั้นน่ะนะ ฉันเห็นสนิทกันจะตายฉันยังเคยเชียร์คู่นี้อยู่ด้วย”

“ฉันเห็นน่าจะอาทิตย์นึงแล้วนะนั่น”

เสียงของเพื่อนร่วมห้องเรียนของฉันกำลังคุยเรื่องของฉันกับแบงค์อยู่ ยัยพวกนี้นี่คิดจะเม้าส์เรื่องของคนอื่นก็น่าจะดูบ้าง...ฉันกำลังจะเดินไปหาสองสาวที่กำลังคุยเม้าส์เรื่องของฉันอย่างเมามันส์(?)อยู่แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นแบงค์กำลังเดินเข้าไปต่อว่าสองสาวพวกนั้น

“ริน”มีเสียงของใครบางคนกำลังเรียกชื่อของฉันมันเป็นเสียงที่คุ้นเคย

“หวัดดี กะ..กร” อร้ายย เสียงของฉันทำไมมันสั่นได้นาดนี้นะ ตึกๆๆ ใจเต้นอีกแล้ว

ตอนนี้หน้าฉันต้องแดงมากๆแน่เลย

“หวัดดีริน วันนี้เธอ...ดูหน้าแดงๆนะไม่สบายหรือเปล่า”เขานำมือที่เย็นเฉียบ...มาแต่

บนหน้าผากของฉัน...มื่อนี้ช่างต่างจากของแบงค์เหลือเกิน...อ๊ะ ฉันคิดไรเนี่ย!

“ตัวก็ไม่ได้ร้อนนี่...แต่ตอนเธอหน้าแดงนี่น่ารักได้ใจฉันไปเลย”

“และเจอกันนะ...ริน”ประโยคเขากระซิบที่ข้างหูของฉันแล้วเดินจากไป ตัวฉันแข็งเลย

ตึกๆๆ เสียงหัวใจของฉันดังขึ้นๆๆมันจะหลุดออกมาแล้ว เอื้ออออ!