THE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
เขียนโดย 
OUM_PF
วันที่ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 16.46 น.
แก้ไขเมื่อ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 18.24 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
21)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTHE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
ตอนที่๒๑
สายตาหวานเหม่อลอยมองท้องฟ้ากว้าง เสียงถอนหายใจถูกผ่อนออกมาเบาๆ เธอ
พยายามจะเข้าใจว่างานของเขานั้นหนักหนาขึ้นทุกวัน แต่จากวันนั้นก็ผ่านมาสามเดือนแล้ว เขาไม่
ค่อยมีเวลาให้เธอเหมือนก่อน มีเพียงนัดทานข้าวเล็กๆน้อยๆตามแต่ที่เขาจะว่าง แต่ที่เธอเห็นเขามี
ข่าวกับนักธุรกิจสาวสวยอย่าง บัวระวง นั้นไม่ผิดแน่ เธอพยามจะเข้าใจอีกเหมือนกันว่ามันเป็นแค่
ข่าวที่นักข่าวสร้างขึ้น แต่ยิ่งนานวันหลักฐานทุกอย่างยิ่งชัดเจนขึ้น รูปถ่าย คลิปวีดีโอที่ลงตามสื่อ
ไม่เว้นแต่ละวัน...หรือว่าเธอจะถูกหลอกอย่างที่กลัวจริงๆ
“คุณจะไม่ผิดสัญญาใช่ไหมคะ”มือเล็กสั่นเทาจับสร้อยคอเส้นเล็กให้แนบลงบนหัวใจ
ที่กำลังเต้นอย่างช้าๆ เธอไม่อยากทำตัวงี่เง่าเลย แต่ทำไม...เธอถึงรู้สึกแบบนี้
“พี่ฟาง มานั่งทำอะไรตรงนี้”เธอหันไปยิ้มบางๆให้น้องสาว ก่อนจะเอ่ย
“มานั่งพักน่ะ วันนี้ของหมดเร็ว เลยมีเวลาพักเยอะ...แล้วนี่เราไม่ไปทำงานหรอ”
“วันนี้วันเสาร์นะ”
“จริงสิ”หัวใจดวงน้อยยิ่งแผ่วลง ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันหยุด แต่ก็ยังไร้วี่แววของคนรักหนุ่ม
“คิดถึงเขาก็ไปหาเขาสิคะ จะมานั่งนิ่งอยู่แบบนี้ทำไม เดี๋ยวแม่ไฮโซนั่นก็คาบไปกิน
ซะหรอก”เธอหันไปส่ายหน้าน้อยๆให้กับน้องสาว
“เขาคงลืมพี่แล้วละมั้ง ช่วงนี้เงียบหายไปเลย เฮ้อ...เข้าบ้านเถอะ”เธอเสลุกขึ้นยืน
ทว่ากลับถูกน้องสาวจับตัวกดให้นั่งลงเช่นเดิม
“ลืมได้ยังไง พี่ฟางเป็นคนรักของเขานะคะ...พิมถามจริงๆ ไม่หึงบ้างหรอ ปล่อยเขา
ไปควงผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง”
“พี่จะทำอะไรได้ อันที่จริงแล้วเราไม่คู่ควรกันด้วยซ้ำ”
“พี่ฟาง!”พิมประภาถอนหายใจยาว ก่อนจะนั่งลงข้างๆเธอ
“คิดแบบนี้ได้ยังไง คนเราเป็นคนรักกันก็ต้องห่วงต้องแคร์ความรู้สึกกัน แต่ดูสิ่งที่เขา
ทำสิคะ...แล้วนี่ก็ไม่คิดจะทำอะไรจริงๆน่ะหรอ”
“ไม่เอาหรอก ถ้าเขาจะทิ้งพี่จริงๆ พี่คงจะไปห้ามอะไรเขาไม่ได้”
“โอ้ย พิมจะบ้าตาย ทำไมถึงได้เย็นชากันแบบนี้นะ”
“ไม่ต้องมาเครียดเรื่องของพี่หรอกเราน่ะ ไปเลย...เก็บของหน้าร้าน พี่จะไปนอน
ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว”เธอบ่นเบาๆ ก่อนจะเดินผ่านสวนหย่อมข้างบ้าน เพื่อจะเดินไปยังตัวบ้าน แต่
เธอเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าเธอแบ่งอาหารไว้ เพื่อจะเอาไปแบ่งป้าสายใจ ร่างเล็กที่อิดโรยเดินไปยัง
หน้าร้าน หญิงสาวมองลูกค้าที่เดินเข้ามาในร้านทำท่าหันรีหันขวางจึงเอ่ยทัก
“วันนี้กับข้าวหมดแล้วล่ะค่ะ”เธอส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ลูกค้าหนุ่มยิ้มตอบ
“ครับ”เธอหันกลับไปหยิบถุงกับข้าว เมื่อเห็นลูกค้าเดินออกจากร้านไปแล้ว
ปัง!!!
ทว่าเพียงเสี้ยววินาทีที่ร่างเล็กหันหลังกลับไป ลูกกระสุนจากปลายกระบอกปืนถูกฝัง
เข้าสู่ร่างกายบอบบางนั้น ร่างเล็กทรุดกายลงนอนแน่นิ่งกับพื้น เลือดสีแดงฉานไหลเจิ่งนองพื้น
กระเบื้องสีขาวสะอาดตา หญิงสาวสิ้นสติเพราะความเจ็บปวดจากลูกตะกั่วนั่น
พิมประภาได้ยินสียงดังที่หน้าร้านจึงรีบลนลานวิ่งตามมา ภาพที่เธอเห็นนั้นทำให้เธอ
แทบลมจับ น้ำตาไหลรินนองใบหน้าสวยหวาน ร่างบอบบางวิ่งเข้าไปประคองร่างพี่สาว เสียงหวาน
สั่นสะอื้นร้องตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือสุดเสียงที่มี
“ช่วยด้วย! ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลให้ที”อ้อมแขนบอบบางดอบกระชับร่างกายที่เริ่ม
เย็นเฉียบของพี่สาว หัวสมองตื้อตันไปหมด เธอรู้แต่เพียงอย่างเดียวว่าเธอกลัว...กลัวที่จะสูญเสีย
ไม่นานนักจากนั้นร่างเล็กที่เต็มไปด้วยเลือดของธนันต์ธรญ์ถูกนำส่งโรงพยาบาล
โดยมีพิมประภาคอยประกบไม่ห่างหาย หัวใจดวงน้อยเต้นเร็วแรง ทุกวินาทีต่อจากนี้ไปมีความ
หมายเหลือเกิน เพราะหากช้าไปเพียงวินาทีเดียว เธออาจจะไม่เหลือใครอีกเลย...
“พี่ฟางอยู่กับพิมนะ อย่าเป็นอะไรนะ ฮึก ฮือ”
เพล้ง!!!
ร่างสูงของภาณุหันไปตามเสียงที่ได้ยิน เขามองกรอบรูปของธนันต์ธรญ์ที่ถูกจัดอยู่
บนตู้โชว์ร่วงหล่นลงมาแตกกระจาย เขาขมวดคิ้วมุ่น ไม่มีลม ไม่มีแรงขยับ แต่เพราะอะไรมันถึงได้
หล่นลงมาได้
มือหนาเอื้อมไปหยิบกรอบรูปที่แตกละเอียดขึ้นมา ใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวยิ้ม
ให้เขาอย่างอ่อนหวาน นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้พบเธอ
“ฉันคิดถึงเธอนะ”
“คุณภาณุครับ!”เขาหันไปมองนายภพที่วิ่งมากระหืดกระหอบอยู่หน้าประตู
“อะไร...”
“คุณฟางครับ...เธอถูกยิง ตอนนี้อาการทรงตัว ไม่ตอบสนองต่อการรักษา”หัวใจของ
เขาหล่นวูบ เมื่อได้ยินเรื่องที่นายภพรายงาน เขากลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออย่างยากลำบาก น้ำตา
ที่ไม่เคยมีมานานนับสิบปีเริ่มรื้นดวงตา...เลว!
“ไปลากตัวมันมาให้ได้ กูจะฆ่ามัน!”น้ำเสียงห้าวเข้มตะคอกอย่างสุดจะทน มือหนา
คว้ากุญแจรถ ก่อนจะขับออกไปอย่างรวดเร็ว หัวใจของเขาลอยไปหาผู้หญิงที่อยู่ในห้องไอ.ซี.ยู
แล้ว เขาทำไมแย่อย่างนี้ หากเธอต้องเป็นอะไรไป...เขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง
พิมประภาได้แต่มองลอดผ่านผ้าม่านสีเขียวของห้องไอ.ซี.ยู ทว่าไม่ว่าจะพยายาม
เท่าไหร่มันก็ไม่สามารถมองทะลุผ่านไปได้เลย เนื้อตัวของหญิงสาวยังคงเต็มไปด้วยเลือดของ
พี่สาว ดวงตากลมโตบวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก ร่างบอบบางสะอื้นจนตัวโยน หัวใจดวงน้อย
เต้นช้าลงเรื่อยๆ หากไม่มีธนันต์ธรญ์เธอจะอยู่อย่างไร...
“คุณพิม...”หญิงสาวหันไปตามเสียงเรียก ร่างบอบบางโผเข้าหาที่พักพิงเดียว เธอ
กอดปริญไว้แน่นเช่นเดียวกับที่เขากอดเธอ ในเวลานี้เธออ่อนแอจนแทบจะยืนด้วยลำแข้งของ
ตัวเองไม่ไหว
“ไม่เป็นไรนะ คุณฟางต้องปลอดภัย เชื่อผม...”
“ฮึก มันเกิดอะไรขึ้น ฉันงงไปหมดแล้ว ใครกันที่ทำแบบนี้ ฮือๆ”เธอบ่นอู้อี้กับ
ไหล่หนา ร่างกายบอบบางสะอื้นหนัก ดวงตากลมโตหม่นหมองปิดลงอย่างเหนื่อยล้า ชั่ววินาทีร่าง
บอบบางทิ้งตัวลงอย่างคนไร้สติ อ้อมแขนแกร่งของปริญโอบรับร่างน้อยไว้ ก่อนจะอุ้มพาเธอส่ง
ห้องฉุกเฉิน เขาเชื่อว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่จบลงง่ายๆแน่...ภาณุไม่อยู่เฉยแน่!
ร่างสูงของภาณุเดินวนไป-มาหน้าห้องที่ธนันต์ธรญ์นอนพักรักษาตัวอยู่ไม่ต่างกับเสือ
ติดจั่น ดวงตาคม คิ้วเข้มมีร่องรอยของความเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด ลมหายใจถูกพ่นออกมา
แรงๆอีกหน ป่านนี้แล้วทีมแพทย์ที่เข้าไปรักษา เมื่อสองชั่วโมงที่แล้วก็ยังไม่ออกมา...หลังจากที่
อาการของเธอไม่ดีขึ้น แต่ก็ไม่ได้แย่ลง เขาก็ทนไม่ได้อีกต่อไป เขาวิ่งเต้นหาทีมแพทย์ที่เก่งที่สุด
ในการรักษา...ดวงใจของเขา
“ปลอดภัยนะฟาง อยู่ข้างๆฉันนะฟาง”
“ฮ่าๆๆๆๆ โว้ย สะใจโว้ย”
เสียงหัวเราะยินดีของสิทธาดังขึ้น มือปืนที่เขาส่งไปทำงานได้สำเร็จ ลูกกระสุนเข้า
จุดสำคัญขนาดนั้น ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแล้ว...ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้มันเผยจุดอ่อนของตัวเองกัน
มันก็สมควรแล้ว สำหรับผู้ชนะ ไหวพริบเท่านั้นที่จำเป็น ส่วนคุณธรรมที่พึงมีเขาไม่คิดว่าจะช่วย
อะไรได้ เพราะหลายต่อหลายรุ่นต้องเกือบล่มสลายลงเพียงเพราะคำว่าคุณธรรมค้ำคอ เขาคงไม่
ปล่อยให้ตระกูลของตัวเองต้องล่มสลายลงเพียงเพราะความรักโง่ๆแบบภาณุแน่นอน
“เก็บมือปืน ก่อนที่มันจะไปถึงมือไอ้ภาณุ”
“ครับ”
มาแล้วววว จะให้พี่ฟางฟื้นหรือไม่ฟื้นดีน่อ
ถ้าอยากให้ฟืนเค้าขอเม้น+โหวต ฮ่าๆ
พรุ่งนี้เจอกันนะ พรุ่งนี้วันจันทร์ รัดเดอร์ห้ามนอนดึก อิอิ ตั้งใจเรียนด้วยน้าา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
