THE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
เขียนโดย 
OUM_PF
วันที่ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 16.46 น.
แก้ไขเมื่อ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 18.24 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
17)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTHE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
ตอนที่๑๗
ภาณุมองคู่กรณีสองสาวที่มีเรื่องกันในงานวันเกิดของเขาอย่างเหนื่อยหน่าย ไม่ใช่
เพราะอะไรหรอก พาขวัญนั้นเป็นผู้หญิงเอาแต่ใจตัวเอง เธอมักจะหาเรื่องปวดหัวมาให้เขาเสมอ
ในขณะที่น้องสาวของคนรักหมาดๆของเขาก็ใช่ย่อย นิสัยนั้นคงได้พิมพ์เดียวกับพี่สาวเจ้าหล่อนมา
แน่ๆ
“ผมต้องขอโทษแทนน้องสาวผมด้วยนะครับ”เขาเลือกที่จะเอ่ยขอโทษกับพาขวัญ
หญิงสาวมีท่าทีงุนงงเล็กน้อย เมื่อเขาเอ่ยเช่นนั้น
“น้องสาว?”
“พิมประภาคงไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษด้วยจริงๆ”เขาหันไปมองพิมประภาที่ยังคงมอง
พาขวัญอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้านั้นพี่ป๊อปไปส่งขวัญหน่อยสิคะ คุณพ่อคงกลับไปแล้วแน่ๆ”
“ได้สิครับ เดี๋ยวผมจะให้ลูกน้องพาคุณไปส่งที่บ้าน”
“ไม่ใช่ค่ะ ขวัญหมายถึงพี่ป๊อป”
“ไปสิคะ”เสียงหวานของธนันต์ธรญ์เอ่ยแทรก คนตัวเล็กนั้นดูเหมือนจะหึงเก่งขึ้นมา
ทุกวินาที เธอไม่ใช่ผู้หญิงสวยหวานอย่างหน้าตาสักนิด
“ให้ผมไปส่งดีกว่าครับ ผมกำลังจะกลับบ้านอยู่พอดี”ปริญขันอาสา ร่างสูงเดินเข้ามา
ใกล้พาขวัญก่อนจะส่งยิ้มให้หญิงสาวอย่างเป็นมิตร เขานึกขอบคุณไอ้เพื่อนตัวดีที่เข้ามาได้ถูก
จังหวะถูกเวลา
“นะคะคุณขวัญ น้องมีเรื่องอยากคุยกับคุณขวัญอยู่พอดี”นิษฐาเอ่ยเสริม เมื่อเห็นว่า
อีกฝ่ายังไม่ยอมผ่อนปรน หญิงสาวฉายแววตาของความไม่พอใจเพียงคู่ ก่อนจะปรับให้มันกลับมา
สดใสดังเดิม เธอตอบรับอย่างไม่ให้เสียมารยาท
“ได้ค่ะ ขวัญกลับกับคุณน้องก็ได้ กลับก่อนนะคะ”เขายิ้มให้หญิงสาวน้อยๆ ก่อนจะ
เดินไปส่งหญิงสาวขึ้นรถที่หน้าบ้าน เมื่อไฟท้ายรถคันงามค่อยๆแล่นห่างออกไป เขาจึงเดินกลับไป
หาธนันต์ธรญ์และพิมประภาที่ยังคงนั่งอยู่บริเวณหลังบ้านเช่นเดิม เสียงหวานของพิมประภานั้น
โวยวายกับพี่สาว ขณะที่ธนันต์ธรญ์ก็เอ็ดน้องสาวกับเรื่องที่ก่อไว้
“ก็แม่นั่นมันทำพิมก่อนนี่ สมควรแล้วล่ะ”
“สมควรอะไร มันจำเป็นหรอที่พิมต้องทำแบบนั้น พี่อยากจะบ้าตายกับเราจริงๆ ดีนะที่
เหล็กที่ดามไว้มันไม่ทะลุออกมา ระวังเถอะ สักวันมันจะได้ออกมาจริงๆน่ะ”
“ไม่กลัวหรอก”เขาเดินไปนั่งข้างๆธนันต์ธรญ์ที่มองน้องสาวอย่างไม่วางตา เขาเอ่ย
คั่นก่อนที่จะเกิดสงครามย่อมๆขึ้นมาเสียจริงๆ
“พิมเจ็บตรงไหนรึเปล่า ไปหาหมอไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้จิ๊บๆ”เขาพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง
“อยากกลับบ้านกันหรือยัง”
“อยากสิ นี่มันก็ดึกมากแล้ว ไม่มีใครอยู่บ้านด้วย”เขาพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะพา
สองสาวขึ้นรถและพาเธอไปส่งบ้าน
ร่างสูงของภาณุยืนรับลมอยู่บริเวณระเบียงบ้าน เวลานี้ก็ดึกมากแล้ว แต่เขานั้นกลับ
นอนไม่หลับ เอาแต่เป็นห่วงใครอีกคน ทั้งๆที่เขาสั่งให้คนเฝ้าเธอไว้รอบๆโดยที่ไม่ให้
น่าสงสัยเกินไป เรื่องนี้ คนรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดี เขาไม่อาจรู้เลยว่าหากเธอเป็นอะไรไป...
เขาจะอยู่อย่างไร
ชีวิตของเขามีไม่กี่คนที่เขารัก และมีไม่กี่คนที่รักเขาด้วยใจจริงๆ เพราะแม้แต่แม่แท้ๆ
ท่านก็ยังไม่เคยมีให้เขา...
ก๊อกๆ
เขาหันไปมองประตูที่ถูกเคาะ เท้าแกร่งเดินไปหยุดอยู่หน้าประตู ก่อนน้ำเสียงคุ้นหูที่
มักไม่ค่อยจะได้ยินจะดังตามมา
“ตาป๊อป เปิดประตูให้แม่หน่อยสิลูก”เขายิ้มเยาะให้กับคนที่ยืนอยู่หน้าห้องผ่านบาน
ประตู เธอไม่แสลงใจบ้างหรือไรเมื่อแทนตัวเองว่าแม่ เมื่อแทนเขาว่าลูก ในเมื่อเธอไม่เคยทำให้
เขารู้สึกอย่างนั้นเลย เขาเอื้อมมือไปเปิดประตูออก
“แม่มีเรื่องจะคุยด้วย”เขาใช้มื้อกั้นตัวของมารดาออก ก่อนจะเอ่ย
“คุยตรงนี้ก็ได้”
“แม่เห็นแกพาผู้หญิงขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้า”
“แฟนผม”เขาเอ่ยเสียงเรียบ แต่คนรับฟังกลับมีท่าทีไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“แม่ไม่ชอบ ลูกคุณหญิงชิดชมไม่น่ารักหรือ ถ้านั้นน้องมะนาว ลูกคุณ...”
“แต่ผมชอบ! อย่ามายุ่งกับชีวิตของผม อยู่ในที่ของคุณเถอะ อย่าทำให้ผมลำบากใจ”
“ตาป๊อป”น้ำเสียงหวานสั่นเครือ เขาเสจากดวงตาคู่สวยที่เริ่มมีน้ำตาคลอเต็มหน่วย
เมื่อก่อนเขาอาจจะลำบากใจ แต่เวลาที่ผ่านมาเนิ่นนาน ตลอดเวลาที่เขาเติบโตขึ้น เขาได้เรียนรู้
อะไรมากมาย มีหลายสิ่งที่เขาไม่อาจทำใจยอมรับได้ลงในตัวของมารดา...
ผู้หญิงคนนี้เลือดเย็นเกินไป
“ผมอยากนอน”เขาเลือกที่จะปิดประตูลง ไม่ว่าครั้งใดที่ได้พิศดวงหน้าโรยราและ
อ่อนแรงของมารดาก็ทำให้เขายิ่งตระหนักได้ว่า บาปกรรมนั้นมีจริง ทุกวันนี้ท่านไม่มีความสุขเลย
กับสิ่งที่ทำลงไป...
ภาสกรมองไฟห้องนอนฝั่งตรงกันข้ามที่ดับลง แม้จะอยู่กันคนละฝั่งของบ้าน แต่ไม่ว่า
มันจะห่างแค่ไหนภาณุก็ยังทำให้บาดแผลของเขาชัดเจนขึ้นในทุกวัน ใช่ว่าเขาจะตั้งแง่รังเกียจน้อง
ชายต่างมารดา แต่เขารังเกียจพรพรรณมารดาของภาณุ สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ทำน่ารังเกียจยิ่งนัก จิตใจ
ของเธอเต็มไปด้วยความริษยาเกินกว่าใครจะหยั่งถึงได้
ภาณุนั้นรับผิดชอบทุกอย่างได้อย่างดีเยี่ยมจนเขาต้องยอมรับ เขาไม่คิดหรอกว่าเด็ก
ผู้ชายคนนั้นจะรับผิดชอบทุกอย่างได้จริงๆ ประสบการณ์มากมายกำลังทำให้ผู้ชายคนหนึ่งต้อง
เข้มแข็งและด้านชาไปมากจริงๆ นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มของภาณุ แต่ก็ใช่ว่าเขา
อยากจะเห็น...เอ หากไม่นับรวมผู้หญิงตัวเล็กๆคนนั้น ที่เขารู้สึกคุ้นหน้าเหลือเกิน
นอกจากเธอแทบไม่มีใครคนไหนอีกเลย...คราวนี้แล้วสินะที่ความรักจะก้าวเข้ามา
เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของภาณุ ความรักนั้นเป็นจุดอ่อนของนักรบ...ใครใครก็รู้ดี
เขาอยากจะรู้นักว่าภาณุจะรักษาชีวิตของผู้หญิงที่ดูบอบบางคนนั้นไปได้นานแค่ไหน!
ร่างบอบบางสะดุ้งสุดตัว ดวงตาคู่สวยของพิมประภาลืมตาโพลง เหงื่อเม็ดเล็ก
ผุดพรายตามใบหน้าแสนหวาน ดวงตาหวานมองไปยังเตียงฝั่งตรงข้าม เห็นร่างเล็กของพี่สาวยัง
คงนอนหลับอย่างเป็นปกติหัวใจที่เคยเต้นรัวเร็วก็กลับมาเต้นเป็นปกติ ในฝันนั้นช่างน่ากลัว
เหลือเกิน มันเหมือนจริงจนเธอสะอิดสะเอียน กลิ่นคาวของเลือดลอยคละคลุ้ง
เลือดสีแดงฉานอาบทั่วร่างเล็ก
“ไม่จริง...”
งือออออ เม้นน้อยยย กำลังใจหาย คือเราไม่เคยเรียกร้องอะไรมากมายเลยนะ แต่ทำไมมันน้อย
จริงๆง่ะ คือเราแต่งลงในนี้ไม่ได้อะไรเลยนะ นอกจากกำลังใจ คำติคำชมเกี่ยวกับนิยายของเรา แต่
รู้มั้ยมันทำให้เรามีความสุข มีกำลังใจที่จะแต่งต่อ คืออะไร วิวก็เยอะนะ แต่คนวิจารณ์น้อยจัง หรือ
ว่าเราต้องพิจารณาตัวเองแล้ว เราบอกตามตรงนะว่าเราเหนื่อยง่ะ ขอโทษนะถ้ามันทำให้รู้สึกว่าเรา
เยอะ
ช่วงนี้อาจจะหายไปบ้าง เราต้องไปละ เดี๋ยวพรุ่งนี้มีสอบ แฮ่ๆ บ้ายบาย รีดเดอร์ของเราตั้งใจเรียน
น้า จุ้บๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
