THE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
เขียนโดย 
OUM_PF
วันที่ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 16.46 น.
แก้ไขเมื่อ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 18.24 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
15)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTHE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
ตอนที่๑๕
บัวระวงยกแก้วทรงสวยในมือเรียวแตะกับแก้วในมือของชายหนุ่มเบาๆ ก่อนจะยกมัน
ขึ้นจดริมฝีปากอิ่มสวย จิบไวน์รสเลิศน้อยๆ ก่อนจะวางแก้วลงบนโต๊ะ สายตาหวานของผู้ชายตรง
หน้าและแสดงความต้องการออกมาอย่างเปิดเผย ก่อนน้ำเสียงหวานจะเอื้อนเอ่ยชวนคุย
“บัวคิดว่าพี่ป๊อปจะไม่จัดงานแล้วซะอีก”
“จัดสิครับ ไม่อย่างนั้นผมจะมีโอกาสได้คุยกับคู่ค้าคนเก่งอย่างบัวเมื่อไหร่กันล่ะ”เขา
ตอบอย่างไม่ให้เสียน้ำใจนัก หากแต่หญิงสาวกลับยิ้มกว้าง ก่อนจะชวนคุยอีก
“แผลเป็นอย่างไรบ้างคะ บัวนี่แย่จังไม่มีเวลาไปเยี่ยมพี่ป๊อปบ้างเลย”
“หายดีแล้วล่ะครับ ว่าแต่ช่วงนี้บัวเป็นไงบ้าง”
“ก็ดีค่ะ ไม่ได้มีปัญหาอะไร”
ธนันต์ธรญ์มองเสี้ยวใบหน้าหล่อคมของภาณุ ก่อนจะเบ้ปากน้อยๆ ที่แท้ก็หนีลงมาคุย
กับสาวนี่เอง เหอะ!นี่เขาคิดจะทำอะไรของเขา เมื่อชั่วโมงที่แล้วบอกรักเธอ แต่ตอนนี้กลับมาอยู่
กับผู้หญิงอีกคน เห็นเธอเป็นของตายหรือไง...รู้ฤทธิ์เธอน้อยไปเสียแล้ว
เท้าเรียวในรองเท้าส้นสูงคู่สวยเดินอย่างมาดมั่นเข้าไปใกล้โต๊ะอาหารที่คนทั้งสอง
กำลังดื่มด่ำกับอาหารและความสุข แต่เธอคิดว่าน่าจะเป็นอย่างหลังเสียมากกว่า
“มาอยู่นี่นี่เอง ฟางหาซะทั่วงาน”เธอเอ่ยเสียงหวาน ก่อนจะเอื้อมมือเล็กไปดึง
แขนแกร่ง คิ้วเข้มของเขาเลิกขึ้นอย่างแปลกใจในสิ่งที่เธอกำลังทำ
“ทำอะไรของเธอ”
“ฟางอยากเต้นรำค่ะ ไปเถอะ”เธอส่งสายตาออดอ้อนให้ภาณุอย่างไม่คิดว่าจะต้องทำ
มาก่อน อาจจะเป็นเพราะเธอกำลังต้องการหักหน้าเขาก็ได้ ก็ช่วยไม่ได้ อยากทำตัวเจ้าชู้ประตูดิน
ก่อนทำไมกันล่ะ
“ขอตัวสักครู่นะครับ”เขาหันไปเอ่ยกับหญิงสาวอีกคนอย่างสุภาพ ก่อนจะลุกขึ้นและ
เดินไปตามแรงลากของเธอ เธอไม่ได้จะเต้นรำอย่างที่บอกเขา หากแต่กึ่งลากกึ่งจูงร่างสูงไปที่มุม
เงียบๆใกล้ๆสวนหย่อมบริเวณสระว่ายน้ำ
“ใคร”
“แล้วคิดว่าใครล่ะ”เธอหันขวับ นี่ขำผิดแล้วยังกล้ายอกย้อนเธอแบบนี้อีกหรือไง
“คุณบอกรักผู้หญิงเป็นว่าเล่นเลยหรือไงถึงจำไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร”
“ในเมื่อเธออายที่จะอยู่ข้างฉัน ฉันก็ต้องไปหาผู้หญิงคนอื่น”เธอโกรธ!...
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวกับมันเป็นเรื่องปกติธรรมดา
“ฉันห่วงคุณ! คุณต่างหากที่ต้องอาย ฉันเป็นแค่แม่ค้าธรรมดาๆ คุณกล้า...”
“ในเมื่อเธอเป็นคนที่ฉันรัก! แล้วมันจะมีเรื่องอะไรน่าอาย...ฉันต่างหาที่ต้องอาย ฉัน
ทำให้คนนี่ฉันรัก ไว้ใจฉันไม่ได้เลย”
“ฉันจะอยู่ข้างๆคุณ ไม่ต้องไปหาผู้หญิงที่ไหนอีกแล้ว ถ้ามีแม้แต่คนเดียว...เราเห็นดี
กันแน่!”น้ำเสียงหวานเอ่ยอย่างหนักแน่น ดวงตาคู่สวยมองใบหน้าหล่อคมคล้ายกำลังข่มขู่คู่กรณี
หากในสายตาของภาณุ ตอนนี้เธอดูน่ารักที่สุด เขาไม่คิดเลยจริงๆว่าผู้หญิงที่ดูมี
ความมั่นใจสูงอย่างธนันต์ธรญ์จะหึงได้น่ารักขนาดนี้ แต่เธอก็หึงได้โหดเช่นเดียวกัน นี่ถึงกับข่มขู่
เขาอย่างที่ไม่เคยมีใครกล้าทำกับมาเฟียผู้ทรงอิทธิพล เขาหลุดหัวเราะเอ็นดูคนตัวเล็ก ก่อนจะเอ่ย
“หึงหรือไง”
“ถ้านั้นฉันลองไปนั่งคุยเล่นกระหนุงกระหนิงกับคุณปริ้นซ์ดีไหมล่ะ”
“เธอ!”เขาชี้หน้าคนตัวเล็กที่กำลังยั่วโมโหเขาอยู่อย่างสุดจะทน
เธอนี่มันแม่มดตัวร้าย เธอเหมือนรู้ว่าต้องทำยังไงเขาถึงจะรัก ทำยังไงเขาถึงจะเอ็นดู และทำยังไง
เขาถึงจะหึงแบบนี้
“ฉันเห็นหน้าบึ้งของคุณจนเบื่อแล้ว ยิ้มบ้างนะคะ...”ใบหน้าแสนหวานของเธอก้มลง
จนแทบชิดอก ทว่าเขาก็ยังเห็นแก้มนวลของเธอนั้นแดงระเรื่ออย่างน่าเอ็นดู
“หล่อก็บอกว่าหล่อสิ”
“คุณนี่มันหลงตัวเองได้น่าหมั่นที่สุดเลย!”เขาหัวเราะออกมาดังๆ นานเท่าไหร่แล้วที่
ไม่ได้หัวเราะด้วยความสุขใจเช่นนี้ เธอช่างมีอิทธิพลต่อเขามากเหลือกิน
“ไปเถอะค่ะ ฉันหิวแล้วล่ะ”เธอจับจูงมือของเขาเดินกลับไปที่โต๊ะอาหารเดิมซึ่ง
บัวระวงกำลังนั่งอยู่เงียบๆคนเดียว คนตัวเล็กของเขายิ้มบางๆให้กับลูกค้าคนสำคัญของจิระคุณ เขา
ถอยเก้าอี้ให้ธนันต์ธรญ์นั่ง ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ของตัวเองบ้าง
“นี่ ธนันต์ธรญ์ครับ คนรักของผม”เขาเอ่ยตามความจริง และก็เห็นได้ชัดทีเดียวว่า
บัวระวงหน้าเสียลง แต่เธอก็ปรับตัวให้เป็นปกติได้อย่างรวดเร็วตามฉบับสาวที่มีความมั่นใจในตัว
เองสูง
“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“ยินดีเช่นกันค่ะ”ไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้นหลังจากนั้น หากเขาก็รู้สึกแปลกไม่น้อย
ที่ต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ธนันต์ธรญ์นั้นดูจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว เธอฤทธิ์เยอะพอควร
จากที่เขาสังเกตเมื่อครู่ แต่จะอะไรก็ช่าง จะมีใครบ้างที่ไม่ชอบให้คนที่รักหึงหวง เพราะนั่นยังแปล
ว่าเขามีค่าเสมอ
“เอ่อ ยังไงบัวขอตัวกลับก่อนนะคะพี่ป๊อป”เขาเงยหน้าจากจานอาหาร เมื่อจู่ๆบัวระวง
ก็ขอตัวกลับเสียดื้อๆ
“ครับ งั้นผมไปส่งนะ”เขาเอ่ยก่อนจะลุกจากเก้าอี้ของตัวเอง ไปถอยเก้าอี้ของัวระวง
ที่ลุกขึ้นยืนแล้ว
“กลับก่อนนะคะ”หญิงสาวส่งยิ้มให้ธนันต์ธรญ์อย่างเรียบๆ ก่อนเขาจะเดินไปส่งเธอที่
หน้าคฤหาสน์หลังงาม
ธนันต์ธรญ์มองตามแผ่นหลังบอบบางของร่างสูงโปร่งอย่างไม่แน่ใจนัก
สายตาที่บัวระวงใช้มองภาณุนั้นประกอบไปด้วยความนัยมากมาย มากจนเธอคิดว่าเธอคงจะเดาไม่
ถูกแน่ๆว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการสิ่งใด แม้เธอจะอ่านไม่ออกเสียทั้งหมด แต่เธอที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน
เธอก็ดูออกเสียด้วยว่าหญิงสาวไม่ได้ต้องการเป็นแค่คู่ค้ากับภาณุ บัวระวงต้องการมากกว่านั้น ดู
เหมือนเธอจะกลายเป็นศัตรูของบัวระวงไปแล้วเสียตั้งแต่ครั้งแรกที่พบหน้ากัน
เหอะ! นี่ภาณุเขาหว่านเสน่ห์ไปทั่วเลยหรือไร แล้วการที่เธอก้าวเข้ามาในชีวิตของ
เขาแบบนี้ เธอจะเจออะไรบ้างล่ะ... ผู้หญิงของเขาอีกสักกี่ร้อยคน ลูกกระสุนจากปลายกระบอก
ปืนกระบอกไหน แต่จะอะไรก็ช่างเถอะ ในเมื่อเธอบอกแล้วว่าเธอจะอยู่ข้างเขา
เธอจะไม่มีวันกลับคำ ไม่ว่าผู้หญิงหน้าไหน ลูกกระสุนสักกี่ร้อยก็ทำอะไรเธอไม่ได้หรอก!
“คิดอะไรอยู่ฮึ ดูทำหน้าเข้า”เธอหลุดจากภวังค์ เงยหน้าขึ้นไปมองร่างสูงใหญ่ของ
ภาณุที่ทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ตัวข้างๆเธอ เธอส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเอ่ย
“กลับไปแล้วหรอคะ”
“อืม”เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะยกแก้วทรงสวยที่บรรจุไวน์รสเลิศขึ้นจิบ
“คุณเห็นพิมบ้างหรือเปล่าคะ ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้วยังไม่เห็นแกเลย...
หายไปไหนนะ”
“เห็นสิ...ตามฉันมาสิ เดี๋ยวพาไป”
มาแล้วววววววว ขอโทษนะ เราไม่ได้มาอัพเลย การบ้านเยอะมาก ตอนนี้เพิ่งปั่นเสร็จแบบสดๆเลย
รีบเอามาเสิร์ฟ เดี๋ยววันนี้จะตามมาอีกสองตอนนะ ไม่รู้ว่าช่วงไหนดี ขอบคุณนะที่คอยติดตาม คอย
เข้ามาทวงตลอดเลย ฮ่าๆ อย่างอนเค้านะ อย่าโกรธเค้านะ
เอ้ แล้วคิดว่าภาณุจะพาธนันต์ธรญ์ไปหาน้องจริงๆหรอเนี่ย ฮ่าๆๆๆ ไม่บอกๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
