THE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
เขียนโดย 
OUM_PF
วันที่ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 16.46 น.
แก้ไขเมื่อ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 18.24 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
14)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTHE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
ตอนที่๑๔
“ปล่อยนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้ จะทำอะไรน่ะ”
เสียงหวานของธนันต์ธรญ์โวยวาย ไม่แพ้ร่างเล็กที่ดีดดิ้นจะลงจากตัวของชายหนุ่ม
เธอเริ่มใจไม่ดี เมื่อเห็นเขาพาขึ้นมายังชั้นบนของบ้าน ชายหนุ่มไม่สะทกสะท้านแรงจากเธอ
แม้แต่น้อย เธอใช้มือยันขอบประตูไว้เมื่อเขาจะพาเธอเข้าไปยังห้องนอนของเขา
“ปล่อยมือนะฟาง ฉันไม่อยากทำให้เธอเจ็บ”
“คุณมันบ้าอำนาจ เอาแต่ใจตัวเองที่สุด แค่ฉันปฏิเสธคุณ คุณต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรอ
ไอ้ผู้ชายป่าเถื่อน ถ้าคุณทำอะไรฉัน ฉันจะฆ่าคุณ กรี๊ด! ช่วยด้วย!”เสียงหวานร้องกรี๊ดเสียงดัง จน
ชายหนุ่มทนไม่ไหว ต้องออกแรงจนมือเล็กที่ค้ำยันประตูไว้หลุดทันที เขาใช้เท้าปิดประตู ก่อนจะ
ทุ้มร่างเล็กลงบนเตียงแต่ไม่แรงนัก ก่อนเขาจะใช้อ้อมกอดกักเธอไว้กับเตียง
“ไอ้บ้า คุณมันโรคจิต จะทำอะไรฉัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ถ้าคุณทำอะไรฉันฉันจะเอา
เรื่องให้ถึงที่สุด!”เธอยังคงต่อว่าเขา ขณะที่คนบนร่างยังคงทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“นี่ สมองเธอนี่คิดอะไรอยู่ฮะ!”เธอมองเขาอย่างไม่ชอบใจ ก็เขาทำแบบนี้จะให้เธอ
คิดแบบไหนกันล่ะ
“แล้วคุณจะทำอะไรล่ะ”
“แล้วเธอคิดว่าทำอะไรล่ะ”เธอรีบเบี่ยงใบหน้า เมื่อชายหนุ่มโน้มหน้าของเขาเข้ามาใกล้
ภาณุข่มใจที่จะไม่หอมแก้มนวลที่อยู่ใกล้เพียงนิด เขาจะบ้าตายให้ได้ อยู่ใกล้ผู้หญิง
คนนี้ทีไรเขาก็เริ่มไม่แน่ใจตัวเองแล้วว่าเขาจะยังเป็นสุภาพบุรุษไปได้นานอีกแค่ไหน เขาตัดใจลุก
ขึ้นจากตัวของคนตัวเล็กที่หยุดดิ้นแต่โดยดี เขาเดินไปล็อกประตู ก่อนจะยืนพิงบานประตูไว้กัน
หญิงสาวที่คิดจะหนี
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”
“เรื่องอะไรล่ะ”เธอทำหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจ มือเล็กถอดรองเท้าส้นสูงออกจากเท้า
เรียวของตัวเอง ก่อนจะโยนมันทิ้งราวกับว่ารองเท้าคู่นั้นคือเขา
“เธอกลัวตายรึเปล่า”
“บ้าสิ!คนที่ไหนก็กลัวตายกันทั้งนั้นแหละ นี่อย่าบอกนะว่าคุณจะฆ่าฉัน หลังจากนั้น
คุณก็จะ...”ใบหน้าแสนหวานนั้นซีดเผือดลงทันตาเห็น สาบานเลยว่าผู้หญิงนี่เป็นเพศที่คิดไปเอง
ได้เก่งที่สุด
“หยุดความคิดบ้าบอของเธอเดี๋ยวนี้...อันที่จริง เธอรู้หรือยังว่าฉันไม่ใช่แค่นักธุรกิจ
ธรรมดาๆ”ปลายประโยคน้ำเสียงของเขาดูเครียดอย่างเห็นได้ชัด
“อืม รู้สิ”เขาเดินเข้ามาหาร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง ก่อนจะหยุดยืนนิ่งตรงหน้าเธอ
“เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันชอบเธอ”
“คุณ!”
“ถ้าเธอยังไม่รู้ ฉันจะบอกว่าฉันชอบเธอแล้ว และฉันรู้ใจตัวเองดีว่าผู้หญิงแบบเธอจะ
ทำให้ฉันหลงรักได้ไม่ยาก...แต่ความรักสำหรับฉันมันเป็นเรื่องยาก”เขาเอ่ยอย่างหนักใจ
“ยังไงคะ”
“ฉันบอกตามตรงนะ...ชีวิตของฉันทุกวันนี้ก็ยังแขวนอยู่บนเส้นด้าย ทุกคนที่
เกี่ยวข้องกับฉันทุกคนก็ไม่ต่างจากฉัน และยิ่งผู้หญิงของฉัน...”เขาทอดเสียงอย่างเครียดขึง
ดวงตาของเขาฉายแววของความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัดจนเธอที่ไม่เคยอ่านแววตาของเขาออก
ยังรับรู้ได้
“แต่คุณก็ยังมีชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้”
“ความจริงฉันพยายามที่จะไม่มีความรัก...ฉันคงทนไม่ได้ถ้าหากต้องเห็นผู้หญิงที่ฉัน
รักต้องเป็นอะไรไป แต่เธอเป็นผู้โชคร้ายแล้วล่ะตอนนี้...ฉันจะไม่บังคับเธอ ไม่ขอร้องเธอ
ฉันจะถอย ถ้าเธอไม่ต้องการความรักจากฉัน เพราะความรักของฉัน มันไม่ได้ต่างจากการที่ฉันยื่น
มือเพื่อรับเธอมาเสี่ยงไปกับฉัน”เขามองร่างเล็กที่ลุกขึ้นมายืนตรงหน้าเขา เธอตัวเล็กและดู
บอบบางมาก เธอสูงเพียงแค่ปลายคางของเขาเท่านั้น ยิ่งเห็นแบบนี้เขาก็ยิ่งอยากปกป้องดูแลเธอ
ให้ดีที่สุด...แต่ไม่รู้ว่าเธอจะยอมให้เขาได้ดูแลเธอหรือไม่
“คุณคิดว่าผู้หญิงที่ถูกผู้ชายที่ตัวเองชอบมาชอบตอบ เธอคนนั้นโชคร้ายหรอคะ”
เธอเว้นวรรค ดวงตาสวยหวานมองใบหน้าของเขาด้วยแววตาที่เขาเดาไม่ออก
“...ถึงเธอจะชอบฉันเหมือนกัน แต่เธอจะรับได้หรอที่ชีวิตของเธอในวันพรุ่งนี้จะไม่
เหมือนเดิม”
“ถ้าพรุ่งนี้ชีวิตของฉันจะไม่เหมือนเดิม คุณสัญญาได้ไหมคะว่าในวันพรุ่งนี้และ
วันต่อๆไป คุณจะยืนอยู่ข้างฉัน”เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา แก้มนวลของเธอขึ้นสีระเรื่อจนเขา
อดเอ็นดูไม่ได้
“ฉันจะอยู่ข้างเธอ ดูแลเธอให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำเพื่อผู้หญิงของเขาได้”
เขาดึงร่างเล็กเข้าสู่อ้อมกอด วงแขนเล็กๆของเธอกอดตอบเขา เสียงหวานพึมพำเบาๆ
“ฉันเชื่อใจคุณค่ะ”เขาโอบกอดร่างเล็กอยู่เนิ่นนาน ทว่ายิ่งนานหัวใจของเขาก็ยิ่งเต้น
แรงราวกับต้องการจะออกมาเต้นข้างนอกเสียให้ได้ เขาผละร่างบอบบางของหญิงสาวออกห่าง
ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ดวงหน้าหวาน
“อย่าคิดจะทำแบบ...”เสียงหวานขาดหายไปทันใด
เมื่อริมฝีปากหยักลึกพรมจูบไปทั่วใบหน้าสวยหวาน ตั้งแต่หน้าผากมน ลงมาที่ปลาย
จมูกโด่งรั้น แก้มนวลที่ขึ้นสีจัดทั้งสองข้าง ก่อนจะกดจูบหนักๆที่ริมฝีปากอิ่ม ร่างบอบบางสะดุ้ง
สุดตัว ร่างของเธอสั่นเทิ้มอยู่ในอ้อมกอดแกร่งของชายหนุ่ม ขาเรียวแทบจะทรงตัวไม่อยู่ เมื่อชีวิต
ทั้งชีวิตยังไม่เคยเจอจูบที่สูบเอาวิญญาณของเธอออกจากร่างได้มากเท่านี้มาก่อน หรือเพราะเขา
นั้นคือจูบแรกของเธอ...
“ไม่เอาแล้ว”เสียงหวานเอ่ยห้ามเมื่อเขาทำท่าจะกดจูบอีกหน มือเล็กๆดันแผงอก
แกร่งของชายหนุ่มไว้สุดแรง ทั้งๆที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหมดแรงอยู่รอมร่อ แต่เธอจะไม่ยอมให้
เขาทำแบบนั้นอีกแล้ว...หัวใจของเธอเต้นแรงจนเธอรู้สึกว่าตัวเองว่าตายเสียให้ได้
“เธอไม่เคยจูบรึไง”เธอหันขวับ เมื่อเขาถามอย่างนั้น
“ใครจะไปโชกโชนเหมือนคุณกันล่ะ”เธอทุบแผงอกแกร่งแก้เก้อ เมื่อเขาส่งสายตา
เจ้าเล่ห์มาให้ ทำไมถึงได้เปลี่ยนเป็นคนละคนได้เร็วขนาดนี้ จากสุภาพบุรุษ ก็กลายเป็นเสือหิวที่
พร้อมจะหาเศษหาเลยกับเธอได้อยู่ทุกเมื่อ
“แล้วเมื่อกี้จะพูดว่าไงนะ”เธอขึงตาใส่คนหน้าตาย ผู้ชายอะไรหน้าด้านหน้าทนเสีย
จริง เขาเองก็รู้ว่าเธอจะพูดว่าอะไร จะมาบอกตอนนี้ก็ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อเขาทำมันลง
ไปแล้วนี่...
“หึ ไม่ต้องกลัวหรอกน่า คนเป็นแฟนกันมันก็ต้องมีบ้างนิดหน่อยไม่ใช่หรอ”เธอ
หันขวับ ก่อนจะส่งค้อนให้ชายหนุ่มอย่างเสียมิได้
“สำหรับฉันต้องไม่มี! คุณต้องให้เกียรติฉัน แล้วห้ามพูดจาขวานผ่าซากแบบนี้อีก
ฉัน...”เธอก้มหน้างุดๆเมื่อใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาทันใด ขณะที่อ้อมแขนของเขาโอบเอาร่างเล็กของ
เธอเข้าสู่อ้อมกอดอบอุ่น เธอซบใบหน้าลงบนหัวไหล่แกร่งของเขา นานเท่าไหร่แล้วที่เธอต้อง
โดดเดี่ยวไร้ที่พักพิง หัวใจของเธอเหนื่อยล้าเต็มทน หากวันนี้ฟ้าจะส่งเขามาให้เป็นที่พักพิงแก่เธอ
เธอสัญญาว่าจะอยู่ในอ้อมกอดของเขาแบบนี้ตลอดไป...
เพราะมีไม่กี่คนนักหรอกที่ทำให้เธออบอุ่นหัวใจ
“ฉันอาจไม่ใช่ผู้ชายที่ดีมากมายนัก แต่สำหรับเธอ ฉันจะทำทุกอย่างให้เธอ
สบายใจ...ทุกอย่าง เท่าที่เธอต้องการ...”
ภาณุเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น อ้อมแขนแกร่งโอบกอดร่างเล็กให้แน่นยิ่งขึ้น ยิ่งเธอดู
บอบบางเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดมากเท่านั้นที่ดึงเธอเข้ามาเอี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เขาไม่เคยเสียใจ ไม่
เคยแม้แต่จะคิดเสียใจที่บอกว่าเขารักเธอ เขาคงต้องเสียดายไปตลอดชีวิตที่วันนี้เขาไม่บอกเธอ
หากเขาเลือกที่จะปล่อยให้ความรักโบยบินจากไป...เขาก็ไม่อาจรู้เลย ว่าที่แท้แล้ว
การถูกรักมันเป็นแบบไหน
ก๊อกๆ
ทั้งสองร่างหันไปตามเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น ธนันต์ธรญ์ค่อยๆผละตัวออกห่างจาก
ภาณุ หญิงสาวเดินไปหยิบรองท้าที่ถอดทิ้งไว้ ในขณะที่ชายหนุ่มเดินไปเปิดประตู สายตาคมอ่าน
ยากมองร่างท้วมของแม่บ้านเก่าแก่ที่ยืนอยู่หน้าห้อง และรายงาน
“คือว่า คุณบัวเธอเอาของขวัญมาให้คุณ และอยากจะพบคุณค่ะ”เขาพยักหน้า ก่อน
จะปิดประตูห้องนอนที่ไม่ค่อยได้ใช้ลง เขาเดินไปหาร่างเล็กที่ยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ มือเล็ก
จัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองให้ดูเรียบร้อย
“ลงไปข้างล่างกับฉันสิ”เธอหันหน้ามามองเขา ก่อนจะถอนหายใจและส่ายหน้าน้อยๆ
“ไม่เอาหรอกค่ะ คุณไปเถอะ ฉันจะไปหาที่นั่งเงียบๆอยู่คนเดียว รับรองไม่หนีกลับ
บ้านแน่”
ธนันต์ธรญ์เอ่ยพร้อมกับยิ้มแป้น หากแต่สายตาดุคมจากแฟนหนุ่มหมาดๆทำเอาเธอ
ขนลุกเกรียวไปทั้งตัว เขามองเธอด้วยสายตาที่เธออ่านไม่ออก เธอเริ่มใจหาย เมื่อน้ำเสียงเย็นชา
เอ่ยขึ้น
“ฉันคิดว่าเธอจะเข้าใจแล้วเสียอีก ที่ฉันลากเธอมาบนนี้เพราะอะไร! มันไม่ใช่เพราะ
ฉันคิดจริงจังกับเธอหรอกหรือไงฮะ! ที่ฉันบอกเธอไปทั้งหมด...มันไม่มีความหมายเลยหรือ
ไง...เธออาย เธอกลัว เธอคิดว่าฉันไม่เหมาะกับเธองั้นหรอ แล้วความรักของฉันมันไม่มีค่าพอที่จะ
ให้เธอมองข้ามเรื่องพวกนี้ไปเลยใช่ไหม”
“คุณ ไม่ใช่...”ช้าไปเสียแล้วเมื่อร่างสูงใหญ่หุนหันเดินออกไปจากห้อง เขามันเข้าใจ
ยากยิ่งกว่าอะไร เมื่อครู่ยังดีๆ แต่ตอนนี้กลับโกรธเธอเป็นฟืนเป็นไฟ...แต่มันก็จริง
เธอควรจะลืมเรื่องพวกนั้นไป และจำเอาไว้ว่าเขารักเธอ...และเธอเองก็รักเขา เธอ
ควรจะยืนอยู่ข้างเขาจากนี้และทุกๆวัน...
มาแล้ววววววววว สงสารรีดเดอร์เค้าป่วย ฮ่าๆๆๆ หายไวๆเน้อ บอกแล้วว่าอย่านอนดึก ใครทำให้
นอนดึกเนี่ยแย่จริงๆ ฮ่าๆ รีดเดอร์ที่น่ารักของเราต้องรักษาสุขภาพกันทุกคนน้า ช่วงนี้กำลังเปลี่ยน
ฤดู รีบไปปันนิยายต่อดีกว่า ขอเม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้เค้าด้วยน้า
“
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
