THE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
เขียนโดย 
OUM_PF
วันที่ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 16.46 น.
แก้ไขเมื่อ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 18.24 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
10)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTHE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
ตอนที่๑๐
“โอ้ย! ทนไม่ไหวแล้วโว้ย”
เสียงเข้มตะโกนก้องในห้องทำงานของบ้านหลังใหญ่ แฟ้มเอกสารปลิวว่อน เขาทนดู
ต่อไปอีกไม่ได้แล้ว เขาเรียกตัวลูกน้องคนสนิทที่ตามไปรักษาความปลอดภัยให้กับสองพี่น้องที่
ขยันไปที่ครัวไออุ่นเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือน แล้วเขาก็พบว่านับวันความสนิทสนนมของทั้งคู่ก็เริ่มจะ
มากขึ้นทุกที จริงอยู่ที่เขาไม่อยากให้ธนันต์ธรญ์เป็นอันตราย แต่ว่าเขาก็ยอมไม่ได้อีกที่เห็นเธอจะ
ไปเป็นผู้หญิงของใคร แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งก็ทำให้จิตใจของเขาว้าวุ่นถึงเพียงนี้
“เธอมันเป็นแม่มด เธอทำให้ชีวิตฉันวุ่นวายไปหมด...ธนันต์ธรญ์”
ก๊อกๆ
ภาณุหันหน้าไปทางประตูห้องทำงานที่ถูกเคาะ น้ำเสียงเข้มเอ่ยถามคนข้างนอก
“ใคร”
“ผมเองครับ”
“เข้ามา...”เขาเอ่ยอนุญาตเมื่อได้ยินเสียงของเมฆาลูกน้องคนสนิท
“ผมจัดการเผาคอนโดที่หัวหินของเราในส่วนที่คุณภาณุต้องการแล้วครับ
ข่าวนี้นักข่าวคงจะประโคมข่าวกันใหญ่”เขายิ้มก่อนจะเอ่ย
“ดี ผมจะทำให้ทุกคนเข้าใจว่ามันมีผลกระทบต่อกำไรมาก บางทีหนอนอาจจะโผล่
ออกมาให้เราเห็นได้ง่ายขึ้น...ขอบใจมากนะเมฆา ไปพักผ่อนเถอะ”
“ครับ”เขามองจนลูกน้องคนสนิทเดินออกไปจากห้อง แผนเชือดไก่ให้ลิงดูของเขา
เพิ่งจะเริ่ม ในส่วนของคอนโดที่เขาสั่งให้ลูกน้องเผานั้นสร้างมาจากของคุณภาพต่ำ แต่ตึกก็สูง
ใหญ่พอตัว เงินที่นำไปสร้างถ้าเทียบกับสิ่งที่จะได้รับกลับมานั้นถือว่าน้อยนิดนัก เพราะเขาก็ไม่คิด
จะเอาเปรียบลูกค้าด้วยการสร้างสิ่งก่อสร้างจากของคุณภาพต่ำแบบนั้นอยู่แล้ว แค่จะหย่อนเบ็ดให้
เหงื่อมาคาบไปก็เท่านั้น พอถึงเวลาเขาก็กระตุกเบ็ด แค่นี้ก็รู้แล้วว่าใคร...
“ทุกอย่างในชีวิตฉันเป็นไปตามแผนทุกอย่าง ยกเว้นเธอนะ เพราะฉันไม่สามารถทำ
อย่างที่ตั้งใจไว้ได้”เพราะเขาจะแย่งเธอมาอยู่ในอ้อมกอดของเขาให้จงได้!
ห้องประชุมใหญ่ที่ผู้ถือหุ้นทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า จากข่าวความเสียหายของคอนโด
ทำเลดีที่ได้รับความเสียหายมากจากข่าวที่ลงสื่อทุกสำนัก วันนี้ทุกคนต่างรอฟังคำชี้แจงจาก
ประธานหนุ่ม ภาณุมองไปยังเป้าหมายที่มีความกังวลไม่แพ้คนอื่นๆ
แต่เขาอ่านออกได้ไม่ยากนักหรอก เพราะอย่างที่บอก เขารู้อยู่แล้วว่าใคร...
แค่อยากจะสั่งสอนก็เท่านั้น
“จากเหตุไฟไหม้คอนโด ที่หัวหินของเรา สร้างความเสียหายเป็นจำนวนมากให้
กับเรา เพราะตึกหลังนั้นได้ถูกตกแต่งภายในและใส่เครื่องใช้ไฟฟ้าไปแล้วบางอย่าง ไม่ว่าจะเป็น
เครื่องปรับอากาศ ลิฟต์ และอะไรอีกตั้งมากมาย คิดเป็นมูลค่ากว่าร้อยห้าล้านบาท จากจำนวน
ห้องพักจำนวนราวๆหกสิบห้อง ทำให้กำไรในการลงทุนครั้งนี้หายไปเป็นจำนวนมาก และเราอาจ
ต้องขาดทุน เพราะต้องนำเงินไปสร้างตึกอาคารใหม่ขึ้นมาให้เร็วที่สุด หากไม่เช่นนั้นแล้วทุกคน
คงจะรู้ว่าผลที่ออกมาเป็นแบบไหน”
“แล้วเราจะทำยังไง ทำธุรกิจ ไม่ได้กำไรไม่พอ ต้องขาดทุนอีก ทำไมบริษัทถึง
สะเพร่าอย่างนี้!”เขายิ้มเย็นเมื่อมีผู้ถือหุ้นรายหนึ่งโวยวายขึ้นมา
“คุณใช่ส่วนหนึ่งของจิระคุณไหมครับ เวลาเราได้กำไร เราเคยกักไว้ไหม แล้วในเวลา
ที่บริษัทกำลังเสียหายแบบนี้ คุณจะไม่ยืนอยู่ข้างเราหรือ”ประธานหนุ่มตอกกลับอย่างเยือกเย็นทว่า
เจ็บแสบไม่น้อย มันไม่ต่างจากการตอกหน้าว่าเป็นคนเห็นแก่ตัวเลยสักนิด
“ปิดการประชุม สวัสดีครับ”เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก แอบซ่อนรอยยิ้มร้ายกาจ
ไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเดินออกมาจากห้องงประชุมใหญ่ วันนี้รู้สึกอารมณ์ดีเป็นบ้า ก่อน
จะเดินเข้าห้องทำงาน ชายหนุ่มหยุดถามเลขาฯสาว
“วันนี้ผมมีนัดหรือเปล่า”
“ไม่มีค่ะ วันนี้บอสว่างทั้งวัน แต่มีเอกสารให้เซ็นเยอะแยะเลยค่ะ”เขาพยักหน้ารับ
ก่อนจะเรียกเมฆาให้มาช่วยหอบแฟ้มเอกสารที่แทบจะกองท่วมหัวลงไปที่รถ เมื่อนั่งอยู่ในรถเขาถึง
เอ่ยกับลูกน้องคนสนิท
“ไปครัวไออุ่น”
“อะไรนะครับ”
“ก็ไปครัวไออุ่นไง เร็วเข้า ผมหิวข้าว”เมฆารับคำก่อนจะออกรถ เขามองรถอีกคัน
ที่แล่นตามมาติดๆอย่างเหนื่อยหน่าย นี่เขาต้องจีบสาวต่อหน้าลูกน้องหรือยังไงกัน...
ร่างสูงที่เพิ่งก้าวลงจากรถคันงามถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อร้านทั้งร้านเงียบราวกับไม่มีคนอยู่
แถมอาหารในตู้หน้าร้านยังเหลือแค่ถาดเปล่า เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมองก็พบว่าเวลาเพิ่งจะ
บ่ายโมงกว่าแท้ๆ
“อะไรวะ นี่ขายดีขนาดนี้เลยหรอ”เขาพึมพำกับตนเอง
“ขอโทษด้วยนะคะ อาหารหมดแล้วจริงๆ ไว้มาใหม่พรุ่งนี้นะคะ”เขาหันไปตามเสียง
หวานที่คุ้นหู ก่อนร่างเล็กในชุดผ้ากันเปื้อนจะยืนส่งยิ้มให้เขา ดูเหมือนเธอจะตกใจไม่น้อยที่
เห็นเขา
“คุณ!”
“ก็ฉันน่ะสิ ไม่เหลือสักอย่างเลยจริงๆหรอ”เธอพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเอ่ย
“ถ้าไม่รังเกียจ รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันจะทำให้ทาน”
“ไปสิ ขอกินในบ้านนะ”ว่าแล้วเขาก็เดินจูงมือเล็กของหญิงสาวผ่านหน้าร้านบริเวณ
หน้าบ้านไปยังตัวบ้านหลังน่ารักซึ่งตั้งอยู่ด้านหลัง
“แขนคุณหายดีแล้วหรอคะ”
“อืม เธอนี่ใจดำชะมัด ฉันเจ็บเพราะเธอแท้ๆกลับไม่ดูดำดูดีฉันเลยสักนิด”
“ไม่ใช่ว่ามือปืนเขาต้องการจะยิงคุณอยู่แล้วไม่ใช่หรอคะ อีกอย่าง คุณเองต่างหากที่
ไม่ต้องการพบฉัน”เขามองคนตัวเล็กที่บ่นไปด้วยทำอาหารไปด้วยอย่างยิ้มๆ หน้าหวานๆอย่างเธอ
เหมาะจะพูดเพราะๆ ทำอาหาร ทำขนมให้สามีกับลูก และอยู่แต่ที่บ้านเป็นแม่ศรีเรือนมากกว่า แต่ดู
เหมือนที่เขากำลังนึกนั้นจะตรงข้ามกับเธอไปเสียทุกอย่าง...นอกจากจะปากดีปากร้ายแล้ว เธอยัง
ทำทุกอย่างด้วยตนเอง จนชนิดที่เรียกว่าไม่ต้องมีผู้ชายเธอก็สามารถทำได้และทำได้ดีเสียด้วย
“ฉันไม่รู้ว่าคุณชอบอะไร แต่ในตู้มันเหลือให้ทำได้แค่นี้แหละ”เขามองจานข้าว
กะเพราไก่ไข่ดาวตรงหน้ายิ้มๆ ก่อนจะลงมือทานเงียบๆ ร่างเล็กเดินไป-มา เดี่ยวก็ง่วนอยู่กับนั่นนู่น
นี่จนเขาอยากจะจับเธอมัดติดกับเก้าอี้และนั่งคุยเป็นเพื่อนกับเขาเสียให้เข็ด
“ถ้าอิ่มแล้วเอาจานมาวางไว้นะคุณ เดี๋ยวฉันล้างเอง”
“นี่เธอทำทุกอย่างเองหมดเลยหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ เหนื่อยจะแย่ ยังมีลูกค้าน่าปวดหัวอย่างคุณเพิ่มเข้ามาอีก”
“พูดอย่างนี้เดี๋ยวก็ไม่จ่ายเงินซะหรอก”เขาเอ่ยเย้า ก่อนจะเดินเอาจานไปวางใกล้ๆคน
ตัวเล็กที่กำลังล้างจานชามมากมายก่ายกองอยู่ เขายืนเคียงข้างร่างบอบบาง ก่อนจะเปิดก๊อกน้ำ
ล้างจานที่เธอเพิ่งขัดเสร็จ
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันทำเอง”
“ฉันช่วย...ตัวก็เล็กนิดเดียวยังจะทำงานหนักแบบนี้อีก”
“ไม่เกี่ยวกับตัวเล็กซะหน่อย”เธอเอ่ยแก้ ขณะยังข่วนอยู่กับการขัดจานชาม
“แต่เกี่ยวกับตัวเตี้ยสินะ”
“เขาเรียกว่าส่วนสูงน่ารักย่ะ”เขาหัวเราะน้อยๆเมื่อเห็นคนตัวเล็กหน้ามุ่ยลง ไม่อาจ
ปฏิเสธว่าการมีเธออยู่ข้างกายทำให้ชีวิตที่น่าเบื่อของเขา สดใสขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
มาแล้วววว เค้าขอโทษ ลืมมาก เหนื่อยกะว่าจะนอนละนึกขึ้นได้ พอดีเมลล์เตือนเข้าโทสับพอดี
อิอิ ช้านิดช้าหน่อยอย่าโกรธน้า ใครรอบทหวานๆช่วงนี้อาจจะสมหวังนะ ฮ่าๆๆ อย่าทิ้งเค้านะ
ขอเม้น+โหวตให้เค้าด้วยยยย
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
