my teacher ครูครับผมรักครู

     ไม่น่าเชื่อเด็กสุดฮอตที่มากวนโอ๊ยฉันทุกตอนเย็นกลับมาสารภาพรักฉัน ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลย

     'อย่าพูดเล่นสิ ไม่ตลกนะ55'

     'ผมไม่ได้พูดเล่น ที่ผ่านมาสังเกตไหมผมไม่เคยเรียกว่าครูเลยเพราะผมมองคุณในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งผมรักคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอยิ่งเราสนิทกันเท่าไหร่ผมก็ยิ่งรักมากยิ่งขึ้น'

     'เธอก็รู้ฉันเป็นครู'

     'ผมรู้ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้หวังให้ครูรับรักผมผมแค่อยากให้ครูรู้ว่าเมื่อไห่ที่ครูเศร้าไหล่ของผมจะเป็นที่ให้ครูซบเอง'

     'ขอบคุณนะ..แต่ครูดีขึ้นแล้ว'

     ฉันไม่สามารถรับรักเขาได้แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธเขาได้เช่นเดียวกันเหมือนกับว่าใจของฉันบอกว่าคนคนนี้คือคนที่ใช่.. ไม่สิ..ฉันรักบอย ฉันรักบอย แม้ว่าเขาจะทำให้ฉันเจ็บแต่เรื่องราวที่ผ่านมามันก็ยากจะลืมได้ลง จะมีใครไหมที่ทำให้ฉันลืมบอยได้ แล้วจะมีใครไหมที่พร้อมจะจริงจังกับฉัน ฉันไม่มีวันเอานักเรียนมาเป็นแฟนแน่นอนฉันไม่รู้จักเขาดีพอไม่รู้ว่าครอบครัวเขาทำอะไรที่ฉันรู้มีเพียงอย่างเดียวคือฉันเป็นครู เขาเป็นนักเรียน!

                                         --------------------------

     วันเวลาผ่านไปเร็วมากฉันเลิกกับบอยมาได้เดือนกว่าแล้วและอีกไม่ถึงสัปดาห์ก็จะมีงานโรงเรียนฉันไม่ได้ติดต่อกับบอยอีกเลยตั้งแต่วันที่เขาบอกเลิก ฉันเริ่มจะชินกับการที่ไม่มีบอยแล้ว ความจริงเราสองคนทำงานห่างไกลกันมากฉันทุ่มเทเพื่องานจนไม่มีเวลาให้เขา การที่ฉันขาดเขามันก็ไม่ได้ทำให้ฉันอยู่ไม่ได้ฉันชินกับความโดดเดี่ยวมานานแล้ว แต่ก็ยังมีคนๆนึงที่ทำให้ฉันไม่รู้สึกเหงาหรือรู้สึกเบื่อเลยคนคนนั้นก็คือ..

     'ครูครับบ! งานโรงเรียนเดินด้วยกันไหม?'

     'จะบ้าหรอ! '

     'วันงานมีพนักงานจากโรงพยาบาลมาดูแลสุขภาพเด็กอยู่แล้วครูจะห่วงอะไร?'

     'ถ้าฉันเดินกับเธอคนก็คงเข้าใจผิด แล้วเธอไม่เดินกับเพื่อนหรอ?'

     'เพื่อนผมมันเดินกับแฟนหมดเหลือผมคนเดียวที่ไม่มีแฟน'

     ถึงอย่างนั้นฉันก็คงเดินเล่นในวันงานกับเขาไม่ได้อยู่ดี เขาเป็นถึงนักเรียนสุดฮอต เจ้าชายแห่งโรงเรียนดอมินิกหากใครเห็นเขาเดินกับฉันเขาคงสงสัยแน่ๆว่าเราเป็นอะไรกัน แล้วทำไมฉันต้องกลัวหล่ะ? เราเป็นครูกับนักเรียนกันนิ หรือว่าฉัน..

                                   'จะชอบเขา'