ไฟในดวงใจ

 

 

 

 

                       โทโมะเดินวนไปวนมารอบเตียง พลางเหลือบมองร่างบางที่ยังไม่ได้สติ 

 

 

                    "  ให้ป้าอรมาหาชั้ลที่คอนโดเดี๋ยวนี้  "  โทโมะโทรสั่งลูกน้อง

 

 

 

                    ไม่เกินครึ่งชั่งโมง ป้าอรก็ยืนอยู่ตรงหน้าห้องโทโมะ  หลังจากได้ยินเสียงกริ่ง โทโมะรีบเดินไปเปิดประตู

 

 

 

 

                    "  เปลี่ยนเสื้อผ้า  แล้วเช็ดตัวให้กับผู้หญิงคนนี้  "  โทโมะออกคำสั่ง  ป้าอรมองร่างบางที่นอนเปลือยท่อนบน

 

 

 

                    "  นี่นายทำอะไรกับเธอหรือเปล่าคะ  "  ป้าอรไม่พอใจกับการกระทำของโทโมะ สภาพของแก้วในตอนนี้เดาไม่อยากเลย ว่าเธอเพิ่งจะโดนทำอะไรมา

 

 

 

 

                    "  อย่าถามมากได้มั้ยป้าอร  ให้ทำอะไรก็ทำๆไปเถอะ "  โทโมะหัวเสีย  

 

 

 

 

                    "  นายไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน นายจะไม่ทำร้ายผู้หญิง  "  ป้าอรน้ำตาคลอ ด้วยความกลัวและผิดหวังในตัวโทโมะ  เขาไม่เคยตะหวาดเธอเหมือนเมื่อครู่ 

 

 

 

 

                    "  ยกเว้นผู้หญิงคนนี้ ! "  แล้วเขาก็ตะหวาดเธออีกครั้งก่อนจะเดินออกไป 

 

 

 

                        ป้าอรรีบหยิบเสื้อแก้วที่มีรอยฉีกขาดอยู่มาสวมใส่ให้เธอ  เพราะในห้องโทโมะไม่มีเสื้อผู้หญิงอยู่เลย  และเธอเองก็ไม่มีความกล้าพอที่จะเอาเสื้อโทโมะมาเปลี่ยนให้แก้ว  ป้าอรเช็ดตัวให้แก้วจนตัวของแก้วเริ่มอุ่นขึ้น 

 

 

 

 

                    "  ถ้าทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ก็กลับไปได้แล้ว  "  โทโมะเดินเข้าไปในห้องอีกครั้ง  ป้าอรเงยมองโทโมะ  แววตาของเธอเหมือนอ้อนวอนโทโมะ ขอให้เธออยู่ต่อ แต่เมื่อเห็นแววตาดุของโทโมะ เธอจำต้องเดินออกจากห้องไป แต่ก็ไม่วายที่จะเหลี้ยวหลังกลับมามองแก้วด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

                      ป๊อป ฟาง   ป๊อปยังคงนั่งทำงานต่อไปเรื่อยๆ  นี่ก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว เขายังคงไม่หยุดทำงาน  

 

 

 

 

                    "  ฟ้าครับ  ฟ้ากลับก่อนเถอะนะ นี่ก็ดึกมากแล้ว มันอันตราย  "  ป๊อปพยามคะยั้นคะยอให้ฟางกลับบ้าน  แต่ฟางก็ไม่ยอมกลับ

 

 

 

 

                    "  กลับพร้อมกันนะคะ ฟ้าอยากให้พี่ป๊อปกลับบ้านไปพักผ่อนบ้าง ทำงานหนักมากเกินไปมันก็ไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ  "  ฟางพูด  เธอแสร้งมองป๊อปอย่างเป็นห่วง

 

 

 

 

                    "  ฟ้าจะอยู่จนกว่าผมจะกลับเลยใช่มั้ย  "  ป๊อปพูด พลางพยักหน้า

 

 

 

                    "  โอเคครับ  งั้นกลับกันเลยนะ "   ป๊อปปิดเอกสาร เอาใส่ลิ้นชัก เก็บกระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืน  ฟางยิ้มดีใจลุกขึ้นยืนตามป๊อป 

 

 

 

 

                    "  เดี๋ยวผมขับรถไปส่งฟ้านะ "  ป๊อปเป็นห่วง กลัวฟางจะเป็นอันตราย

 

 

 

                    "  ได้คะ พี่ป๊อป  " ฟางยิ้มหวาน 

 

 

 

 

                          ป๊อปขับรถมาส่งฟางจนถึงคอนโดของฟาง ชายหนุ่มลงจากรถไปหาหญิงสาว

 

 

 

                    "  ขอบคุณมากนะที่อยู่เป็นเพื่อน  พี่กลับก่อนนะ ฝันดีนะครับ "  ป๊อปส่งยิ้มหวาน แล้วหันหลังจะเดินกลับ

 

 

 

                    "  พี่ป๊อปคะ ! " ฟางเรียกเอาไว้  ป๊อปหันหน้ากลับมา " ดื่มชาก่อนนอนนะคะ จะได้หลับสบาย  ถึงห้องแล้วโทรมาบอกฟ้าด้วยนะคะ  ฟ้าเป็นห่วง  "  ฟางหยิบซองชาให้ป๊อป ป๊อปรับมันไว้  เขาอึ้งไปครู่หนึ่ง เพราะไม่เคยมีใครมาใส่ใจเขาแบบนี้ ป๊อปยิ้มอย่างดีใจและรู้สึกประทับใจในตัวฟางมากขึ้น

 

 

 

 

                    "  ครับ ^^ "  แล้วป๊อปก็เดินขึ้นรถไป 

 

 

 

 

 

 

                              เช้าของวันใหม่  แก้วยังนอนหลับอยู่บนเตียง ร่างกายเธอร้อนผ่าวด้วยพิษไข้ 

 

 

                    ครื่นนนน  ครื่นนนนน  โทรศัพท์ของแก้วที่ยังอยู่กับโทโมะ มีคนโทรเข้ามา  โทโมะเหลือบมองโทรศัพท์แล้วหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะขมวดคิ้วหนา

 

 

 

 

                    "  พี่เค   ใคร ?  "  แล้วเขาก็ตัดสินใจกดรับสาย

 

 

 

                    (  แก้ว  เมื่อวานมีอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงได้รีบขนาดนั้น  )   เคพูด  โทโมะกำโทรศัพท์แน่น  แล้ววางสายทันที  เขาเขวี้ยงโทรศัพท์ลงบนโซฟา  แล้วย่างสามขุมเข้าไปหาร่างบางที่ยังหลับอยู่ 

 

 

 

 

 

                             พรึบ  !!  เขากระชากร่างบางอย่างแรง  จนหญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ

 

 

 

 

                    "  เจ็บ  "  เสียงพูดของเธอแทบจะไม่ได้ยิน เพราะพิษไข้ 

 

 

 

                    "  เมื่อวานเธอไปหาผู้ชายมาหรอ  !!  "  เขาบีบแขนเธอย่างแรง แล้วตะคอกใส่หน้าเธอ  

 

 

 

                    "  เจ็บ  " แก้วสะลึมสะลือไม่ได้สติ ไม่ได้ยินคำพูดของโทโมะ 

 

 

 

                    "  ชั้ลถามว่าเมื่อวานเธอไปหาผู้ชายมาใช่มั้ยยย !!!! "  เขาตะคอกดังกว่าเดิม แล้วเขย่าร่างบางอย่างแรง จนร่างบางแน่นิ่งไป

 

 

 

 

                    ตุบ !!!   แล้วเขาก็ทิ้งร่างไร้สติลงเตียงอย่างไม่ใยดี 

 

 

 

 

                    "  บอกให้ป้าอรมาหาชั้ลที่คอนโด  ! " แล้วโทโมะก็โทรไปสั่งการกับลูกน้อง 

 

 

 

                        ไม่เกินครึ่งชั่วโมง ป้าอรก็มายืนอยู่หน้าห้อง

 

 

 

 

                    "  ผมจะออกไปทำธุระข้างนอก  ป้าช่วยเฝ้าคนในห้องไว้ให้ดี อย่าให้หนีไปไหน  " สั่งเสร็จ  เขาก็เดินออกไป 

 

 

 

 

 

 

                                  บ้านโทโมะ  ชายหนุ่มนั่งดื่มเหล้าอยู่ที่มินิบาร์ภายในบ้าน 

 

 

 

 

                    "  นี่นายเครียดขนาดนี้เลยหรอวะ "  ลูกน้องต่างพากันซุบซิบนินทา พลางเหลือบมองไปที่โทโมะ 

 

 

 

                    "  แล้วใครมันจะไม่เครียดหละวะ น้องสาวหายไปเป็นเดือน ยังหาตัวไม่ได้เลย เป็นกูกูก็เครียด  "  ลูกน้องคนหนึ่งพูด 

 

 

 

 

 

 

                           เกาะกลางทะเล  ที่มีหมู่บ้านเล็กๆอยู่บนเกาะ และบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่งที่อยู่บนเกาะ มีเพียงหนุ่มสาว 2 คนอาศัยอยู่  เขาทั้งสองเป็นเสมือนคู่รักผลัดถิ่นที่มาขออาศัยอยู่บนเกาะ โดยมีการตอบรับของคนบนเกาะเป็นอย่างดี  เพราะพวกเขาทั้งสอง ทำให้คนในเกาะมีรายได้เลี้ยงชีพมากขึ้น จากความคิดของทั้งสอง 

 

 

 

 

                     "  มิลาของทำสร้อยข้อมือดูนะ ลองเลือกเปลือกหอยดู เอาตามแบบที่ตัวเองชอบก่อนเลยนะ "  เธอนำไอเดียวดีๆเข้ามาในหมู่บ้าน  เปลือกหอยที่เคยไร้ราคาสำหรับคนในหมู่บ้าน แต่นับตั้งแต่เธอเข้ามา  เปลือกหอยเหล่านี้กลับทำให้คนในหมู่บ้านมีรายได้มากขึ้นเท่าตัว

 

 

 

 

                    "  พี่เฟย์ว่าอันนี้สวยมั้ยคะ "  เด็กผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งหยิบเปลือกหอยยื่นให้เฟย์ดู

 

 

 

 

                    "  สวยสิคะ  ลินินเจาะรู แล้วใส่ไปเลยนะ "  เฟย์สอนเด็กผู้หญิงคนนั้นอย่างใส่ใจ  เธอมีความสุขมากกับการใช้ชีวิตแบบนี้

 

 

 

 

                    "  ที่รัก  ดื่มน้ำก่อนครับ  "  ชายหนุ่มคนรักของเธอ เดินถือกระติกน้ำหวานเข้ามาหาเธอ ก่อนจะปล่อยน้ำให้กับเธอ เด็กๆเหลือบมองทั้งคู่แล้วยิ้มๆ

 

 

 

 

                    "  พี่เขื่อนช่วยลุงวันเสร็จแล้วหรอคะ "  เฟย์พูดเสียงหวาน  เขื่อนนั่งลงใกล้ๆ แล้วพยักหน้า 

 

 

 

 

                    "  เด็กๆ มากินข้าวได้แล้วลูก "  ป้าวัยกลางคนเดินเข้ามาหาทั้งหมดที่นั่งกันอยู่

 

 

 

                    "  เฟย์กับเขื่อน ไปกินข้าวได้แล้วนะ '  ป้าคนนั้นพูด เฟย์เขื่อน พยักหน้า แล้วเดินตามป้าไป 

 

 

 

 

                         คนในหมู่บ้านแห่งนี้จะอยู่กับแบบครอบครัวเดียวกัน  ทุกๆวันศุกร์ เขาจะนัดกับมากินข้าวที่ลานกิจกรรมกลางหมู่บ้าน  ใครมีอะไร ใครทำอะไรก็จะเอามารวมกันแล้วแบ่งๆกันกิน 

 

 

 

 

                    "  ตั้งแต่มีเขื่อนกับเฟย์เข้ามา  หมู่บ้านเราพัฒนาขึ้นเยอะเลย  "  ลุงวันพูดขึ้น  ชาวบ้านต่างพยักหน้าเห็นด้วย

 

 

 

 

                    "  ใช่ๆ เมื่อก่อน ของอะไรที่ไม่มีค่า ที่ใช้ไม่ได้ ตอนนี้กลับสร้างรายได้ให้กับพวกเรา เพราะความคิดของเฟย์กับเขื่อนแท้ๆเลย  "  ป้าคนหนึ่งพูดขึ้น  เขื่อนเฟย์หันมายิ้มให้กัน

 

 

                    "  ผมกับเฟย์ต้องขอบคุรทุกคนนะครับ ที่รักเราและดูแลเราอย่างดี ผมมีความสุขมากที่ได้มาอยู่ที่นี่ "  เขื่อนพูด 

 

 

                    "  อยู่กันแบบนี้ตลอดไปนะลูกนะ " ลุงมีพูด  เขื่อนเฟย์รอยยิ้มเริ่มบางลงและหยุดยิ้ม ก่อนจะหันมามองหน้ากัน 

 

 

                    "  พี่เขื่อนว่า พี่โทโมะกับพี่ฟางจะมาตามหาเฟย์หรือเปล่า  "  เฟย์นอนหนุนตักเขื่อนอยู่ที่แคร่หน้าบ้านตัวเอง

 

 

                    "  น้องสาวหายมาทั้งคนแบบนี้ คนเป็นพี่ก็ต้องออกตามหาอยู่แล้ว "  เขื่อนลูบผมเฟย์เบาๆ

 

 

                    "  เมื่อไหร่พี่โทโมะกับพี่ฟางจะเข้าใจสักที  ว่าเรารักกันและพี่เขื่อนไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าคิด "  เฟย์หนักใจ

 

 

                    "  สักวันเค้าคงเข้าใจ  "  เขื่อนเองก็หนักใจไม่แพ้กัน  เขื่อนเป็นห่วงแก้วและป๊อปมาก มากที่สุด แต่เขาไม่สามารถกลับไปหาครอบครัวของเขาได้ 

 

 

 

 

 

 

 

                    ทางด้านโทโมะ ก็หงุดหงิดเรื่องแก้วจนทำอะไรไม่ถูก 

 

 

                    "  ฟาง เป็นยังไงบ้าง  "  โทโมะหัวเสีย ต้องการที่ระบาย

 

 

 

                    (  ฟางกำลังทำให้เค้าเชื่อใจฟางอยู่คะ )  ฟางแอบหลบมาพูดข้างนอกห้องทำงาน

 

 

                    "  แล้วเรื่องไฟไหม้หละ มันสงสัยเราอยู่เปล่า "  โทโมะพูด

 

 

 

                    (  ไม่คะ ตอนแรกก็มีภาพจากกล้องวงจรปิดนะคะ แต่ฟางก็เก็บไว้ได้หมดแล้ว  เค้าคงไม่รู้  แล้วพี่เป็นไงบ้างคะ )  ฟางพูด

 

 

                    "  ก็ดี  ชั้ลจะต้องรู้ให้ได้ว่าพวกมันติดต่อกับไอเขื่อนทางไหน "  โทโมะฉายแววตาร้ายออกมาทันที

 

 

 

                    ( ฟางจะช่วยอีกแรงคะ )  ฟางพูดอย่างมั่นใจ

 

 

 

                    " พาเฟย์กับมาได้เมื่อไหร่ ชั้ลจะทำลายมันให้เหมือนตายทั้งเป็น  "  โทโมะขบกร้ามแน่น  

 

 

 

 

 

                         คอนโดโทโมะ ขณะที่ป้าอรเช็ดตัวให้แก้วอยู่  แก้วก็เริ่มรู้สึกตัว  ทันทีที่เธอตื่นขึ้นมาแล้วเห็นป้าอร  แก้วสะดุ้ง ดีดตัวลุกขึ้นมานั่งอย่างตกใจ

 

 

 

                    "  ไม่ต้องกลัวนะ  ป้าไม่ทำอะไรหนูนะ ป้ามาดูแลหนู  " ป้าอรยกมือห้ามไม่ให้แก้วกลัว  แววตาจริงใจของป้าอรมันทำให้แก้วรู้สึกดีขึ้นมา

 

 

 

                    "  แก้วจะกลับบ้านคะ "  แก้วเหมือนจะร้องไห้  เธอจะลุกออกจากเตียง

 

 

                    "  ไม่ได้นะคะ ไม่ได้ นายสั่งไว้ว่าห้ามออกไป "  ป้าอรรีบห้ามทันที

 

 

                    "  แก้วไม่อยากอยู่แล้ว  เค้าใจร้าย เค้าเป็นคนไม่ดีนะคะป้า  ฮึก ฮึก "  แก้วร้องไห้  ป้าอรทำตัวไม่ถูก ทั้งสงสารแก้ว ทั้งกลัวว่าโทโมะจะทำร้ายแก้ว

 

 

                    "  แต่ป้าว่าหนูอยู่ที่นี้ดีกว่านะ  รอให้นายกลับมาก่อน "  ป้าอรพูด 

 

                    "  แก้วอยู่เค้าไม่ได้หรอก แก้วกลัว  เค้าทำร้ายแก้วนะคะป้า  เค้าทำร้ายแก้ว แก้วจะออกไปจากที่นี้  "  แก้วพูดจบก็ลุกออกจากเตียงแล้วเดินออกจากห้อง ป้าอรรีบวิ่งไปขวาง

 

 

                    "  ไมได้นะ  ไม่ได้ "  ป้าอรขวางไว้ แต่แก้วดึงป้าอรให้หลบแล้วตัวเองก็เปิดประตู 

 

 

 

                       ตึกตัก ตึกตัก  ใจแก้วมันสั่นไปหมด ทั้งตกใจและกลัวที่เห็นคนตรงหน้า

 

 

                    "  ป้าอรกลับไปก่อน  "  โทโมะเดินเข้ามาในห้อง  แก้วผวารีบหลบหลังป้าอร

 

                      "  แต่ป้า "  ป้าอรกลัวว่าแก้วจะเป็นอันตราย

 

 

                     "  บอกให้กลับไปก่อน !! " โทโมะขึ้นเสียงใส่  แก้วและป้าอรสะดุ้งตกใจ  ป้าอรรีบเดินออกจากห้องไปทันที 

 

 

 

 

                        ปัง !  เสียงประตูถูกปิดทันทีที่ป้าอรย่างพ้นประตูห้อง  แก้วหวั่นๆ เริ่มเดินถอยหลังห่างโทโมะ 

 

 

                      "  กลัวหรอ " โทโมะย่างสามขุมเข้าไปหา

 

 

 

                       "  นายมันเลว  สารเลว  ชั้ลไปทำอะไรให้นาย นายถึงมาทำกับชั้ลแบบนี้  "  แก้วขึ้นเสียง

 

 

 

 

                       "  ตัวเธออาจจะไม่ได้ทำหรอกนะ  แต่คนในครอบครัวของเธอ  มันทำให้ครอบครัวของชั้ลพังพินาศ !! "  โทโมะคว้าร่างบางเข้ามาใกล้แล้วระบายความโกรธลงแขนเล็ก เขาบีบแขนเล็กแน่น  แก้วเจ็บ แต่ทนเอาไว้

 

 

 

 

                       "  ครอบครัวของชั้ลไปทำอะไรให้นาย นายถึงได้เกลียดเราขนาดนี้ " แก้วงง 

 

 

 

 

                        "  หึ !  เธอยังไม่ต้องรู้ตอนนี้หรอก  แต่สักวันเธอจะได้รู้เอง  รู้ทุกอย่าง "  โทโมะพูด แววตาเขาดูสะใจ 

 

 

 

 

                        "  นายจะทำอะไร   "  แก้วกลัว

 

 

 

                         "  ชั้ลก็ทำทุกอย่าง "  โทโมะพูดแล้วแสยะยิ้มใส่แก้ว  แก้วมองโทโมะอย่างหวาดกลัว

 

 

 

                         "  แล้วนายคิดว่าชั้ลจะยอมหรอ "  แก้วมองโทโมะที่เดินเข้าห้องไป แล้วคิดในใจ