ไฟในดวงใจ

 

 

 

 

                            คอนโด โทโมะ ร่างสูงหุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ยืนอยู่ริมระเบียงห้อง มองทอดยาวไกลราวกับเหยี่ยวที่มองหาเหยื่อ

 

 

 

 

                  "  วันนี้พี่จะส่งลินดาไปอยู่กับแม่แล้วนะ  ฟางมาได้เลย  "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                   (  แล้วเจอกันนะคะ  สวัสดีคะ )  ฟางยิ้มอย่างผู้ชนะ แล้วเดินไปเก็บกระเป๋าเสื้อผ้า 

 

 

 

 

 

                  "  รอผมอีกหน่อยนะครับแม่  อีกไม่นานผมจะคิดบัญชีกับพวกมันเป็นรายตัว แล้วจะพาเด็กดื้อกลับไปหาแม่ให้ได้   "  หลังจากวางโทรศัพท์ ร่างสูงเดินกลับเข้ามาในห้อง มายืนดูรูปถ่ายเขากับแม่ที่วางอยู่ที่โต๊ะทำงาน

 

 

 

 

 

 

                                บ้านแก้ว  

 

 

 

 

 

                    "  ป๊อป แก้วต้องไปส่งลินดานะ  วันนี้ลินดาจะไปเมืองนอกแล้ว  "  แก้วพูดเสียเศร้า   

 

 

 

                    "  ไปซิ  เดี๋ยวให้เป้ ขับรถไปให้   "   ป๊อปพูด พลางจะเดินออกไปเรียกเป้ ลูกน้องคนสนิทให้เข้ามา

 

 

 

 

                     "  แก้วไปเองได้  พี่เป้ต้องพาป๊อปไปประชุมที่ต่างจังหวัดหนิ  "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                   "  ไม่เป็นไร ชั้ลไปเองได้ แต่แกต้องมีคนดูแล  "  ป๊อปเป็นห่วง

 

 

 

 

                    "  มันมีเรื่องอะไรที่แก้วไม่รู้หรือเปล่า  ทำไมต้องมีคนมาดูแลแก้วมากผิดปกติ ทำไมต้องกลัวว่าแก้วเป็นอันตราย  นี่แก้วไม่ใช่เด็กๆแล้วนะป๊อป  "  แก้วโวย

 

 

 

 

                     "  ก็ชั้ลมีน้องสาวคนเดียวหนิ ชั้ลจะหวงจะห่วงมาก มันผิดตรงไหน  "  ป๊อปพูด อันที่จริงมันมีเรื่องราวมากกว่านี้ หากแต่ตอนนี้ยังบอกแก้วไม่ได้ 

 

 

 

 

                      "  เอาน๊าป๊อป  เชื่อแก้วนะ แก้วดูแลตัวเองได้  แก้วไปแป๊ปเดียว ไปส่งลินดา แล้วก็กลับเลย  แก้วไม่หนีเที่ยวแน่นอน " แก้วยื่นคำขาด ป๊อปนักใจ แต่ไม่กล้าขัดใจแก้วมาก เพราะแก้วเป็นคนหัวดื่อรั้นมาก หากขัดใจอะไรมากไปเธออาจจะไม่พอใจ จนพลาดมีเรื่องกันก็เป็นได้ 

 

 

 

 

                       "  แล้วจะไปกี่โมง  "  ป๊อปถอนหายใจยาว  ก่อนจะถาม

 

 

 

 

                     "  ก็ไปเลยนี่แหละ  ป๊อปเดินทางปลอดภัยนะ ถึงแล้วก็โทรมาหาแก้วด้วย " แก้วพูด 

 

 

 

 

                      "  อื้ม  คืนนี้ไม่ต้องกลับมานอนที่นี่นะ  ไปนอนที่คอนโด แล้วก็ไม่ต้องเอารถไป ไปรถแท็กซี่  เดี๋ยวพี่จะให้เป้ไปส่งที่ห้างหน้าปากทาง แลวแก้วก็ต้องไปขึ้นรถอีกทางเข้าหนึ่งของห้าง  "  ป๊อปพูด  แก้วพยักหน้าอย่างเซ็งๆ 

 

 

 

 

                       "  เป้ พาแก้วไปส่งที่ห่าง "  ป๊อปตะโกนสั่ง เป้พยักหน้ารับ แล้วเดินนำหน้าไป 

 

 

 

 

 

 

                                ที่สนามบิน  ลินดา กับ โทโมะ มารอแก้วอยู่ที่สนามบินสักพักหนึ่งแล้ว

 

 

 

 

 

                    "  เมื่อไหร่เพื่อนปากเก่งของเธอจะมา  " โทโมะพูด สีหน้าดูหงุดหงิด ฉุนเฉียว จนลินดาเห็นได้ชัด

 

 

 

 

                     "  แก้วไปทำอะไรให้พี่โกรธหรือเปล่าค่ะ  ทำไมพี่ดูไม่ค่อยชอบแก้วสักเท่าไหร่  "  ลินดาพูดเสียงหวาน  

 

 

 

 

                     "  ปล่าวหรอก ไม่มีอะไร  "  โทโมะยิ้มน้อยๆ ก่อนจะตอบคำถามน้องสาว 

 

 

 

 

                     "  พูดถึงก็มาพอดีเลย   "  ลินดาละสายตาจากโทโมะไปมองแก้วที่กำลังเดินเข้ามาหา  เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปหาแก้ว  

 

 

 

 

 

                      "  ทำไมถึงได้ไปกระทันหันแบบนี้หละ "  แก้วหน้าเศร้า  

 

 

 

 

                      "  ชั้ลต้องไปดูแลแม่ใหญ่หนะ ไปไม่นานหรอก เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว  " ลินดาพูด พลางจับมือแก้วเอาไว้ 

 

 

 

 

                     " แม่ใหญ่ ??  ใครหรอ " แก้วสงสัย แม่ลินดา แก้วรู้จักและสนิทสนมเป็นอย่างดี  แต่แม่ใหญ่ที่ลินดาหมายถึง  เค้าคือใคร

 

 

 

 

                     "  อ่อ  แม่พี่โทโมะหนะ พอดีพี่ฟา...."  ลินดายังพูดไม่จบ โทโมะ ก็รีบพูดแทรกขึ้นมาอย่างหน้าตาตื่น 

 

 

 

                    "  เครื่องจะออกแล้วไปกันเถอะ  "  โทโมะลากลินดาออกไปทันที 

 

 

 

                    "  ไร้มารยาท "  แก้วมองโทโมะอย่างไม่พอใจ ก่อนจะบ่นอุบอิบ แล้วเดินตามไปต่อยๆๆ    แก้วเดินตามโทโมะกับลินดาไป ไกลแล้วก็มีผู้ชาย 2 คน มายืนตรงตำแหน่งที่แก้วยืนอยู่เมื่อครู่ พลางมองแก้วที่เดินหายวับไปในฝูงคน 

 

 

 

 

                    "  แก้วยังเหมือนเดิม  ยังน่ารักเหมือนเดิม  "  เคที่แอบตามแก้วมาตั้งแต่ตอนแก้วออกจากบ้าน และตามมาตลอดจนแก้วขึ้นรถแท็กซี่มาสนามบิน 

 

 

 

 

                     "  นายคงอยากอยู่กับคุณหนู แค่สองคน ผมคงต้องกลับก่อน  " ลูกน้องเคพูดอย่างรู้งาน เคยิ้มให้อย่างพอใจ ก่อนจะยื่นมือไปรับกุญแจรถ 

 

 

 

 

 

                                

 

 

                     "  โชคดีนะแก  แล้วจะโทรไปหาบ่อยๆนะ  "  แก้วโบกมือลาลินดา เธอรู้สึกใจหายไม่น้อย ที่ต้องมามองเพื่อนสนิทจากเธอไป คงจะเป็นอารมณ์เดียวกันกับตอนที่ลินดามาส่งเธอไปเรียนเมืองนอกสินะ

 

 

 

 

                     "  ถามเค้าสักคำมั้ย  ว่าเค้าอยากให้โทรไปหาหรือเปล่า  " โทโมะแขวะ แล้วเดินเลี่ยงไป แก้วรีบเดินตามไปติดๆ

 

 

 

 

                     "  ปากเสีย  "  แก้วเดินมาเรียบๆเคียงๆ ก่อนจะพูดอย่างลอยๆ แล้วเร่งฝีเท้าจะเดินหนี  

 

 

 

                       แต่  

 

 

 

 

                     พลึบบ  !!     แขนของเธอก็ถูกมือแกร่งกระชากให้หันกลับไปหาเขาอย่างเร็วและรุนแรง

 

 

 

 

                  "  สงสัยที่ลงโทษไปวันนั้น เธอคงจะไม่รู้สึกอะไรสินะ  หรือชั้ลคงจะต้องทำอะไรมากกว่านั้น  เธอถึงจะหายปากกล้าแบบนี่ซะที  "  โทโมะยื่นหน้้าเข้าใกล้แก้วเรื่อยๆ  แก้วถอยหน้าหนี

 

 

 

 

                   "  ชั้ลแค่ล้อเล่น  ไม่ได้จะว่านายจริงๆซะหน่อย  "  แก้วยิ้มเจื่อนๆ เธอเบื่อนหน้าหนี เพราะถ้ายังหน้าตรงมองหน้าโทโมะอยู่ จมูกของเขาและเธออาจจะชนกัน

 

 

 

 

                            แต่การเบือนหน้าหนีของแก้ว มันทำให้แก้วเห็นใครบางคน ใครบางคนที่เธอรอเค้ามานาน รอที่จะพบเค้าอีกครั้ง แล้วเค้าก็กำลังมองเธออยู่  แล้วตอนนี้เขากำลังจะเดินจากเธอไป 

 

 

 

 

                   "  พี่เค  พี่เค ! พี่เค !!!  รอแก้วด้วย  พี่เค !!! "  แก้วรีบแกะมือโทโมะที่จับแขนเธอไว้  โดยที่สายตายังมองแต่ผู้ชายคนนั้น  แก้วแกะมือโทโมะอย่างร้อนรน  จนแขนเธอหลุดเป็นอิสระ  แก้วไม่รอช้า รีบวิ่งไปหาเคทันที   โทโมะมองแก้วที่วิ่งไปอย่างไม่พอใจ แล้วเขาก็วิ่งตามแก้วไปติดๆ  

 

 

 

 

 

                   "  พี่เค  หยุดก่อนสิ  !  "  แก้ววิ่งไปดักหน้าเคเอาไว้  เคหยุดกึก เมื่อแก้วมาอยู่ตรงหน้า  เขาเบือนใบหน้าหล่อไปทางอื่น ไม่อยากมองหน้า ไม่อยากสบตากับแก้ว 

 

 

 

 

                    "  พี่มองหน้าแก้วสิ  ทำไมไม่มองแก้ว  พี่เค  ได้ยินที่แก้วพูดหรือเปล่า  " แก้วเขย่าแขนแกร่งอย่างแรง แต่เค ก็ไม่แม้แต่จะหันมามอง 

 

 

 

 

                        พลึบ  !  ร่างเล็กโผล่เข้ากอดร่างสูงร่างโหยหา  เธอจะใช้อ้อมกอดของเธอเหนี่ยวรั้งเขาไว้ เธอเชื่อเหลือเกิน ว่าอ้อมกอดของเธอจะทำให้เขาหันหน้ากลับมามองเธอ สบตากับเธอ แล้วพูดกับเธออีกครั้ง   

 

 

 

 

                 "  กอดผู้ชายคนอื่นแบบนี้  แฟนไม่ว่าเอาหรอ  "  แล้วมันก็ได้ผล เขายอมพูดกับเธอ 

 

 

 

 

                 "  เค้าไม่ใช่แฟนแก้ว  เค้าเป็นพี่ชายของเพื่อนแก้ว  พี่เข้าใจผิดไปใหญ่แล้วนะ " แก้วผละกอดออก แล้วรีบอธิบายให้เคฟัง   โทโมะมองดูเหตุการณ์อยู่ตลอด 

 

 

 

 

                 "  หรอ  แล้วทำไมถึงได้ดูสนิทสนมกันขนาดนั้นหละ  "  เคไม่พอใจ  

 

 

 

 

                   "  ไม่เห็นจะสนิทตรงไหน ก็แค่คนบ้าๆ ที่ผ่านมา แล้วก็ผ่านไป "  แก้วพูดลอยหน้าลอยตา   โทโมะที่แอบฟังอยู่ ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่  

 

 

 

 

                   "  แน่ใจนะ  " เคพูด  แก้วยักคิ้ว แล้วก็ยิ้มหวานให้  

 

 

 

 

                    "  ไปกับพี่นะ  "  เคพูด  แก้วพยักหน้ารับคำ แล้วเดินจับมือไปกับเค  โทโมะออกมาจากที่ซ่อน มองตามทั้งคู่ที่เดินไป  แววตาโทโมะเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง  แล้วเขาก็เดินตามทั้งคู่ไป 

 

 

 

 

 

                            เคพาแก้วมาทานข้าวที่ร้านอาหารประจำที่เขาและเธอเคยมาด้วยกัน  เคเดินนำแก้วเข้าไปในร้าน และไปหยุดอยู่ตรงที่ประจำ  เคเลื่อนเก้าอี้ให้แก้วนั่ง ก่นที่ตัวเองจะเดินไปนั่งตรงหน้าแก้ว 

 

 

 

 

                    "  ร้านประจำของเรา ที่นั่งประจำของเรา และเมนูเดิมๆของเรา  "  แก้วพูด ก่อนจะยิ้มวานให้เค  เคยิ้มอย่างมีความสุข  รอยยิ้มนี้มันหายไปนานแล้ว หายไปพร้อมกับที่แก้วไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ

 

 

 

 

                     "  นึกว่าแก้วจะลืมมันไปแล้วซะอีก  "  เคพูด 

 

 

 

 

                      "  ไม่ลืมหรอก ใครจะไปลืมเรื่องพี่ชายของตัวเองได้ลงคอ " แก้วยิ้มหวานให้  เคใจแป๋วทันที  แต่ก็ยังฝืนยิ้มให้กับแก้ว  แม้เวลาจะผ่านไปกี่ปี  เธอก็ไม่เคยปรับความสัมพันธ์ของเขามากขึ้นกว่านี้เลย 

 

 

 

 

                      "  แค่พี่ชายหรอวะ  ?  "  โทโมะ ที่ใส่หมวก ใส่แว่น นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะถัดจากแก้ว พูดกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ  เพราะเท่าที่สังเกต ความสัมพันธ์ของทั้งคู่มันน่าจะมากกว่านั้น 

 

 

 

 

 

                     "  ทำไมแก้วติดต่อพี่ไม่ได้เลย  พี่หายไปไหนมา พี่เป็นแบบนี้อีกแล้วนะ  อยู่ๆพี่ก็หายไป  อยู่ๆพี่ก็กลับมา  แล้วครั้งนี้พี่จะหายไปอีกหรือเปล่า  "  แก้วมองเคหนาเศ้า  เคเองก็เช่นกัน  

 

 

 

 

                     " พี่ไม่หายไปไหนหรอก พี่ก็อยู่กับแก้วนั้นแหละ "  เคพูด 

 

 

 

 

                     "  แล้วแก้วจะติดต่อพี่ได้ยังไง  แก้วจะโทรหาพี่ได้มั้ย  "  แก้วอ้อน 

 

 

 

 

                      "  อย่าเลย แก้วอยู่ใกล้พี่มากๆไม่ได้หรอกนะ  พี่อันตรายเกินไป "  เคพูด แก้วอึ้งไป  ไม่เข้าใจในสิ่งที่เคพูด 

 

 

 

 

                       "  หมายความว่ายังไง  ทำไมแก้วถึงอยู่ใกล้พี่ไม่ได้  "  แก้วหน้าไม่ค่อยดี เริ่มเป็นห่วงเค  ตั้งแต่ ม ปลาย เคมักจะมีเรื่องกับรุ่นพี่ รุ่นน้อง รุ่นเดียวกัน ทั้งในโรงเรียนและต่างโรงเรียน  บางครั้งก็ถึงขั้นไล่แทง ไล่ยิงกัน แต่ด้วยความที่พ่อของเคมีอิทธิพล เคก็รอดมาได้ทุกครั้ง 

 

 

 

 

                      "  ไม่พูดเรื่องนี้กันแล้วนะ  ทานข้าวกันดีกว่า  "  เคตัดบท  เพราะไม่อยากให้บรรยากาศมันเสียไปมากกว่านี้

 

 

 

 

                       "  พี่เค  คือ แก้ว .... " แก้วยังพูดไม่จบ เคก็แทรกขึ้นมา

 

 

 

 

                      "  พี่รักและเป็นห่วงแก้วมาก  รู้ใช่มั้ย  " เคกุมมือแก้ว เขามองตาแก้ว แล้วพูดออกมาด้วยใจที่รักจริง   แก้วพยักหน้า น้ำตาคลอ

 

 

 

 

                      "  เราจะไม่พูดเรื่องนี้อีกแล้วนะ  "  เคพูด  แก้วพยักหน้าอย่างจำยอม ... ทุกครั้งที่แก้วขอตามเคไป เวลาที่เคมีปัญหา เคมักจะปรามแก้วด้วยคำพูดนี้ทุกครั้ง  แล้วแก้วก็จะเชือฟังเคทุกครั้ง 

 

 

 

 

                     "  พี่รู้ใช่มั้ย  ว่าแก้วยังรอพี่อยู่  "  แล้วแก้วก็จะใช่คำพูดนี้ทุกครั้ง เพื่อเตือนเค ให้เคกลับมาหาเธอ 

 

 

 

 

                      "  รู้ครับ ^^  "  เคยิ้มหวานให้แก้ว   ทั้งคู่ทานข้ากัน  

 

 

 

 

                         ทางด้านโทโมะ ที่ได้ยินคำพูดทุกคำของทั้งคู่  เริ่มมีอาการผะอืดผะอม หมั่นไส้ จนอยากจะอ้วก  ต้องรีบลุกเดินออกไปจากร้านในทันที  

 

 

 

 

 

 

                          ทางด้านป๊อป  นั่งรถมากับเป้  ไปประชุมงานที่ต่างจังหวัด  ป๊อปกดโทรศัพท์หาแก้วทุกๆครึ่งชั่วโมง แต่ก็โทรไปติด โทรไปที่บ้าน แก้วก็ไม่อยู่ โทรไปที่คอนโด ก็ไม่มีคนรับสาย

 

 

 

 

 

                     "  ตอนไปส่งแก้วที่ห้าง  มีใครตามไปหรือเปล่า  "  ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                      " ก็ไม่มีนะครับ ผมดูดีแล้ว "  เป้พูด 

 

 

 

 

                     "  มันไม่รับสายชั้ลอีกแล้วเนี่ย  ชั้ลกลัวว่าไอเค มันจะรู้ว่าแก้วกลับมาแล้ว  "  ป๊อปหนักใจ

 

 

 

 

                      "  ไม่น่าจะรู้นะครับ เพราะทางเราก็ปิดข่าวเงียบ  ไม่มีใครรู้  ไอเคเองก็มีพวกไอใหญ่ตามอยู่ มันคงไม่กล้าออกจากรังมาตามหาคุณหนูหรอกครับ  "  เป้พูด ป๊อปคิดตาม

 

 

 

 

                     "  แต่มันเคยไปหาแก้วที่เมืองนอกนะ  โชคดีที่ชั้ลกับไอเขื่อนเจอซะก่อน  ถ้ามันรู้ว่าแก้วกลับมา มันต้องตามหาแก้วแน่ๆ   "  ป๊อปหนักใจ  

 

 

 

 

                     "  ไม่ต้องห่วงหรอกครับนาย  ผมว่ามันไม่กล้าทำร้ายคุณหนูหรอกครับ  ดูมันักคุณหนูจริงๆนะครับ  "  เป้พูด 

 

 

 

 

                    "  ชั้ลรู้  แต่อย่าลืมนะ ว่าไอเคมันเป็นเสือผู้หญิง เสือมันก็คือเสืออยู่วันยังค่ำ "  ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                     "  นายก็อย่าเอาตัวเองไปเปรียบกับคนอื่นสิครับ  ไอเคมันอาจจะไม่เป็นเหมือนนายก็ได้  "  เป้พูดไปอย่างคนซื่อ 

 

 

 

 

                      "  ไอเป้ !!  มึงกลายเป็นพ่อกูตั้งแต่เมื่อไหร่ ห๊ะ !!  "   ป๊อปเดือด  เป้สะดุ้งโหยง  

 

 

 

 

                      "  ขอโทษครับ ขอโทษครับ ผมก็พูดไปไม่ทันได้คิดแหละครับ อย่าถือสาผมเลย "  เป้ก้มหัวขอโทษป๊อป  

 

 

 

 

                    "  เออ ขับรถต่อไป !!! "  ป๊อป ฉุน อารมร์เสีย 

 

 

 

 

 

 

                                 หลังจากทานข้าวเสร็จ  เคก็พาแก้วนั่งรถเล่นไปเรื่อยๆ เขาใช่เวลาอยู่กับแก้วให้นานที่สุดเท่าที่ทำได้ เพราะนับจากนี้ไป ก็ไม่รู้อีกเมื่อไหร่ที่เขาจะได้เจอกับเธออีก 

 

 

 

 

 

                     "  ดูแลตัวเองด้วยนะแก้ว  แล้วพี่จะมาหาอีกนะ "   เคส่งแก้วที่หน้าห้างสรรพสินค้า ตามที่แก้วบอก ( แก้วบอกไปตามคำสั่งของป๊อป ) 

 

 

 

 

                     "  พี่เค  แก้วเป็นห่วงพี่นะ  ดูแลตัวเองดีๆนะ  กลับมาหาแก้วเร็วๆนะ " แก้วน้ำตาไหล  นี่เธอต้องจากเขาอีกแล้วหรอ  แก้วจำใจเดินลงจากรถมา   เครีบขับรถออกไปทันที เพราะกลัวว่ามีใครตามมา และเห็นว่าแก้วอยู่กับเขา

 

 

 

 

                               หลังจากที่เดินเข้ามาในห้าง แก้วก็เปิดโทรศัพท์  แล้วสิ่งที่มันเกิดขึ้นเป็นประจำ ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง  สายไม่ได้รับ 100 + สาย

 

 

 

 

                      "  ป๊อปโทรมาหาแก้วหรอ   "  แก้วพูด 

 

 

 

                      (  ก็เออสิวะ  แล้วปิดเครื่องทำไม  เป็นห่วงเนี่ยรู้บ้างมั้ย  )  ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                      "  ก็แก้วนอนอยู่ "  แก้วจำใจโกหก เพราะเธอรู้ดีว่าป๊อป และเขื่อนไม่ชอบเค และทำทุกอย่างเพื่อกีดกันไม่ให้เธอกับเค คบหากัน โดยที่เธอไม่รู้สาเหตุนั้นเลย  และด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้เธอ คงสถานะกับเค ได้แค่พี่ชายเท่านั้น 

 

 

 

 

                       (   แน่ใจนะ  )  ป๊อปไม่ค่อยเชื่อ 

 

 

 

 

 

                      "  อือ  แน่ใจ  แล้วนั้นถึงที่พักแล้วยัง  "  

 

 

 

                      (  ถึงแล้ว กำลังจะออกไปหาข้าวกินเนี่ย  )

 

 

 

 

                        "  ไม่ได้ถามสักหน่อย ไม่รู้จะบอกทำไม  "  

 

 

 

                       (  กวนตีนวะ  !  แค่นี่นะ  ปิดประตูห้องดีๆด้วยหละ )  ป๊อปพูดจบก็วางสายไป  

 

 

 

 

 

                         แก้วเรียกแท็กซี่กลับไปที่คอนโด   ไม่นานก็ถึงคอนโด  แก้วขึ้นลิฟ ไปชั้นที่ตัวเองอยู่  แต่ด้วยความที่ไม่ได้มานานหลายปีแล้ว ความจำเรื่องห้องจึงค่อนข้างที่จะเลอะเลือนหายไป 

 

 

 

 

 

                   "  ห้องไหนวะ  811 หรือ 812  "  แก้วหยุดยืนนิ่งมองซ้ายมองขวา ไม่รู้จะไขกุญแจห้องไหนดี  แล้วเธอก็เลือกไขห้อง 811 แก้วลวงกุญแจในกระเป๋าสะพาย ขึ้นมา กำลังจะไขห้อง 811 

 

 

 

                   "  ทำอะไร  !!! " แล้วมือหนาๆ ของใครสักคนก็มาปัดมือเธอออก จนกุญแจมันรวงหลุดจากมือ   แก้วโมโหหันขวับ จะด่าคนข้างๆ   แต่

 

 

 

 

                    "  เห้ยย !!!  "  แก้ว โทโมะ 

 

 

 

 

                   "  นี่เธอรู้จักห้องชั้ลได้ยังไง  แอบตามชั้ลมาหรอ  "  โทโมะตกใจตาค้าง ไม่คิดว่าจะเจอแก้วที่นี่   แก้วเองก็ตกใจไม่แพ้กัน 

 

 

 

 

                    "  ปัญญาอ่อนค่ะ  ใครมันคิดจะตามนายมาห๊ะ  ชั้ลก็มาห้องของชั้ลสิ "  แก้วพูดหยิ่งๆ  

 

 

 

 

                   "  แต่นี่มันห้องของชั้ล  "  โทโมะชี้ไปที่ห้อง  811 

 

 

 

 

                    "  ห้องของชั้ล  !!!  "  แก้วเถียงเสียงแข็ง 

 

 

 

 

 

                   "  หรอ  งั้นหยิบกุญแจของเธอมาไขประตูสิ  " โทโมะยนพิงฝา กอดอก ท้าทาย  แก้วแบะปากใส่อย่างมันใส่ แก้วก้มลงหยิบกุญแจมาไขประตู   แต่ไขเท่าไหร่ ก็ไขไม่ได้ 

 

 

 

 

                   "  ถอย !!!  "  โทโมะกระแทกแก้วให้พ้นทาง  แล้วตัวเองก็หยิบกุญแจมาไขประตู  แล้วประตูก็เปิดออก  เขาเดินเข้าไปในห้งอย่างหล่อๆ  แล้วไม่ลืมที่จะกลับหลังหันมาเยาะเย้ยใส่แก้ว ที่ยืนหน้าแตกอยู่หน้าห้อง

 

 

 

 

                    "  จะเข้ามานอนกับชั้ลก็ได้นะ  เตียงอีกฝากนึง มันยังว่างอยู่  "  โทโมะพูดอย่าเย้ยหยัน

 

 

 

                    "  ชาติหน้าเถอะค่ะ  พ่อคุณ  !! " แก้วสะบัดก้นเดินมาหน้าห้อง 812 อย่างเซ็งๆ เธอไขกุญแจห้อง แล้วมันก็เปิดประตูเข้าไปได้  

 

 

 

                    "  ทำไมต้องมาอยู่ห้องใกล้กับไอ้อาวตารนั้นด้วยวะเนี่ย  "   แก้วเขวี้ยงกระเป๋าลงบนโซฟา ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งอย่างเสียอารมณ  ใบหน้าหล่อๆ กับความกวนตีนของโทโมะ มันทำให้แก้วลืมเรื่องเคไปเลย  จากที่ เศร้าใจ เสียใจ เรื่องเค  กลายมาเป็นเสียอารมณ์ไปได้ซะงั้น