ไฟในดวงใจ

 

 

 

 

                             บ้านหลังใหญ่ ที่แวดล้อมไปด้วยผู้ชายสูทดำ ยืนคลุมรอบบ้าน มีแค่ แก้วและป้าอร คนใช้ เพียงแค่ 2 คนเท่านั้น ที่เป็นผู้หญิงในบ้านหลังนี้  

 

 

 

 

 

                       "  ทำไมมันยังไม่กลับมาอีกเนี่ยยย  ไม่รู้หรือไงว่าชั้ลจะบ้าตายอยู่แล้ว  "  ป๊อปยืนชะเง้อมองประตู ตั้งแต่วางโทรศัพท์จากแก้ว นี่ก็เกือบ 2 ชั่วโมงแล้วที่แก้วยังไม่กลับ  

 

 

 

 

 

                        "  ไอเป้  ยังตามแก้วอยู่หรอเปล่า  "  ป๊อปโทรถามลูกน้องคนสนิท 

 

 

 

                        ( ตามอยู่ครับนาย  ตอนนี้คุณหนูอยู่หน้าบ้านแล้วครับ  )  หลังจากวางสายโทรศัพท์ เสียงรถของแก้วก็ขับเข้ามาในบ้าน  ป๊อปเดินออกไปหาทันที  ไมใช่ว่าคิดถึงหรอกนะ  แต่แค่อยากจะด่า สักคำสองคำ ก็แค่นั้นเอง 

 

 

 

 

                    ทันทีที่แก้วลงจากรถ 

 

 

 

 

                      "  ทำไมแกทำแบบนี้  ชั้ลบอกแล้วใช่มั้ยว่ากลับมาที่นี่แกต้องอยู่ในสายตาชั้ลตลอดเวลา  แกจะไปไหนมาไหนคนเดียวมันไม่ได้ ชั้ลจะไปด้วยแกก็ไม่ให้ไป ชั้ลให้ไอเป้ตามไป แกก็ไม่ยอม ตกลงจะเอายังไง  ถ้ายังทำแบบนี้อีกนะ ชั้ลจะส่งแกกลับไปอยู่ที่เดิม จะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลอีกว่าแกจะเป็นอะไรหรือเปล่า  ....    "  ป๊อปโวยวาย ใส่อารมณ์เต็มที่ทันทีที่แก้วเดินลงมาจากรถ   แก้วฟังจนหูชา จนเริ่มเบื่อกับการฟังคำพูดเดิมๆของป๊อป  แก้วเซซบอกป๊อป แล้วแกล้งทำเป็นหลับ 

 

 

 

 

                      "  นี่แกยังจะใช้แผนกากๆของแกอีกหรอ ไอเด็กบ้า  "  ป๊อปรับร่างเล็กที่ทิ้งน้ำหนักจนหมดมาซบอยู่ที่อกเขา  

 

 

 

 

 

                       "  แล้วมันสำเร็จเหมือนครั้งก่อนมั้ยหละ  "  แก้วพูดเสียงงัวเงีย  

 

 

 

 

 

                        "  เออ  สำเร็จ  !!  "  ด้วยความที่รักน้องสุดดวงใจ เขาก็จำต้องอุ้มร่างเล็กที่กึ่งหลับกึ่งนอนขึ้นไปนอนบนห้องเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

 

 

 

 

 

                               

                               ภายใน คฤหาสน์หลังใหญ่    กับชายร่างสูงที่ยืนหันหลังฟังการรายงานจากลูกน้องคนสนิทอยู่  

 

 

 

 

                       "  แก้วกลับมาแล้วหรอ  "  ชายร่างสูงหันกลับมาด้วยในหน้าที่นิ่งขรึมแต่แววตาดูมีความสุขกับข่าคราวที่เพิ่งได้ยิน

 

 

 

 

 

                         "  ครับนาย  กลับมาได้ สองอาทิตย์แล้วครับ  แต่ไอป๊อปมันเก็บตัวเงียบไมมีใครรู้เลย  ถ้าผมไม่บังเอิญไปเจอเมื่อวาน ก็คงจะไม่รู้  " มนยืนรายงานต่อ 

 

 

 

 

                         "  4 ปีแล้วสินะ ที่ไม่ได้เจอกัน  ไม่รูปป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง  "  ชายร่างสูงหันมองรูปภาพที่วางไว้บนโต๊ะทำงาน  รูปนั้นเป็นรูปของแก้วที่อยู่ในชุดของนักเรียน ม ปลาย เธอดูสดใส น่ารัก โดยที่มีเขายืนกอดคอเธออยู่  

 

 

 

 

                                  ในอดีต  ก่อนที่จะมาเป็นรูปถ่ายในนี้  แก้วกับเขาเคยอยู่โรงเรียนเดียวกัน  หากแต่ตอนนั้น เขาได้เข้ามหาลัยไปแล้ว ซึ่งแก้วก็อยู่ ม 6  แก้วและเขาไม่ได้เจอกับหลายเดืนเมื่อเขาต้องไปเรียนต่อต่างจังหวัด  และวันนี้เรากลับมาหาเธอ  

 

 

 

 

                     "  นี่ นังชะนี  มีคนมาหา  "  ติดตี่ตะโกนบอกแก้ว ก่นจะชี้นิ้วไปยังผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนรอแก้วอยู่ที่สนามบาส  แก้วมองไปตามที่ติ๊ดตี่ชี้  

 

 

 

 

                      "  ใครวะ  "  แก้วอุทานออกมา แต่ก็เดินไปอย่างช้าๆ  โดยมีติ๊ดตี่และลินดาเดินตามไปด้วย 

 

 

 

 

                           แล้วเธอก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของผู้ชายคนนั้น 

 

 

 

 

                      " พี่เค  ทำไมเพิ่งมา  ทำไมเพิ่งจะมาหาแก้วว  ฮืออ ฮืออ ฮืออ  ทำไมเพิ่งมา แล้วรออยู่นานแล้วรู้มั้ยย   "  แก้วปล่อยโฮ แล้วโผล่เข้ากอดเคไว้แน่น  

 

 

 

 

                      "  อะไรฮะ  กลายเป็นเด็กงอแงตั้งแต่เมื่อไหร่  "  เคเองก็คิดถึงแก้วไม่น้อยไปกว่ากัน เขากดแก้วไว้แน่น แล้วลูบผมเธอเบาๆ เหมือนกับที่เคยทำเป็นประจำ 

 

 

 

 

                       "  รู้มั้ยว่ามานั่งรอตรงนี้ทุกวันเลย  แต่ก็ไม่มาสักที ฮึก ฮึก  "  แก้วผละกอดออกแล้วเงยมองหน้าเค  

 

 

 

 

                       "  ขอโทษนะ  แต่ไม่มาก็ใช่ว่าจะไม่คิดถึงนะ  "  เคพูด พลางเช็ดน้ำตาให้แก้ว 

 

 

 

 

                        "  แก้วนึกว่าพี่เคลืมแก้วไปแล้วซะอีก "  แก้วพูดอย่างน้อยใจ 

 

 

 

 

                         "  พี่ลืมแก้วไม่ลงหรอก น่ารักซะขนาดนี้  "  เคขยี้ผมแก้วอย่างหมั่นไส้ 

 

 

 

 

                       "  เหนโทรไปก็ไม่รับสายเลย  ไม่รู้สินะ ว่าแก้วทั้งเป็นห่วงทั้วน้อยใจ "  แก้วก้มหน้าพูด เคจับคางแก้ว ให้เงยหน้าขึ้นมามองเขา 

 

 

 

 

                       "  ขอโทษนะ ที่หลังจะไม่ทำแบบนี้อีก  พี่สัญญา  "  เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง 

 

 

 

 

                       " สัญญาแล้วต้องทำให้ได้ด้วยนะ อย่าผิดสัญญานะ " แก้วพูด เธอมองหน้าเขาอย่างดีใจ  แววตามันเปล่งประกายไปด้วยความสุข จน 2 คนที่ตามแก้วมาพลอยมีความสุขไปด้วย

 

 

 

 

                        "  แล้วผู้ชายคนนี้เคยผิดสัญญากับแก้วมั้ยค่ะ "  เคพูดเสียงหวานจนแก้วยิ้มปริ่ม  ใช่ เขาไม่เคยผิดสัญญากับเธอเลย  แล้วหลายเดือนที่ผ่านมา เขาหายไปไหน 

 

 

 

 

                        "  นี่  ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ถ่ายรูปคู่กันสักรูปสองรูปมั้ยค่ะ "  ติ๊ดตี่แซวขึ้นมา พลางหยิบโทรศัพท์ออกมาจะถ่ายรูปให้  ทั้งคู่ยืนข้างกัน โดยที่เคกอดคอแก้ว  หลังจากที่ถ่ายรูปเสร็จ เคก็ให้ติ๊ดตีส่งรูปถ่ายเข้าเครื่องของเค   

 

 

 

 

 

 

                            "  ถ้าอยากเจอ ก็ไปหาสิครับนาย  " มนพูด เคยิ้มได้ทันที

 

 

 

 

                          "  มันคงจะไม่ง่ายเหมือนครั้งก่อนๆ " แล้วรอยยิ้มของเขาก็หายไปทันที เหลือแค่เพียงความเศร้า 

 

 

 

 

 

                             เช้าตรู่ของวันใหม่  แก้วที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเร็วกว่าวันปกติ เดินลงมาจากข้างล่างแบบแอบๆซ่อน  เธอเดินย่องลงบันไดอย่างช้าๆ แล้วเดินอ้อมไปทางหลังบ้าน 

 

 

 

 

 

                        "  คุณหนู  !  จะไปไหนหรอครับ  " ชิด ลูกสมุนของป๊อปเอ่ยถาม แก้วสะดุ้งโหยง  แต่ก็ปั่นหน้าให้ปกติที่สุด 

 

 

 

 

                       " อ่อ เออ ไปที่บ้านสวนหนะ ไม่ได้เข้าไปดูนานแล้ว ไม่รู้ว่าหลังเหมือนเดิมหรือเปล่า  "  แก้วพูด แล้วจะเดินไป 

 

 

 

 

                      "  ให้ผมพาไปมั้ยครับ  "  ชิดพูดอย่างสุภาพ 

 

 

 

 

                       "   นี่  ชั้ลไม่หลงหรอกน๊าา  "  แก้วพูดจบก็เดินเข้าไปทางบ้านสวนอย่างเร็ว  บ้านสนเป็นบ้านไม้สักหลังเล็กๆ ที่มีเพียงห้องนอนห้องเดียว มีห้องน้ำห้องเดียว รอบบ้านมีระเบียงรอบหน้า ซึ่งปลูกอยู่ในสวนดอกไม้ หลังบ้านใหญ่  เป็นบ้านที่แก้วเป็นคนออกแบบและพ่อกับแม่ก็เป็นคนสร้างให้  แก้วชอบมานอนและมานั่งเล่นที่นี่อยู่บ่อยๆ  ที่สำคัญคือ มันมีทางเข้าออก อีกทางที่คนอื่นไม่มีใครรู้นอกจากแก้วคนเดียวเท่านั้น แล้วนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เธอแบบหนีออกจากบ้านทางนั้น 

 

 

 

                       แก้วมองซ้ายมองขวา ก่อนจะเปิดประตูที่หุ้มล้อมไปด้วยไม้เลื่อย ซึ่งดูไม่ออกเลยมามันเป็นประตู แก้วเปิดและปิดมันลงอย่างเร็ว 

 

 

 

 

                     "  คนอะไรทั้งสวย ทั้งฉลาด "  แก้วพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเดินไปยังจุดนัดหมาย  

 

 

 

 

 

                     "  แก้ว ทางนี้  "  เสียงลินดาดังขึ้นเมื่อรถเบนซ์หรูสีดำมาจอดอยู่ข้างๆ  

 

 

 

 

                          '  ลินดาขับรถไม่เป็นหนิ  แล้วใครเป็นคนขับ ???  '  แก้วตั้งคำถามกับตัวเอง แต่เธอจะมาหาคำตอบตอนนี้ไม่ได้ เพราะขืนมีคนมาเห็นเข้า เธอก็ไม่ได้เที่ยวกันพอดี  แก้วรีบขึ้นไปในรถทันที   

 

 

 

 

 

                       "  หนีเทียวอีกตามเคยสินะ "  เสียงน่ามคานเอ่ยทักขึ้น  แก้วที่จำเสียงนี้ได้สนิทใจหันควับไปมองอย่างเร็ว  

 

 

 

 

 

                         " ไหนคุยกันแล้วไงว่าจะไม่ให้หมอนี่มา  นี่กล้าโกหกแก้วหรอ  "  แก้ววีนใส่ลินดาทันที  ลินดียิ้มเจื่อนๆ 

 

 

 

 

 

                        "  เพื่อนลินดานี่ปอดแหกเนอะ  แค่เห็นหน้าก็กลัวจนตัวสั่นแล้ว  "  โทโมะยิ้มเยาะ ลินดาคนกลางยิ่งทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ 

 

 

 

 

                       "  นายคงไม่ได้หมายถึงชั้ลสินะ  เพราะคนอย่างชั้ลไม่เคยกลัวใคร  "  แก้วเองก็ยังปากดีเหมือนเดิม  จบคำพูดของแก้ว โทโมะก็ขับรถออกไปทันที  ลินดาหันมองเพื่อนตัวเอง สลับกับมองโทโมะ 

 

 

 

 

                        "  พี่ค่ะ  ขับช้าๆหน่อยสิ มันอันตรายนะ  "  ลินดาอ้อนวอนโทโมะเสียงหวาน 

 

 

 

 

                      "  ถ้าอยากขับรถเร็ว แนะนำให้ไปที่สนามแข่งนะ "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                        "  อย่าปากมากไปหน่อยเลย  ถ้ากลัวก็นั่งนิ่งๆไปเถอะ "  โทโมะพูด มันเหมือนจะเป็นคำพูดธรรมดานะ  แต่น้ำเสียงของทั้งคู่ มันราวกับคนที่โกรธเคืองกันมานานแสนนาน  ลินดาหันไปมองแก้ว เธอส่งสายตาขอร้องให้แก้วหยุดก่อน เพราะโทโมะถ้าขึ้นแล้วยากที่จะลง 

 

 

 

 

                     " ขนาดขับรถยังกากเลย  เป็นผู้ชายประสาอะไร  "  เธอยังคงท้าทายต่อ 

 

 

 

 

                       ความแรงของรถยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนถึงขีดสุด  ลินดานั่งจับเบ้ล ตัวสั่นไปหมด เหมือนจะหัวใจวายให้ได้  ผิดกับแก้วที่นั่งอย่างชิว ราวกับมันเป็นเพียงเรื่องธรรมดา 

 

 

 

 

                          

                            หน้าสนามแข่งรถ   

 

 

 

 

 

                       "  มาที่นี่ทำไม  ชั้ลจะไปสวนสนุก "  แก้วโวยวาย  ลินดาเอาแต่หายใจหอบ พูดอะไรไม่ออก  โทโมะหันมามองแสยะยิ้ม 

 

 

 

 

                       "  ที่นี่ก็สนุก " เขาเดินลงจากรถ แล้วเดินประตู ลากแก้วลงมา 

 

 

 

 

                        "  พี่ค่ะ  จะไปไหน  "  ลินดาดูสถานการณ์ไม่สู้ดีนัก รีบลงมาจากรถ เดินตามโทโมะที่ลากแก้วไป 

 

 

 

 

                         "  จะสั่งสอนคนอวดเก่งสักหน่อย  ลินดาไปรอตรงนู้นนะ "  โทโมะตะโกนบอกลินดา ก่อนที่จะพาแก้วไปที่รถแข่ง 

 

 

 

 

                          "  จะทำบ้าอะไรของนาย  !! "  แก้วพยามแกะมือโทโมะ ออก แต่เธอหรือจะสู้แรงของเขาได้  

 

 

 

 

                         "  สยบความซ่าาา ของเธอไง  "  ร่างสูงผลักร่างเล็กเขาไปในรถ ก่อนที่เขาจะเขาไปนั่งตำแหน่งคนขับ 

 

 

 

 

                         "  หึ !  ทำแบบนี้แล้วคิดว่าชั้ลจะกลัวหรอ  คนอย่างชั้ลไม่มานั่งตำแหน่งข้างคนขับหรอกนะ "  แก้วเปิดประตูลงไป แล้วไปขึ้นรถอีกคัน  

 

 

 

 

                          "  เป็นผู้ชาย อย่าแพ้ ผู้หญิงก็แล้วกัน  "  แล้วขับรถมาเคียงโทโมะ ก่อนจะพูดกับเขา  โทโมะเหมือนโดนแก้วเอาเท้าลูบหน้า  มันแค้นอย่างบอกไม่ถูก  

 

 

 

 

                                    ทั้งคู่ไปยังจุดสตาร์จพร้อมกัน  มีกรรมการโบงธงไปมาเป็นสัญญาณ และมันก็เริ่มขึ้นแล้ว  ทั้งคู่เร่งเครื่อง อย่างไม่มีใครยอมใคร เบียดกันไปเบียดกันอย่างต้องการเอาชนะ   ลินดาที่นั่งดูการแข่งขัน แทบช็อคไปกับหลายเหตุการณ์ที่มันดูหวาดเสียงและเสี่ยงต่อชีวิตเหลือเกิน  และมันก็เข้าสู่รอบสุดท้าย ที่ดุเดือน ดุดันมากขึ้นไปกว่าเดิน และที่แน่ๆคือมันเต็มไปด้วยความเสี่ยง  ใจหญิงอย่างแก้ว แม้จะอยากเอาชนะมากถึงมากที่สุด แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะทำให้มันเกิดอันตรายขึ้นกับเขา  ผิดกับโทโมะ ที่ทำทุกอย่างแม้มันจะอันตรายกับเธอก็ตาม แต่เผื่อชัยชนะ เขาจะทำ   แก้วถูกเบียดจนจนออกข้างทาง ด้วยความเร็วของรถ ทำให้รถหมุนติ้วไปชนกับขอบสนาม  ร่างเล็กถูกกระแทกไปมา  แต่ยังดีที่มีหมวกกันน๊อค เธอจึงไม่เป็นอะไรมาก 

 

 

 

 

 

                      "  แก้วววว !!!!!!!!!!  "  ลินดาที่เห็นเหตุการณ์รีบวิ่งเข้าไปหาแก้วในสนามทันที  ผิดกับโทโมะ ที่จดรถ และเดินไปหาแก้วอย่างช้าๆ สีหน้ามันเต็มไปด้วยความสะใจ

 

 

 

 

 

                        "  ลินดา  "  แก้วตะเกียงตะกายจะออกจากรถ แต่ด้วยความเจ็บแขนและยังมึนกับตอนที่รถมันหมุนติ้วๆ ก็เปิดประตูออกมาไม่ได้  

 

 

 

 

                        "  พี่ค่ะ  ช่วยแก้วหน่อยยย  !! "  ลินดาเรียกโทโมะ  เขาจึงเดินเร็วขึ้นกว่าเดิม 

 

 

 

 

                        "  มันก็สมควร  "  โทโมะยิ้มเยาะอย่างสะใจ แล้วเปิดประตูให้แก้วลงมา 

 

 

 

 

                        "  นิสัยต่างกันจริงๆ "  แก้วมองโทโมะ สลับกับมองลินดา เธอลุกขึ้นจากรถ แล้วเดินออกจากสนามไป  ลินดาเพื่อนของเขา ทั้งแสนดี มีน้ำใจ อ่อนโยน  ผิดกับคนที่เธอเรียกว่าพี่ชาย ทั้งเห็นแต่ตัว ทั้งป่าเถื่อน 

 

 

 

 

                         "  ทำไมพี่ทำแบบนี้ ถ้าแก้วเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง  "  ลินดาเอ็ดพี่ชายตัวเองที่ยังทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  

 

 

 

 

                          "  เงียบ !! "  เสียงดุจากเขาที่ลินดาไม่เคยได้ยินมาก่อน มันทำให้เธอสะดุ้งแล้วเงียบไปทันที 

 

 

 

 

                         "  ขึ้นรถ !! "  โทโมะสั่งลินดาให้ขึ้นรถ ก่อนจะหันไปมองแก้วที่นั่งกดโทรศัพท์อยู่ที่รั่วสนาม  โทโมะเดินเข้าไปหาแก้ว

 

 

 

 

 

                          "  ไปกับชั้ล !!! "  ร่างสูงดึงแขนร่างเล็กอย่างแรง จนเธอถลำตัวไปข้างหน้า

 

 

 

 

                          "  ปล่อยชั้ล  ! บอกให้ปล่อยยย !! " แก้วตะคอกสุดเสียงแต่เขากลับกระชากเธอแรงขึ้น จนเธอเดินเซไม่เป็น เพราะยังปวดขา ปวดแขนจากอุบัติเหตุณ์เมื่อครู่อยู่  แล้วสุดท้าย แก้วก็ถูกผลักเข้าไปนั่อยู่ในรถแบบรุนแรง  

 

 

 

               

                              โทโมะขับรถออกไปอย่างเร็ว และระหว่างขับรถ เขาไม่พูดไม่จาอะไรกับใครทั้งนั้นแม้กระทั้งลินดา 

 

 

 

 

 

                        "  แก้ว เจ็บอยู่หรือเปล่า เดี๋ยวพาไปหาหมอนะ " ลินดาที่ตัวเองก็กลัว  แต่ก็เห็นใจแก้ว ที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะการกระทำของพี่ชายตัวเอง

 

 

 

 

 

                         "  ไม่เป็นไร แก้วไปหาหมอเอง   "  แววตาแก้วดูชิงชังกับคนขับรถมาก สถานการณ์ในรถไม่ค่อยสู้ดีนัก  มันอึดอีดอย่างบอกไม่ถูก 

 

 

 

 

 

                                 หน้าบ้านลินดา    ลินดากับแก้วหน้าเหวอ ไม่รู้ว่าโทโมะคิดจะทำอะไร  

 

 

 

 

 

                        "  ลินดาลงไปก่อน  เดี๋ยวพี่จะพาเพื่อนเธอไปหาหมอเอง  "  โทโมะพูดเสียงเข็ม 

 

 

 

 

                     "  ลินดาไปด้วยนะ  "  ลินดาพูดเสียงสั่น ใจนึงก็กลัวโทโมะ อีกใจก็ไม่อยากทิ้งแก้วให้อยู่เพียงลำพัง 

 

 

 

 

                       "  ลงไป !!! " โทโมะตะคอกใส่ลินดา แล้วเอื้อมมือไปเปิดประตูให้ เขามองหน้าลินดาอย่างดุดัน  จนลินดาไม่กล้าแม้จะสบตา  เธอร้องไห้ออกมา   มันน่ากลัวมากจริงๆเวลาที่ผู้ชายโกรธ  

 

 

 

 

 

                       "  แก้ว ลงมากับลินดานะ เดี๋ยลินดาให้พ่อพาไปหาหมอ  "  ลินดาหันมาชวนแก้วที่นั่งนิ่งอยู่ที่เบาะหลัง  โทโมะหันมองแก้วตาควาง  เชิงสั่งห้ามไม่ให้แก้วลงไป 

 

 

 

 

                       "  ไม่เป็นไรแก้วอยู่ได้  แล้วแก้วจะโทรหานะ  "  แก้วพูดเสียงแขง  แม้จะกลัวไม่น้อย  แต่ก็ใจสู้ไม่กลัวคน โทโมะหันมามองหน้าลินดาอย่างเอาเรื่อง เมื่อลินดายังไม่ยอมลงจากรถ สายตาของเขามันน่ากลัวจนลินดาต้องลากร่างบางที่ไ้แรงของตัวเองลงมาจากรถ ทันทีที่ประตูรถปิด โทโมะก็ขับรถออกไปอย่างเร็ว  จนแก้วที่นั่งอยู่ที่เบาะหลังผวา  

 

 

 

 

 

                     "  แม่ ฮือ ฮืออ ฮืออ พี่โทโมะไม่รู้เป็นบ้าอะไร  ฮืออ ฮืออ พี่น่ากลัวมากเลยแม่ ตอนนี้แก้วอยู่กับพี่โทโมะ  หนูกลัวจังเลยแม่  "  ลินดารีบวิ่งเข้ามาในบ้านมาบอกแม่ 

 

 

 

 

 

                      "  ใจเย็นๆลูก  โทโมะไปโกรธใครมารึปล่าว  ปกติพี่เค้าไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ  "  แม่ลินดาพูด  ลินดาเอาแต่ส่ายหน้าไปมา แล้วร้องไห้หนักขึ้น 

 

 

 

 

                       "  ไม่รู้ ฮืออ ฮืออ ฮืออ  พาหนูไปหาแก้วหน่อยได้มั้ย ค่ะ หนูเป็นห่วงแก้วว  ฮึก ฮึกก  "  ลินดาพูดเสียงสั่น  เธอร้องไห้ไม่หยุด จนคนเป็นแม่ต้องพาออกไปตามหาแก้ว