ไฟในดวงใจ

 

 

 

                    ร้านขนมหวาน  ร้านโปรดของแก้ว ที่แก้วมักจะมาที่นี่บ่อยๆเวลาที่เธอมีความเครียด หรือทะเลาะกับพี่มา แต่มันเป็นร้านข้างทางติดกับถนน ดูภายนอกเหมือนจะเป็นร้านที่ไม่ค่อยอร่อยสักเท่าไหร่ แต่หากได้ลองชิม รสชาดมันดีมากจริงๆ อาจจะดีกว่าในร้านอาหารหรูๆ สะด้วยซ้ำไป 

 

 

 

                    " นี่  ทับทิมกรอบของโปรดของชั้ล "  แก้ววางถ้วยขนมตรงหน้าของโทโมะ 1 ถ้วย ตรงหน้าตัวเอง 2 ถ้วย

 

 

 

                    " แล้วทำไมขอชั้ลมีถ้วยเดียวหละ "  โทโมะมองฉุนๆ 

 

 

 

 

                    " ก็เผื่อนายไม่ชอบไง นายก็ลองกินไปก่อน " แก้วพูดไปก็ตักกินไป โทโมะขมวดคิ้ว แล้วลองตักกินดูบาง  แล้วมันก็อร่อยจริงๆ เหมือนที่แก้วบอก  เธอมองแก้วที่กินเอาๆ จนใกล้จะหมด เขาก็รีบกินให้ทันแก้ว แล้วแย่งอีกถ้วยของแก้วมากินต่อ

 

 

 

 

                    " เห้ยย  นั้นมันของชั้ล !  "  แก้วเบิกตากว้างด้วยความตกใจ แล้วยื่นมือจะแย่งคืน แต่โทโมะยกถ้วยหนีไปก่อน

 

 

 

 

                    " ก็ชั้ลกินหมดก่อน " โทโมะพูดไปก็ตักกินไป แก้วมองอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

                    " ก็ชั้ลซื้อมากินเอง ไม่ได้ซื้อมาให้นายสักหน่อย " แก้วทำหน้าบึ้ง

 

 

 

 

                    " ชั้ลอุส่าใจดีนั่งเฝ้าเธอทำงานทั้งวันนะ "  โทโมะพูด แก้วนิ่ง นั่งมองปากโทโมะ แล้วก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่  โทโมะเอ็นดูแก้ว  วางถ้วยทับทิบลง  แก้วจะคว้าถ้วย แต่โทโมะจับเอาไว้

 

 

 

 

                    " กิน ด้วย กัน ! "  โทโมะพูดชัดทุกคำ 

 

 

 

 

 

                    ฟู้วววว   แก้วเป่าปากอย่างเซ็ง  แล้วตักทิบทิมมากิน 

 

 

 

 

 

                    " เหลือเม็ดสุดท้าย นายต้องเสียสละ "  แก้วยกช้อนจะไปตักทับทิม แต่โทโมะไวกว่า

 

 

 

 

                    " ชั้ลยอมเธอมาเยอะแล้ววันนี้ " โทโมะจะตักทัมทิมไปกิน แก้วใช้ช้อนตีช้อนของโทโมะ จนทับทิมตกลงไปในถ้วยอีกครั้ง

 

 

 

 

                    " นายกินเยอะแล้วนะ  ชั้ลขอแค่เม็ดนี้เม็ดเดียว " แก้วอ้อน โทโมะนิ่งไป  เวลาแก้วอ้อน แก้วก็ดูน่ารักไม่ใช่เล่นเลยนะ 

 

 

 

 

                    " มานั่งนี่ดิ เดี๋ยวปล่อยให้ " โทโมะส่งสายตาเซ็กซี่ให้แก้ว  แก้วผวา ทำหน้าหวั่นๆ 

 

 

 

                    " นายคิดว่านายเซ็กซี่อยู่สินะ  แต่ชั้ลหลอนไปหมดแล้วเนี่ย "  แก้วเริ่มหวั่นๆ 

 

 

 

 

                    " 55555 + กวนตีนชิหาย "   โทโมะหลุดขำออกมา  เขาก็แปลกใจตัวเองที่ทำอะไรประหลาดๆแบบนั้นไปได้ยังไง 

 

 

 

 

                    " หมดแล้ววะ เสียใจด้วยนะ "  แล้วจังหวะที่โทโมะหัวเราะอยู่ แก้วก็เหลือบเห็นทับทิมเม็ดสุดท้ายแล้วตักมากินอย่างผู้ชนะ   โทโมะหยุดขำในทันใด 

 

 

 

 

                    " เท่าไหร่คะ '  แก้วจ่ายเงินแล้วเดินกลับมาหาโทโมะ 

 

 

 

 

                    " ไปกันเถอะ " แก้วเดินนำไป จะไปขึ้นรถที่จอดถัดจากร้านไปไม่กี่เมตร 

 

 

 

 

 

                    " ระวัง ! "  อยู่ๆ โทโมะก็ตะโกนขึ้นมาล้วคว้าร่างบางเอาไว้ จนทั้งคู่ล้มลงไปที่ริมฟุตบาท แก้วลุกมองบิ๊กไบค์ที่ขับหลบหนีไปอย่างเร็ว

 

 

 

 

                    "  ใครวะ !"  แก้วโวยวาย เธอลุกขึ้นจะขับรถตามไป แต่โทโมะจับมือเอาไว้

 

 

 

 

                    " ช่วยชั้ลหน่อย "  โทโมะร้องเสียงแผ่ว พยามลุกขึ้น แต่ลุกไม่รอด 

 

 

 

 

                    " เห้ย นาย ! "  แก้วตกใจ รีบดูโทโมะ แก้วร้องขอให้คนที่มุงดูเหตุการณ์พยุงโทโมะขึ้นรถ แล้วเธอกพาร่างสูงไปโรงพยาบาล 

 

 

 

 

 

 

                    ป๊อป - ฟาง  แล้ววันนี้ก็เหมือนเดิม เป็นอีกวันหนึ่งที่ป๊อปกลับบ้านดึก และมีฟางที่นั่งทำงานเป็นเพื่อนป๊อป ฟางคอยหาอะไรมาให้ป๊อปกินอยู่ตลอด ความรู้สึกของป๊อปที่มีต่อฟางเริ่มพัฒนาขึ้นมาก  เขาเริ่มไว้ใจฟางมากขึ้น แต่ก็ยังไม่ได้รู้สึกรักฟางแบบคนรัก 

 

 

 

 

                    "  พี่ป๊อปกลับได้แล้วนะคะ นี่ก็ดึกมากแล้ว พักผ่อนน้อยไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ "  ฟางเดินไปหาป๊อป

 

 

 

 

                    "  ครับ กลับเลยก็ได้ '  ป๊อปเก็บเอกสาร แล้วลุกเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

                    "  ฟ้ากลับบ้านดึกแบบนี้ทุกวัน แฟนไม่ห่วงหรอ "  ป๊อปพูดไปก็ล็อคประตูห้องไป

 

 

 

                    " พี่แอบหลอกถามฟ้าให้มั้ย " ฟางชี้หน้าแซวป๊อป  ป๊อปยิ้มเขิล

 

 

 

 

                    " หลอกถามอะไรกัน  พี่ก็ถามตรงๆนั้นแหละ " ป๊อปอาย

 

 

 

 

                    " ฟ้ายังไม่มีแฟนหรอกคะ ไม่มีใครมาจีบ สงสัยจะไม่สวยมั้งคะ " ฟางทำหน้าน้อยใจ

 

 

 

 

                    " สวยสิ ใครบอกไม่สวย สวยมากด้วย '  ป๊อปพูดไปตรงๆ แล้วยิ้มให้กับฟาง  ฟางยิ้มหวานให้ป๊อป 

 

 

 

 

                    " เขิลจัง "  ฟางเอามือปิดหน้าตัวเอง  ป๊อปลูบผมฟางอย่างเอ็นดู 

 

 

 

 

                    " อยู่ใกล้ฟางแล้วพี่นึกถึงน้องสาวพี่จังเลย "  ป๊อปคิดถึงแก้วจับใจ ฟางนิ่งไป เธอรู้สึกเหมือนตัวเองทำงานไม่สำเร็จ นี่เธออ่อยขนาดนี้แล้ว ป๊อปยังคิดกับเธอแค่น้องสาวอีกหรอ 

 

 

 

 

                    "  เดี๋ยวพี่ขับตามไปส่งนะ " ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                      "  ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวฟางมีธุระต่อ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะพี่ป๊อป "  ฟางทำหน้าซึมแล้วเดินขึ้นรถ ขับออกไปเลย  ป๊อปมองตามไปอย่างไม่เข้าใจในอารมณ์ของฟาง

 

 

 

 

                    " เมื่อกี้ยังยิ้มอยู่เลย  ไหงหน้าบูดกลับไปซะงั้น "  ป๊อปเกาหัวไม่เข้าใจ 

 

 

 

 

 

                    ครืนนนน  ครืนนนนน  เสียงโทรศัพท์มือถือฟางดังขึ้น 

 

 

 

 

 

                    "  นี่พี่ลงทุนทำขนาดนี้เลยหรอ "  ฟางสีหน้าไม่พอใจ เหมือนกำลังโกรธคนปลายสายเป็นอย่างมาก 

 

 

 

                    ( ก็ใช่นะสิ  ชั้ลคิดว่าถ้ายังใช้ไม้แข็ง คงจะทำอะไรเด็กคนนี้ไม่ได้  แต่ถ้าให้ไม่อ่อน ชั้ลว่าไม่น่ารอด )  โทโมะยิ้มอย่างผู้ชนะ 

 

 

 

 

                    "  แล้วพี่เจ็บมากหรือเปล่า "  ฟางเป็นห่วง

 

 

 

                    ( ก็แค่ขาแพลง ไม่ได้เป็นอะไรมาก )  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                    " พี่อย่าทำอะไรพิเรนๆแบบนี้อีกนะ ฟางเป็นห่วง "  ฟางพูด 

 

 

 

                    (  อื้ม  แล้วฟางก็ดูแลตัวเองด้วยหละ พี่เป็นห่วง  แค่นี่นะ )  โทโมะรีบวางโทรศัพท์ เมื่อเห็นแก้วเดินเข้ามา

 

 

 

 

                    "  นายไม่น่าต้องมาเจ็บตัวเพราะชั้ลเลยเนี่ย "  แก้วมองเท้าโทโมะที่พันผ้าอยู่

 

 

 

 

                    " เอ้า  ถ้าชั้ลไม่เจ็บ เธอก็เจ็บหนะสิ "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                    " ขอบคุณมากนะ   ไม่น่าเชื่อเลยว่านายจะเป็นคนดีกับเค้าเหมือนกัน "  แก้วพูดติดตลก 

 

 

 

 

                    " กวนตีน ! "  โทโมะค้อนใส่

 

 

 

 

                    "  ว่าแต่มันเป็นใคร   ชั้ลว่าชั้ลจะไปแจ้งความ "  แก้วขมวดคิ้ว คิดหนัก

 

 

 

 

                    "  เห้ย ! ไม่ต้องหรอก  คงจะเป็นเด็กแว้นหละมั้ง  มันไม่ได้ตั้งใจมาชนเธอหรอกน๊าา  ปล่อยๆเด็กมันไปเถอะ  "  โทโมะรีบแย้งทันที 

 

 

 

 

                    " ขับรถไปเฉี่ยวผู้หญิงคนนี้นะ เอาแค่เฉียวๆพอ อย่าให้เจ็บมาก แล้วรีบหนีไปให้เร็วที่สุด "  โทโมะยื่นซองให้กับหนุ่มคนหนึ่ง เขาคนนั้นรับซองไว้ แล้วพยักหน้ารับคำสั่ง

 

 

 

 

                    " นายนี่ใจดีจริงๆ  ขนาดเจ็บแบบนี้แล้วยังจะให้อภัยเค้าอีก "  แก้วทึ้งในความเมตาของโทโมะ 

 

 

 

 

                    " เออน๊าา  เธอก็ดูแลชั้ลชดใช้กับที่ชั้ลช่วยเธอแล้วกัน  ดูแลดีๆด้วยหละ "  โทโมะพูด  

 

 

 

 

                    "  รู้แล้วน๊าา  "  แก้วพูด  เธอรู้สึกดีกับโทโมะขึ้นมาเยอะเลย นี่ถ้าไม่ได้โทโมะ เธอคงจะหัวฟาดพื้นไปแล้วมั้งป่านนี้

 

 

 

 

                    " อาบน้ำ ชั้ลอยากอาบน้ำ " โทโมะพูด  แก้วนิ่งไป  เธอได้แต่นั่งยิ้มเจื่อนๆ 

 

 

 

 

                    "  อาบน้ำหรอ  งั้นนายไปเปลี่ยนเสื้อสิ "  แก้วพูด  

 

 

 

 

                    "  เปลี่ยนให้ดิ  จะเปลี่ยนเองได้ยังไง เดินก็ยังจะไม่รอดเลย " โทโมะทำหน้าบึ้ง  แก้วสงสาร

 

 

 

 

                    " โอเค งั้นก็ไปอาบน้ำกัน "แก้วพยุงร่างสูงเข้าไปในห้องน้ำ แก้วให้เขานั่งที่ขอบอ่าง

 

 

 

 

                    "  นายถอดเสื้อดิ " แก้วหันหลังให้  โทโมะมองแก้วแล้วยิ้มร้ายทันที

 

 

 

 

                    " เธอถอดดิ ชั้ลไม่มีแรง "  โทโมะพูด  

 

 

 

 

                    "  นายก็ถอดเองสิ  ก็แค่ถอดเสื้อ " แก้วโวย  เพราะเธอไม่กล้า

 

 

 

 

                    " ชั้ลเกือบตายเพราะช่วยเธอนะ  นี่เธอยังจะมาโวยวายใส่ชั้ลอีกหรอ " โทโมะโมโห 

 

 

 

 

                    ฟู้ววววว   แก้วเป่าปากอย่างเซ็ง  แล้วหันกลับมา  เธอทำใจดีสู้เสือเหมือนไม่รู้สึกอะไร  เดินมาปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตของโทโมะ แล้วถอดเสื้อออก  เธอทำหน้านิ่ง แต่ใจเธอสั่นระริก

 

 

 

 

 

                    " กางเกงง  "  โทโมะลากเสียงยาว   แก้วหน้าซีดไม่กล้าถอด  เธอเงยมองหน้าโทโมะ  โทโมะพยักหน้าให้ทำ  

 

 

 

                    แก้วมือสั่นไปหมด  เธอพยามควบคุมมือสั่นๆของเธอให้หมดกระดุมกางเกง  ยิ่งใกล้มือก็ยิ่งสั้น  ควบคุมมือสั่นๆ ยังไม่พอ ยังต้องควบคุมสายตาของตัวเองให้มงแต่กระดุมเท่านั้น

 

 

 

 

 

                    "  มือสั่น  ตื่นเต้นหรอ "  โทโมะขำกับอาการของแก้ว  แก้วยังไม่ได้สติ เธอปลดกระดุมกางเกงจนได้ หลังจากที่พยามอยู่นาน  เธอเงยมองหน้าโทโมะ แล้วเป็นจังหวะเดียวกันกับที่โทโมะก้มลงมามองเธอ  ซึ่งมันทำให้ปลายจมูกของทั้งคู่ชนกัน   แก้ว โทโมะสตั้นไปสิบวิ แล้วผละออกจากกันอย่างเร็ว 

 

 

 

                    " ช่วยรูดซิปให้หน่อย ไม่กล้ารูด "  แก้วถอดออกห่าง แล้วพูดกับโทโมะ  เธอเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่กล้ามองหน้าโทโมะ  ใจเจ้ากรรมก็เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ 

 

 

 

 

                     " เสร็จแล้ว มาถอดต่อสิ "  โทมโมะยียวนกวนประสาท  แก้วกลั้นหายใจแล้วเดินไปหาโทโมะ เธอโน้มตัวลงไปจับขอบกางเกงของโทโมะ แล้วดึงออกอย่างเร็ว 

 

 

 

 

                    "  กรี๊ดดดดด !!! "  แก้วร้องลั้น เมื่อเห็นโทโมะเหลือแต่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว

 

 

 

 

                    "  555555555 +  "  โทโมะขำแก้วที่ยืนหน้าแดงอย่างกับลูกตำลึง

 

 

 

 

                    "  มาถูหลังดิ  ชั้ลลงในอ่างแล้ว  "  สิ้นเสียงโทโมะ  แก้วค่อยๆหันไป  พอเห็นว่าโทโมะลงไปในอ่างแล้วจริงๆ แก้วก็เดินไปนั่งขอบอ่าง แล้วถูหลังให้โทโมะ 

 

 

 

 

                    " ทำยังกับไม่เคยเห็น  '  โทโมะแซว 

 

 

 

                    " พอดีเคยเห็นแต่พวกผู้ชายที่ร่างดีๆ มีซิกแพกมีกล้ามใหญ่ๆอะ สภาพแบบนายชั้ลไม่เคยเห็นหรอก ไม่อยากชายตามอง "  แก้วทำปากเก่ง  โทโมะแบะปากเป็นรูปสระอิ 

 

 

 

 

                    "  ของชั้ลยังไม่ใหญ่อีกหรอ "  โทโมะพูด  แก้วสตั้นไปสิบวิ

 

 

 

 

                    " อะไรใหญ่ ! "  แก้วพูดไปด้วยความตกใจ 

 

 

 

 

                    "  ก็ไอนี่ไง  "  โทโมะไม่ตอบ แต่จับมือแก้วไปลูบร่างของตัวเอง ตั้งแต่กล้าม แผงอก ลงไปยังซิกแพก แล้วยังจะจับมือแก้วลูบลงไปเรื่อยๆ แต่แก้วดึงมือออกซะก่อน 

 

 

 

 

                    " ไง  ใหญ่พอมะ "  โทะโมะหันหน้ามาถามแก้ว  แก้วนิ่งไป  เธอกำลังจิตนาการกับสิ่งที่เธอเพิ่งสัมผัสมาเมื่อครู่

 

 

 

                    "  เช็ดน้ำลายหน่อยดิ  น้ำลายไหลอะ "  โทโมะแซว  ที่จริงแก้วก็ไม่ได้น้ำลายไหลหรอก  แต่แก้วก็นั่งอ้าปากหวอจริงๆ

 

 

 

 

 

                    "  ทะลึ่ง  !  "  แก้วดุ  แล้วเดินออกจากห้องน้ำไปเลย