เพื่อนสนิท

โรงอาหาร 

''แก้วไปหาที่นั่งน่ะ เดี๋ยวป็อปไปหาซื้อข้าวมาให้''  ป็อปพูดแล้วเดินไปทางที่ขายอาหาร 

''แก้ว เราต้องตัดใจ เราาต้องตัดใจไม่ให้รักเขาให้ได้''  แก้วพูดปลอบใจตัวเอง แล้วนั่งรอป็อปที่ไปซื้อข้าว

''เอา แก้วมากินข้าวป็อปซื้อข้าวผัดมาให้ กิน ซะนะคนเก่ง'' ป็อปพูดแล้วลูบหัวเป็นการปลอบ

''ค้า แก้วจะกินให้หมดเลย'' แก้วพูดแล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย

''ขอนั่งกินด้วยน่ะ/ขอนั่งกินด้วยน่ะค้า''  แก้วที่กำลังกินอยู่ก็มองหน้าคนที่กำลังจะมาขอนั่งด้วย  ''ได้ซิ'' แก้วพูดแล้วกินต่อไม่สนใจคนที่มานั่งใหม่ ก็คือ โทโมะ กับ ฟางนั่นเอง

''ขอโทษน่ะที่มาขัดจังหวะ'' โทโมะทำหน้าไม่พอใจกับอาการของแก้วที่ทำตัวเฉยชากับเขามากเกินไปแล้วก็พูดขึ้นมา

''ไม่เป็นไร''  แก้วที่ทำหน้า งง ก็ตอบไปอย่างไม่รู้เรื่อง ''ป็อปแก้วอิ่มแลวไปกันเถอะ'' แก้วพูดกับป็อป แล้วเดินไปไม่หันมามองคนที่นั่งอยู่เลยสักนิด

''แกเป็นอะไรยัยแก้ว''  โทโมะพึมพัม อยู่กับคนเดียว

''เมื่อกี๊โทโมะ พูดว่าอะไรน่ะค่ะ'' ฟางพูดขึ้นอย่างสงสัย

''อ๋อ เปล่าหรอกครับฟาง กินข้าวต่อเถอะ''  โทโมะหันไปตอบฟาง แล้วกินข้าวตอบ

ห้องเรียน

''แก้วขอคุยอะไรด้วยหน่อย'' โทโมะพูดเสียงเรียบ

''มีอะไรหรอ''  แก้วถามอย่างสงสัย 

''มานี่สิ'' แล้วโทโมะก็ลากแก้วมาหลังโรงเรียน

''มีอะไรว่ามาสิ''  แก้วถาม แล้วทำหน้างง

''ทำไมเดี๋ยวนี้เธอถึงทำท่าเย็นชากับฉันนัก"  โทโมะถาม

''อึก''  แก้วสะอึกกับคำถามนั้น 

''แกเป็นไร ตอบฉันมาสิว่าแกเป็นไร''  โทโมะถามแล้วเขย่าตัวแก้วอย่างแรง

''ฉันไม่ได้เป็นไร!!!'' แก้วตะคอกโทโมะอย่างที่ไม่เคยทำ

''แกเป็นสิ แกเป็น  ทำไม ไอ้ป็อปมันดีนักหรือไงถึงอยู่ใกล้มันนัก''  โทโมะแขวะ

''ใช่ ป็อปดี ดีมาก แล้วดีกว่าคนอย่างแก'' แก้วตะคอกโทโมะอีกครั้ง 

''แกชอบมันหรอ''  โทโมะถามอย่างสงบสติอารมณ์

''ใช่ ฉันชอบป็อป  คำตอบของแก้ว'' ทำให้โทโมะหน้าชาทันที

''แกจะชอบมันได้ไง มันพึ่งเข้ามา หรือแกมันง่าย แต่คิดหรือว่าคนอย่างมันจะ จริงจังกับเธอ มันหล่อเลือกได้ มันไม่มาสนใจคนอย่างแกหรอก''  โทโมะพูดอย่างระงับอารมณ์โกรธตัวเองไม่อยู่

''ใช่สิ ก็ฉันมันขี้เหร่ใช่ไหมล่า ถึงคิดว่าป็อปเขาจะไม่เอาฉัน แต่คิดผิดล่ะ ฉันกับป็อป ชอบกันด้วยใจไม่ใช่หน้าตา!!!''แก้วเหมือนจะระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่เหมือนกันเลยตะวาดออกไป แล้วเดินกลับไปที่ห้องอย่างเร็ว

''แก้ว แก้ว โธ่เว้ย!!''  โทโมะเรียกแก้วแต่แก้วไม่หันเลยทำให้โทโมะหงุดหงิดมากกว่าเดิม