my girl รักได้มั้ย ยัยเพื่อนรัก

         
 
 
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ป๊า
“ฮะๆ หวัดดีครับทุกคน เป็นไงกันบ้าง”
สวัสดีครับผมโทโมะเองครับ วันนี้วันหยุดผมเลยถือโอกาสมาเยี่ยมพี่ๆทีมงานที่ RS อันที่จริงเป็นเพราะยัยลูกแมวของผม เอ่อ แก้ว นั่นแหละครับ โทรตามผมตั่งแต่ไก่โห่ บอกให้มาดูเจ้าตัวซ้อม concert ใหญ่ที่ใกล้จะถึงนี้
ย้อนกลับไปเมื่อ 1 ชั่วโมงก่อน
                                             ครืดดดดด ครืดดดดด
“ฮัลโหลลลลล” ยังไม่ทันได้ดูว่าปลายสายเป็นใคร ผมก็กดรับพร้อมกรอกเสียงอันงัวเงียลงไป เพื่อให้ปลายสายรู้ว่ารบกวนการนอนของผมอยู่
 
‘โทโมมมมะ วันนี้ว่างใช่มั้ย’ เสียงใสจากปลายสาย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร แอบแปลกใจอยู่นิดๆ เพราะปกติเราจะคุยกันตอนดึกๆ หรือตอนที่เธอเลิกงานแล้ว แต่วันนี้โทรมาแต่เช้าต้องอ้อนอะไรอีกแน่ โทโมะคอนเฟิร์ม
 
“ใช่ครับ มีอะไรรึป่าว โทรมาแต่เช้าเชียว”
 
‘มาดูเค้าซ้อมคอนหน่อยสิ ไม่ได้เจอกัน 2 อาทิตย์แล้วนะ’ เป็นเพราะผมเองที่ติดสอบมา 1 อาทิตย์เต็มๆ เลยไม่ได้ออกไปกินข้าว หรือดูหนังกันตามประสา ‘เพื่อนรัก’ เพราะมัวแต่อ่านหนังสือ เตรียมสอบอยู่แท้ๆ แต่เธออ้อนให้ผมไปดูเธอซ้อมคอนเนี่ยนะ ใช่หรอ?
 
“วันอื่นได้มั้ยอ่า โทโมะเพลียมากเลย ขอนอนพักก่อนนะ” ผมไม่ได้จะปฎิเสธเธอหรอกครับ อยากจะเห็นหน้าและท่าทางอ้อนๆของยัยลูกแมวนั่นจะตาย แต่ขอเล่นตัวหน่อยเหอะ ก็แค่อยากได้ยินเธออ้อนเท่านั้นเอง ผมไม่เคยปฏิเสธเธอได้อยู่แล้ว เชื่อสิ
 
‘วันนี้ไม่ได้หรอ นะ โทโมะนะ มาดูเค้าซ้อมเหอะนะ สุดหล่อของเค้า นะ นะ’ เห็นมั้ยหล่ะครับ อ้อนซะขนาดนี้ ใครจะกล้าปฏิเสธลง คนหล่อเพลีย
 
“ก็ได้ๆ งั้นอีก 2 ชั่วโมงเจอกันนะ”
 
หลังจากวางสายผมก็รีบอาบน้ำ แต่งตัว เตรียมออกจากคอนโด โดยที่ไม่ลืมหยิบรองเท้าผ้าใบคู่โปรดของผม และเสื้อแจ็คเก็ตไปอีกตัว จะถามว่าผมเอาไปทำไมหนะหรอครับ มันต้องได้ใช้แน่ เชื่อสิ ผมรู้จักยัยตัวเล็กดี ระหว่างทางก็แวะซื้อขนมนมเนยเอาไปฝากเพื่อนๆและพี่ๆทีมงานด้วย พอมาถึงผมก็เจอกับแฟนคลับที่ยังน่ารักเสมอ ได้ยินพวกเขาเรียกแบบนั้นแล้ว รู้สึกดีจังเลย แฮะ
                                                                ‘ป๊า’ อ่า เขินจัง
กลับมาปัจจุบัน
“ฮะๆ หวัดดีครับทุกคน เป็นไงกันบ้าง”เอ่ยทักทายแฟนคลับพลางหัวเราะแก้เขิน ตั้งแต่ k-otic ยุบวงไป ผมก็ไม่ค่อยได้เจอกับพวกเด็กๆเลย พวกเขายังเป็นกำลังใจที่ดีเสมอมา
“สบายดีค่ะ โทโมะมาซ้อมคอนหรอ” หนึ่งในนั้นตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“อ๋อ ป่าวครับ วันนี้ว่างเลยเข้ามาเยี่ยมพี่ๆหน่อย”
“ว้า เสียดายจังนึกว่าจะได้เห็นโทโมะขึ้นคอนอีก ว่าแต่ถือรองเท้ามาให้พี่แก้วหรอ อิอิ”
“เสื้อด้วยๆ จิ้นดีมั้ยเนี่ย” และตามมาด้วยเสียงแซวอื่นๆอีกมากมาย ผมได้แต่อมยิ้มไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะขอตัวเข้าบริษัท
               
ผมกับแก้ว เราสนิทกันตั้งแต่ยังเป็นแค่นักร้องฝึกหัด อย่างที่รู้ๆกัน ว่าผมเป็นคนเงียบๆ ยิ้มยากตอนที่เข้ามาใหม่ๆ ผมก็เลยไม่มีเพื่อนนอกจากป็อปปี้ที่รู้จักกันมาก่อน และเป็นแก้วที่เข้ามาทักผม ชวนคุยนู่นคุยนี่จนเราสนิทกัน จะว่าไปแก้วก็เปลี่ยนไปมากเลยนะ จากแต่ก่อนที่ดูไม่ออกว่าเป็นผู้หญิงหรือทอมกันแน่ ก็ดูเธอแต่งตัวสิครับ กางเกงขาเดฟ เสื้อยืด ผมซอยสั้น แล้วไหนจะหน้าอกที่แบนเป็นกระดานแบบนั้น เอ่อ ผมไม่ได้แอบมองหน้าอกเธอนะครับ แล้วผมก็ไม่ได้หื่นด้วย จริงๆนะครับ สาบะ.....เอ่อ ไม่เอาดีกว่า แต่เธอเปลี่ยนไปจริงๆนะ ดูตอนนี้สิ ผมยาวประบ่า ใส่กางเกงขาสั้น โชว์ขาขาวๆ ฮึ่ย พูดแล้วก็หงุดหงิด ส่วนเสื้อเดี๋ยวก็เอวลอย เดี๋ยวก็รัดติ้ว เธอไม่รู้รึไงว่าหน้าอกของเธอมันไม่ได้แบนเหมือนแต่ก่อนแล้วหน่ะ เหอะ นี่ผมไม่ได้หึงเธอนะครับ ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกันหนิ ผมก็แค่เป็นห่วงเฉยๆหรอกน่า
                                                ‘ของ’ ของใคร ใครก็ ‘หวง’ ครับ