อย่าไว้ใจความเหงา

"ป๊อปๆ รอเเป๊ปนึงเดินเร็วจัง" เพื่อนสนิทของเจ้าของชื่อเรียกด้วยท่าทีกระหืดกระหอบ
"อ้าวฟาง มีไรหรอ" ป๊อปปี้หยุดเดินรอเจ้าของต้นเสียง
"คือว่าป๊อปลืมสมุดไว้ในห้อง อาจารย์เลยฝากให้ฟางเอามาให้นะ" "ขอบคุณมากๆเลยนะฟางถ้าเกิดว่าหายไปเนี้ยป๊อปต้องเเย่มากๆอ่ะ ขอบใจนะ" 
"ไม่เป็นไรหรอกว่าเเต่สมุดเล่มนี้มันสำคัญยังไงหรอป๊อปถึงดีใจขนาดนั้น" ฟางถามด้วยความสงสัยเพราะเธอจะเห็นป๊อปจะมีสมุดเล่มนี้ติดตัวตลอดเวลาไม่เคยห่างจากตัวเลย
"ฟางไม่ต้องรู้หรอกน่า" ป๊อปปี้ตอบด้วยหน้ากวนๆ "จ้าาาาา"ฟางตอบด้วยหน้ากวนๆเหมือนกัน
เอ๊ยด!!!! รถสปอตสุดหรูมาจอดตรงหน้าป๊อปปี้กับฟาง
"พี่โมะมารับเเล้วงั้นเรากลับก่อนนะ"โทโมะเเฟนหนุ่มของฟางมารับที่มหาลัยทุกวัน
"บาย"ป๊อปปี้บอกลาเพื่อนสนิทของเขาด้วยสีหน้าที่เศร้าลง
"บายจ้า"ฟางบอกลาเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าที่ยิ้มเเย้มเเตกต่างจากป๊อปปี้
@ในรถโทโมะ
"ฟางคนเมื่อกี้ใครหรอ"โทโมะถามด้วยสีหน้าหึงนิดๆ
"เพื่อนสนิทของฟางเองค่ะ ชื่อป๊อปปี้" ฟางบอกด้วยสีหน้าที่งงว่าทำไมต้องถามด้วยสีหน้าหึงนิดๆด้วยทั้งที่ปกติเวลาคุยกับเพื่อนผู้ชายคนอื่นก็ไม่เห็นหึงเลย
"อ๋อ ชื่อป๊อปปี้นี่เอง"
"พี่โมะถามทำไมหรอคะ"
"เปล่าก็เเค่อยากรู้เฉยๆ" โทโมะตอบอยางนิ่งๆยิ่งทำให้ฟางกลัวเเละงงไปใหญ่

ฟากฟิคชั่นเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ ไม่สนุกก็บอกด้วยน้า~ คอมเมนต์หน่อยน้า